Iets meer dan 5 jaar geleden kreeg ik plots pijn. Zoveel pijn dat ik mijn zoontjes van 3 en 17 maand nauwelijks kon optillen. Volgens dokters had ik last van een postnatale depressie...maar ik voelde me helemaal niet depressief. De start van een lange zoektocht... ​ 2,5 jaar later vond ik een specialist die wel naar mij luisterde en me effectief grondig onderzocht. Fibromyalgie, mevrouw. Neen, er is geen echte behandeling mogelijk. Sterkte. Even slikken. Maar nu had het een naam, nu kon ik vooruit! ​ Dankzij revalidatie en alternatieve therapie voelde ik me steeds beter. Ik was genezen! Niet dus... ​ Nog een dikke 2,5 jaar later heb ik er een parcours van ups en downs, van leren, bijkomende diagnose en 10 maand in een rolstoel op zitten. Ik vond een evenwicht tussen willen en kunnen, en schrapte 'moeten'. Ik geniet oprecht van alle goede momenten en probeer mijn lichaam in lastige periodes te respecteren. Het zal een levenslange evenwichtsoefening blijven, maar ik leef nu vanuit vertrouwen en respect voor mijn lijf. De ene dag lukt dat uiteraard beter dan de andere, soms verlies ik me in al mijn enthousiasme. Maar ik bekijk het niet meer als falen en gun mezelf dan de rust die ik nodig heb om te herstellen.