Uiterlijk zegt niks, I might look innocent and sweet, maar als een single woman with a child moet ik ook dealen met een vader van een kind, die niks betaald of weigerd te betalen of uberhaupt het gevoel van vaderschap heeft, het dagelijkse leven en de struggles die het ouderschap met zich meebrengt. Het daten, mannen opnieuw vertrouwen en het vrouw zijn. Want de emoties, de tranen, de vermoeidheid, slapeloze nachten, werken in wisseldiensten maakt het niet altijd even makkelijk om mama te zijn van een twee jarig kindje. Een jongetje dat echt een jongetje is met de streken van een jongen. Maar me alle kracht in me geeft om verder te gaan! Om te strijden doordat ik weet dat hij in mn buik gestreden heeft om bij mij te zijn. Mij gekozen heeft zijn mama te zijn! Na 22 weken erachter komen dat er een babytje in je groeit, wat medisch gezien op dat moment niet mogelijk kon zijn of kon gebeuren, na een buitenbaarmoederlijkezwangerschap, is meer dan niet te bevatten. Besloot de kleine man 1 maandje te vroeg te komen. Emotioneel onwerkelijk, financieel bijna onmogelijk, lichamelijk er geen woorden voor hebben, en er alleen voor staan al voordat je te weten komt dat er een wonder in je groeit, is 2 jaar later nog niet helemaal te begrijpen. Sterker zijn dat sterk en naast alles ook nog mediation sessies hier en mediation sessies daar, dreigementen van de vader hier en dreigementen daar. Stalken, sexuele intimidaties, het houd maar niet op! Maar volgens de Nederlandse wet elk ouder het recht heeft om omgang met zn of haar kind te hebben. Ik probeer geen stempel te geven aan de vader van want zonder hem zou dit kindje niet bestaan maar het is niet altijd even makkelijk om met een narsistische, egoistische, manipulatieve vader van... Te maken te hebben. Maar alles gebeurd met een reden en alles zal goed komen!!! Al moet ik strijden tot ik erbij neervalt!! Het recht zal ooit aan onze kant staan...