Ik ben begonnen met het schrijven van gedichten toen ik 12 jaar oud was. Er was toen veel gaande in mijn leven. Ik had moeite met het plaatsen en ervaren van emoties en wist totaal niet hoe ik ermee om moest gaan. Ik sprak niet, ik liet niks los. Ik was bang om te praten. Ik kropte alle emotie op. Alleen kon ik het niet lang uithouden op deze manier. Schrijven over deze emoties hielp me. Ik schreef elke dag. Velal schreef ik gedichten. De gedichten gingen vaak over mijn gevoelens. Als ik schreef merkte ik dat er een bepaalde rust in mn hoofd onstond. Ik was het gevoel kwijt. Het stond geschreven op papier en het dolde niet meer door mijn hoofd. Het werd mn manier om te stoppen met het opkroppen van gevoelens. Het lukte me niet altijd gevoelens hierin te verliezen, maar in ieder geval genoeg om ermee door te gaan. Telkens als ik een van mijn gedichten teruglees ervaar ik een oase van rust. Rust die ik voelde wanneer het gedicht net af was..