Ik ben al jaren vrijwilligster en ik doe mijn werk met heel mijn hart en met heel veel plezier.
Ik werk in een zorgcentrum en ik breng de bewoners zo goed als ik kan, meerdere malen  per week een beetje vertier.

Ik ondersteun de Welzijnsmedewerksters met activiteiten en ook help ik op de groepen.
Maar…voor de zang, ja ja voor de zang mogen ze mij inmiddels volledig in zelfstandigheid roepen.

Ik ken nagenoeg iedereen en dat komt natuurlijk omdat ik bijna overal mag komen.
Het ging mij goed, ik zat lekker in mijn vel, tot die verschrikkelijke Corona mijn hele leven wist te dwarsbomen.

Ik wil niet klagen hoor, mijn hart gaat uit naar jullie allen in de zorg en niet naar mijzelf, zo is het immers altijd al geweest.
Maar, het is verschrikkelijk om ‘buitengesloten’ te worden, ik begrijp dit, het gaat om de privacy, maar het maakt me onrustig en ik voel me zelfs af en toe wat bevreesd.

Het is nu al vijf weken dat ik niet naar mijn werk kan gaan en het gaat ook echt nog wel even duren.
Goh, ik zou zo graag heel even naar binnen willen gluren.

Hoe gaat het met Kees, hoe gaat het met Mien.
Ja, hoe gaat het met ‘mijn’ lieve bewoners, ik heb ze al zo lang niet meer gezien.

Wie kan ik straks, als alles voorbij is weer begroeten.
En wie, ja wie kan ik straks juist niét meer ontmoeten.

Zonder afscheid, onder mijn zorgzame handen verdwenen.
Zonder afscheid, abrupt onderbroken, mijn hart moet wenen.

Zonder afscheid, heb ik mijn werk moeten staken.
En nu zit ik thuis, ik voel me vaak doelloos, Corona weet mij als vrijwilligster ook heel erg te raken.

En weet je, als ik ‘straks’ terugkom is alles anders…dan schiet ik waarschijnlijk van A naar Z.
Ja, dan denk ik nog te kunnen zien, wat er niet meer is en mis ik een behoorlijk stuk, net als mijn voorbeeld van het alfabet.

Van A naar Z, ik weet niet goed hoe ik het moet omschrijven…
Maar ik mis een groot en ingrijpend proces op de werkvloer, daar waar ik reeds jaren, meerdere dagen in de week wist te verblijven.

Het is niet anders, het is goed, maar ik wens met heel mijn hart, dat het niet nog veel langer moet gaan duren.
Weet je wat, ja…dat ga ik doen, ik ga gewoon een kaartje sturen.

Even een berichtje, ‘zo maar’ een kaartje omdat ik wil laten weten dat ik ‘mijn’ mensen niet ben vergeten.

door: een Stem van Gedachten
www.angelienahuis.nl  / info@angelienahuis.nl

Lees ook mijn andere gedichten m.b.t. Corona in m.n. ouderenzorg:

Gedicht nummer 1...n.a.v. het bericht: "Geen bezoek meer in verpleeghuizen"
Gedicht nummer 2...n.a.v. het bericht: "Kinderen tekenen voor ouderen"
Gedicht nummer 3...n.a.v. het bericht: "Coronacrisis laat zien dat werken ook anders kan"
Gedicht nummer 4...n.a.v. het bericht: "Als je voornaam ineens wereldnieuws is"
Gedicht nummer 5…n.a.v. het bericht: “Knuffelen wordt gemist”
Gedicht nummer 6…n.a.v. het bericht: “Massaal digitaal”
Gedicht nummer 7…n.a.v. een droom: “Welzijn TV”
Gedicht nummer 8…n.a.v. gemis van familie: “De tol van Corona”
Gedicht nummer 9…een bemoediging: ”Psalm 42”
Gedicht nummer 10…”Ik ben vrijwilligster en Corona raakt mij ook”

Tags: #vrijwilliger

Ik ben vrijwilligster en Corona raakt mij ook...