Hallo mensen.

Het begon 4 of 5 jaar terug toen ik een relatie kreeg met me ex.
Het begin was leuk en goed zoals in elke relatie bijna, we gingen ondertussen half jaar met elkaar en zag hem bijna elke dag na school, kwam steeds later thuis waardoor ik ruzie kreeg met me ouders. Me ouders mochten hem niet omdat hij super associaal was tegenover me ouders. Toen begreep ik niet wat het probleem was. Na bijna 1 jaar heb ik besloten om bij hem in te trekken, het zou leuk worden maar dat was nog maar het begin van nachtmerrie :(

We kregen steeds meer en meer ruzie waarom ik vaak genoeg ging weglopen omdat ik niet wou aanhoren hoe slecht ik wel niet was, ik werd voor alles uitgemaakt terwijl ik maar alles deed voor die jongen. Ik mocht niets, ik mocht niets leuks voor me zelf kopen en als ik het deed moest ik het stiekem doen. Ik werd gecontroleerd elke keer ik werd maar in de gaten gehouden. Ik voelde me opgesloten ik had angsten ik durfde steeds minder, ik kon niet genieten van me dagelijks leven omdat het zo onmogelijk was.

Ik was steeds aan het werk en als ik geen werk had dan was ik steeds weer op zoek terwijl hij helemaal niet wou werken, enige wat die had was krantenwijk voor 2 uurtjes in de ochtend. We deden niets samen omdat als ik geen geld had dan deden we niets, want ik moest zowat alles gaan betalen terwijl hij maar dingen voor zich zelf ging halen, broeken voor 100 euro, schoenen voor bijna 200 ik werd en maar gek van want ik mocht natuurlijk niets, maar elke keer als ik wat zei kregen we ruzie dat het op slaan eindigde.

Ik ging ook beginnen met rijlessen dat ging ook niet helemaal super omdat ik me niet kon concentreren en toen werd er tegen mij gezegd dat ik misschien even een test moet doen voor adhd, het was geen adhd, het was gebrek aan communicatie waardoor ik met alles in me hoofd zat, ik heb een afspraak gemaakt bij een psycholoog en het was een top vrouw ik kon goed met haar praten en al me problemen vertellen waardoor ik iets beter in me vel zat en voor mezelf durfde op te komen. Heb steeds vaker aan zitten denken om weg te gaan bij hem waar ik eerder echt niet aan kon denken omdat ik iemand ben die niet graag alleen is, alleen ik heb besefd dat ik liever alleen ben dan dat ik elke dag maar word mishandeld.

Heb na 2 jaartjes een hele leuke jongen ontmoet in de kroeg, ik was helemaal in de wolken, maar woonde nog steeds samen met die ex van mij, ik heb besloten om bij hem weg te gaan wat aan de ene kant heel moeilijk was, maar ik wou die andere jongen niet opgeven. Na avondje stappen kwam ik thuis ik heb het verteld en hij was boos dat we super erge ruzie kregen waardoor ik me ouders heb opgebeld dat ze me hier weg moeten halen. Het was iets van 7 uur in de ochtend en me ouders zouden er pas om 10 uur wezen dus ik had nog genoeg tijd om me spullen in te pakken, maar hij wou me maar niet laten gaan dus heb ik de politie gebeld want ik voelde me niet veilig meer. Uitendlijk ben ik weg gegaan.

Hoop dat jullie het een beetje intressant vinden en niet raar over mij gaan denken maar ik vind dat mensen het mogen weten want er zijn genoeg die bijna zelfde hebben meegemaakt en er niet zo makkelijk over kunnen praten. Na dit verhaal komt natuurlijk meer maar vond eerst zo wel genoeg.

Het begin