Een koldersprookje (9)
Wat hieraan vooraf ging

‘Ik ben een prins!’
‘Ik ben van steen!’
‘Ik ben nog nooit ondeugend geweest!’
‘Goedzo,’ juichte de kolder. ‘Ik ben al over de gracht!’
‘Sneeuwwitje is een lekker ding!’
‘Nee!’
‘Oeps. Ik bedoel, Sneeuwwitje kan niet zingen!’
Die leugen bracht tropenkolder tot net voor een van de grote ramen. Hij stapte van Pinokkio’s neus af en glipte over de vensterbank. Daarna trok hij zijn houten vriend aan zijn lange neus naar binnen.
Even later slopen ze als dieven in de nacht door de eindeloze paleisgangen op zoek naar de balzaal. Het paleis was immens groot. Ze hadden geen idee waar ze waren.
Opeens kwam een paleiswacht hun kant op. Ze doken snel een kamer in. Met hun oren tegen de deur hoorden ze de wachter voorbijgaan.
‘Zullen we weer verder gaan?’ wilde de kolder zeggen, maar Pinokkio was ineens verdwenen.




Loading full article...