Kleine, bijna verlaten stadjes zijn er genoeg in Frankrijk. Met de camper door het land kruisend kom je ze, op zoek naar een slaapplaats, onverwacht tegen. Zo belanden we ook in Montreuil sur Mer, een vergeten Frans vestingstadje met een grootse geschiedenis.

Dinsdag 9 augustus
Naar de tandarts, nieuw gebit en onverwacht 3 tanden getrokken en daarna direct met de motorhome richting Bretagne. Het moet kunnen. We rijden naar Calais en verder tot Boulogne, niet kronkelend langs de kust maar gewoon op de autoweg. Vanaf Boulogne zoeken we weer Nationale en Departementale wegen op, ook al om een slaapplaats te zoeken. We proberen nog even Le Touquet, Paris Plage wordt het stadje ook genoemd en dus 'grand chique'. Men zit dan ook niet te wachten op camperkampeerders. Mooi om even gezien te hebben, maar we rijden toch maar iets meer het achterland in. En zo komen we in Montreuil sur Mer terecht, wel zowat 13 km weg van zee, maar wel aan de Canche op een heuvel gelegen en dat was natuurlijk de plaats om versterkte vestingen te bouwen. Wij blijven helemaal beneden overnachten. Mooi bij de rivier maar met een lelijke spoorweg aan de andere kant. Een beetje mooi en een beetje morsig plekje en Frans ook. Maar wat mag je anders verwachten. We zijn in Frankrijk.

Zelf voel ik me op dit moment ook wel wat morsig. Mijn nieuwe tanden zitten goed, maar het tandvlees is zeer gevoelig om niet te zeggen pijnlijk. Maar wat wil je, 3 tanden uit het tandvlees scheuren en daar dan een nieuw gebit overheen plakken. Die mond moet wel schrikken. Eten is voorlopig vooral drinken geworden, yoghurt, sap of alles sappig maken. Terug naar mijn babytijd en terug naar Montreuil.

Montreuil sur Mer aan de Canche
Montreuil heeft niet alleen een Frans maar ook een Vlaams verleden, want ooit behorend tot de Nederlanden met de Vlaamse naam 'Monsterole'. Uit de oprichting van een abdij is de stad ontstaan, vandaar ook de naam Monsterole en Montreuil, van het Latijnse Monasterium of klooster. Ook de Canche-rivier droeg ooit de Nederlandse naam van 'Kwinte'.
De naam '...sur mer' wordt duidelijk als men weet dat de stad tot halfweg de 16de eeuw zeer welvarend was, met een haven aan de rivier de Canche die rechtstreeks met de zee in verbinding stond. Maar alles verzande en toen ook Keizer Karel met zijn leger voorbij trok, en grote delen van de stad vernietigde, was de welvaart in Montreuil definitief voorbij.

De citadel en de stadsmuren maken deel uit van een geheel van versterkte bastions die werden gebouwd in opdracht van de Franse koning Frans I (13de eeuw). Het is bevreemdend om bij valavond over die enorme vestingswallen te wandelen. Wat doen deze immense gebouwen in een verloren Frans stadje. Geschiedenis wordt voelbaar. Hoog op de goed verzorgde stadmuren heb je een mooi zicht op de landelijke omgeving. Rustig is het ook, een verliefd ouder echtpaar op een bank, twee jonge mannen die vreedzaam rondhangen, licht en bewegende silhouetten achter de ramen van een soort retraitehuis. Een bijna mystiek mo(nu)ment.

Victor Hugo en Montreuil
De schaduw van de schrijver Victor Hugo leeft nog onder ‘de hoge bomen van Montreuil’. Al is hij er maar één dagje geweest op 4 september 1837. De stad moet wel indruk op hem gemaakt hebben want hij situeert er gedeeltelijk zijn beroemde roman 'Les Miserables'. « A son arrivée à Montreuil-sur-Mer, il n’avait que les vêtements, la tournure et le langage d’un ouvrier. Il paraît que, le jour même où il faisait obscurément son entrée dans la petite ville de Montreuil-sur-Mer, à la tombée d’un soir de décembre, le sac à dos et le bâton d’épine à la main, un gros incendie venait d’éclater à la maison commune. Cet homme s’était jeté dans le feu, et avait sauvé, au péril de sa vie, deux enfants qui se trouvaient être ceux du capitaine de gendarmerie ; ce qui fait qu’on n’avait pas songé à lui demander son passeport. Depuis lors, on avait su son nom. Il s’appelait le Père Madeleine”.

Honderden inwoners van Montreuil trekken nu elk jaar de kleren van hun voorouders en die van de figuren uit zijn roman aan. Werkelijkheid en fictie vermengen zich, geschiedenis en droom overlappen elkaar in het mysterieuze kader van de citadel.
Ook zonder figuranten hangt er bij valavond een mysterieuze sfeer in de citadel. Van op de de wallen kan ik via een kleine opening in de dikke stenen muren komen en zo door een donkere gang met schietgaten weer buiten de stad geraken. Alsof ik de stad moet ontvluchten! Door de steile steegjes buiten de muren kom ik weer bij de Canche en bij mijn eigen geblindeerd kasteeltje. Vannacht kan ik weer dromen van ridders en andere romantische figuren uit een ver verleden, tenminste als mijn tanden mij met rust laten.