Waarom noemt men Azerbeidzjan het land van vuur?
![]()
Kim Een bijwerking van de overvloedige aardgasreserves van het schiereiland Absheron van Azerbeidzjan , is dat ze soms naar de oppervlakte lekken en er spontaan brand ontstaat. Dat wordt Yanar Dag genoemd. De Venetiaanse ontdekkingsreiziger Marco Polo schreef over de mysterieuze fenomenen toen hij het land passeerde in de 13de eeuw. Anderen brachten nieuws over de vlammen terwijl ze naar andere landen zouden reizen. Zelfs vijf eeuwen na Marco Polo was de Franse schrijver Alexandre Dumas getuige van natuurlijke vlammen in een mysterieuze vuurtempel. Daarom verdiende het land de bijnaam het 'land van vuur'.
Azerbeidzjan
Azerbeidzjan beslaat een gebied dat de zuidelijke flanken van het Kaukasusgebergte omzoomt en grenst in het noorden aan Rusland, in het oosten aan de Kaspische Zee , in het zuiden aan Iran , in het westen aan Armenië en in het noordwesten aan Georgië. De exclave van Naxçıvan ligt ten zuidwesten van Azerbeidzjan, begrensd door Armenië, Iran en Turkije. Azerbeidzjan omvat binnen zijn grenzen de overwegend Armeense enclave van Nagorno-Karabach , dat vanaf 1988 de focus was van een intens conflict tussen Azerbeidzjan en Armenië. De hoofdstad van Azerbeidzjan is de oude stad van Baku, waarvan de haven de beste is aan de Kaspische Zee. Naast zijn gevarieerde en vaak prachtige terrein biedt Azerbeidzjan een mix van tradities en moderne ontwikkeling. De mensen in de afgelegen gebieden hebben nog steeds veel verschillende volkstradities, maar het leven van de inwoners is sterk beïnvloed door de modernisering, gekenmerkt door industrialisatie, de ontwikkeling van energiebronnen en de groei van de steden. Als gevolg van zijn gebroken reliëf, afwateringspatronen, klimatologische verschillen en scherp gedefinieerde hoogtegroei van vegetatie, wordt Azerbeidzjan gekenmerkt door een grote verscheidenheid aan landschappen.
KaukasusDe hoogste pieken zijn Bazardyuzyu (4.466 meter), Shakhdag en Tufan, allemaal onderdeel van de Grote Kaukasus, waarvan de top deel uitmaakt van de noordgrens van Azerbeidzjan. Prachtige sporen en richels, doorsneden door de diepe kloven van bergbeekjes, maken dit deel van Azerbeidzjan tot een regio met een grote natuurlijke schoonheid. Tegelijkertijd ligt het in een gebied dat wordt gekenmerkt door een hoge mate van seismische activiteit. De sporen van de De Kleine Kaukasus , in het zuidwesten van Azerbeidzjan, vormt het tweede belangrijke bergsysteem, dat de Shakhdag, Murovdag en Zangezur-reeksen omvat.
Flora en fauna
Het droge subtropische klimaat van Midden- en Oost-Azerbeidzjan wordt gekenmerkt door een milde winter en een lange, zeer hete zomer, met temperaturen van gemiddeld ongeveer 27 °C en maximale temperaturen van 43 °C. Zuidoost-Azerbeidzjan wordt gekenmerkt door een vochtig subtropisch klimaat met de hoogste neerslag in het land, zo'n 1.200 tot 1.400 millimeter per jaar, waarvan het grootste deel in de koude maanden valt. Een droog continentaal klimaat, met een koude winter en een droge, hete zomer, heerst in Naxçıvan. Matig warm, droog of vochtig klimaat is te vinden in andere delen van Azerbeidzjan. De bergboszone heeft een gematigd koud klimaat. Natuurlijke vegetatiezones variëren afhankelijk van de hoogte. Steppe- en semiwoestijn-omstandigheden heersen in de laaglanden en de uitlopers van de berggebieden. De hellingen van de bergen zijn bedekt met beuken-, eiken- en dennenbossen. Hoger daarboven is een zone met alpenweiden. De Länkäran-regio in het zuiden van Azerbeidzjan heeft groenblijvende vegetatie en dichte beuken- en eikenbossen. In de laaglanden omvat het dierenleven gazellen, jakhalzen en hyena's, evenals reptielen en knaagdieren. De berggebieden worden bewoond door blanke herten, reeën , wilde zwijnen, bruine beer , lynx, Europese bizons en luipaard, hoewel de laatste zeldzaam is. Milde winters trekken veel vogels naar de Kaspische kust en natuurreservaten bieden een rusthuis voor flamingo's, zwanen, pelikanen, reigers, zilverreigers, strandlopers en patrijzen.
Yanar Dag
De natuurlijke vlammen van #Azerbeidzjan kunnen worden toegeschreven aan de enorme gasreserves. Toen de exploitatie van deze reserves begon, brandden de meeste natuurlijke branden door een vermindering van de ondergrondse druk. Van de natuurlijke branden die vandaag in Azerbeidzjan branden, is Yanar Dağ misschien wel de meest indrukwekkende. Een 10 meter lange muur van vuur, die nooit dooft, brandt continu langs de rand van de heuvel, die natuurlijk 's nachts het meest spectaculair is, wanneer toeristen en de lokale bevolking het vuur bekijken vanuit een nabijgelegen huis. Lokale overlevering verklaart dat het een herder was die per ongeluk het vuur in de jaren 1950 ontstak door een sigaret weg te gooien en dat het sindsdien blijft branden.
Ateshgah Fire Temple
Voor Zoroastriërs is vuur een schakel tussen mensen en de bovennatuurlijke wereld, en een medium waardoor spiritueel inzicht en wijsheid kunnen worden verkregen. Het is zuiverend, levensonderhoudend en een essentieel onderdeel van aanbidding. Tegenwoordig komen de meeste bezoekers die aankomen in het no-nonsense bezoekerscentrum Yanar Dag voor het spektakel in plaats van religieuze vervulling. Voor een dieper inzicht in de geschiedenis van vuuraanbidding in Azerbeidzjan moeten bezoekers ten oosten van Baku naar de Ateshgah Fire Temple, een vijfhoekig complex dat in de 17de en 18de eeuw werd gebouwd door Indiase kolonisten, gaan. Sinds de oudheid denken ze dat god hier is. Vuurrituelen op deze site dateren uit de 10de eeuw of eerder. De naam Ateshgah komt van het Perzisch voor "thuis van het vuur" en het middelpunt van het complex is een altaarkoepel met een koepel, gebouwd op een aardgasgat. Een natuurlijke, eeuwige vlam brandde hier op het centrale altaar tot 1969, maar tegenwoordig wordt het vuur gevoed door Baku's hoofdgasvoorziening en wordt het alleen voor bezoekers aangestoken. De tempel wordt geassocieerd met het zoroastrisme, maar het is als een hindoeïstische plaats van aanbidding dat zijn geschiedenis beter is gedocumenteerd. Het complex is gebouwd als een herberg in caravanserai-stijl en heeft een ommuurde binnenplaats, omringd door 24 cellen en kamers. Deze werden op verschillende manieren gebruikt door pelgrims, passerende kooplieden en ingezeten asceten, van wie sommigen zich aan beproevingen onderhielden, zoals liggend op bijtende kalk, zware kettingen dragen of een arm jarenlang in één positie houden eindeloos. De tempel raakte buiten gebruik als een plaats van aanbidding in de late 19de eeuw, in een tijd waarin de ontwikkeling van de omliggende olievelden betekende dat de verering van Mammon een sterkere greep kreeg. Het complex werd een museum in 1975, werd in 1998 genomineerd als UNESCO-werelderfgoed en verwelkomt vandaag ongeveer 15.000 bezoekers per jaar.
Bron
Kopafbeelding is afkomstig van Unsplash
Foto 1 is afkomstig van Pixabay
Video is afkomstig van YouTube
Lees meer
Italië verklaart de noodtoestand in Venetië
Stortplaatsen van Californië laten veel methaan opwarmen
Drones onder water onthullen aardbevingsgevaren
Bergen zijn ideaal om lang energie op te slaan!
Zwemmen in de zee maakt je nog op een andere manier gezonder
Dolfijnen werken samen in een team
