Yoors

Wie verzon ooit de naam Amerika

Leonardo

Een artikel in een lokaal nieuwsblad met betrekking tot de ontdekking van het Amerikaanse continent riep enkele weken geleden bij mij nog al wat vragen op. Vragen die mijn gedachten bleven teisteren door maar door mijn hoofd te blijven spoken. Vermoedelijk met het doel me aan te sporen zelf naar antwoorden op zoek te gaan. Welnu; dat heb ik uiteindelijk, gedreven door een flinke dosis nieuwsgierigheid dan maar gedaan. De nadruk van dat artikeltje over Amerika dat in het door mij gelezen lokale nieuwsblad was gepost, was gelegen in de stelling, wie nu de werkelijke ontdekkers van dat grote Amerikaanse continent zijn geweest. En hoe kwam men zomaar aan die naam Amerika. Waren het de Noormannen of was het toch Columbus. En wie heeft er nu eigenlijk die naam #Amerika bedacht. De schrijver van dat verder weinig ophelderende artikeltje gaf daar geen uitsluitsel over. Hij liet het antwoord op de gestelde vraag in zijn verhaal aan de lezers over. En juist die open vraagstelling intrigeerde mij. Vandaar dat ik mij en aantal dagen heb verdiept in deze toch wel boeiende geschiedkundige stelling van: Wie verzon in der tijd de naam Amerika… Deze stelling levert uiteraard bij de geïnteresseerde lezer allemaal vragen op die weer diverse andere vragen en veronderstellingen opleveren. Een der veronderstellingen met betrekking tot die naam Amerika, heb ik zelf ooit al eens langgeleden uitgezocht. Maar let op beste lezers. Mijn mening telt in deze overigens niet. Ik ben uiteindelijk maar een gewone schrijver. Iemand die voor de lol en vooral om de eigen kennis van onze geschiedenis te vergroten, soms tijd spendeert aan het uitzoeken van interessante ter discussie staande onderwerpen uit de oudheid. Doch wat ik uit alle mogelijke fragmenten van schrijvers, wetenschappers en onderzoekjournalisten over dit als bovenstaand omschreven onderwerp kon opmaken, kunt u onderstaand samengevat lezen en daarover zelf uw mening vormen. Het is in de huidige tijd vaak gissen naar de werkelijke toedracht van het geven van een naam voor een land of landstreek in de oudheid. Tientallen wetenschappers, onderzoekjournalisten, amateur oudheidkundigen en schrijvers bijten zich ook nog altijd in onze tijd vast in grote of kleine mysteries uit de oudheid die men tot nu toe niet kan of kon verklaren. Zoals dat eigenlijk ook geldt voor de naam Amerika. De naam die in wezen de grote continenten Noord en Zuid-Amerika omvat. Hoe komt men eigenlijk aan die naam is de vaak gehoorde vraag van mensen die zich in zo’n naammysterie verdiepen. Welnu: wat betreft die naam Amerika rest mij u als lezers mee te nemen naar een nog altijd betwistbaar stuk geschiedenis. Door veel geschiedkundigen werd in het recente verleden de naam Amerika geassocieerd met de naam van de Italiaanse ontdekkingsreiziger Amerigo Vespucci. Op zich natuurlijk geen opmerkelijke link, ware het niet dat deze ontdekkingsreiziger niet de ontdekker van de nieuwe wereld was, noch de bedenker van de naam. Die naam Amerika – of te wel – de afleiding van die naam is terug te vinden in een tijdschema dat vele eeuwen verder in onze Aardse geschiedenis vast ligt dan de tijd dat de beroemde Italiaan onze planeet verkende. Om dit te verduidelijken, neem ik de lezers in dit verhaal mee naar Palestina in de tijd van onze jaartelling. In die jaren van voor onze jaartelling leefden in het toenmalige Palestina een stam van mensen die zich de Mandeeërs noemden. Die Mandeeërs worden vaak in verband gebracht met de Nazoreeërs, van wie door de internationale gemeenschap van geschiedkundigen wordt aangenomen, dat deze stam deel uitmaakte van de zogenaamde Qumran gemeenschap. De groep joden die vermoedelijk verantwoordelijk zijn geweest voor het fabriceren en beschrijven van de geheimzinnige rollen, die in het jaar 1945 in grotten nabij de Dode Zee zijn gevonden. Die stam van de Mandeeërs werd uiteindelijk door moslims van de Westelijke Jordaanoever verdreven, waarna deze mensen naar het toenmalige Perzië – het huidige Iran – zijn gevlucht. In zuidelijk Iran zijn volgens sommige bronnen, heden ten dagen nog sporen van hun vroegere aanwezigheid terug te vinden. Net als de Essenen geloofden die Mandeeërs dat de zielen van, in hun beleving, goede mensen, na hun overlijden zouden wederkeren in een land aan de andere kant van de zee. Ver weg van waar men had geleefd. Dat vreemde, en in hun ogen vooral ook geheimzinnige land, zou naar zij geloofden worden gemarkeerd door een ster aan de hemel met de naam 'Merica…' Vermoedelijk hebben leden van die stam ooit die naam in een bepaalde context beschreven op een papyrusrol. Die rol of rollen zijn wellicht ooit verborgen geweest in een kelder onder de tempel in Jerusalem. Dezelfde tempel waar later een kleine groep van ridders zich over zouden ontfermen. Die ridders, die zich de beschermers van de tempel, of wel tempeliers noemden spelen volgens verschillende wetenschappers, in de latere geschiedenis een belangrijke rol met betrekking tot dat geheimzinnige land van die Mandeeërs. Hoe komen die tempeliers dan nu verder in dit verhaal terecht, zult u zich misschien afvragen. Welnu. Daarover bestaan onder wetenschappers verschillende onderbouwde meningen. Maar het meest waarschijnlijke is dat de tempeliers tijdens opgravingen in de tempel in Jerusalem, documenten, of te wel dezelfde soort beschreven rollen als in Qumran hebben gevonden. Het is derhalve volgens verschillende serieuze wetenschappers heel goed mogelijk dat de tempeliers ooit die naam Merica, die kennelijk zoals reeds gememoreerd in een der rollen voorkomt, in verband hebben gebracht met een nieuwe wereld. En later die naam Merica uiteindelijk hebben omgevormd tot Amerika. Merica…, een naam die ze vermoedelijk niet in hun belevingswereld konden plaatsen. Een naam van een wereld die ze niet kenden, zich ook niet konden voorstellen, maar die ze vermoedelijk wel in gedachten hebben gehouden. Komt bij dat deze voorstelling van zaken zicht afspeelde, lang voordat Columbus Amerika ontdekte. Sommige wetenschappers brengen de tempeliers graag naar voren als zijnde de werkelijke ontdekkers van die nieuwe wereld, daarbij gemakshalve voorbijgaande aan de wetenschappelijk bewezen feiten, dat de Noormannen er nog eerder moeten zijn geweest. Maar toch komen er steeds weer, door aanhoudend speurwerk, kleine richtpunten voor wetenschappelijke onderzoekers uit die geheimzinnige oudheid naar boven. Vaak zijn het maar hele kleine ontdekkingen. Soms slechts een enkel piepklein stukje van die enorme oudheidkundige legpuzzel die men al eeuwen lang probeert compleet te krijgen. Stukjes waaraan sommige wetenschappers zich denken te kunnen vastklampen aan de bewering, dat tijdens de uiteindelijk uitroeiing van deze orde der tempeliers, sommige schepen van de tempeliers vanuit La Rochelle met daarin de gemeende, maar nooit ontdekte schat van deze orde naar onbekende oorden zijn vertrokken. Er is over deze geplande vlucht van enkele leden van deze tempelorde weinig concreets beschreven. Waar gingen ze heen, is dan ook de al eeuwen spelende vraag. Bewezen is wel dat enkele galeien in Schotland zijn terecht gekomen, maar waar zijn de andere schepen gebleven. Misschien zijn ze uiteindelijk toch ooit in het huidige Amerika zijn terechtgekomen. Maar wie zal het zeggen… Vermoedens zijn er genoeg, maar voor wat betreft de harde feiten is het vaak nog altijd in het duister tasten. Maar dat die naam Amerika is afgeleid van de naam Merica die reeds door de Mandeeërs werd gebruikt, lijkt het meest waarschijnlijk…

Nieuw dengue vaccin presteert goed

Kim

Een experimenteel dengue-vaccin heeft veelbelovende vroege resultaten opgeleverd in een grote, meer-landen-proef, maar er blijven kritische vragen over de effectiviteit en veiligheid ervan. Nog onduidelijk is bijvoorbeeld of het vaccin, dat in de studie een werkzaamheid van 80,2% had, bij sommige ontvangers de ernst van de ziekte zou kunnen verhogen, zoals gebeurde met een knokkelkoortsvaccin dat aan 1 miljoen kinderen in de Filippijnen werd gegeven voordat het probleem duidelijk werd in 2017. Knokkelkoortsvirus - Dengue #Dengue is een snel opkomende pandemische virusziekte in vele delen van de wereld. Dengue bloeit in arme stedelijke gebieden, buitenwijken en op het platteland, maar treft ook meer welvarende buurten in tropische en subtropische landen. Knokkelkoorts is een door muggen overgebrachte virale infectie die een ernstige griepachtige ziekte veroorzaakt en soms een mogelijk dodelijke complicatie veroorzaakt die ernstige knokkelkoorts wordt genoemd. De incidentie van dengue is de afgelopen 50 jaar met een factor 30 toegenomen. Naar schatting komen er jaarlijks meer dan 50-100 miljoen infecties voor in meer dan 100 endemische landen, waardoor bijna de helft van de wereldbevolking gevaar loopt. Ernstige dengue (voorheen bekend als dengue hemorragische koorts) werd voor het eerst erkend in de jaren 1950 tijdens dengue-epidemieën in de Filippijnen en Thailand. Tegenwoordig treft het Aziatische en Latijns-Amerikaanse landen en is het een belangrijke oorzaak geworden van ziekenhuisopname en overlijden bij kinderen en volwassenen in deze regio's. De volledige levenscyclus van het dengue-koortsvirus omvat de rol van mug als zender (of vector) en mensen als het belangrijkste slachtoffer en de bron van infectie. Het dengue-virus (DEN) omvat vier verschillende serotypes (DEN-1, DEN-2, DEN-3 en DEN-4) die behoren tot het geslacht Flavivirus, familie Flaviviridae. Verschillende genotypen zijn geïdentificeerd binnen elk serotype, wat de uitgebreide genetische variabiliteit van de dengue-serotypes benadrukt. Onder hen worden "Aziatische" genotypen van DEN-2 en DEN-3 vaak geassocieerd met ernstige ziekten die gepaard gaan met secundaire knokkelkoortsinfecties. Dengue mug De Aedes aegypti- mug is de belangrijkste vector die de virussen overdraagt die knokkelkoorts veroorzaken. De virussen worden doorgegeven aan de mens door de beten van een besmettelijke vrouwelijke Aedes- mug, die het virus vooral verwerft terwijl zij zich voedt met het bloed van een besmette persoon. Binnen de mug infecteert het virus de darm van de mug en verspreidt zich vervolgens gedurende een periode van 8-12 dagen naar de speekselklieren. Na deze incubatieperiode kan het virus op de mens worden overgedragen tijdens daaropvolgende onderzoeken of voeren. De onrijpe stadia zijn te vinden in met water gevulde habitats, meestal in kunstmatige containers die nauw verbonden zijn met menselijke woningen en vaak binnenshuis. Vliegbereikonderzoek suggereert dat de meeste vrouwelijke Ae. aegypti hun leven doorbrengen in of rond de huizen waar ze opduiken als volwassenen en ze vliegen meestal gemiddeld 400 meter. Dit betekent dat mensen, in plaats van muggen, het virus snel binnen en tussen gemeenschappen verplaatsen. Dengue-infecties zijn hoger buitenshuis en overdag, wanneer deze muggen het meest bijten. Echter, Ae. aegypti broedt binnenshuis en kan iedereen gedurende de dag bijten. De binnenhabitat is minder vatbaar voor klimatologische variaties en verhoogt de levensduur van de muggen. Dengue besmetting Eenmaal besmet, worden mensen de belangrijkste dragers en vermenigvuldigers van het virus, die dienen als een bron van het virus voor niet-geïnfecteerde muggen. Het virus circuleert 2-7 dagen in het bloed van een geïnfecteerde persoon, op ongeveer hetzelfde moment dat de persoon koorts ontwikkelt. Patiënten die al met het dengue-virus zijn besmet, kunnen de infectie overdragen nadat de eerste symptomen verschijnen (gedurende 4-5 dagen; maximaal 12). Bij mensen biedt herstel na infectie door één knokkelkoortsvirus levenslange immuniteit tegen dat specifieke virusserotype. Deze immuniteit biedt echter slechts gedeeltelijke en tijdelijke bescherming tegen daaropvolgende infectie door de andere drie serotypes van het virus. Er zijn aanwijzingen dat opeenvolgende infecties het risico op het ontwikkelen van ernstige knokkelkoorts verhoogt. Het tijdsinterval tussen infecties en de specifieke virale volgorde van infecties kan ook van belang zijn. Nieuw vaccin Om hun nieuwe vaccin te testen, dat gebaseerd is op een verzwakte stam van het knokkelkoortsvirus, hebben wetenschappers het willekeurig verdeeld of een placebo onder 20.000 kinderen van 4 tot 16 jaar verdeeld in acht landen in Azië en Latijns-Amerika, waar de ziekte endemisch is. Twaalf maanden nadat de deelnemers hun tweede en laatste dosis hadden ontvangen, vergeleken de onderzoekers hoeveel mensen in de placebo- en vaccingroepen bevestigde gevallen van infectie ontwikkelden met een van de vier verschillende stammen, of serotypes, van het dengue-virus. Het vaccin had een werkzaamheid van 97,7% tegen het serotype dengue 2, meldt het team. Bij deelnemers die dengue-infecties hadden bevestigd, verminderde het vaccin het risico op ziekenhuisopname met 95,4%. De sterke bescherming van het nieuwe vaccin tegen serotype 2 is geen verrassing. Dat komt omdat de 'ruggengraat' van het vaccin een onschadelijke versie van het dengue-virus serotype 2 is. Een paar genen van de andere drie serotypes zijn in het virus gestopt om het 'tetravalente' vaccin te maken. Men benadrukt dat de klinische proef voor een langere periode moet worden geëvalueerd om de veiligheid en duurzaamheid van het vaccin beter te beoordelen. Eén van de eigenaardigheden van knokkelkoorts is dat mensen die beschermende antilichamen tegen slechts één serotype ontwikkelen, meer risico lopen op ernstige ziekten als ze worden geïnfecteerd door een van de andere drie typen. Paradoxaal genoeg doet het antilichaam tegen het oorspronkelijke serotype soms niets om het tweede virus te stoppen en versnelt het eigenlijk het infectieproces. Dengvaxia, Sanofi Scott Halstead, een knokkelkoortsonderzoeker die met deze 'antilichaamversterking'-theorie op de proppen kwam, waarschuwde al lang dat het Sanofi-vaccin ernstiger ziekte zou kunnen veroorzaken als het wordt gegeven aan kinderen die nog nooit een knokkelkoortsinfectie hadden gehad. Het zijn deze aanvankelijk zogenaamde seronegatieve kinderen die uiteindelijk een verhoogde ziekenhuisopname bleken te hebben als ze Dengvaxia kregen. Sanofi, dat zijn vaccin in sommige landen nog steeds verkoopt, vraagt zich af of het versterkingsmechanisme het verhoogde risico bij seronegatieven verklaart. In tegenstelling tot Sanofi's werkzaamheidsproeven met Dengvaxia, beoordeelde Takeda de prevaccinatie of deelnemers aan het onderzoek antilichamen hadden van een eerdere knokkelkoortsinfectie. Ongeveer een op de vier deelnemers was seronegatief, en hoewel er geen duidelijke tekenen van door vaccinatie veroorzaakte schade optraden, merkt de studie op dat de algehele vaccineffectiviteit in deze groep daalde tot 74,9%. Bovendien bood het vaccin deze mensen geen dengue-bescherming tegen serotype 3, om onbekende redenen. Bron Kopafbeelding is afkomstig van Unsplash Video's zijn afkomstig van YouTube Lees meer Oxfam misbruikschandaal beloften worden niet nagekomen Hoe kun je alzheimer vertragen? Zwarte zalf helpt NIET tegen kanker Hoe werkt EMDR? Spirulina, het meest voedzame voedingsmiddel op aarde Fopspeen die glucoseconcentratie meet in het speeksel Mazelen slopen je immuunsysteem Dit slakkengif is de beste pijnstiller