Deel 14 in mijn vervolgverhaal over de whisky #fles die wel een zeer interessante #mijn gevonden is. Inmiddels is dit verhaal al door medeschrijvers opgepakt en kun je vervolgstappen en andere routes lezen via: Het verhaal van Hans van Gemert of van Dewaputra Wil je vanaf deel een lezen, klik dan hier. #schrijven ,#vervolgverhaal ,#aansluitverhaal ,#lamp , #stalagmieten , #stalactieten, #Destilleren ,#Stoken , #licht , #Mine , #Fosfor , #champignons We lopen verder. Eindelijk komen we bij een deur die open gaat. We waren al een van de gangen ingelopen waar we eerder al mensen in hadden zien verdwijnen.“Zo. Wat die rondleiding betreft, die vervolg ik morgen, ik merk aan mijn lijf dat het al ruim over tienen is, jullie mogen even bijkomen in jullie nieuwe onderkomen. Op de tast zoekt hij naar het lichtknopje omdat je in deze ruimte geen steek voor ogen kunt zien”. Het is geen knopje maar een schuifje en dankzij een vernuftig systeem wordt ook hier via een spiegeltje in een buis een mooie lichtstraal de kamer in gestuurd. Vrij snel achter het schuifje dwingt een spiegel de straal omhoog en van daar uit verspreid een helder licht de gehele ruimte. Een mooie ruime ruimte met nisjes om te slapen, of koken, ook een douche en toilet maakt onderdeel uit van de ruimte (gelukkig is deze wel afgesloten). Er is geen licht van buiten en zodoende ook geen ramen, maar er zijn weldegelijk kozijnen, kozijnen gevuld met posters en aan de lijst die op tafel ligt te zien, kun je hier ook andere beelden selecteren. We nemen afscheid van Jos en kijken ons nieuwe onderkomen eens aan. De twee bedden zijn zo geplaatst dat ze ook als bedstee dienst zouden kunnen doen en via een industrieel rolsysteem zijn de wanden ervoor te schuiven. Ik neem mij voor om straks wanneer de rust volledig is en iedereen daadwerkelijk slaapt alsnog naar die ene deur te gaan.Na een verfrissende douche en nog wat drinken uit een koele nis in de muur gaan we allebei liggen. Het duurt hooguit een half uur of het zware ademen gemixt met een zware snurk verraad dat mijn metgezel in een diepe slaap is. Ik heb zelf ook moeite met het wakker blijven maar weet toch naar buiten te komen. De deur heb ik nog maar net achter mij gesloten of ik wordt op mijn schouder geklopt: “Ik dacht dat je te moe zou zijn, het duurde zo lang… Maar gelukkig was mijn inschatting goed, je bent te nieuwsgierig om niet te gaan gluren bij die deur.” Ik ben met stomheid geslagen. “Jos, het was niet mijn bedoeling om…”“Om naar die ene deur te lopen en te kijken of je hem open kunt krijgen? Je kan mij nog meer vertellen!”“Ok, je hebt gelijk, ik wil hier erg graag uit, ik wil mij niet gevangen voelen, ik wil vrij zijn”. “vreemd, dat is nou juist de reden die de meeste mensen aandragen om juist hier te mogen zijn, als je echt denkt dat je vrij bent in die wereld daarboven, dan heb je een vrij forse inschattingsfout gemaakt”.“Dat kan zijn, maar daar weet ik niet dat ik gevangen ben, hier wel”.“goed, maar je snapt mijn probleem, ik wil niet dat de buitenwereld grip gaat krijgen op ons leven hier beneden. Hoe ga je daar rekening mee houden?” “Ik hoef er geen rekening mee te houden, ik ga naar huis, ik ga door met mijn leven en vergeet zo snel mogelijk wat hier is gebeurt, mijn fles whisky zal daar prima aan meewerken.”“En die mensen die je hier naar beneden hebben gestuurd, die zullen je zeker niet vinden?”“Hmm ja, dat klopt…” “Luister, ik wil je eigenlijk ook graag naar boven sturen, samen met je maatje, dat ik ervoor heb gezorgd dat ik je alleen zou treffen, is omdat ik hem nog niet kan peilen. Ik wil je een opdracht te geven, je moet ze bij de mijn wegvoeren. Ik laat je een route zien, die je vanuit die kooi had kunnen lopen om toch buiten te komen. Daar buiten laten we bewust sporen na en jij leidt die mensen daarheen, door de mijn, je laat ze zien dat er niemand meer in die mijn is. Wil je dat?” “Natuurlijk wil ik dat!” “Daarna moet je terugkomen en verslag uitbrengen, dat is nodig voor ons om te weten of ons geheim veilig is. Kom je niet terug, dan zijn er hier vrij veel mensen die nu en dan boven komen, die je het leven aardig zuur willen maken”.“Ok”. Ik trek een bedenkelijk gezicht, maar wil nog steeds graag horen wat hij te vertellen heeft. “Wanneer je wel terugkomt, heb je een nieuwe baan, je wordt een van onze tussenpersonen. Het beste van twee werelden.”
