peerke70

Deel 16 in mijn vervolgverhaal over de whisky #fles die wel een zeer interessante #mijn gevonden is. Inmiddels is dit verhaal al door medeschrijvers opgepakt en kun je vervolgstappen en andere routes lezen via: Het verhaal van Hans van Gemert  of van Dewaputra   Wil je vanaf deel een lezen, klik dan hier. #schrijven ,#vervolgverhaal ,#aansluitverhaal ,#lamp , #stalagmieten , #stalactieten,   #Destilleren ,#Stoken , #licht , #Mine , #Twijfel     Jos brengt mij terug naar ons ‘appartement’ en ik val uiteindelijk in een onrustige slaap waarin ik geplaagd wordt door dromen. Dromen over mijnen die instorten, en over mensen die aan het dwalen zijn zoals wij waren maar niet een weg vinden. De nacht is kort en de volgende ochtend om half acht gaat die enorme zoemer af.Ik weet niet of ik kan wennen aan een leven hier, onder de grond, ik weet zelfs niet of ik die Jos nou vertrouw of, dat ik eieren voor mijn geld moet zoeken en boven proberen te verdwijnen, onvindbaar voor ondergrondse aanvallen. Nog dronken van de slaap vertel ik mijn verhaal aan mijn metgezel. Hij vindt het allemaal prima, het leven hier, onder de grond lijkt hem ook een leuke invulling en zeker wanneer de mogelijkheid bestaat om nu en dan boven te komen, ziet hij er geen problemen in. In eerste instantie gaan we dus gewoon mee in het verhaal, we doen precies wat er wordt gezegd en we komen zelfs terug. Zo hopen we het vertrouwen te winnen, de vrijheid te krijgen om toch boven te komen en uiteindelijk te kunnen bepalen welke route de beste is. Het blijft een hachelijke onderneming en we weten ook niet goed wat de mensen boven zullen doen wanneer we ons verhaal vertellen. We kijken buiten onze deur en zien weer hoe horden mensen zich verzamelen op de grote binnenplaats. De geur van gebakken ei met spek, het zien van grote kommen met yoghurt, melk, vla en de bijbehorende optionele vulling lokt ons snel naar buiten. We nemen plaats aan een van de tafels en dan worden er versgebakken broodjes op tafel geplaatst samen met schalen vlees en verschillende kaassoorten. Zelf maak ik een croissantje klaar met brie, rucola wat walnoten en honing. De smaken zijn puur, niet vermengt met geur of smaakstoffen. Dit deel van het leven hier is in ieder geval geweldig. Een stel jongedames gaat tegenover ons zitten. Openlijk zijn ze ons aan het observeren. “Zo, nieuw hier? Wat brengt jullie hier?”“Whisky” brengt mijn maat er met volle mond uit. Hij kauwt verder zonder aandacht te schenken aan het vrouwelijk schoon tegenover ons. Zelf ben ik inmiddels natuurlijk enorm nieuwsgierig. Ik kijk even opzij en vervolg met een korte toelichting op ‘whisky’: “we hadden flessen whisky gevonden en gingen op onderzoek uit, waar die vandaan kwamen, door stom toeval zijn we in dit deel van de mijn beland en nu zitten we dus hier”. Beide dames knikken enthousiast. “Maar, dat is ons verhaal, kunnen jullie ook toelichten wat jullie verhaal is?” De dames kijken even naar elkaar en daarna weer naar mij. “Onze identiteit is door stom internetgebruik overgenomen door een hacker. Uit onze naam is in een ‘door ons’ gehuurd huis een wietplantage opgezet en wij zijn door de politie aansprakelijk gesteld. We hebben daarboven niets gedaan, maar worden toch schuldig bevonden.” Ik kijk de dames verwonderd aan, “kan dat?” “ja, het is eigenlijk zelfs heel gemakkelijk, bedenk voor jezelf maar eens, hoeveel wachtwoorden heb je voor je sites?”“dat vertel ik niet!”“heel goed! Maar ieder wachtwoord van minder dan 8 tekens is binnen 5 minuten te kraken door een computergestuurd programma. Wanneer ik bijvoorbeeld kijk of je al lang op een site als marktplaats zit, dan kan ik daar waarschijnlijk zo je wachtwoord van kraken”. “wat heb jij aan mijn marktplaats account?”“Niets, behalve dat ik uit jouw naam daarna aankopen kan doen die niet tot mij te herleiden zijn. Ik leer je gezin kennen, je woonplaats, je leeftijd en binnen de kortste keren heb ik al je wachtwoorden binnen”. Nu kan ik criminele activiteiten gaan starten, weet je dat ik zonder legitimatie een woning kan huren?”“Is dit jullie overkomen?” “Precies! En hier beneden kunnen we diezelfde wietplantage wel zelf runnen, de inkomsten binnenhalen (en delen met de groep) en tegelijk die criminelen boven kapot maken. Win, win en win!”Het begint erop te lijken dat hier beneden veel dingen gebeuren die letterlijk het daglicht niet kunnen verdragen. Waarom klinkt dan toch dit verhaal goed, waarom leef ik mee met die dames, heeft Jos ze misschien gestuurd om mij te overtuigen? Hij heeft me al eerder juist ingeschat.

De Knutseljuf Ede

Als het precies middernacht is, op 31 december, wensen we elkaar een gelukkig nieuwjaar en gaan we met velen naar buiten om vuurwerk af te steken. Mooi om te zien, maar het geeft wel veel herrie, kan gevaarlijk zijn en heeft een hoop andere nadelen. Toch horen vuurpijlen er wel een beetje bij, bij het vieren van de jaarwisseling. Daarom hier een gezellige en veilige vuurpijlenknutsel, die geen herrie geeft, waar dieren niet bang van worden en ook niet slecht voor het milieu is. Er wordt zelfs een beetje gerecycled hier, want de vuurpijlen zijn gemaakt van een lege keukenrol! Het is een leuke activiteit om op oudjaarsdag te maken met bijv. de kinderen. Natuurlijk is het ideetje niet nieuw, de keukenrolvuurpijlen zal je vast wel ergens op internet al gezien hebben. Maar heb je deze met wiebeloogjes ook gezien? Als je er een klokje bij knutselt, waar de kinderen aan kunnen draaien, dan kan je er ook vuurwerkje mee spelen! Met een kartonnetje, wijzers en een splitpen heb je al snel een klokje geknutseld. Laat de kinderen draaien tot het 12 uur is en dan... psssss! mogen ze hun vuurpijl (met eigen vuurpijl geluid) de lucht in schieten :) Ik zie het al voor me, hoor! Wat heb je nodig? Allereerst een keukenrol. Dan nog 4 leuke kleurtjes vouwblaadjes, die passen precies om de rol. Voor de punt is een glitterpapiertje leuk, het patroontje van de punt hier boven, zou je hier kunnen uitprinten en overtrekken, als je dat wilt. Dan is het leuk als je een figuurschaar hebt en wat ponsjes, maar het is niet noodzakelijk. Wél heb je een gewone schaar nodig, een plakstift (of andere papierlijm), chenilledraden, een stok van 50 of 60cm en een elastiekje. Een gaatjestang is ook handig, (een perforator werkt niet) maar een prikpen om gaatjes te prikken voor de chenilledraden zou ook een mogelijkheid zijn. Dan nog wat versiersels zoals lovertjes, strass-steentjes of sterretjes. Knip strookjes met schaar en/of figuurschaar en plak de strookjes op de rol Pons sterretjes van het resterende papier en ook wat witte sterretjes Plak de sterretjes op Pons 5 gaatjes onderaan de rol of prik gaatjes met een stevige prikpen Steek de chenilledraden door de gaatjes en maak ze vast Pons gaatjes in 5 sterretjes en maak ze onderaan de chenilledraden vast Van een strookjes papier knip je een "rokje" met franjes en plak het over de gaatjes Steek de (bamboe of mikado) stok in de rol en zet hem vast met het elastiekje Knip met behulp van het patroon de punt van glitterpapier Rol de punt op en plak hem op de plakrand. (Een wasknijper erop is handig om de lijm even te laten drogen, een extra nietje erin zou ook kunnen) Smeer een dikke laag lijm om de rand van de pijl en zet zijn hoedje erop. Ook even laten drogen voordat je met de pijl gaat spelen! Je vuurpijl is het liefst bij zijn vriendjes. Maak er dus geen één, maar minstens twee! Zo heeft Pijltje ook een gezellig Oud en Nieuw! Wil je meer nieuwjaarsknutsels? Dan vind je hieronder wellicht nog wat leuke ideetjes! Vuurpijlen van ijsstokjes en ribbelkarton Read more Oud en nieuw vuurpijl knutselen Read more Oud en Nieuw Vuurwerk met waskrijtjes - Gelukkig Nieuwjaar! Read more Block poster oud en nieuw - kleurplaat voor 25 personen Read more Block poster nieuwjaar 2020 - kleurplaat voor 25 personen Read more Oud en nieuw - Oliebollen van papier knutselen Read more De kwebbelpot voor kinderen voor Oud en Nieuw! Read more Vuurwerk knutselen 0-4 jaar Read more Volg De Knutseljuf Ede op Facebook, Instagram of Twitter! Mail: ilse@deknutseljuf.nl #oudennieuw #nieuwjaar#oudjaarsavond #jaarswisseling #vuurpijlen #knutselen #vuurpijl #vuurpijlknutselen #oudennieuwknutsel #kinderknutsel #vuurpijlenknutselen #keukenrolknutsel #vuurwerk #vuurwerkknutselen

Maurice Godefridi

#Wandelen   in de bergen, is niet alleen lichamelijk inspannend en dus gezond maar ook geestelijk verijkend. Het kan het beste maar ook het slechtste in de mens naar boven brengen. In elk geval is het nooit vrijblijvend. Het confronteert je met een mooie maar ook meedogeloze natuur, en dat maakt juist het bergwandelen zo aantrekkelijk. Met je lichaam in het landschap!Eerste dag Belgie – VallorcineZoals bij elke goed georganiseerde tocht vertrekken ook wij met vertraging. De boosdoener van dienst is Wim. Uiteraard zal hij zijn gerechte straf niet ontlopen want zonder ontbijt moet hij mee en zal tot 's middags op een eerste deftige maaltijd moeten wachten. Verder geen problemen meer en om halfzes s'avonds komen we aan in Vallorcine, waar we de auto's op stal zetten. Vanaf nu ruilen we de ijzeren paardenkracht voor vijf paar getrainde kuiten.Na het noodzakelijke cafébezoek om te bekomen van de rit, de rugzakken opgetild en we gaan "en route". Onmiddellijk weten we hoe laat het is. Na amper honderd meter beginnen enkelen zich al vragen te stellen over het gewicht van de rugzak. Maar gelukkig is het alleen maar de bedoeling om een kampeerplekje te zoeken in de natuur, weg van de bewoonde wereld. En dat plekje vinden we ook in de vallei van Barberine. We slaan voor het eerst onze tenten op.Tweede dag Lac d’ EmossonOnmiddellijk weten we waar we aan begonnen zijn want de klim naar het lac d’Emosson, de grens tussen Zwitserland en Frankrijk, is een stevig stukje klimmen, maar bij het meer aangekomen, worden we wel voor onze inspanning beloont. Een gigantisch wateroppervlakte, een stuwmeer dat wel, in een kuip van besneeuwde bergen. Grandioos mooi, maar we willen wel 300 meter hogerop naar het oude stuwmeer.Gelukkig is de half verharde weg langs het meer gedeeltelijk sneeuwvrij. We wandelen dan ook tussen en zelfs onder sneeuwbergen door naar 2200 meter tot bij het nog grandiozer gelegen Vieux Lac.Maurice en Wim gaan kijken of we niet kunnen oversteken langs het dichtgevroren stuwmeer, maar daar hebben de anderen geen boodschap aan. Lekker lui in de zon relaxen lijkt een veel beter idee.De bedoeling is versteende sporen van dinosaurussen te vinden maar door de uitzonderlijke sneeuwval van de voorbije winter kunnen we zonder stijgijzers daar zeker niet geraken en dinosaurussporen onder een dikke laag sneeuw daar hebben we ook niks aan. We wijzigen dan ook onze plannen en gaan niet over de col de la Terrasse maar langs de helling en de montagne de Barberine naar de refuge de Loriaz. Onderweg zijn er ook daar enkele moeilijke passages, sneeuwtongen die het voetpad versperren, zodat zelfs Wim, die meestal een eindje voorop loopt, het veiliger vindt om op versterking te wachten. In de refuge kunnen de mannen aan de verleiding van de pintjes niet weerstaan.Op aanwijzen van de gastvrouw gaan we de tenten opslaan enkele honderden meters verder in de vallei. Yo met rugzak en pantoffels op weg want die heeft zich ondertussen al grondig opgefrist en propere kleren aangetrokken. En dan komt de apotheose van de dag: we maken voor het eerst kennis met de kookkunst van Maurice. Alles wat binnen handbereik ligt gaat de pot in en het resultaat is ...erg lekker!Derde dag vallei en refuge Pierre à BérardYo wil s'morgens nog even terug naar de refuge, om zich eens grondig op te frissen, maar de refuge blijkt onvindbaar. Ze heeft duidelijk het verkeerde pad gekozen, maar dat is iets dat zelfs de beste kan overkomen. De voormiddag verloopt verder heel aangenaam. Eerst moeten we een eind dalen om nadien weer te klimmen naar de uitzonderlijk mooie vallei van Pierre à Bérard. Vergeten we vooral niet te vertellen dat Karel al een tijdje een hartslagmeter om heeft, wat een enthousiasme in hem opwekt die je niet voor mogelijk houdt.De afspraak is om in de namiddag de col de Salenton over te steken, 2500m hoog, gelegen richting Mont Buet. Een makkie is ons onderweg gezegd. Voor we daaraan beginnen genieten we van het uitzicht op het terras van de refuge en laten we ons de taartjes met bosbessen goed smaken. Vanuit onze luie stoel zien we boven in Les Aiguilles rouges, veilig ver weg, enkele lawines naar beneden storten. Prachtig zicht is dat.En dan zijn we weer op weg via beekjes, sneeuwvelden en rotsen steeds hoger. Maurice hakt een heel sneeuwveld tot moes om het ons wat makkelijker te maken. Net onder de top wordt het plots grijs en mistig, al snel zitten we in een dikke erwtensoep. Ineens komen onze haren recht overeind te staan, want totaal onverwacht breekt er een onweer los. Maurice beslist onmiddellijk terug te keren. Hoe die afdaling verloopt is moeilijk uit te leggen. Karel gaat over kop en de knieën zullen nooit meer zijn wat ze waren. Stappen is er niet altijd bij maar glijden des te meer. Yo gaat onderuit en daalt in liggende positie. Om het uitzicht wat origineler te maken gaat het zelfs met het hoofd eerst. Maurice onderneemt een reddingspoging en huppelt als een gek over de rotsen naar beneden. Hij kan wel niet veel doen, maar ja een echte leider moet soms zijn leven in de waagschaal leggen. Ondertussen vallen de hagelstenen uit de lucht, is de refuge onder ons niet meer zichtbaar en ook het pad is verdwenen.Wonder boven wonder bereiken we toch opnieuw de refuge, die haar naam op dat moment alle eer aandoet. Iedereen is verkleumd en moe maar toch moet in dat hondenweer voor de tenten gezorgd worden. Yo mag zich gaan opwarmen en merkt dat ze dan toch in een gezelschap van gentlemans verkeerd. Het hoofd staat helemaal niet naar koken en trouwens, dat is in dit stormweer niet mogelijk en daarom eten we in de hut. Menu van de dag bonensoep en spaghetti. Eten of vreten, en daarna komt de vermoeidheid boven : klappertanden, rillen, doodmoe in de slaapzak kruipen en proberen zich weer mens te voelen.Vierde dag Col de MonteRustdag. We controleren de inhoud van de rugzakken en etaleren alles op de rotsen want een droog kledingstuk is zeker geen luxe. Karel profiteert van de rust om zijn gekwetste knieën grondig te laten verzorgen en dan gaan we ontbijten in de refuge. De mannen eten hun meegebrachte boterhammen van thuis op. Yo bestelt een ontbijt, maar de eitjes met spek zijn niet voorhanden, ook al staat dat op de kaart. Wat ze krijgt is oud brood dat waarschijnlijk al voor de marmotten bestemd was. Haar eigen lekkere boterhammen heeft ze al lang in een vuilnisbak gedeponeerd om het gewicht van haar rugzak te verlichten.Tijdens het drogen van onze kleren liggen marmotten op de loer in de hoop een kiekje te kunnen nemen van die rare Belgen. Maar, Maurice is ze voor, hij loopt op blote voeten door de sneeuw en maakt de foto van zijn leven. Na die luie uurtjes gaan we weer op weg. Tussen haakjes: deze tocht zijn we mede doorgekomen dank zij het alcoholisch brouwsel van Karel. Een drankje waar, bij het begin van de tocht, iedereen zo zijn twijfels had maar waar we in de kou allemaal gebruik hebben van gemaakt. Karel triomfeert en voelt zich duidelijk sterk. Het pleit voor hem dat hij van de situatie geen misbruik maakt en zich erg gul toont. Een speciale vermelding krijgt het ontbijt van Fons. Hoe komt het dat hij er iedere morgen in slaagt zich een ontbijt te preparen een Hiltonhotel waardig.We wandelen ondertussen verder naar de col de Montet. Boven het dorpje Tré le Champ, zetten we opnieuw de tenten op. Maurice kan het niet laten een avondwandeling in te lassen. We gunnen hem dit wel na alle moeite die hij al heeft gedaan. We laten de tenten onbewaakt achter en gaan een pintje pakken in het bijzondere café-refuge Le Boerne. Na deze 'uitspatting' trekken we terug naar onze tenten bij het kabbelend beekje, tussen de geelbloeiende Arnica's en witbloeiende Akeleiruiten. Een plek waar geen enkel Hiltonhotel tegen op kan.Vijfde dag: Lac BlancFons zou normaal om zes uur opstaan maar om half acht nog geen Fons te zien. We moeten hem dan ook een handje helpen. In de voormiddag houden we een hele tijd halt om een klimmersschool bij l’Aiguilette aan het werk te zien. De tocht is moeilijk volgens sommigen, we klimmen zelfs over stalen laddertjes stijl omhoog maar toch lijkt het hier een autostrade voor voetgangers. We wandelen hier dan ook op een stukje van de Tour du Mont Blanc (TMB). Na dat klimwerk zien we dan in de verte de refuge du Lac Blanc, maar we moeten of mogen wel weer een sneeuwveld traverseren om er te geraken. Dus slaan we eerst onze tenten op, rugzakken erin en zonder bagage naar boven. Vanaf de hut hebben we een spectaculaire zicht op de Mont Blanc en zijn massief. We besluiten het avondmaal te nuttigen in de hut maar moeten wel nog even wachten want de helikopter moet de eitjes nog droppen. Spectaculair toch, tot drie maal toe brengt de helikopter vanuit het dal voorraden naar boven in grote netten.Na een ontspannende maaltijd, terug naar de tenten, wel over dat steile sneeuwveld. Yo en Karel verkiezen dan ook een bergtouw als veilige begeleider. En dan kruipen we alle vijf in één tent om dit verslag te schrijven. Totaal onverwacht en bijna niet te geloven wordt er op de deur geklopt. Een Engelsman is op zoek naar twee vrouwen waarmee hij op deze hoogte een afspraak heeft. Very strange, my dear Watson.Een tijdje later breekt boven onze hoofden een geweldig onweer los, zo erg dat de schrik er duidelijk inzit. Karel voelt dat de plaats waar hij zit nogal soppig begint te worden. De tent loopt stilaan onder water en er wordt gedweild met alles wat daarvoor in aanmerking komt o.a. Karels pet. Als het onweer wat bedaard is steken we de koppen buiten en wat blijkt ...... de tent staat midden in een minimeertje. De andere tent is er iets beter aan toe, maar toch. In het donker en de regen sleuren we de onderkomens wat hogerop en we proberen in vieze, vochtige slaapzakken toch wat te slapen.Zesde dag: Lac Blanc - Col de Montet - VallorcineDe volgende morgen.de laatste trekdag, geen ongelukken meer, of toch? We wandelen via de meren van Cheserys, over het mooie pad van de Tour du Pays, langs monumentale steenmannetje, hier door duizenden trekkers steen voor steen opgebouwd, terug naar Col de Montet. Nog even genieten van het Mont Blanc massief, Mer de glace en andere gletsjers en dan terug naar de auto's, die gelukkig nog staan op de plaats waar we ze hebben achtergelaten.Nog een nachtje slapen in de buurt van de auto’s, sommigen zelfs in de auto. En dan de volgende dag tevreden naar huis. Want ja, wat kom je hier doen in de bergen? Genieten van de wilde natuur toch. Met je lichaam lekker in het landschap. En dat is ons nog gelukt ook.Praktische infoEerste dag: Vallorcine (1260m) – Barberine – Cascade de Barberine (kampeerplek rond 1400m) richting Lac d’Emosson.Tweede dag: Cascade – Lac d’Emosson (1900m) – Lac du Vieux Emosson (2200m), niet naar Col de la Terrasse dus (2650m), om versteende dinosaurussporen te zien moet je in de maand augustus naar de col klimmen – terug naar Lac d’Emosson (1900m) – Col du Passet – Montagne du Barberine – refuge du Loriaz 2020m. Nota: bij het Lac d’Emosson kun je ook met de auto en zelfs met een bergtreintje geraken.Derde dag: refuge du Loriaz – afdalen naar Couteray – dan naar refuge de la Pierre à Bérard 1974m – via Col de Salenton 2520m kun je oversteken naar refuge... wat ons niet gelukt is door het slechte weer, stevige stappers kunnen ook naar de top van de Mont Buet 3000m.Vierde dag: Pierre à Bérard – Le Buet – Col de Montet 1480m, informatiecentrum en botanische tuin van het natuurreservaat ‘Les Aiguilles rouges’ – Tré les Champs.Vijfde dag: Tré les Champs via TMB langs Aiguilette d’Argentière naar refuge du Lac Blanc 2500m.Zesde dag: Refuge Lac Blanc langs Lac des Chéserys terug naar Col de Montet – Vallorcine.#Alpen  #kruidigwandelen #bergtocht #lac     

The Original Enrique

Dit verhaal is voor 18+ Ben je jonger dan 18 jaar of houd je niet van erotische verhalen, lees dan niet verder a.u.b. Dit verhaal kan als erg onsmakelijk ervaren worden... Dit verhaal loopt parallel aan Dit Verhaal. Om bij het begin te beginnen is het handig om te lezen waar het allemaal mee begon.   Het bed is opgemaakt... Alleen ziet het er niet uit, met zo'n groot stuk landbouwplastic er overheen. Wel erg praktisch natuurlijk. Mathilde pakt een willekeurige fles wijn en zet die aan haar lippen. De bovenste dan hè... Ze houdt erg van plasseks dus ze moet wel drinken. Bijkomend voordeel is dat de wijn de remmingen wegnemen, zodat ze zich helemaal kan laten gaan. "Ding-donggg..." de bejaarde vrouw haast zich naar de voordeur. "Dag Anton!" "Hoi meissie. Wat heb je een mooie kerstboom staan zeg!" "Ja, die heb ik gisteren opgezet. Alleen uiteraard, die luie zak doet hier niks. Maar ga zitten, dan pak ik even twee wijnglazen". De ietwat gezette 50-er ploft op de bank. "Doe je dat slipje zonder kruis weer aan?" "Heb ik al aan", gniffelt Mathilde. Nu ze allebei wat te drinken hebben, zetten ze een boom op. Het wordt érg gezellig. "Zullen we dan nu de derde boom opzetten?" Anton begint hartelijk te lachen om z'n eigen 'dommegheid'. Voor de tweede keer ploft Anton neer, ditmaal naakt op bed. Mathilde ontdoet zich van haar nachtjapon en steekt een stompkaars aan. Met haar vuurrode, latex slipje klimt ze op het vrij hoge ledikant. Dit alles is niet zonder risico, ze moet wel haar evenwicht bewaren voor de kunsten die zij weldra zal vertonen... Met haar naaldhakken loopt ze langzaam over Anton heen, terwijl ze de stompkaars wat schuin houdt. Het hete vet drupt naar beneden en de arme man moet op zijn tanden bijten want hij mag geen 'au' zeggen. Toch zet hij zoals beloofd zijn 'boom' op. Mathilde ziet dat gebeuren en heel precies laat ze wat druppels vet op die knots vallen. Anton kreunt maar of dat dat van genoegen is, is een tweede. De naaldhakken porren diep in zijn pens. Dan draait ze haar voeten er ook nog een beetje bij, het sadistische kreng. Wanneer ze boven zijn gezicht staat, begint er iets anders te druppelen. Anton doet zijn ogen dicht en mond open en vervolgens zet Mathilde de kraan écht open. Het goudgele vocht klettert naar beneden als een soort tsunami.  Anton dreigt te verdrinken en gaat zowat kopje onder. "Help! Hééélp" schreeuwt de man in nood. Dan krijgt hij een elleboog in z'n ribben. Versuft doet Anton zijn ogen open en zit nog steeds op de bank met Mathilde naast hem. "Je hebt eng gedroomd geloof ik", Mathilde schatert van het lachen. "Nou, zullen we dan maar? Straks komt Theo thuis". Met knikkende knieën loopt Anton mee naar de slaapkamer... Welterusten!  😂 Hiermee zijn de wat ondeugende slaapmutsjes eerst ten einde. Hopelijk heeft u ze met een ehh... glimlach gelezen! © 13-12-2019 Copyright; Blog, titel en tekst(en) van/door:  © The Original Enrique   Alle rechten voorbehouden/All rights reserved.  Afbeeldingen Pixabay:  https://pixabay.com/nl/photos/handen-schaduw-hoop-silhouet-1531590/  En: Afbeelding van Shutterbug75 via Pixabay.  En: Afbeelding van Free-Photos via Pixabay  Tags:  #18plus#erotiek#sex#slaapmutsje#verhaaltje#plassex#sm#fun#humor#3delig#ondeugend  #adult#story#stories            

Mevrouw Stip

Brrr... wat is het koud buiten... binnen is het lekker warm bij de kachel en op de bank onder een dekentje is het best wel gezellig... met een warme chocolademelk en een koekje binnen handbereik en mijn laptop op schoot om dit blogje te maken, bedenk ik net dat het vrijdag de dertiende is vandaag... gelukkig ben ik niet bijgelovig. Witte chocolade... gesmolten in warme melk... heerlijkNog een koekje erbij... hoe simpel kan het zijn? Doos om te vullen... De verpakking heb ik al gevonden, nu enkel nog cadeautjes om erin te stoppen... Vrijdag de 13de... Ben jij bijgelovig? 13 leuke weetjes over het getal 13 kom je te weten met een klik op de foto...   Stip's adventskalender... Elke dag een stipje dichterbij... Read more Als dat maar goed komt... Read more #kerst2019 #kerst #aftellennaarkerst #vrijdagdedertiende #mevrouwstip #mevrouwstiploveschristmas #xmas #ongeluksgetal #mevrouwstipiscreatief #dolopkerst #advent #adventskalender             

P.B.

Nu ik me heb aangemeld bij Yoors en hier en daar op de achtergrond wat gelezen en bekeken te hebben wordt het tijd mezelf toch maar eens even netjes voor te stellen. Mijn naam is P.B. Uiteraard is dit slechts een afkorting en staan deze letters niet op zichzelf,  maar op dit moment laat ik het hier even bij. Wie weet licht ik in een later stadium een extra tipje van de sluier op.Zover ik heb begrepen is Yoors een platform waar van alles op gedeeld kan worden. Dat is fijn, dat biedt mogelijkheden.  Hopelijk meer dan op feestboek.Zo houd ik me graag bezig met nieuws en de wijze waarop dat tegenwoordig aan ons wordt gepresenteerd. Er is namelijk heel wat dat je in de reguliere media niet of maar nauwelijks tegenkomt.Daarnaast valt het me op dat veel mensen onvoldoende nadenken over hetgeen op ons af komt en veel informatie enkel voor zoete koek aannemen. Ik zal me de komende tijd vrij proberen te maken om over dit alles mijn licht te laten schijnen. #voorstellen