Auke de Boer

#hetnawoord Mocht ik er onverhoeds toch ineens niet meer zijn.. Door een fout van mij of dat van een ander. Dat maakt in principe ook niet zo veel uit. Zou ik nog een paar dingen gezegd willen hebben. Niet omdat ik mezelf nou zo belangrijk vind, veel meer omdat ik graag wil dat mijn naasten weten dat ik van ze hou. En dat ik ze wil vragen mijn fouten te vergeven. En dat, als ze dat niet kunnen ik er ook vrede mee heb. Mocht er iemand zijn die denkt dat hij of zij mij heeft gekwetst of mij onrecht heeft aangedaan. Wees dan gerust, je bent al lang vergeven. Ik koester namelijk geen wrok of haat. En weet dat iedereen om mij heen, net als ik niet foutloos kan zijn. Mocht ik nog niet zo oud zijn als dit gebeurd, bedenk dan dat tijd geen rol meer speeld voor mij. Ik was immers altijd meer van kwaliteit dan kwantiteit. Ik heb een prima jeugd gehad. Geleerd dat ook volwassen mensen fouten maken, wat mij de vrijheid gaf dat ook te doen. Niet opzettelijk natuurlijk, maar gewoon om er van te leren.  Verder ben ik blij dat ik alles heb mogen doen; sporten, reizen, zuipen, de liefde bedrijven. Alles mogen voelen; geluk, liefde, gebroken hart,onzekerheid, teleurstelling, overwinning, waardering en trots. Alles mogen zien; wonderen der natuur, bossen en meren, mooie vrouwen, stervende mensen en opgroeiende kinderen.  En aan mijn verwekkers, de dankbaarheid. Omdat ik het naar mijn zin heb gehad hier en het niet had willen missen. Een goed gezond stel genen tot mijn beschikking had. Ze me  hebben opgevoed zonder overdaad, zodat ik kon voelen hoe het is iets extra’s te krijgen. Ze me leerden door hard te werken er dingen te bereiken zijn, en je er voldaan door kan voelen. Je verantwoordelijkheid te nemen voor je eigen leven.  Tot slot nog een aantal kreten die me nu te binnen schieten. Misschien dat iemand er iets aan heeft: Discriminatie bestaat niet, er zijn ook zat mensen die dat niet zien. Gelijke behandeling bestaat ook niet, en dat is maar goed ook. We zijn verschillend. Er is altijd een reden voor de dingen die niet goed gaan voor je. Zoek ze in jezelf, net als de oplossingen. Maak de keuze; strijder of slachtoffer, wat wil je zijn?Vergeef jezelf je fouten. Je wordt niet gedefinieerd door je fouten. Het feit dat je ze ziet bewijst het tegendeel.En voor de mensen die het echt niet makkelijk hebben; ik wens jullie sterkte met alles wat te doorstaan. Ik gun jullie verlichting aan het einde van die tunnel. Humor en zelfspot werkte voor mij, in wat minder goede tijden.En ik zou nog door kunnen gaan, met van alles en nog wat. Maar ik heb al genoeg van jullie tijd gebruikt. Bedankt voor alles en tot ziens!

Stieny Koopmans

#obesitas #dik #leefcoach Van de lucht word je niet dikZomaar een tweet op Twitter. Van de lucht kom je niet aan, dus zoek een gezondheidscoach, die je helpt om je gewicht onder controle te houden.Toch was dit een tweetje waar ik me aan ergerde, want immers wordt niemand van de lucht dik, maar ook niet mager. Niemand kiest ervoor om mager of dik te zijn, iedereen wil een gezond gewicht. Toch is dat niet altijd realiseerbaar. Mensen die medicijnen gebruiken, waarbij vocht wordt vastgehouden, kunnen nu eenmaal niet anders dan dit over zich heen laten komen. Je kunt een coach benaderen, maar die mag je niet adviseren om deze medicijnen te laten staan, dus is de boodschap eigenlijk een beetje misplaatst. Voor veel mensen zelfs krenkend en eigenlijk zou degene die hem geplaatst heeft, eens iets beter na moeten denken.Ook mensen met een eetstoornis, kunnen te dik zijn, of juist te mager. Dat heeft ook niets met lucht te maken, maar met iets wat zich afspeelt in het hoofd, een stoornis die heel veel impact heeft op het leven van een patiënt met deze aandoening. Is het dan nodig om opmerkingen als "van de lucht word je niet dik", te plaatsen? Zeker als je juist iemand wilt coachen, kun je het allemaal beter formuleren dan op deze manier. Hier is iemand eigenlijk mensen die een bepaald gewicht heeft al aan het bevooroordelen.Obesitas is een groot probleem, net als roken een probleem is, soms heeft het te maken met een verslaving, soms met stress, soms met geheel andere dingen. Iemand die kanker heeft, krijgt ook vaak medicijnen waarvan je dikker wordt. Inderdaad, dan is dikker worden echt niet van de lucht gekomen, maar ook is het niet nodig om een persoonlijke coach in te schakelen.Tegenwoordig zijn er overal coaches voor, maar zijn deze allemaal wel zo betrouwbaar? Ik vraag het me soms af, want als er zoveel coaches zijn, waarom gaat het overal dan nog steeds mis? Je moet er ook heel erg mee uitkijken, zelf had ik eens iemand aan de deur, die kwam vragen wat er in de buurt speelde, hij deed een klein onderzoekje. Ik wimpelde hem af, ik had bezoek. Maar hij vroeg of hij zijn kaartje achter mocht laten, jawel, een gezondheidscoach. Ik vroeg me af, achteraf, wat de werkelijke reden was dat hij voor mijn deur stond. Ik ben namelijk ook vrij stevig, te wijten aan de medicijnen. 

Dewaputra

Kort na de aankomst van de pakjesboot werden Sinterklaas en de Pieten geconfronteerd met behoorlijk uit de hand gelopen relletjes. Gehaast verlieten de Sint en zijn Pieten daarop de kade waaraan de pakjesboot ligt aangemeerd.“Vlug Hoofdpiet, we moeten snel uit het zicht verdwijnen voor die, die… nou ja, je weet wel, ons weer in de gaten krijgen. Verzin iets.”“Jawel Sinterklaas.”De Hoofdpiet voelt aan zijn bips alsof hij er zojuist een trap tegen heeft gekregen.“Daar Sinterklaas”, wijst de Hoofdpiet. “De ingang van een oude schuilkelder.”“Ik dacht dat die allemaal al lang geleden waren afgebroken, Hoofdpiet. Maar het lijkt er waarachtig inderdaad op dat ze er eentje vergeten zijn. Vooruit, proberen maar dan. Misschien hebben we geluk.”De Hoofdpiet haalt de Sleutelpiet erbij om zich uit te leven op de gesloten, zware stalen deur van de schuilkelder. Na een paar sleutels is het raak: de deur zwaait piepend open.Met de Hoofdpiet voorop betreden Sinterklaas en de andere Pieten gehaast de schuilkelder. Nadat de laatste Piet naar binnen is gegaan, trekt deze netjes de deur achter zich dicht. Zodra de deur dicht is, is het gelijk aardedonker. Het is zo donker dat niemand een hand voor ogen kan zien. Op de tast zoek de Hoofdpiet naar een lichtknopje. Schuifelend tast hij met een hand de wand af.“Lukt het, Hoofdpiet?” klinkt achter hem de stem van Sinterklaas uit het donker. Ah, daar voelt de Hoofdpiet iets.“Ik geloof van wel, Sinterklaas” antwoordt de Hoofdpiet. Hij drukt op het knopje van de schakelaar en het licht springt aan.“Ha fijn, nu we kunnen weer zien. Dank je wel, Hoofdpiet.” Sinterklaas kijkt even om zich heen. “Ik zie daar nog een deur” wijst hij met zijn staf naar een deur aan het einde van de lange, smalle ruimte. “Wat zou die naar toe leiden?”“Misschien kunnen we wel via die deur ontsnappen, Sinterklaas.”De Sleutelpiet wordt er weer bijgehaald. Die weet ook de tweede deur snel open te krijgen. Voorzichtig duwt de Sleutelpiet de deur een stukje open om te zien wat zich aan de andere kant bevindt.[wordt vervolgd]© DewaputraBovenstaand avontuur van Sinterklaas en de Pieten past in de schrijfuitdaging van november van Hans van Gemerttags: #verhaal - #sinterklaas - #zwartepiet - #schrijfuitdaging

Roodkapje

#loslaten van je #kinderen en andersom Volwassen of eeuwig een kind?Sommige mensen kunnen hun kinderen niet loslaten, sommige kinderen hun ouders niet. Wat is er zo moeilijk aan om je kind los te laten en waarom laten kinderen hun ouders niet los? Is het gemakkelijker om je ouders alles te laten regelen, of is het fijn om altijd alles te regelen voor je kinderen?Macht blijven houdenVoor ouders kan het een kwestie van macht zijn. Het blijven sturen van je kinderen. Steeds weer herinneren aan dingen die ze zouden moeten doen en alles vergoelijken wat ze eigenlijk verzaken of gewoonweg niet doen. Kinderen, die opgroeien hebben sturing nodig, maar langzamerhand zul je ze moeten loslaten en zullen ze zelf de wijde wereld in moeten gaan en zelf verantwoording moeten nemen voor wat zij doen. Ze zijn dan zelf bij machte om dingen te regelen, zelf beslissingen kunnen nemen en zelf de verantwoordelijkheid kunnen nemen voor wat zij wel of niet doen. Het is niet erg, wanneer een kind met een probleem bij de ouders komt en het met ze bespreekt, maar de beslissing is aan henzelf. Als ouder kun je alleen maar adviseren, maar niet je wil opleggen, door te vertellen wat het kind moet doen. Dat moeten ze zelf oplossen, zelf beslissen. Ouders hebben een taak om de kinderen op te voeden tot volwaardige mensen, die onafhankelijk zijn van de ouders. Daarom is er nog geen einde gekomen aan het houden van elkaar, maar wel aan de opvoeding, het sturen in een bepaalde richting en het helpen herinneren aan taken, die het kind zelf als verantwoordelijkheid op zich kan nemen.Het herinneren aan verjaardagen, de tandarts en andere activiteiten is niet meer nodig. Ook is de ouder niet meer verantwoordelijk voor het wekken van het kind, zodat het niet te laat op het werk komt. Het is een eigen verantwoordelijkheid. Maar sommige ouders, zorgen er dagelijks voor, dat er bepaalde dingen niet vergeten worden, door dagelijks hun kind te bellen op gezette tijden, dat deze op tijd wakker wordt. Ook wordt er vaak een herinnering gestuurd, omtrent verjaardagen en afspraken, de ouder is de agenda geworden van het volwassen kind. Maar ook andere zaken worden door de ouders geregeld, zoals het regelen van geldzaken, het regelen van een hypotheek, of het regelen van andere belangrijke zaken, die het kind nooit zelf zal kunnen, wanneer het zich afhankelijk zal blijven opstellen naar de ouders toe. Macht over de oudersZo kan een kind ook de macht over de ouders creëren. Het is heel gemakkelijk geworden, wanneer de ouders alles regelen, maar de afhankelijkheid is zo groot geworden, dat het kind gaat eisen dat ouders altijd klaar staan voor hem/haar, omdat het zelf niet weet hoe bepaalde dingen geregeld of opgelost moeten worden. Ouders staan op een gegeven moment machteloos tegenover het kind, omdat deze niet zelfstandig wil worden en dat hebben ze aan zichzelf te wijten, omdat ze het kind nooit de mogelijkheid hebben gegeven om zichzelf te ontwikkelen, om zelfstandig te worden. Deze kinderen zullen aan de ouders blijven hangen, soms zelfs een relatie aangaan met iemand die veel ouder is, omdat ze een vader- of moederfiguur nodig hebben en uiteindelijk beslissingen en verantwoordelijkheden aan hen over laten, omdat zij zelf de verantwoordelijkheid niet aankunnen, of willen.Deze kinderen zijn ook niet gesocialiseerd, maar juist heel erg op zichzelf gericht. Ze hebben niet geleerd enige dankbaarheid te tonen en komen op verjaardagen vaak zonder een attentie aan, sturen geen kaarten en vinden het doodnormaal, dat ze zelf wel kaarten en attenties krijgen. Ze kunnen zonder enige aarzeling hun kritiek over iedereen spuien, maar kunnen zelf geen kritiek incasseren. Verschillende mensenWanneer je elkaar los weet te laten, wanneer ouders hun kinderen loslaten en hun eigen beslissingen laten nemen, hun eigen verantwoordelijkheden laten nemen, dan zul je zien, dat je op gelijkwaardige voet met elkaar staat. Het kind is niet wat de ouder is en de ouder niet wat het kind is, maar gewoon verschillende mensen, die heel veel van elkaar houden, maar wel ieder een individu op zich is. Wat is er mooier, dan met je kind of met je ouders te kunnen praten, zonder dat je altijd de beslissing voor je kind moet nemen en zonder dat je je ouders weer om hulp moet vragen. Wat is er mooier, dan wanneer je elkaar kunt respecteren en liefhebben, zonder invloed op elkaars leven uit te oefenen?

Marc

De Duizend #Quotes - 216