Dat reïntegreren geen optie meer was voor de werkgever was begin dit jaar al duidelijk. Bedrijfsarts belde om aan te geven dat werkgever gebruik gaat maken van de 2-jaars termijn ziekte en me gaat ontslaan. Zuur? Ja, zuur. Ik werkte alweer mijn contracturen, maar nog niet op papier.
Natuurlijk begrijp ik m'n werkgever. Ze hebben twee keer mijn contract verlengd. De eerste keer was ik nog volledig ziek, de tweede keer werkte ik al bijna op contracturen op 2 uur na. Ergens houdt het 'feestje' op. Ik ben m'n werkgever enorm dankbaar.
Die dankbaarheid uitte zich door meteen weer te gaan werken na mijn operatie van vorig jaar februari. Ik had nog immuuntherapie toen ik startte met werken. Maar mijn werkgever gunde mij rust door me niet te ontslaan, dus gunde ik mijn werkgever mijn inzet.
Achteraf gezien ben ik natuurlijk volledig aan mijn verwerking voorbij gegaan. Hup, werken en je leven weer oppakken. Maar zo werkt het in de regel niet. Bij bedrijfsartsen wel trouwens. Had nog om tijd gevraagd om even bij te komen van die afgelopen maanden, maar daar zijn ze niet voor ofzo. Mijn leidinggevende gaf die tijd wel.
Maar het was te kort. Achteraf, hè. Ik wilde ook werken! en geef niemand de schuld dat ik elke emotie of verwerking heb laten liggen.
Maar nu, na de 2e diagnose, heb ik hard op de rem getrapt. Ik ruik het rubber van de banden nog steeds.
En mijn bedrijfsarts (en leidinggevende) begrepen me. Inmiddels een goed contact opgebouwd met BA, en zij zorgde voor mij en ik voor de werkgever. Maar ik koos niet voor mezelf !
En dat is wat ik persé na die 2e diagnose-atoombom wel wilde. M'n leven omgooien. Het 'moest' anders dan na de eerste keer. Het borrelde ook in mij. Anders, beter en onderweg naar genezing van Lichaam, Ziel en Geest.
Dat laat ik al jaren liggen. Simpelweg omdat ik de energie niet had om me in mezelf te verdiepen. Ik, die altijd spiritueel bezig was en altijd met mijn persoonlijke ontwikkeling in de weer was, had het allemaal laten liggen. Niet helemaal, maar toch voor een groot gedeelte.
En nu ik de tijd heb, ga ik me daar weer heerlijk in onderdompelen. Gut, wat heb ik het gemist.

En toen kwam Pasen 2023 (9 april)
Mijn eigen wederopstanding noem ik het maar. Wat een prachtige inzichtelijke Paasdagen.

De operatie inmiddels alweer even achter me, zo ook de beslissingen over de behandelingen. Maar het leefde nog wel in mijn hoofd. Mijn lichaam gaf z'n beperking aan en mijn hersenpan was nog druk bezig met de beslissingen.
Zoals tegenwoordig iedere dag, lees ik wat op internet of in een boek en kom de volgende tekst tegen. Alsof het me wilde vertellen dat ik een goede beslissing heb genomen om nú te leven. En ik voelde me zo gesteund.

Vraag:
Wat is de grootste fout die je kan maken in je leven?
Boeddha antwoordt:
De grootste fout is, dat je denkt dat je tijd hebt.
Tijd is gratis, maar het is onbetaalbaar
Je bezit het niet, maar je kan het wel gebruiken
Je kan het niet houden, maar je kan het wel uitgeven
En als de tijd eenmaal voorbij is
Krijg je het nooit meer terug!

Mijn dag kon al niet meer stuk. Maar het ging die dag nog ff door met mooie inzichten.

Ik ging pas echt leven
toen ik HOOP inruilde voor VERTROUWEN
(en LIEFDE voor mezelf heb ik er zelf aan toegevoegd)
Johan Rinsma

Loop ik iets later naar buiten de tuin in, en vind een eigen gemaakte steen met het woord Vertrouw erop. Allang vergeten dat ik die steen gemaakt had. Nà jaaaaaaa

Dat werkte nogal verlichtend die eerste paasdag. Maar ik zou nog niet klaar zijn met pasen. En pasen nog niet met mij.

Op 1e Paasdag stuurt een vriend mij een enorm epistel over kanker. Een zeer zeer interessant artikel over anders genezen. Anders denken over kanker. Die las ik 2e paasdag. Man man man ... Niks is toeval. Echt niks.
Ik werd 2e paasdag wakker en waarom ... maar ik keek naar de boeken die ik van mijn moeder had gehouden over alternatieve geneeswijzen. Ik had Nynke ook het artikel toegestuurd en die reageerde, het lijkt wel op Germaanse geneeskunde. Daar had ze me al eerder op attent gemaakt, maar ik was er nog niet aan toegekomen om me erin te verdiepen.


Loading full article...