09-04-2018 .. Blijf bij me

Het is 7.30 uur, en voor Mariska is dat behoorlijk vroeg op haar vrije dag.
Echter vandaag is ze jarig, en uitslapen zit er niet in.
Ze wil nog het een en ander doen, voordat de gasten vanavond komen, maar ze wil vooral wat voor zichzelf doen.
Ze heeft een afspraak bij schoonheidsspecialiste en de kapper. Daarnaast heeft ze ook een ontspanningsmassage aan zichzelf kado gedaan.  
Terwijl ze haar koffie drinkt, denkt ze aan haar lief.

Anderhalf jaar geleden kwam hij ’s avonds na zijn werk thuis, en mopperde over hoofdpijn.  Hij zei dat hij vroeg naar bed zou gaan, omdat het hem doodmoe maakte. Terwijl ze aan het avondeten zaten, dommelde hij al in.
‘Waarom ga je niet nu al lekker slapen’, zei Mariska. ‘Dan maak ik warme melk voor je en neem ik twee aspirientjes voor je mee. ‘
Hij mompelde iets van ‘ja goed idee.’
Hij steunde met zijn handen zwaar op de tafel om van de stoel op te staan.
Mariska maakte zich zorgen, want dit had ze nog niet eerder van Erwin gezien. Hij was een krachtige en energieke man, en ziek zijn kwam niet in zijn woordenboek voor.
Als een geslagen man liep hij de trap op. Plots hoorde ze een hoop gestommel, en ze wist gelijk dat hij van de trap was gevallen.
Ze rende naar de gang, en in een impuls graaide ze de telefoon van de buffetkast. Haar altijd zo energieke lieve man lag op zijn rug, en had moeite met ademhalen.
Terwijl ze het alarmnummer belde, legde ze hem in haar armen. Zijn hoofd rustte op haar schouders. Zij kuste hem zacht, en de tranen liepen over haar wangen, die zijn wangen raakten. Hij zei niks, en hij had zijn ogen gesloten. De stilte tussen hen zei genoeg, en ze hield hem stevig vast alsof ze zijn leven in zijn lijf terug wilde duwen. Maar ze wist wel beter. Zijn borstkas kwam nog amper omhoog, en ze fluisterde wanhopig;
‘Ik hou zo ontzettend veel van je. Blijf bij me. Blijf bij me!’
Met zijn laatste krachten en nauwelijks hoorbaar zei hij: “Ik hou zielsveel van je. Ik blijf bij je.‘
Ze zag zijn Ziel uit zijn lichaam zweven. Ze had 'm willen pakken, maar hij was onbereikbaar. Zijn gezicht ontspande en ze kon alleen nog maar huilen, en drukte hem nog steviger tegen zich aan.
De hulpverleners haalden haar uiteindelijk over haar man los te laten, en in een waas keek ze toe hoe zij hem op een brancard legden en meenamen. Ze hoort ver weg iemand nog zeggen: ‘Hartinfarct’.

Langzaam, heel langzaam leerde ze omgaan met dit verlies, maar het schrijnende gemis was ze niet kwijt. Haar hart had een gat, en geen dokter kon het helen.
Ze keek naar de klok. Het was exact acht uur en precies op dat moment hoorde ze het belsignaal van haar telefoon. Ze nam op.  Ondertussen veegde ze een traan van haar wang.  Terwijl ze nog in gedachten  was hoorde ze zijn stem door de telefoon:
‘Ik hou zielsveel van je. Ik ben bij je.’

Marion de Vries.