13 en depressief

Moe zit ik te suffen op de bank. Ik probeer te verwerken wat er allemaal gebeurt de laatste maanden. Moet me ook klaar gaan maken voor mijn werk. Mijn telefoon gaat, ik merk dat ik niet meteen reageer. Als ik moeizaam naar mijn telefoon 'ren' ben ik net te laat. Dan maar de voicemail afluisteren.

"Dit is de politie, we hebben uw dochter gevonden onder een brug. Wilt u nu meteen naar het ziekenhuis komen!"

De adrenaline giert weer door mijn lijf.  Wie, wat, waar? Ik pak mijn tas en autosleutel en spring in de auto. Geen idee of ik het huis heb afgesloten. Het is een kwartier stevig doorrijden naar het ziekenhuis. Ondertussen ook mijn werk gebeld, waar haal ik die helderheid vandaan? Ik zit te trillen in de auto, probeer rustig te blijven want als er iets met mij gebeurt...  Ze is in goede handen. Auto parkeren en rennen naar de balie. 

Daar staan lange rijen wachtende mensen. Ik schiet een gastvrouw van het ziekenhuis aan "ik ben gebeld door de politie, ik moet meteen naar de Eerste Hulp komen voor mijn dochter".  Dan moet u bij de balie aansluiten is het antwoord. Nu komt mijn frustratie los "WAT! Dat dacht ik niet!" Ik heb nog steeds geen idee wat er aan de hand is en wil zo snel mogelijk naar mijn dochter.

Ik mag voor bij de balie, wat is haar naam. Stilte, wat is haar naam? Ik heb twee dochters! Beiden met een andere achternaam. Ik weet niet eens welke dochter hier ligt! Er schiet van alles door mijn hoofd. Ik denk dat ik wel weet welke dochter, maar zeker weten doe ik het niet. Dan mag ik eindelijk naar de Eerste Hulp.