19-07-2021 ... Diagnose Borstkanker - Aftellen naar Chenezing

Na het inzetten van de marker in de lymfeklieren, heb ik er nog wel een wat zeurderige pijn aan overgehouden. Ik grijp niet gelijk naar de paracetamol, maar na twee dagen dat gevoel, heb op de derde dag dan toch twee paracetamol ingenomen. En voorbij was het ineens. Bizar.
Zes dagen geen onderzoeken en gedoe aan mijn lijf tot de 20e juli.

Ondertussen toch wel enigszins voorbereiden op de bijwerkingen, waaronder vermoeidheid en misselijkheid. Voor het laatste krijg ik wel medicatie, en ik zal voor deze keer niet eigenwijs zijn en ze slikken. Ik krijg al zoveel ‘ergs’ in m’n lijf dat die paar pilletjes ook niet meer uitmaken. (dat is overigens niet helemaal waar, want ondertussen weet ik dat één van deze pillen mij heel erg vermoeid maakt en mag ik afbouwen)
Voorbereiden dus op vermoeidheid. Daar ontkomt geen mens aan bij chenezing.

Dus de dagen voor de 20e me een versuffing gewerkt (voor mijn doen dan, want moe was ik al voordat chenezing überhaupt gestart was), om in ieder geval de huis lekker schoon te hebben. Dan hoef ik het alleen maar bij te houden.

De heg geknipt, dus die kan zich ook weer een maandje uitleven en beide wasmanden leeg.
Kilo’s, kilo’s boodschappen gedaan. De katten hebben voor drie jaar eten, ik voor drie dagen. Iets gaat er toch niet goed in dit huishouden dat ik zo hard moet werken. Het gaat ook nooit mijn hobby worden.

Maandag van alles gekookt, zodat ik het alleen hoef op te warmen en me daarover geen zorgen hoef te maken.
Lekkere fruitsalade gemaakt voor de chenezingsdag en voor ’s avonds als toetje.

Blij-koffertje ingepakt en klaar voor dinsdag.
Acht uur lang. Dan wil ik wat te doen hebben.

Wat er in het blij-koffertje zit? Nou, zal ik je vertellen.
Kleurpotloden en mandala tekenboek. De ingekleurde mandala’s komen uiteindelijk op mijn vloer, waar piesende en sproeiende katten zwarte vlekken in mijn parket hebben achter gelaten. Die katjes zijn helaas niet meer, maar hun sporen nog wel. Dus in het ziekenhuis werk ik toch nog aan mijn eigen huis.
Dan heb ik er een windlicht in zitten voor de broodnodige gezelligheid. Met nepkaarsje uiteraard.
Warme sokken en een dik fleecevest en een lange sjaal voor als ik het koud krijg met de ijskap. Advies van de oncoloog-verpleegkundige.
Een boek van Roald Dahl en m’n computer, want ik had gedacht dat ik wel graag wilde bloggen en anders misschien tv kijken op de computer.
De mok is voor m’n thee, die ik ook meegenomen heb, maar die thermoskan gaat niet in het koffertje. Dat gaat lekken. Lekkere verse muntthee uit de tuin, gember en limoen. Jammie.
Bril, mochten m’n lenzen uitdrogen door de ijskap. Oude gehoorapparaten, want m’n nieuwe wilde ik tijdens ijskap niet dragen. Wie weet wat de kou (-8 graden) voor schade kan aanrichten en daar zijn ze toch echt veel te duur voor.
En last but not least ... Een kaart die ik persé alleen mag open maken op de dag des onheils ...
Deze kaart gaat nog steeds iedere keer mee. Velen onder ons op Yoors zullen haar 'handtekening' herkennen als Enchaustichris.


Goed, rust … En dat voel ik ook. Bij vlagen even pijn in m’n buik, maar dan vooral voor de ijskap. Zó koud … brrrrr
Vroeg gaan slapen maandagavond, zodat ik uitgerust kan starten …

Ik heb jullie nog even wat te zeggen.
Jullie bezoeken mijn blogjes trouw (die ik natuurlijk zal blijven schrijven) en jullie zijn zo liefdevol voor me 🥰, en ik kom ik graag bij jullie!
Maar het is gebleken dat het te intensief en dus vermoeiend voor me is op dit moment. Ik zal misschien niet alles meer lezen en alleen een hartje achterlaten.
Dat laatste gaan jullie niet erg vinden 🤪, maar het betekent wel dat ik niet altijd meer up to date zal zijn van jullie belevenissen, dan wel aktiviteiten en creativiteit.

Dus ik ben er wel, maar toch ook weer niet ... soms ... soort van ... zoiets ... ofzo ...