Ik hoor er niet meer bij en dat maakt mij verdrietig. Vroeger hadden ze me nodig, maar de mensen hebben het te goed gekregen.
Ik ben lang, maar geen slungel. Ik ben stevig en slank, en aan mijn uiteinde ben ik flexibel en meegaand. Gewaardeerd werd ik altijd om mijn mooie ronde vorm.
Door mij werd alles glashelder. Ook zorgde ik ervoor, dat er niets verspild werd. Ik deed mijn werk tot aan de laatste druppel en ging tot op de bodem.
Iedereen hield van mij, want als ik mijn werk goed gedaan had, werd ik helemaal afgelikt. Vooral kinderen waren gek op me. Ze konden geen genoeg van me krijgen en maakten soms zelfs ruzie om me.
Nu ben ik afgedankt en word niet vaak meer gebruikt, misschien nog door een enkeling. Ik lig de hele dag nutteloos in het donker. Af en toe zie ik even het daglicht, als één van mijn kennissen aan het werk moet.
Het grootste deel van mijn familie is er niet meer. Ze zijn een vroege dood gestorven. Ook de wat jongere exemplaren. Maar ik ben er gelukkig nog en denk vaak terug aan die mooie tijd van vroeger, waarin ik geliefd was.
© 1960-1980 Yvonne, tekst geschreven voor de schrijfuitdaging van oktober 2018 van Hans van Gemert, waarbij een voorwerp beschreven moest worden zonder het voorwerp zelf te benoemen. De tekst heeft exact 200 woorden.
Foto: Pixabay
