25-04-2017 .. Onder zwaar protest

Hallo ik ben Piet de waterkoker. Ik ben inmiddels al best oud en krakkemikkig. Ik warm al jaren het theewater op voor mevrouw Van Diepen. Dat doe ik volautomatisch na een druk op mijn knop, want ze heeft het niet makkelijk. Nou ja misschien moet ik zeggen, ze maakt het zich niet makkelijk. En dus probeer ik met mijn oude krakende elektrasnoertje en verwarmers haar leven niet nog extra te bemoeilijken. Ik weet niet meer hoe oud zij was toen ze me, destijds nog glimmend en fris, van de winkelplank griste. Wat ik nog wel weet is dat ik meer plezier in de winkel had dan bij haar in de keuken. Ik draag mijn lot dapper.

Mevrouw heeft namelijk een humeur waar jij ook niet blij van zou worden. Regelmatig hoor ik haar scheldend en tierend door het huis stampvoeten en dan tril ik mee op de deining van de planken vloer. Dat is niet fijn voor mijn ledematen, maar inmiddels weet ik niet beter en zet m’n pootjes stevig neer op het aanrecht bij zo’n uitbarsting. Ik heb dan ook door de jaren heen behoorlijk gespierde pootjes gekregen.

Op een dag, ik zal 18 jaar oud geweest zijn, was het een drukte van jewelste in huis. Ze ging verhuizen. Haar zoon pakte mij op en gooide me in de prullenbak. Dat vond ik niet leuk. Mevrouw gelukkig ook niet en haalde mij er weer uit. Ze poetste me schoon met haar mouw en klemde mij onder haar arm. Net als ze haar lippen klemde en tegen haar zoon schreeuwde:
“Hoe haal je het in je hoofd om de waterkoker weg te gooien. Die doet het nog prima !”
En daar had ze gelijk in. Haar zoon mopperde nog wat terug over een nieuwe kopen, waar ik nog meer overstuur van raakte.
Vlak voor de verhuizing heeft ze heeft mij naar haar zoon toe gegooid, dus hij was mij wel spuugzat natuurlijk. Dat was overigens een vreselijke ervaring, want ze gooide raak. Ik geloof dat hij 3 hechtingen kreeg. Heb het in haar gekrijs aan de telefoon met haar zoon niet helemaal meegekregen, maar ik begreep uit haar hysterisch huilen dat de maat vol was voor hem en dat ze naar een verpleeghuis moest. Zoiets….. Dan zou ze betere zorg en medicatie krijgen en niet alleen zijn.

Ze mankeerde inderdaad van alles. Een buikhernia, nekhernia en ook een snelgroeiend gezwel in haar darmen. Maar ze slikte haar medicatie niet, omdat die niet helpen volgens haar.
Maar wel klagen. Heel veel klagen en dreinen en zeuren. Zelfs ik werd er gek van en dan heb ik nog maar één oor.
En nu sta ik dus in een piepklein keukentje in een verpleeghuis in wording. Haar huilbuien en woede-aanvallen hebben zich hier vermeervoudigd, omdat er genoeg mensen zijn om tegenaan te bakkeleien.
Er is vandaag een nieuwe verzorger, Jonna. Een onschuldig mensie en neemt de tijd voor haar als ze huilt of jammert. Dat heeft ze snel afgeleerd trouwens kan ik je vertellen. Oh wat is zij uitgekafferd in de loop der tijd. Net als haar collega’s. Nee mijn mevrouw is niet geliefd hier in huis en de mensen mijden haar. Tsja dat snap ik wel.
Ik daarentegen krijg behoorlijk veel aandacht hier. Iedere dag een vochtig schoon doekje over m’n neus bevalt me wel. Ik glim weer als een jonge heer. Krijg ook regelmatig complimentjes.
“Goh dat is een leuke oude waterkoker. Dat ‘ie het nog doet ! Die is zeker al 20 jaar oud.”
Dat doet me goed hè ! Ik doe het nog ja. Ik sputter wel wat meer tegen vandaag de dag, maar da’s logisch op mijn leeftijd.

Mevrouw is vandaag vergeten boodschappen te doen en heeft aan Jonna gevraagd of ze van het ‘huis’ mee mag eten. Jonna zegt altijd ja. Ik hoor de etenskar al aankomen. Dan zal ik zo ook wel moeten werken, want ze wil natuurlijk theewater.
Als Jonna vraagt welk brood ze wil is er eigenlijk al gelijk mot. En waarom? Vraag het me niet.
‘Ik wil volkoren en niet zo’n laffe bruine boterham!’ spuugde ze haar lelijk toe.
Jonna zucht maar eens. Ze zet de boterhammen op het aanrecht en vraagt of ze een kop thee erbij wilt. Ze schermt haar oren al onzichtbaar af, want het antwoord wist ze eigenlijk al.
‘Nee die zwarte thee van jullie hoef ik niet. Is toch net modder! Het interesseert jullie ook helemaal niks wat jullie aan de mensen geven.’
Jonna sluit de deur net iets te hard en mijn mevrouw braakt er nog wat scheldwoorden uit, die ze beslist gehoord moet hebben.

Mijn buik wordt gevuld met water en ze drukt op mijn knopje en ik zie ineens zwart voor m’n ogen. Ik trek alle energie uit m’n snoer om staande te blijven.
Mevrouw gaat al scheldend en tierend de gang op. Haar puntige dikke buik ver naar voren en met haar spillenbenen maakt ze hoorbaar grote stampende passen.
‘Het is toch Godgeklaagd dat de electriciteit uitvalt. Wat is dat voor een armoedige zooi hier !! Sluit direct de elektriciteit weer aan.’
Er wordt kalm gereageerd en een telefoongesprek gevoerd. Ik vermoed met de technische dienst.
‘Ik wil m’n thee en als het binnen een kwartier niet is opgelost dien ik een klacht in bij de directie. Belachelijk hoe het hier altijd gaat,’ hoor ik haar blaffen en driftige voetstappen komen mijn richting uit. Ik zet me schrap als ze de deur open gooit.
Ze pakt de telefoon om haar ongenoegen nog eens te uiten.
“Jullie doen maar wat en nemen me totaal niet serieus !”
Ondertussen zit ik toch met een ander probleempje. Ik voel me echt niet helemaal lekker.
Oh gelukkig, het licht gaat weer aan. Ik voel de energie weer stromen. Heerlijk !
Jonna en haar collega komen binnen en vragen aan mevrouw of ze mij mogen controleren.
Mij controleren? Hoezo?
‘Je moet heus niet denken dat het één van mijn apparaten is, want ik heb goeie spullen in huis. Het idee alleen al !’
Gelukkig ze neemt het nog steeds voor me op. En inderdaad ik ben goed spul.
Jonna drukt op mijn knopje en het licht gaat uit. Ik pruttel nog wat en hoor mevrouw ook nog wat benepen foeteren.
Ze willen me meenemen, maar dat mag niet van mevrouw. De dames laten zich niet bekoeioneren en pakken me met kop en kontb op en nemen me mee. Onder zwaar protest natuurlijk, maar ik sluit m’n dekseltje en het laatste wat ik hoorde was het gniffelen van de dames….