Zondag, 10-10-2021
Het gaat ietsie pietsie beter met lopen en kortademigheid, maar het houdt niet over. Ik blijf in beweging en probeer wat in mijn huishouden te doen, zoals de was en afwas en dat soort dingen. De stofzuiger staat paraat tot ik de moed vind om 'm te gebruiken. Het lukt ten dele. Een klein stukje woonkamer gezogen. Maar ik ben er wel een beetje klaar mee door die pijn.
Ik probeer uit te vinden hoe ik de pijn moet omschrijven en ineens weet ik het.
Het voelt als verzuring van je spieren als je intensief sport. Maar dan continue in mijn geval. Behalve als ik op mijn billen zit of lig. 🤭
Maandag moet ik bloed prikken en wil eigenlijk geen hulp. Dat betekent dat ik ga fietsen richting ziekenhuis. Of in ieder geval een poging wagen.
En dus bedacht ik me dat ik alvast kon oefenen voor morgen en vandaag naar het ziekenhuis ga fietsen en kijken hoe het gaat. Zo gezegd, zo gedaan. En dat ging dus redelijk goed. Mits fietsmotortje in hoogste stand staat. Wel onwijs pijn, maar ik heb het gehaald. En toen ik afstapte en stukje moest lopen, merkte ik dat daar mijn grootste probleem ligt.
Nu moet ik natuurlijk wel vanaf de ingang ziekenhuis naar bloedafname lopen.
Ik zie morgen wel hoe het met me gaat. Al moet ik er kruipend heen.
chemo

 Maandag 11-10-2021
Ik wil mijn bloedafname-afspraak digitaal bevestigen en zie tot mijn grote schrik dat er ook een afspraak is ingepland bij de oncoloog, direct na bloedafname.
JEUJ, dat ga ik allemaal lopend niet halen. Ik had wel een telefonische afspraak met hem, maar kennelijk zijn mijn zorgen bij de oncoloog terecht gekomen via oncoloog-verpleegkundige waar ik afgelopen vrijdag was.
Mijn hoofd slaat op hol. HOE?
Misschien gewoon aan een gastvrouw van het ziekenhuis vragen of ze me ff wil duwen in zo'n karretje.
Ja, dat ga ik doen. Probleem opgelost.
En toen ging m'n telefoon. Oncoloog aan de telefoon. (dus toch)
Bloed wat ik donderdag had laten afnemen was weer eens dik in orde. Hoe doet mijn lijf dat?? Mijn hemel, ik ben helemaal niet zo prutserig in elkaar gezet dus, zoals ik regelmatig roep. 😉
Hij geeft aan dat kuur 5 morgen kan starten. (Ik hoef dus niet naar het ziekenhuis om bloed te prikken. Joepieeeee)
Ik vraag hem of dat wel slim is met de huidige problemen, want ik kan amper lopen.
Hij schakelt snel (hij had misschien even voor de zorgvuldigheid naar mijn staat van ontbinding kunnen vragen?) en zegt dat ik alleen immuuntherapie krijg en dat hij de chenezing eraf gaat halen.
Nu maak ik me zorgen over kuur 6. Vraag hem of ik dan toch, nu chenezing eraf gehaald wordt, kuur 6 moet gaan starten over drie weken?
Nee, zegt hij. Dat bekijken we na de MRI weer.
Okay, helder.

Dinsdag, 12-10-2021
Ik kan nog steeds niet goed lopen, maar merk wel dat het weer ietsje beter gaat dan gisteren.
Kort dagje aan het infuus vandaag. Hooguit 1,5 uur. Daar word ik wel weer blij van.
Dinnetje van 4 huizen verder gaat me brengen en ophalen. Voor de veiligheid en zekerheid. Normaal ga ik zelf met de auto. Nee, niet met de fiets, want dat vind ik wat te wiebelig met dat slaapgoedje in m'n lijf.
Na 1,5 uur word ik afgekoppeld en zou naar huis kunnen. Ware het niet dat ik een andere bijwerking, jeuk, óók nog maar weer eens onder de aandacht heb gebracht.
Een dokter ??? liep op de afdeling en de verpleegkundige vroeg of ik daarop wilde wachten zodat ik deze klacht kan bespreken.
Maar dat kon wel even duren. En dan hebben we het niet over minuten.
Ehm.... okay... ehm, wil ik dat?
Weet je wat, zegt ze. Ga eerst hier lunchen en dan kijken we hoever de dokter is en hoelang het duurt.
Goed plan, zeg ik.


Tijdens de lunch geeft ze al aan dat ik daarna naar huis kan.
Oh, hoezo dat dan? Nog geen dokter gezien.
Hij kan toch niks betekenen voor je, dus hebben we een afspraak gemaakt bij de dermatoloog. Daar kan je vrijdag naar toe.
TOP !! Opgelost.

Maar toen kwam de allerleukste mededeling. En ik ben weer stinkend blij en stuiter door m'n huis.

Vandaag was dus ineens de laatste dag van de kuren. (nogmaals, mits MRI ook uitwijst dat tumor weg is) Ik wist het niet meer zeker of dit de laatste kuurdag was. Herinner me nog wel vaag dat de oncoloog het gisteren heeft verteld.
Ik ben vrij tot 28 oktober (MRI)
Eindelijk kan mijn lijf een beetje herstellen van dit medicatiegeweld !!
M'n haren kunnen verder gaan groeien en misschien krijg ik m'n smaak, speeksel, oorsmeer en alles wat normaal was, weer terug.
Ik kan niet wachten !!!!!
  chemo


 Vrijdag, 15 oktober 2021
Eindelijk naar de dermatoloog. De jeuk is inmiddels behoorlijk onhoudbaar. Ik kom er slecht van in slaap of ik word wakker van de jeuk. En krabben helpt niet, want het is jeuk van binnenuit en krabben maakt het alleen maar erger. Maar echt een oplossing heb ik niet hoe ik er anders mee om moet gaan. Dus kom maar door met dat zalfje dat de jeuk weghaalt. Ze maken weer een huidbiopt en vrijdag 29 oktober krijg ik daarvan de uitslag. Zalfje voorgeschreven die dus helaas pas maandag beschikbaar is. Potsiedrie. Nog 2 dagen in die ellende. Maar ik heb geen keuze en zal het moeten accepteren.

Zondag, 24 oktober 2021
M'n jeukfrustratie is gigantisch. M'n vermoeidheid is nagenoeg weg van de chenezing en ik functioneer in principe redelijk normaal qua vermoeidheid, maar door de gebroken nachten van de jeuk, ben ik bekaf.
Het is een andere vermoeidheid dan die van de chenezing. Een vermoeidheid die jij ook hebt. Niet uitgeput, half dood of bejaard 🤪

Ik weet effe niet hoe ik het op moet lossen en mijn stemming daalt. Het is zo pijnlijk die jeuk. Het steekt, brandt en jeukt. In mijn wanhoop bedenk ik dat ik maar eens afleiding moet gaan regelen. Nou, ik weet genoeg afleiding. 😋 Ik ga de keuken in en ga eens een betere indeling maken in de keukenkastjes. Ik wil ook van dat afdruiprek af op m'n aanrecht, dus daar ook eens wat op verzinnen. Al doende kom ik op ideeën, maar m'n spieren werken nog niet echt lekker mee. Gaat al wel beter dan 2 weken geleden, maar ik ben er nog zeker niet.
 Wilde ik de hele keuken onder handen nemen, zijn het twee keukenkastjes geworden en ... een aanrecht zonder afdruiprek. Die kan nu in een keukenkastje. Voldaan stap ik onder de douche.

Maandag, 25 oktober 2021
Vannacht gewoon niet geslapen. Niet! Okay, 2 uurtjes. KAPUTT
Vandaag wil ik een vriendin verrassen in het Anthonie van Leeuwenhoek Ziekenhuis, die zes weken geleden ook gediagnostiseerd is met borstkanker.
Ze weet niet dat ik kom en ik wil ondanks mijn moeheid toch naar Amsterdam. Al is het maar een uurtje. En wat ben ik blij dat ik gegaan ben.
Zo fijn om haar te zien, want zij woont in het zuiden van het land, en wie weet wanneer ik haar weer zie, want een reisje naar Brabant zit er voor mij nog niet in. En zij kan als haar chenezing start natuurlijk ook niet meer bij mij komen.

Eenmaal weer thuis, als een blok in slaap gevallen .... Wat een verademing ... geen jeuk voelen ...

Loading full article...