Omdat geld geven nooit al het leed in de wereld kan uitsluiten dan wel verbeteren, denk ik regelmatig: ‘begin eens in je eigen kleine wereld’. Op welke manier dan ook. Alle spirituele goeroe’s zullen roepen om eerst bij jezelf te beginnen en daar ga ik gedeeltelijk in mee. Hoe beter je in je vel hangt, hoe beter je mensen kan helpen op geestelijk niveau. Maar er is meer dan alleen mentale steun. Soms is een omhelzing, een knipoog, een vriendelijk woord of gesprek al een hartverwarmer. Niet alleen voor jezelf, maar ook voor de ander en daar hoef je echt niet persé goed voor in je lijf te steken om dit te doen.

De wereld verhard, lijkt het. Een president bijvoorbeeld die ogenschijnlijk rücksichtlos op mensen- en dierenzielen trapt. Een premier die zich geen bal lijkt aan te trekken van zieke mensen of ouderen. De oneerlijkheid tussen de zogenaamde hogere macht en hun wachtgeld en het klootjesvolk en de ww-uitkering. En ga zo maar even door. Maar als ik terugkijk in de tijd (en helaas kan ik dat inmiddels), was het er altijd al, maar door de social media komt de wanstand sneller onder de mens. Maar of het allemaal klopt?
Hoe het ook zij, mijn gedachte om eerst eens rond te kijken in je eigen kleine wereld en te zien wat je daar kan doen voor je medemens, blijft overeind. Maak van je eigen wereld een fijne. Leef mee en voel wat jij zou kunnen betekenen dit te bereiken. Dat is al een uitdaging op zich.

Ik ben net als jullie, geen heilige en ben ook niet dagelijks bezig met eventueel leed om me heen van mensen die niet tot mijn vriendenkring behoren. Feit is wel dat ik me er wel van bewust ben. Ik wil en kan er niet altijd wat mee en voel me soms wat schuldig omdat ik het eigenlijk best aardig voor elkaar heb als ik met mijn boodschapjes langs de mensen met de daklozenkrant loop. Ze zeggen altijd vriendelijk gedag en vraag me werkelijk af of ze daar niet stapeldol van worden. En wat krijgen ze er voor terug ? Ik koop zelden de daklozenkrant. Ik had er geen geld voor. Beter is eigenlijk te zeggen, ik had er geen geld voor over. Dat vind ik wel triest van mezelf.

Een maand of drie geleden, het was een koude dag, zag  ik een oudere mevrouw die de daklozenkrant verkoopt weggedoken in haar jas. Ik had mijn warme colsjaal om en was er ook in weggedoken. Ik bedacht meteen dat ik er ook eentje voor haar zou maken. Maar ik kreeg het druk, heel druk en vergat de colsjaal. Tot ik vorige week de mevrouw weer zag en het zonodig nog guurder weer was dan drie maanden geleden. Ik wilde haar passeren, nadat ik haar gedag had gezegd, toen zij opstond. Ze pakte mijn hand en omhelsde me. Vraag me niet waarom. Ze spreekt geen goed nederlands en ik versta niet zo best met mijn slechthorendheid. Echt een goeie combinatie wij twee als het om verbale communicatie gaat. Maar wat ik voelde liet zich niet verloochenen. Ik werd overvallen door haar verdriet en er ging van alles door me heen. Waaronder de colsjaal. Inmiddels is de colsjaal af en ben ik met een das bezig voor een andere straatkrantverkoper die ik afgelopen zaterdag in zijn coltrui ineengedoken zag. Dat riep om een das. Die is nog niet af, maar geef me nog een dag. Deze week  ga ik ze afleveren in een goody bag met o.a. wat centjes erbij zodat ook zij een keertje boodschappen kunnen doen zonder op het geld te hoeven letten.

Verspreid af en toe wat warmte
Leg je oor te luisteren
En voel je hart……

help






Nou wil het toeval dat er een 'challenge' op Yoors gaande is, georganiseerd door Ingrid (zie link hieronder) en eigenlijk wilde ik een kadootje van vorige maand insturen om mee te doen, maar dit 'kadootje' kwam zo letterlijk op mijn weg, dat ik besloten heb om deze mee te laten doen.
Misschien inspireer ik meerderen om een kado te maken voor de minder bedeelde mensen onder ons........
De challenge loopt uiteindelijk het hele jaar......... ;-)
Met z'n allen maken we onze kleine wereld misschien een beetje mooier.........




Loading full article...