Van de zes romans van Jane Austen is Northanger Abbey de kortste met ongeveer 78.000 woorden. Het vertelt het verhaal van Catherine Morland, een 17-jarige op vakantie in Bath als gast van rijke buren. Ze is erg enthousiast over Gothic-romans, hoe "akeliger", hoe beter, en heeft de neiging zich hun verhalende structuren en melodrama voor te stellen die op haar eigen leven van toepassing zijn.

Een moeilijkheid om Austen te lezen, is dat de schrijfstijl waarvoor ze zo wordt gevierd - een lichte, ironische toon - soms moeilijk te vinden is voor Engelstaligen die geen moedertaalspreker zijn. Bijvoorbeeld, de openingszin van Pride and Prejudice , "het is een waarheid die universeel wordt erkend, dat een enkele man in het bezit van een fortuin, een vrouw moet missen", is niet bedoeld met enige ernst, wat niet zo noodzakelijkerwijs vanzelfsprekend is. 

Austen was een minder ervaren schrijver toen ze voor het eerst Northanger Abbey schreef en dus, terwijl dezelfde ironie aanhoudt, is het meestal een beetje botter en meer open. De opening, bijvoorbeeld, legt uit dat Catherine's vader "niet in het minst verslaafd was aan het opsluiten van zijn dochters", in tegenstelling tot de arrogante vaders van Gotische romans - de ironie dat dit als een nadeel werd voorgesteld in haar zoektocht om een ​​heldin te worden is helder. Iedereen die bekend is met de stijl van de gotische romans, moet de Northanger-abdij gemakkelijk genoeg vinden om te volgen, zelfs zonder de gotische klassiekers te hebben gelezen die het in de ban heeft.

Van Muizen en Mannen , het verhaal van twee migrerende boerderijarbeiders die werk probeerden te vinden in de VS tijdens de Grote Depressie, heeft veel te bevelen aan EFL-leerlingen. Cruciaal is dat het, hoewel het de reikwijdte heeft van een echte roman, maar ongeveer 30.000 woorden lang is. De vertelling maakt meestal gebruik van helder, eenvoudig Engels, hoewel het dialect van de personages in dialoog een uitdaging kan zijn, zoals wanneer George tegen Lennie zegt: "An, je gaat geen slechte dingen doen zoals je deed in Weed, geen van beide."

De roman is in de eerste plaats het verhaal van een vriendschap, tussen de snelle, intelligente George, en de vriendelijke reus Lennie, die minimale mentale vermogens heeft en vrijwel geen begrip heeft voor de gevolgen. Het is een fascinerende studie van het leven tijdens de Grote Depressie, met name de relatie tussen verschillende sociale groepen, en de eenvoudige taal is overtuigend. Het is moeilijk om meer over de roman te vertellen zonder zijn hele plot te onthullen, maar het is een goede, toegankelijke manier om het schrijven te leren kennen van een van de slechts 28 Nobelprijswinnaars in de literatuur die in het Engels schreven.

Frankenstein , geschreven door Mary Shelley als tiener in 1816, is een van de moeilijkere romans op deze lijst. Het is slechts 75.000 woorden lang, maar de stijl uit het begin van de 19e eeuw kan soms moeilijk zijn voor de moderne lezer om te volgen. Neem Dr Frankenstein's beschrijving van zijn kindertijd:

"Met dit diepe bewustzijn van wat zij verschuldigd waren aan het wezen waaraan zij het leven hadden gegeven, toegevoegd aan de actieve geest van tederheid die beide bezielde, kan men zich voorstellen dat terwijl ik gedurende elk uur van mijn kinderleven een les van geduld ontving, van de naastenliefde en van zelfbeheersing, ik zo  werd geleid door een zijden koord dat het allemaal maar één trein van plezier voor mij leek. "

Bovendien kunnen lezers die denken dat ze al behoorlijk bekend zijn met het verhaal van Frankenstein, verrast zijn - het opent niet met een kasteel dat door bliksem wordt getroffen, maar met een ontdekkingsreiziger die door het Noordpoolgebied worstelt. Het monster van de roman is ook geen grommende gek, maar een intelligente, goedgelezen filosoof, ondanks zijn gruwelijke uiterlijk.

Dus, erkennen dat het lastig is, waarom zou je het lezen? Deels omdat, ondanks enkele ingewikkeldheden van de taal, het gemakkelijk genoeg is om de plot te volgen, zelfs als je niet elk woord begrijpt, en gebeurtenissen niet zo plotseling gebeuren dat je helemaal verloren zou zijn als je een uitdagende alinea overslaat. En deels omdat deze roman, geschreven door een tiener als vakantieafleiding, een van de meest invloedrijke in de Engelse taal is geweest en door velen wordt beschouwd als de grondtekst van het genre van de science fiction.

De mysteries van Sherlock Holmes zijn internationaal beroemd geworden, geholpen door aanpassingen zoals de Sherlock van Sherlock , CBS's Elementary en Guy Ritchie's twee Sherlock Holmes-films. Veel van de originelen zijn korte verhalen, die vanwege hun lengte toegankelijker zijn voor Engelse studenten. Maar de bekendste van Arthur Conan Doyle's vier Sherlock Holmes-romans, The Hound of the Baskervilles , is slechts 59.000 woorden lang, en het zijn 59.000 meeslepende en gemakkelijk verteerbare woorden. De verhalen van Sherlock Holmes waren tenslotte populaire fictie, geschreven voor een gretig publiek. Het doel van Conan Doyle was vooral om te entertainen.

Bovendien, in tegenstelling tot Frankenstein , zullen degenen die zich algemeen bewust zijn van de wereld van Sherlock Holmes, zelfs als ze geen van de originele verhalen hebben gelezen, ze comfortabel vertrouwd vinden: The Hound of the Baskervilles opent met een typische inleidingsscène, met Holmes en Watson die een wandelstok bespreekt en probeert te zien wat ze kunnen concluderen over de eigenaar ervan. Het is snel en grappig, en dus een zeer plezierige manier om je Engels te oefenen terwijl je kennis maakt met een duurzame klassieker.

In de loop van slechts 29.000 woorden in A Christmas Carol , schreef Charles Dickens een van de meest invloedrijke romans ooit geproduceerd in Groot-Brittannië. Met A Christmas Carol , heeft Dickens Kerstmis effectief uitgevonden zoals het vandaag in de westerse wereld wordt gevierd: van een religieus festival dat een beslissende tweede in belang voor Pasen werd en het de belangrijkste feestdag van het jaar maakte, of het nu was of niet. je was religieus.

Voordat Dickens A Christmas Carol schreef, was Kerstmis geen wettelijke feestdag, en werd het ook niet als een tijd beschouwd dat iedereen met zijn gezin zou moeten doorbrengen, geschenken zou moeten uitwisselen, kalkoen zou moeten eten en geld moeten schenken aan een goed doel. Het vestigde, of hielp op zijn minst om al deze tradities vast te stellen. Gepubliceerd op 19 december, werd de eerste oplage van de roman uitverkocht op kerstavond.

Afgezien van zijn enorme sociale impact, zorgt A Christmas Carol voor een nette kennismaking met een van de meest gevierde Britse schrijvers. Het heeft veel van de typische elementen van het schrijven van Dickens, waaronder een sterk thema van sociaal commentaar (met name met betrekking tot het lijden van de arbeidersklasse), sentimentaliteit, humor, gedenkwaardige personages en een levendige evocatie van het leven in Victoriaans Londen. Maar het bereikt dit allemaal met minder dan een tiende van het aantal woorden van  David Copperfield , Dombey and Son , Bleak House , Little Dorrit , Martin Chuzzlewit , Our Mutual Friend , Nicholas Nickleby of The Pickwick Papers. En met dank aan algemeen cultureel bewustzijn, evenals de Muppets, als je een beetje vastloopt na een bepaald gedeelte, kun je je veilig voelen in de wetenschap dat je het grootste deel van de plot toch wel kent.

Het klokken op ongeveer dezelfde lengte als A Christmas Carol is Animal Farm , George Orwell's beroemde op het boerenerf gebaseerde allegorie voor het communistische Rusland. De schrijfstijl van Animal Farm is ook een stuk toegankelijker dan die van A Christmas Carol . Dit komt deels omdat het veel recenter is geschreven, maar ook omdat George Orwell duidelijkheid in stijl waardeerde; zijn veelgeprezen '5 regels voor effectief schrijven' bevatten regels als 'gebruik nooit een lang woord waar een kort woordje zal volstaan' en 'als het mogelijk is een woord uit te knippen, knip het altijd uit.' Zijn eigen naleving van deze regels maken zijn schrijven eenvoudig en aangenaam om te lezen, in de mate van dat Farm Farmis soms verkeerd geïdentificeerd als een kinderboek; het feit dat het sprekende dieren bevat, helpt waarschijnlijk niet.

Maar zoals de term 'allegorie voor het communistische Rusland' suggereert, was dit een roman die serieus moest worden genomen. Orwell schreef een voorwoord voor de roman die kritiek uit op zelfcensuur in de Britse pers, hoewel dit niet in de meeste edities is opgenomen. Vier uitgevers maakten de roman af voordat deze een thuis vond, deels uit angst om de toenmalige bondgenoten van Groot-Brittannië in de USSR te beledigen. Van de zes romans van Orwell is Animal Farm waarschijnlijk de bekendste. Negentien Eighty-Four, op 89.000 woorden, maar ten zeerste aanbevolen als je goed met Animal Farm kunt opschieten .

Het is moeilijk om een ​​enkele tekst aan te bevelen voor EFL-leerlingen die graag het werk van Oscar Wilde willen leren kennen. De droge humor van zijn meer bekende toneelstukken kunnen zeer uitdagend zijn, evenals hun pittige tempo. Salomé is gemakkelijker te volgen, maar is al een vertaling uit het Frans en niet representatief voor Wilde's werk als geheel. Zijn korte verhalen zijn uiteraard toegankelijker, maar zijn ook behoorlijk gevarieerd, van het zoete moraliseren van zijn sprookjes voor kinderen tot de scherpe humor van 'The Canterville Ghost'. Zijn poëzie is verbluffend, maar waarschijnlijk te lastig voor iedereen die geen vertrouwen heeft in het Engels.

Zijn enige roman, The Picture of Dorian Gray , is dus een logische keuze. Het zijn ongeveer 78.000 woorden, en je kent het verhaal misschien al: een mooie jongeman heeft een portret geschilderd en naarmate hij ouder wordt, verschijnen tekenen van veroudering op het portret, terwijl hij net zo mooi blijft als altijd. De roman bevat de belangrijkste eigenschappen van Wilde's andere geschriften: bijvoorbeeld de ironische humor van Het belang van het bestaan ​​van het meest , de overdadige beschrijvingen van Salomé en de morele lessen van 'The Happy Prince'. Het is zeker niet zo eenvoudig als veel van de andere romans op deze lijst, maar het is een rijke, dankbare lees

De veelgeprezen debuutroman van Chinua Achebe uit 1958 is in de meeste edities minder dan 200 pagina's lang en wordt ten zeerste aanbevolen voor iedereen die een meer moderne roman uit de canon van Engelstalige literatuur wil ontdekken. Een van de bekendste en meest invloedrijke postkoloniale romans in het Engels, Things Fall Apart ontleent zijn titel aan WB Yeats 'apocalyptische gedicht' The Second Coming 'en toont Nigeria in de jaren 1890 op het moment van de komst van christelijke missionarissen die de traditionele levensorde in het dorp Igbo waarin de roman zich afspeelt.

Veel van de beroemdste postkoloniale romans, zoals Salman Rushdie's Midnight's Children , Jean Rhys ' Wide Sargasso Sea of VS Naipaul's A Bend in the River zijn lang, moeilijk of beide. Ze zijn opmerkelijk om te lezen, maar uitdagend - niet het minst wanneer de schrijver de Engelse taal op niet-standaard manieren gebruikt om de ritmes van hun eigen moedertaal na te bootsen. Hoewel Achebe dit tot op zekere hoogte doet, is hij voorstander van korte, botte zinnen die betekenen dat, hoewel de thema's van de roman complex zijn, de tekst vrij gemakkelijk te volgen is en het een goede inleiding is tot een genre van literatuur dat ondervertegenwoordigd kan zijn op schoollezingslijsten.

Misschien een enigszins misleidende inzending, Dubliners is geen roman, maar een reeks thematisch met elkaar verbonden korte verhalen. Joyce heeft een reputatie als een zeer moeilijke schrijver te zijn, net als iedereen die ooit heeft geprobeerd om Ulyssesof Finnegans Wake te lezen (openingszin: "Riverrun, voorbij Eva en Adam, van de kant van de kust naar de bocht van de baai, brengt ons bij een commodius vicus van recirculatie terug naar Howth Castle and Environs ") zal weten. Echter, een portret van de kunstenaar als een jonge man is iets gemakkelijker, en Dubliners is vrij rechttoe rechtaan geschreven. Hoewel Joyce in het Hiberno-Engels schrijft, zou het de meeste lezers niet teveel moeilijkheden moeten opleveren.

Van de vijftien verhalen is 'The Dead' het meest gevierd en zelfs studenten die een korte inleiding tot het schrijven van Joyce willen, willen misschien alleen dat lezen; de Independent beschrijft het op grandioze wijze als "het verhaal dat ... het boek verheft tot het niveau van de allerhoogste kunstwerken van de 20e eeuw." De verzameling als geheel geeft het leven in Dublin aan het begin van de 20e eeuw weer, en richt zich op Joyce's idee van epiphanies: tijden waarin een personage een cruciaal moment van zelfrealisatie heeft. In tegenstelling tot Joyce's Victoriaanse voorgangers, is er geen openlijke moralisering in zijn verhalen; de lezer wordt overgelaten om tot zijn eigen conclusies te komen. In sommige opzichten voorkomt dit dat de verhalen aangenaam zijn om te lezen: Joyce verliet Dublin in 1904 en het is duidelijk uit zijn schrijven dat hoewel hij geen oordeel velt over zijn personages, hij vond de stad die zijn grootste werken inspireerde om claustrofobisch, onbeduidend en verstikkend te zijn. Lezers moeten niet veel verwachten bij wijze van happy endings, maar ze zullen een bevredigende voorproefje krijgen van een van de grootste schrijvers van Ierland.