Waarom we de meeste boeken die we lezen vergeten.

Sommige mensen kunnen een boek lezen of een film kijken en de plot perfect onthouden. Maar voor velen is de ervaring van het consumeren van cultuur als het opvullen van een badkuip, erin weken en dan kijken hoe het water door de afvoer loopt. Het kan een film in de badkuip achterlaten, maar de rest is verdwenen.

Pamela Paul, redacteur van The New York Times:

"Ik lees zeer veel boeken. Ik herinner me bijna altijd waar ik was en ik herinner me het boek zelf. Ik herinner me het fysieke object. Ik herinner me de editie, de dekking, waar ik het kocht of wie het aan mij gaf. Wat ik me niet herinner, en dat is verschrikkelijk, is al het andere. Ik las bijvoorbeeld onlangs nog de biografie van Walter Isaacson over Benjamin Franklin. Terwijl ik dat boek las, wist ik niet alles wat er te weten valt over Ben Franklin, maar veel ervan. En ik kende de algemene tijdlijn van de Amerikaanse revolutie. Op dit moment, twee dagen later, zou ik je waarschijnlijk niet de tijdlijn van de Amerikaanse revolutie kunnen geven."

Vergeet curve

De vergeetcurve, zoals deze wordt genoemd, is het steilst gedurende de eerste 24 uur nadat je iets hebt geleerd. Hoeveel je precies vergeet varieert, maar tenzij je het materiaal nakijkt, glijdt veel ervan na de eerste dag door de riolering, met meer te volgen in de dagen erna, waardoor je nog slechts een fractie overhoudt van wat je inneemt. Vermoedelijk is geheugen altijd zo geweest. Maar Jared Horvath, een onderzoeker aan de universiteit van Melbourne, zegt dat de manier waarop mensen informatie en entertainment consumeren, heeft veranderd wat voor type geheugen we belangrijk vinden en het is niet het soort dat je helpt om vast te houden aan de plot van een boek die je zes maanden geleden gelezen hebt. In het internettijdperk is herinnering, het vermogen om spontaan informatie in je geest op te vragen, minder noodzakelijk geworden.

Zolang je weet waar die informatie is en hoe je er toegang tot hebt, hoef je je dat niet echt te herinneren.

Jared Horvath

Vergeet curve Ebbinghaus

Onderzoek heeft aangetoond dat internet functioneert als een soort extern geheugen. Wanneer mensen verwachten dat ze in de toekomst toegang hebben tot informatie, hebben ze een lagere snelheid van het terughalen van de informatie zelf, zoals een studie zegt . Maar zelfs voordat het internet bestond, hebben amusementsproducten gediend als extern opgeslagen herinneringen voor zichzelf. Je hoeft niets te herinneren van een boek als je het gewoon kunt opzoeken. Zodra video-opnamen waren gemaakt, kon je een film of tv-programma redelijk gemakkelijk beoordelen. Het is niet zo dat als je geen stukje cultuur in je brein verbrandt, het voor altijd verloren zal zijn. Met zijn streaming diensten en Wikipedia-artikelen heeft het internet de inzet verlaagd om de cultuur die we consumeren nog verder te herinneren. Maar het is nauwelijks alsof we het allemaal al eerder hebben onthouden.

Herinneringen

Plato was een beroemde vroege vloeker als het ging om de gevaren van externaliserende herinneringen. In de dialoog die Plato schreef tussen Socrates en de aristocraat Phaedrus, vertelt Socrates een verhaal over de god Theuth die 'het gebruik van letters' ontdekt. De Egyptische koning Thamus zegt tegen Theuth:

Deze ontdekking van jou zal vergeetachtigheid creëren in de zielen van de leerlingen, omdat ze hun herinneringen niet zullen gebruiken. Zij zullen vertrouwen op de externe geschreven karakters en zich niets van zichzelf herinneren.

Egyptische koning Thamus

Herinnering

"In de dialoog heeft Socrates een hekel aan schrijven omdat hij denkt dat het de herinnering zal doden", zegt Horvath. En hij heeft gelijk. Maar denk aan alle ongelooflijke dingen die we kregen door te schrijven. Ik zou nooit schrijven voor een beter herinneringsgeheugen, ooit. Misschien biedt internet een vergelijkbare afweging: je kunt zoveel informatie en entertainment gebruiken als je wilt, maar je zult het meeste ervan niet onthouden. Het is waar dat mensen vaak meer in hun hersens stoppen dan ze mogelijk kunnen vasthouden. Vorig jaar ontdekten Horvath en zijn collega's aan de Universiteit van Melbourne dat degenen die tv-programma's bekeken omdat ze de tv bekeken, de inhoud veel sneller vergaten dan mensen die één aflevering per week bekeken. Direct na het beëindigen van de show scoorden de binge-watchers het hoogst op een quiz, maar na 140 dagen scoorden ze lager dan de wekelijkse kijkers. Ze meldden ook dat ze minder van de show genoten dan mensen die het eenmaal per dag of wekelijks bekeken. Mensen bingen ook op het geschreven woord. In 2009, las de gemiddelde Amerikaan 100.000 woorden per dag. Het is moeilijk voor te stellen dat dit in de negen jaar daarna is afgenomen.

Nikkitha Bakshani:

"Lezen is een genuanceerd woord, maar de meest gebruikelijke manier van lezen is waarschijnlijk lezen als consumptie: waar we lezen, vooral op internet, alleen om informatie te verkrijgen. Informatie die geen kans maakt om kennis te worden tenzij het blijft hangen. "

Horvath:

"De les uit de studie naar binge-kijken is dat als je de dingen die je bekijkt en leest wilt onthouden, je ze uit elkaar moet houden. Vroeger raakte ik geïrriteerd op school toen we in een Engelstalige syllabus slechts drie hoofdstukken per week zouden lezen, maar daar was een goede reden voor. Herinneringen worden versterkt naarmate je ze meer herinnert. Als je een boek in één stuk leest, bijvoorbeeld in een vliegtuig, zet je dat hele verhaal gewoon in je werkgeheugen. Je bent er nooit echt aan toe. Wanneer we lezen, is er een vals 'vloeiend gevoel' aanwezig. De informatie komt binnen, we begrijpen het, het lijkt alsof het zich soepel verzamelt in een map om op de schappen van onze hersenen te worden geplaatst. Maar het stokt niet, tenzij je er moeite voor doet en je concentreert en betrokken bent bij bepaalde strategieën die je zullen helpen herinneren."

My life with Bob

Mensen doen dat misschien als ze studeren of iets lezen voor werk, maar het lijkt onwaarschijnlijk dat ze in hun vrije tijd aantekeningen maken om die later te onderzoeken. Je zou kunnen zien en horen, maar je merkt het misschien niet en luistert niet. Dat is meestal wat we doen. Toch zijn niet alle herinneringen die dwalen verloren. Sommigen van hen zijn misschien gewoon op de loer, ontoegankelijk, totdat de juiste keu hen weer opduikt. Dat kan verklaren waarom Pamela en anderen de context onthouden waarin ze een boek lezen zonder zich de inhoud ervan te herinneren. Pamela Paul heeft een boek bewaard sinds ze op de middelbare school zat, een analoge vorm van extern geheugen, waarin ze elk boek dat ze leest opschrijft. Dat boek, Bob, biedt haar direct toegang tot waar ze psychologisch en geografisch is geweest, op elk moment van haar leven.

Ian Crouch:

"Lezen heeft vele facetten, waarvan er één de nogal onbeschrijflijke, en natuurlijk vluchtige mix van gedachten en emoties en zintuiglijke manipulaties kan zijn die plaatsvinden in het moment en dan vervagen. Hoeveel lezen is dus gewoon een soort narcisme, een aanduiding van wie je was en wat je dacht toen je een tekst tegenkwam? Boeken, shows, films en liedjes zijn geen bestanden die we naar onze hersenen uploaden. Ze maken deel uit van het tapijt van het leven, verweven met al het andere. Van een afstand kan het moeilijker worden om een enkele draad duidelijk te zien, maar hij zit er nog steeds in. Het zou echt cool zijn als herinneringen gewoon schoon waren, informatie komt binnen en nu heb je een geheugen voor dat feit. Maar in werkelijkheid zijn alle herinneringen alles."

Bron: The Atlantic

Word lid en beloon de maker en jezelf!

Aanmelden