Zeg nou zelf, zelfs een prachtig handschrift (het mijne is zoals een goed schrijver betaamt volledig onleesbaar) leest niet zo lekker weg als een ouderwetse typemachine.
Het plaatje hiernaast is dus een overduidelijkvoorbeeld van hoe het niet moet, geen zetel, geen licht, maar gelukkig wel het aller belangrijkste een toetsenbord.
Dat toetsenbord is waar de vingers en fantasie samenkomen. Waar ze samen dansen door het landschap van knoppen en zo zinnen bouwen, die het hoofd niet voor mogelijk had.
Die vingers en fantasie hebben de ruimte nodig en wat schept mijn verbazing, steeds vaker lees ik dat men zijn blogs schrijft op een mobieltje.
Eerlijk waar lezer, een verhaal of artikel schrijven op dat afleidende stuk spektakel van de 21st eeuw, vol toeters en pushberichten. Met een scherm van een paar inch bij een paar inch.
Hoe kan een schrijver zijn eigen verhaal ervaren op een afmeting, die niet voldoende is als onderzetter van mijn koffiekop?
Natuurlijk functioneren bepaalde programma´s en websites, bedoeld voor het schrijven van artikelen, niet naar behoren op zo´n opgevoerde rekenmachine. En vaak is dat dan, het harde werk en creatieve input ten spijt, ook zichtbaar aan de output.
Beste schrijvers en bloggers belemmer uzelf niet langer. De mobiel is als het, in voorgaande eeuwen veel gebruikte en inmiddels bijna vergeten, pen en papier. Goed om een idee mee te noteren, maar het is monnikenwerk er werkelijk iets leesbaars mee te produceren.
Een schrijver MOET kunnen typen, die dansende vingers masseren uw fantasie en halen het beste in u naar boven.
Voor wie mij niet op mijn geschreven woord wil geloven, het is aan u.Voor hen die dapper genoeg zijn hun routine los te laten en de stap te wagen.Ik applaudisseer voor u.
