Stichting BREIN steelt van de armen (maar wel legaal natuurlijk)

De Vrouw in het Rood / The Woman in Red / La mujer de rojo (NL/ENG) (+18)

Dit is een erotisch liefdesverhaal met in de hoofdrollen Katarina en Jean-Pierrre. Een spannend verhaal dat ik schreef in 2014/2015 in korte hoofdstukken met cliffhangers die je vurig doen smachten naar het volgende hoofdstuk . Veel plezier! Als toemaatje voor de Nederlandstaligen geef ik je ook hier de eerste 6 hoofdstukken in audio weer, ingesproken door Theo Blonk © 2016 DE VROUW IN HET ROOD Rudi J.P. Lejaeghere 1. De dans Ze was zonder twijfel de mooiste vrouw in het gezelschap. Het rode ensemble dat ze droeg, accentueerde haar verleidelijke vormen. De diepe uitsnijding vooraan, verhulde amper haar fraaie boezem. Terwijl ze iedereen die haar aansprak een zwoele blik toewierp, vertelde haar lichaam dat ze deze avond open stond voor een avontuur. De man aan het buffet had haar al een tijdje in het oog. Terwijl hij proefde van de verrukkelijke zalm, stelde hij vast dat ze niet aan haar proefstuk toe was. De kleine gebaren, een smachtende blik die een belofte voorstelde, het waren allemaal geoefende gebaren. Stuk voor stuk, ingestudeerde zetten, zoals een schaakpartij, met de enige uitkomst die resulteerde in een overwinning. De vrouw was op jacht en het wild was willoos en reeds gevangen in haar netten, zonder dat ze het beseften. Toen de muziek startte met een honingzoete slow, zag hij zijn kans en ontweek juist nog een aantal vrouwen die zich tot de rijzige vreemdeling aangetrokken voelden. Ondertussen had hij zijn glas champagne op een tafeltje aan de kant neergezet. Hij ving haar aandacht met een blik recht in haar ogen. ‘Mag ik deze dans van u?’ Klassiek, maar onweerstaanbaar, boog hij zich ietsje voorover. Hij stak zijn rechterhand uit, in een gebaar om haar te begeleiden naar de dansvloer. Ze keek hem even aan, lachte koket en nam zijn uitnodiging aan. Op de dansvloer nam hij haar eerst nogal wijd aan. Je danst nu eenmaal niet intiem met iemand die je voor het eerst ontmoet. Haar hand in de zijn hand, warm en zacht tegelijk, voelde als elektriciteit. Zijn andere hand, net boven haar taille, leidde in de dans. Hij voelde een dierlijke aantrekkingskracht die afstraalde van haar lichaam. Een kleine neiging met haar hoofd, terwijl ze draaiden, toonde haar lange, blanke hals. Een erotische beweging. Hij wou haar kussen, nu…hard in haar nek. Zonder dat iemand het sein gaf, dansten ze dichter. Hij voelde de wrijving van haar bovenlichaam tegen zijn schouder. Haar borsten voelden zacht, al was het misschien zuiver zijn fantasie die met hem op hol ging. Haar buik tegen de zijn buik…even, maar sensueel, een gevoel dat zijn bloed verwarmde. Hij nam haar hand wat vaster. Een familiair gebaar, misschien zelfs meer. Ze keek hem aan, zonder haar hoofd op te heffen, door haar lange wimpers. Het tipje van haar tong streek even over haar lippen. Hij voelde haar vingers in zijn nek. Koel, zoals vrouwenvingers zijn. Toch kreeg hij het warm, vooral toen hij voelde dat ze de korte haartjes in zijn nek streelde. Hij voelde nu ook haar adem. Tussen de geur van haar lichte parfum, speurde hij een lichte hint van munt. Fris, verleidend. Zijn hand daalde en voelde de aanzet van haar derrière. Hij vond dit een prachtig synoniem voor iets wat platvloers kon uitgedrukt worden. Even dacht hij dat ze zou protesteren, maar het bleek maar een moment van verrassing te zijn. Iets wat ze nog niet verwachtte. Had hij haar hoop ingelost of was hij iets te voortvarend? Een glimlach verteld hem dat hij perfect op schema zat. Niet dat hij echt goed kon zingen, maar hij fluisterde op maat de woorden van het lied in haar oor. Een ogenblik legde ze haar hoofd dicht tegen zijn wang. Hij voelde haar trillen in zijn handen. Zijn lippen beroerden de huid achter haar linkeroor. Net geen kus. Ze drukte zich nog dichter. Nu waren hun lichamen dicht, zo dicht als fatsoenlijk was. Hun heupen scheurden tegen elkaar. Haar adem versnelde. ‘Misschien moeten we even naar buiten,’ stelde hij voor. Ze knikte, bijna ongemerkt. Als de boeg van een schip, woelde hij zich door de massa, de vrouw in het rood achter hem aan. Niemand die hen nakeek toen ze de ruimte verlieten. Niets dat duidde op de storm die in hen woedde. https://www.youtube.com/watch?v=7cCXseUIfhg  De Vrouw in het Rood: Deel 1 - De dans -   2. Op de parking Buiten was de temperatuur van die aard, dat de verhitte gemoederen wat afkoelden. Nog steeds met de vrouw in het rood op sleeptouw, bracht de man haar naar de parking waar zijn SUV geparkeerd stond. Een Mitsubishi Outlander grijs metalliek met luxe velgen, knipperde even toen de man op de afstandsbediening klikte. Een zacht licht bescheen de zwartlederen bekleding van de zetels achteraan. Hij hield beleefd de autodeur voor haar open terwijl ze instapte. Haar ogen overliepen vlug de binnenbekleding. Met een glimlach op haar lippen keek ze hem aan. ‘Japanse luxe, met alles erop en eraan,’ stelde ze waarderend vast. De binnenverlichting doofde uit, maar het licht van de lantaarns op de parking maakte het mogelijk om alles te onderscheiden. Het viel hem daarom direct op dat ze rilde. ‘Je hebt het koud?’ Zonder haar antwoord af te wachten, bood hij zijn vest aan om over haar schouders te draperen. ‘Ik ben Jean-Pierre,’ vervolgde hij, terwijl hij haar hand in de zijne nam. Hij tekende met zijn vinger zijn initialen in de palm van haar hand. ‘Katarina…maar mijn vrienden noemen me Kat.’ Haar ogen knipperden even wat rapper, terwijl ze hem aankeek. Haar ogen waren blauw, zelf op de half verduisterde achterbank kon hij dit met gemak onderscheiden. Zo licht van kleur dat hij er bijna in verdronk. Hij bracht haar hand naar zijn mond en kuste voorzichtig haar vingertoppen. Haar adem stokte even. ‘Je bent anders, ik weet niet hoe ik het moet uitleggen, maar ik zag het al direct toen je met me dansen wou.’ Ze lachte nu voluit. ‘Niet dat ik de gewoonte heb om zo maar met de eerste de beste man…op een parking in z’n auto te stappen.’ Ze trok haar handen terug, niet plots, maar met een zachte beweging. ‘Nee, dat dacht ik ook niet,’ lachte hij haar toe. ‘Toch ben je met me meegegaan…waarom?’ Hij leunde ontspannen tegen de leuning van de achterste zetel, terwijl hij haar bestudeerde. Ze trok even haar hoofd schuin. ‘Ik wou je stalen ros zien, ridder Jean-Pierre,’ antwoordde Katarina met een ondeugende grijs op haar gezicht. Ze nam zijn vest van haar schouders en bekeek de binnenkant. ‘Mmm, Armani…goeie smaak. Bedankt voor het lenen. Wil je me misschien naar huis rijden?’ Zonder zijn antwoord af te wachten, opende ze de autodeur en ging zich vooraan aan de passagierszijde gaan nestelen. Jean-Pierre knikte even en verplaatste zich ook achter het stuur. Het lage gebrom van de dieselmotor was amper te horen binnen in de auto. Zonder zich te haasten, verliet hij de parking en wachtte op aanwijzingen van Katarina om haar naar huis te voeren. Eigenlijk had hij iets totaal anders verwacht. Was het de koelte van de nacht die hun gevoelens had getemperd of was het een wederzijdse schroom om de eerste stappen te zetten. Hij wist het niet. Normaal gezien zou hij nooit zo vlug met iemand aanpappen. Maar Katarina was nu ook niet de eerste de beste. Hij voelde zich erg aangetrokken tot deze zwartharige vrouw in het rood. Het was niet de eerste keer dat Katarina een onenightstand had, maar deze avond was toch iets speciaals. Het verwonderde haar dat ze niet direct achter in de auto op elkaar waren gesprongen. De belofte van de dans voelde ze nog in haar lichaam. Een lichte zindering in haar lenden. Haar borsten die uiterst gevoelig waren. Ze wou dat hij haar op die plaatsen zou aanraken en toch zou ze ontgoocheld zijn moest hij het nu doen. Eigenlijk verwachtte ze zo veel meer. Daarom juist moest alles trager gaan. https://www.youtube.com/watch?v=oLnvUdBuPzY  De Vrouw in het Rood: Deel 2 - Op de parking -   3. De eerste echte kus Na een half uurtje zonder dat er veel gepraat werd, wees Katarina naar een hoog herenhuis aan de rechterkant van de weg. ‘Daar moet ik zijn, Jean-Pierre.’ Ze sprak zijn naam op zijn Frans uit, met de rollende r, met een kleine overdrijving die er een warme klank aan gaf. Jean-Pierre voegde zich tussen de geparkeerde auto’s in aan de rechterkant van de straat. Hij draaide de contactsleutel om en liet de stilte van de nacht binnendringen in de wagen. ‘Ik vond het aangenaam kennismaken met je, Katarina.’ Met een glimlach stak hij zijn hand uit. ‘Kat, noem me Kat!’ Een ondeugende glimlach verscheen op haar lippen. Ze ontweek zijn hand en gaf hem een zoen op zijn rechterwang. Haar lippen voelden zacht en de kus duurde iets langer dan wat je van zoiets mocht verwachten. Jean-Pierre taste werktuiglijk naar zijn wang, waarom ze nog breder lachte. ‘Waar heb ik dat verdiend…Kat,’ vroeg hij, bijna fluisterend. Niemand die hem kon horen, buiten zijn mooie gezellin, maar het was alsof hij de magie van het ogenblik niet wou doorbreken met enig geluid. Hij zag twee pretlichtjes in haar ogen. Ze genoot blijkbaar van zijn verrassing. Even keek ze diep in zijn ogen. ‘Omdat je een gentlemen bent geweest, Jean-Pierre, tegen al mijn verwachtingen in.’ Ze was hem duidelijk het hoofd op hol aan het brengen. Wat bedoelde ze daar nu mee? Vooraleer hij iets kon repliceren, was ze uit de grijze SUV gestapt en wachtte tot hij haar voorbeeld zou volgen. Toen hij dat dan ook deed, slenterde ze naar de ingang van het herenhuis. Het was een oud, maar statig huis, met een trapje ervoor naar de ingang, geflankeerd door een smeedijzeren hekken. Hij volgde haar op de voet, maar zonder zich al te haasten. Er was een volle maan. De straatverlichting liet de omgeving baadden in een gele schijn. Ze ging op de eerste trede staan van het trapje en wenkte hem. Zou ze hem binnenvragen misschien? De gentlemen die ze veronderstelde die hij was, begon af te brokkelen naarmate hij haar naderde. Ze zocht in haar handtas en haalde er een kleine sleutel uit. Even zag hij haar aarzelen, maar dan stapte ze van de trede en nam zijn das vast en trok hem dichterbij. Haar hoofd neigde wat naar achteren en terwijl ze met open lippen hem kuste, nam ze zijn hoofd in haar handen. Hij smaakte vanille op haar mond. Haar lippen waren vochtig en haar tong drong zacht bij hem binnen. Hij kreeg het warm en zijn hart begon hevig te kloppen. Nu nam hij haar ook stevig vast. Ze protesteerde niet en liet hem nu ook wedijveren in de Franse kus die zij had gestart. Toen duwde ze hem zacht maar resoluut weg. Beiden stonden ze lichtjes te hijgen. ‘Jean-Pierre, mijn gentlemen en koene ridder, voor vanavond is dit genoeg.’ Nog voor hij het goed en wel besefte, duwde ze hem een kaartje in de hand met een telefoonnummer. Hij had zelf niet gezien dat zij dit uit haar tas haalde. Een moment later was ze door de deur verdwenen, keek zelf niet om. Jean-Pierre stond nog even te kijken naar de plaats waar ze zojuist nog had gestaan. Het was alsof hij getuige was geweest van een fata morgana. Hij wreef nog even over zijn mond, waar hij haar kus nog voelde. Zijn tong tintelde nog na en zijn hart sloeg nog even vlug. Na een aantal tellen stapte hij terug in zijn voertuig en reed weg. https://www.youtube.com/watch?v=Ts21y6Bsy24&t=23s  De Vrouw in het Rood: Deel 3 - De eerste echte kus -   4. De bloemen Soms heb je de ochtend die volgt op een superavond een gevoel alsof je gedroomd hebt. Zo voelde Jean-Pierre zich. Had hij zich de vrouw in het rood ingebeeld? Was zij een schepping van zijn geest geweest? Hij was niet echt een ‘Don Juan’ als het om versieren van vrouwen ging. Gisteren was hij buiten zijn grenzen getreden. Als hij zijn ogen sloot, kon hij nog de sensatie van de dans voelen, de wilde aftocht uit de feestzaal en de hartstochtelijke kus voor haar huisdeur. Hij bekeek het kaartje met het telefoonnummer. Zou het ongepast zijn als hij haar opbelde? Wat zou hij zeggen? Haar bedanken voor een onvergetelijke avond! Misschien zou ze het niet aangenaam vinden als hij haar zo vroeg al opbelde. Neen, geduld is een mooie deugd. Hij zou die dan ook tegen zijn zin op dit moment moeten beoefenen. Jean-Pierre was geen ochtendmens, maar toen hij rond zes uur in de morgen wakker kwam, kon hij niet blijven liggen. Op andere dagen zou hij zich nog even draaien in bed, zich knus nestelen in het warme nest en wat door maffen. Vandaag was het anders. Hij voelde zich klaar wakker. Zijn gedachten sprongen van het ene moment naar het andere in zijn herinneringen. Was hij niet te voortvarend geweest? Neen, Katarina was meegegaan in al zijn stappen die hij had ondernomen om haar te leren kennen. Als hij eerlijk was, had hij op de dansvloer op een bepaald moment gedacht dat ze uiteindelijk te samen in een of ander bed zouden terechtkomen. Een beeld van twee mensen die elkaar de kleren van het lijf rukten, kwam in zijn verbeelding op. Jean-Pierre voelde even wat seksuele spanning in zijn lichaam opbouwen. Wat een puberaal gedrag, dacht hij, terwijl hij naar de badkamer vluchtte om wat koud water op zijn gezicht te plenzen. Hij bekeek zichzelf in de spiegel. Zonder te overdrijven mocht hij zeggen dat hij een goed voorkomen had. Niet onaardig om te zien, zonder daarom moeders mooiste te zijn. Zijn bruin haar paste goed bij de kleur van zijn ogen. Zijn gezicht was redelijk symmetrisch en het kuiltje in zijn kin gaf hem iets jongs, iets ontwapenend. Toen hij uiteindelijk uit zijn dagdroom opschrikte, besefte hij dat het reeds ruim tijd was om naar zijn werk te gaan. Een job zoals vele, die hem niet echt de voldoening schonk die het zou moeten. Als boekhouder bij een vooraanstaand IT-bedrijf vulde hij zijn dagen met cijfers en balansen. Debet en credit hadden voor hem geen geheimen, maar de vlam van de eerste jaren was gedoofd. Misschien moest hij wat anders proberen? Als hij zich haastte kon hij juist nog even afstappen bij de bloemenwinkel en wat rozen laten bezorgen op het adres van Katarina. Het idee was gerijpt in zijn geest terwijl hij aan het afkoelen was in de badkamer. Het zou een mooi gebaar zijn, een geurige bedanking voor de aangename momenten die hij had doorgebracht bij de vrouw in het rood. De daad bij het woord voegend, reed hij met een vaart naar het adres van de bloemenwinkel waar hij een mooie ruiker van twintig rode rozen bestelde en vroeg om die aan huis te brengen. Dat was geen probleem, men kende Jean-Pierre als een bloemenliefhebber die af en toe een bloemetje kocht. Op het kaartje schreef hij: ‘Deze zijn bijlange na niet zo mooi als jij.’ Jean-Pierre had echter niet verwacht dat hij een uur of vier later een telefoontje van de verkoper van de rozen zou ontvangen. ‘We hebben de ruiker niet kunnen bezorgen, gezien er geen Katarina op dat adres woont. Misschien hebt u zich vergist?...’ Wat de man daarop nog verder vertelde, had Jean-Pierre niet meer gehoord. Hij sloot het gesprek af dat zijn telefoon thuis had doorgeschakeld. ‘Vreemd!’ Jean-Pierre dacht nochtans de juiste straatnaam te hebben afgelezen op zijn GPS toen hij bij Katarina vertrok de avond voordien. Was hij nu zo verstrooid geweest? Hij controleerde nog even op internet op een routeplanner en zag dat hij zich niet had vergist. Zou hij haar nu dan toch bellen? Wie niet waagt, blijft maagd, dacht hij met een halve glimlach. Hij diepte het kaartje op, uit zijn portefeuille en zag toen pas dat het een Gsm-nummer was. Nadat hij het nummer had getoetst, bleef hij met spanning wachten op de stem van Katarina, die alles zou uitleggen. Maar niemand antwoordde en na een aantal tellen vroeg een stem hem om een boodschap in te spreken, wat hij dan ook deed. ‘Katarina, ik…ik zou je nog eens willen zien. We kunnen misschien eens afspreken voor een etentje of zo. Bel me gerust terug op dit nummer.’ De stilte aan de andere kant was bijna irreëel. Zou ze hem vlug terug telefoneren? https://www.youtube.com/watch?v=J293O1gxn9c&t=1s  De Vrouw in het Rood: Deel 4 - De bloemen -   5. De Zwarte Oester Twee dagen waren voorbijgegaan. Jean-Pierre had niets meer van Katarina gehoord. Toen hij de derde avond na zijn ontmoeting, na zijn werk terug naar zijn auto liep, zag hij een papier onder de ruitenwisser zitten. Hij had niet verwacht dat het van Katarina was. In een zwierig geschrift zag hij dat het ondertekend was met haar naam. ‘Vanavond in de Zwarte Oester om acht uur,’ stond er geschreven. Hoe wist ze dat dit een van zijn lievelingsrestaurants was? De vraag speelde niet lang in zijn hoofd, hij was veel te blij en opgewonden dat Katarina uiteindelijk weer een teken van leven gaf. Het leek hem een eeuwigheid dat hij haar had gezien. Nog nooit had een vrouw zo’n indruk op hem gemaakt. Toen het zeven uur was, bleken de zenuwen hem bijna de baas. Hij kon maar niet kiezen tussen de blauwe of de gele das. Dan maar gewoon helemaal geen. In zijn kostuum zag hij er al afgekleed genoeg uit. Jean-Pierre was verwonderd dat hij het zo belangrijk vond wat ze van hem zou denken. Nog iets wat hem voorheen nooit was overkomen. Twintig voor acht startte hij zijn auto en reed in de richting van de Zwarte Oester. Daar aangekomen, zocht hij een plaatsje voor zijn wagen dicht bij de ingang, want het was beginnen regenen. Geen stortvlaag, maar hevig genoeg om doornat te zijn als je te ver door zo’n bui moest lopen. Hij opende de deur van het etablissement en keek werktuiglijk het restaurant door om te zien waar de vrouw in het rood mocht zitten. Het duurde maar een paar seconden voor hij haar zag. Ze droeg terug een rode rok, maar daarboven had ze deze keer gekozen voor een witte blouse met een kleine kanten kraag. Vooraan was die bijna onzedig uitgesneden, zodanig dat hij de aanzet van haar borsten zag. Een plaatsje dat hij graag zou kussen, dacht hij terwijl zijn voeten hem naar haar tafeltje leidden. ‘Goedenavond, Jean-Pierre, heb je het gemakkelijk gevonden?’ Haar glimlach gaf niets prijs. Ze had in afwachting van zijn komst een glaasje spa bruis voor zich staan, waar ze amper van had gedronken. De tafel was prachtig gedekt, iets waarvoor de Zwarte Oester bekend stond. De eigenares van de zaak maakte er een erezaak van om van elke tafel een feestdis te maken. De glazen en het servies blonken in het gele schijnsel van de verlichting. ‘Hallo, Katarina, geen probleem, maar hoe wist je dat dit mijn lievelingsrestaurant was?’ Hij kon het niet nalaten om het te vragen. Misschien had ze hem ooit hier eens gezien of had ze dit feit van een of andere kennis van hem gehoord. Ze keek hem aan met een verbaasde blik. ‘Nee, werkelijk? Dat is toeval zeg. Dat wist ik helemaal niet. Ik ben dit adres door een goede vriendin aangeraden en omdat dit niet al te ver rijden was, vond ik dit een geschikte keuze om eens kennis te maken met het menu van de Zwarte Oester.’ Ze nam ostentatief het menu in haar handen. ‘Misschien kunnen we beginnen met een glas champagne, Jean-Pierre, wat dacht je?’ ‘Een uitstekend idee, aan jou de keuze zou ik zeggen.’ Hij zag een man in een zwart pak hun tafel naderen. ‘Ha, dag Robert. Mevrouw had graag een glas champagne. Geef mij er ook maar een.’ Katarina glimlachte even naar Robert, terwijl ze naar de kaart wees. ‘Geef ons maar een hele fles van deze hier. Als je champagne drinkt, moet je niet op een glaasje kijken. Het is een drank van de goden, vind ik. Gemaakt om echt van te genieten.’ Robert nam de bestelling op en verdween naar de keuken. ‘Trouwens, Jean-Pierre, als ik champagne drink, kom ik pas écht in de stemming.’ Ze preciseerde niet voor wat ze dan juist in de stemming kwam, maar keek zo verleidelijk boven haar menu dat ze nog in de hand hield, dat Jean-Pierre bijna bloosde. Hij moest een paar glazen later beamen, dat eentje inderdaad geen was. De fles was binnen de kortste tijd soldaat gemaakt. Jean-Pierre kreeg het warm en Katarina had een blosje op de wangen die prachtig kleurde bij haar rode rok. Al bij al was het een exquise maaltijd. Zij nam als voorgerecht carpaccio van tonijn, limoen, gember en zeewier, hij een pomodori salade met Pata negra ham en buffelmozarella. Beiden genoten van de hoogstandjes van de chef en prezen hem de hemel in. Ze kozen beiden voor de parelhoender suprême met truffelroom als hoofdgerecht en het smaakte hen verrukkelijk. Hierna was er een kleine pauze, waarbij ze honderduit praatten over gerechten die ze ooit al hadden geproefd en die ze lekker vonden. Katarina voelde zich duidelijk op haar gemak en legde bij een paar gelegenheden haar hand op de zijne. Enkel voor een paar tellen, maar een sensueel gebaar, een lichte streling. Jean-Pierre voelde dat haar hand nu warm aanvoelde. Een tegenstelling met de aanraking bij de dans op de bewuste avond. Bij het dessert, een simpele maar delicieuze chocomousse, kreeg Jean-Pierre het nog warmer. Eerst dacht hij dat het inbeelding was, maar toen wist hij het zeker. Een voet onder tafel tastte zacht maar zelfzeker naar zijn linkerbeen. Hij bewoog traag en plagend van beneden naar boven, een deel van de binnenkant van zijn dij, tot bijna in het kruis van zijn broek. Ondertussen had Katarina haar glas met witte Chardonnay in haar hand, waarover ze hem met belangstelling aankeek. Hij durfde bijna niet te bewegen terwijl hij een enorme erectie kreeg. https://www.youtube.com/watch?v=ndPv44pSxBQ  De Vrouw in het Rood: Deel 5 - De Zwarte Oester -   6. Uiteindelijk alleen Hoe ze bij hem thuis waren geraakt, wist hij niet goed meer. Hij had het tafelspelletje van Katarina ondergaan. Enerzijds voelde hij zich zo opgewonden, dat hij over de tafel wou kruipen, zich op haar storten, haar kleren van haar lichaam kon scheuren en haar daar op de vloer, in het zicht van iedereen wou nemen. Maar een engeltje fluisterde in z’n oor dat dit niet strookte met de etiquette van het restaurant. Jean-Pierre had gereden. De rit van de Zwarte Oester naar zijn huis was bijna een marteling geweest. Hij moest zijn aandacht bij het verkeer houden terwijl Katarina’s hand hoog op zijn dij rustte. Soms gaf ze een lichte druk op zijn been, zonder dat ze verder iets probeerde. Het resultaat was hetzelfde. In deze moeilijke positie kon hij zijn opwinding amper verbergen. Ze waren nog maar binnen of Katarina sloeg haar handen om zijn hoofd en kuste hem hartstochtelijk. Haar tong verkende wild zijn mond. Bijna bijtend gaf ze hem zoen op zoen, terwijl ze haar schoenen uit schopte en zich dicht tegen hem aandrukte. Ze voelde hoe hij reageerde op de tongzoenen. Zijn heup duwde haar benen wat uiteen omdat ze nog dichter tegen elkaar zouden kunnen schurken. Toen ze zijn hemd opentrok, sprongen de knopjes los en knikkerden langs de vloer. Jean-Pierre nam haar vast en droeg haar de trap op naar de slaapkamer. Een aantal kledingstukken sneuvelden nog, terwijl ze op weg waren langs de overloop. Ze vielen te samen in het bed, verstrengeld in elkaar en hijgend van de begeerte. Het duurde geen tijd of hij had Katarina uit haar rok en blouse geholpen. Met haar beha had hij nog minder moeite. Vrij van hun houder leken ze nog groter dan hij gedacht had. Hij kuste en streelde haar borsten. Hoe mooi was ze in het gedempte licht van de nachtlamp. Ze waren zo wild bezig dat in een mum van tijd sprei en deken van het bed waren geduwd. ‘Neem me, Jean-Pierre, neem me, neem me…nu,nu,nu,’ schreeuwde Katarina luid. Hij had geen aansporing nodig en gleed in haar. Ze begonnen aan een dans, die ze werktuiglijk van buiten kenden. Een cadans die gelijkliep met het kloppen van het bloed in hun aderen. Jean-Pierre voelde zich verdrinken en gaf zich over aan het ritme, Katarina riep woorden in een vreemde taal. Zonder ze te verstaan begreep hij dat ze genoot, evenveel als hij. Eerst kwam hij, maar een paar tellen daarna voelde hij Katarina verstijven en haar gezicht kleurde in het schijnsel van het licht. Ze hield Jean-Pierre vast met haar benen rond de onderkant van zijn rug. Toen gaf ze een snik en liet hem los. Hijgend kwamen ze naast elkaar tot rust. ‘Mmm…dat was…lekker!’ zuchtte Katarina en ze draaide zich half om naar hem en streelde Jean-Pierre’s buik. Ze speelde plagend met de haartjes onder zijn navel, terwijl ze kleine rondjes tekende en steeds lager ging met haar hand. Ze lachte. Een klokkend geluidje dat diep uit haar keel kwam. Katarina wist waarmee ze bezig was. Ze had nog niet genoeg. Blijkbaar was Jean-Pierre van hetzelfde oordeel. Nu echter waren ze zachte minnaars, die streelden, aftastten. Ze leerden elkaars lichaam beter kennen. Hij kuste haar op plaatsen waar ze het graag had. Zij likte even aan zijn oorlel en ademde haar warme adem in zijn nek. Langzaam, het gevoel zo rekkend om het meest te kunnen genieten, leidde ze hem binnen. Het ritme van hun beweging was traag, maar intens en zowel Katarina als Jean-Pierre probeerden hun liefdespel te verlengen, wat hen danig lukte. Maar uiteindelijk was het toch voorbij en lagen ze uitgeput in elkaars armen. Na een hele tijd verbrak Katarina de stilte. ‘Heb je nog enige vakantiedagen tegoed, Jean-Pierre?’ Een ondeugende blik verscheen in haar blauwe ogen. Ze leunde op haar rechterelleboog en keek hem vragend aan. ‘Misschien wel,’ antwoordde Jean-Pierre wat aarzelend. ‘Waarom juist?’ Hij had zich wat omgedraaid en bekeek haar wat aandachtiger alsof hij het antwoord van haar lippen zou kunnen lezen. ‘Dat zie je dan wel!’ was haar mysterieuze repliek. https://www.youtube.com/watch?v=ey3RRCeuGV8&t=8s  De Vrouw in het Rood: Deel 6 - Uiteindelijk alleen -   7. De limousine Jean-Pierre had drie vrije dagen opgenomen. Dat zou ruim voldoende moeten zijn voor wat Katarina van plan was, zo had ze hem toch verteld. Hoe hij ook probeerde om meer te weten te komen over dat plan, hoe minder zij erover losliet. Hij wist dat Frankrijk de bestemming van hun reisje zou zijn, dat had ze hem wel nog meegegeven. Ze genoot intens van zijn nieuwsgierigheid en lachte elke keer toen hij vruchteloos probeerde om haar geheim te ontfutselen. ‘Woensdag zien we elkaar weer. Laten we afspreken op de parking van de Zwarte Oester, dat kennen we allebei goed. Akkoord?’ Ze had met een plagende kus afscheid genomen en was met een taxi naar huis gereden. De dagen duurden lang en hij was met zijn hoofd niet goed bij zijn werk. Was het nu maar gauw woensdag, dacht hij telkens, terwijl hij fantaseerde over de geheime bestemming van Katarina. Zouden ze naar Parijs gaan en de Eiffeltoren zien en in Montmartre gaan rond kuieren of zouden ze romantisch langs de Seine gaan wandelen, misschien zelf een tochtje op een boot meepikken. Uiteindelijk ’s avonds een romantisch dinertje bij kaarslicht en dan…wie weet? Hij had een kleine koffer op wieltjes mee, waar hij het hoognodige had ingepakt. Wat verse kleren en zijn scheermachine en tandenborstel. De rest kon hij altijd ter plaatse kopen als dat nodig bleek. Toen hij woensdag ‘s morgens de parking van de Zwarte Oester opdraaide zag hij enkel een zwarte geblindeerde verlengde limousine staan voor de zaak. Hij bleef in zijn eigen auto zitten, maar zag dan dat het venster aan de passagierszijde van de limousine naar beneden gleed. Katarina zwaaide even als teken dat zij het was. ‘Wauw,’ was zijn eerste reactie. Dat had hij in alle geval niet verwacht. Hij sloot zijn wagen af en deponeerde zijn bagage in de kofferruimte van de limousine, waarvan de deur automatisch was opengegaan en op dezelfde manier zich weer sloot. Jean-Pierre stapte in de wagen en moest even bekomen nadat hij Katarina een zedige kus had gegeven. Het interieur van de wagen was meer dan luxueus. Er was zeker plaats voor tien man en dan nog zouden ze ruim plaats hebben. In de zijkanten van de auto zag hij een minibar, waar reeds een fles champagne koud stond en waar een aantal kristallen glazen glinsterden in het kunstmatig licht van de ledjes in het plafond. Naast de mogelijkheid om iets te drinken, zag hij een kleine microgolfoven, vier tv-schermen en verschillende geluidsboxen waardoor heel zachte klassieke muziek speelde. Jean-Pierre was geen specialist, maar dacht de Vier Jaargetijden van Vivaldi te herkennen. De zetels waren in het zwart en van het zachtste leder. Katarina schonk hem een glaasje Piper-Heidsieck uit. Het bruisende drankje kriebelde in zijn neus toen hij even proefde. Het beste was goed genoeg, dacht hij terwijl hij zich gezellig tegenover Katarina nestelde. Even keek hij naar de kant waar de chauffeur moest zitten, maar die was afgescheiden door een wand. Een telefoon hing aan de zijkant van die wand waarlangs de passagier kon communiceren met de bestuurder. ‘Is alles naar je zin, Jean-Pierre? Normaal gezien als ik reis gebruik ik meestal de trein, eerste klas natuurlijk, maar vandaag dacht ik dat dit transportmiddel onze reis wat meer privé kon maken.’ Ze zwaaide even met haar hand om haar woorden kracht bij te zetten. Een pedant gebaartje, die hij nog niet bij haar had bemerkt. Jean-Pierre knikte even bevestigend. ‘Voor mij is dit meer dan luxe, zo’n weelde ben ik niet gewoon. Maar dat moet toch heel kostelijk zijn?’ De woorden waren uit zijn mond noch voor hij het wist. De eeuwige boekhouder die alle centen aftelde en de kosten tegen de opbrengsten afwoog. Jean-Pierre bloosde, hij voelde het aan de warmte die via zijn nek naar zijn hoofd trok. Hij probeerde zijn gelaat wat te verbergen door een lange slok van zijn glas te nemen. Katarina had het evenwel niet in de gaten. Zij was met de afstandsbediening van een van de schermen aan het spelen en zocht de kanalen af. ‘Waar hou je van, Jean-Pierre? Een spannende actiefilm, een bloedige horror of heb je liever een zeemzoete romantische film?’ ‘Laat ons misschien…misschien….’ Jean-Pierre geeuwde even ongegeneerd, zakte iets opzij en viel als een blok in slaap. Katarina nam voorzichtig het glas uit zijn hand, legde hem verder neer op de zetel en kuste hem zachtjes op het topje van zijn neus. ‘Slaap zacht, …dat je straks goed uitgerust bent. Je zal het meer dan nodig hebben!’ 8. Chateau Dauphin Vier uur later kwam een verdwaasde Jean-Pierre terug wakker. ‘Wat is er…heb ik geslapen? Ik voel me zo…suf!’ Hij wreef even in zijn ogen en keek naar een glimlachende Katarina. ‘Je hebt iets teveel champagne gedronken, maar vrees niet, ik heb geen misbruik van je gemaakt.’ Ze nam een zwarte doek in haar hand en stak die uit naar Jean-Pierre. ‘Om de verrassing compleet te maken. We zijn zo goed als aangekomen en je zal zien, het zal de moeite waard zijn.’ Hij keek nog even verbaasd naar Katarina en dan naar de zwarte doek. Even twijfelde hij, maar toen hij het gemaakte pruilende mondje van zijn gezellin zag, glimlachte hij en nam het ding van haar over. Jean-Pierre bond het zwarte stuk stof rond zijn hoofd, zodanig dat hij niets meer zag. Op dat moment stopte de auto. Katarina stapte eerst uit en hij hoorde het knarsen van een soort kiezel. Vreemd dat je beter op geluiden let, als je niet kan zien, dacht hij. Ze nam hem bij de hand en leidde hem als een blindengeleidehond over een kronkelend pad. ‘Opgelet, hier zijn een vijftal treden,’ waarschuwde ze hem. Dank zij Katarina struikelde hij niet en nam deze hindernissen zonder moeite. Hij hoorde haar een deur opendoen en toen ze hem piepend weer dichtdeed, dacht hij dat het huis waar hij binnenkwam nogal oud moest zijn. Hij rook bloemen maar kon niet juist zeggen welke, waarschijnlijk verschillende soorten. Katarina ging achter hem staan en draaide hem ietwat naar links. ‘Nog een paar tellen geduld, ik doe nu je doek af.’ Het woord bij de daad voegend, knoopte ze de blinddoek open. De mond van Jean-Pierre viel letterlijk open van verbazing. Hij stond in een grote hal waar links en rechts van hem een brede trap naar de eerste verdieping leidde. Boven het midden van deze ruimte bevond zich een luster om ‘U’ tegen te zeggen. De vele lichtjes schitterden in het stras van de luchter als fonkelende sterren. Op de marmeren vloer waarin hij zich kon spiegelen stond middenin een fontein met een dolfijn in het midden. Uit de mond van het dier stroomde water. Hij wist niet waar eerst kijken. Midden op de trappen lag een metersbrede traploper die prachtig kleurde bij het warme bruin van het hout. Op verschillende tafeltjes links en rechts, aan de zijkant van de trap, stonden verschillende ruikers met bloemen. Rozen, anjers, lelies…noem maar op, zelfs soorten die Jean-Pierre niet herkende. ‘Mag ik je welkom heten op Le Chateau Dauphin, Jean-Pierre.’ Er kwam een meisje via een deur aan de rechterkant en maakte voor hem en Katarina een klein knikje. ‘Geef haar maar je bagage, dan zal ze die wel op je kamer bezorgen. Je hebt de Chambre Rouge, de rode kamer voor hen die geen Frans begrijpen. Maar ik vind dat alles veel sexyer klinkt in het de taal van Molière.’ Ze lachte haar klokkende lachje die hij overal zou herkennen. Het kwam van diep in haar keel, heel sensueel. ‘Katarina, je hebt gelijk, dat had ik met de beste wil, niet kunnen bedenken. Een echt kasteel…een hotel?’ Hij keek rond en zag niets die op een receptie leek. De dolfijn die zijn naam had gegeven aan het kasteel bleef goedwillig water spuiten. Zijn gezelschapsdame stapte iets dichter bij hem en kuste hem licht op de wang. ‘Voor jou, Jean-Pierre, niets dan het beste. Je kan wel zeggen dat dit een soort hotel is, maar dan voor heel voorname gasten. Straks misschien meer daarover.’ Uit een van de deuren voor hen kwam nu een statige oudere dame. Zij was gekleed in een lange rok en een bloes met kant rond de armopeningen en hals. Boven op de bloes droeg ze een broche die een dolfijn voorstelde. Terug een verwijzing naar de naam van het kasteel waarschijnlijk. Toen hij naast zich naar Katarina keek, zag hij dat ze nu niet meer lachte. Misschien was het zijn inbeelding, maar haar gezicht verstrakte toen de vrouw het vertrek had betreden. ‘Bonjour, Madame la Baronesse,’ groette Katarina met een kleine buiging in haar richting. ‘Mag ik u onze nieuwe gast voorstellen.’ Ze wees op Jean-Pierre die zijn hand uitstak. De Barones had ofwel smetvrees of voelde zich wellicht te goed om daarop in te gaan. De Barones knikte gewoon even met haar hoofd. ‘Ah, u bent dan Jean-Pierre, als ik het goed voorheb. Ik veronderstel dat u een goede reis hierheen hebt gehad.’ Zonder zijn antwoord af te wachten vervolgde ze: ‘Mag ik voorstellen dat u zich even wat opfrist in uw kamer en dat Katarina u dan even rondleidt in het Chateau. Ik zou graag hebben dat u enkel in de daartoe voorzien ruimtes gaat, sommige delen zijn privé. Dat willen we graag zo houden. Nietwaar Katarina?’ Katarina knikte even. ‘Ja, Maman!’ 9. Het geheime paneel Katarina, een dochter van een barones! Zijn Frans was wat roestig, maar dat had hij toch begrepen. Zo moeilijk was dat nu ook weer niet. Een ander dienstmeisje die plots van achter de oude dame was verschenen, was hem op de linker trap voorgegaan, terwijl Katarina achter gebleven was bij haar moeder. Boven sloegen ze links af en na een tiental meter zag hij op een naambordje op een van de deuren. ‘Chambre Rouge,’ las hij. Zijn toegewezen kamer. Zijn bagage lag reeds uitgepakt op het bed. Een reuzegroot hemelbed was met een rode sprei bedekt, dat wel wat oubollig aandeed. Het was bovenaan de vier stijlen op elke hoek van het bed bekleed met stof in een rood bloemenmotief, brede lappen stof die wat doorgingen in het midden. Stijlvolle meubels die waarschijnlijk nog dateerden uit de tijd van Louis XV stonden hier en daar verspreid in de kamer. Toen hij ze nader bekeek, zag hij dat ze heel goed onderhouden waren, waarschijnlijk opnieuw geschilderd en vernist. De zitting en de rug van de stoelen waren overtrokken met een helder bordeaux fluwelen stof. Het venster bestond uit enkel glas, dat zou wel koud zijn ’s nachts. Dubbele beglazing hadden ze hier in dit Franse kasteel nog niet uitgevonden. Nadat hij alles die op het bed lag in de grote kast aan de zijkant van het bed had weggestopt, bekeek hij alles wat nader in de kamer. Er was een antieken schouwgarnituur, twee bronzen kandelaars en een zware klok, verguld en versierd met jachttaferelen. Een pareltje die waarschijnlijk veel geld zou opbrengen, moest men die ten gelde willen maken. Toen hij een van de zware kandelaars wou opnemen om wat nader te bekijken, bemerkte hij dat die vastgemaakt was aan de balk van de schouw. Vreemd, alhoewel misschien was dit een maatregel omdat de gasten er niet vandoor zouden gaan met zo’n kostbaar item. Toevallig duwde hij tegen een van de armen van de kandelaar en hoorde hij een droge klik. Rechts van hem was een houten paneel in de muur open geklikt. Interessant, dacht Jean-Pierre. Een kasteel met een geheime ruimte! Nou ja, hij had nog gelezen dat bepaalde versterkte burchten een sluipgang hadden waarlangs de edelen konden ontsnappen buiten de muren, wanneer het slot belegerd werd. Waarom zou een Frans kasteel dat niet kunnen of mogen hebben. Hij kon zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en piepte even achter het luik. Hij zag in het licht van de kamer dat er zich een gang achter het luik bevond die verder rechtdoor liep. Die zou waarschijnlijk evenwijdig met de kamers lopen, maar hij kon niet zo ver zien om uit te maken hoe ver. In een van de schuiven van een prachtige eikenhouten secretaire vond hij wat hij zocht. Een grote zaklamp. Als die nu nog licht gaf dan was Jean-Pierre tevreden. Ja, hij had geluk, de lamp deed het. Met het ding als een wapen voor hem gericht, ging hij de gang in. Er gingen hier en daar wel wat spinnenwebben, maar al bij al was het redelijk proper in deze ruimte. Misschien gebruikten de dienstmeisjes deze geheime doorgang om het vuil beddengoed af te voeren naar een of andere ruimte. Toen hij geluiden hoorde, bleef hij direct stil staan. Zijn hart klopte in zijn keel. Kwam het uit zijn kamer, zou hij betrapt worden? Neen, het kwam van voor hem, door de wanden heen. Voorzichtig stapte hij muisstil verder. Een drietal meter voor hem zag hij de inval van een lichtstraal. Daar was een gaatje in de wand en daaruit kwam het geluid. Hij doofde de zaklamp. Jean-Pierre hoorde plots een schril gelach en wat woorden, maar kon niet uitmaken wat ze juist betekenden. Toen hij aan het luchtgaatje kwam, vroeg hij zich af of het wel betaamde om mensen af te luisteren, laat staan om door het gaatje te kijken. Maar zijn nieuwsgierigheid won het van zijn ethische bezwaren. Hij hield zijn adem in, alsof die hem zou verraden en piepte door het holletje. Wat hij zag, tartte alle verbeelding. Een matrone, waarvan de heupen bijna tweemaal haar borstomvang waren, en geweldig grote borsten die bijna tot op haar buik hingen, zat geknield op een rood fluwelen kleed…gans in haar blootje. Ze was vol bewondering voor de man, een echte Adonis, die in adamskostuum in al zijn pracht en praal voor de vrouw stond. De vrouw lachte en hij herkende het hese geluid van even voordien. Jean-Pierre wist niet hoe hij zich moest voelen. Enerzijds werd hij gewaar dat hij begon te blozen van schaamte, maar anderzijds keek hij bijna gretig naar de vrouw die de man zonder enige schroom streelde op de meest intieme plaatsen. Haar dikke worstenvingertjes namen de kerel bij zijn mannelijkheid vast, terwijl ze rechtstond en hem naar het bed leidde. Daar viel ze neer en toonde de jonge hengst, hoezeer zij naar hem verlangde. De jongeman bleek geen vooroordelen te hebben en besteeg haar, zonder tegen te stribbelen. Jean-Pierre kon zijn ogen niet geloven. Die gasten waren hier midden in de dag aan het seksen dat het geen naam had. De dame spoorde met haar korte benen op de rug van haar berijder aan om het tempo op te drijven. Hij hoorde tot op de plaats waar hij stond, achter de wand, de beide lijven tegen elkaar kletsen, hun lichamen bedekt met het zweet van de passie. De vrouw bleef hees lachen, zelf toen ze haar climax bereikte…en toen werd het stil. Zowel in de kamer als achter de wand. Even stil als hij gekomen was, verdween Jean-Pierre nu weer in tegenovergestelde richting. Toen hij in zijn kamer terug was en het paneel weer toe had toe geduwd, bleef hij even stil staan. Hij besefte dat hij iets gezien had, wat zijn beeld over lust en sensualiteit volledig op zijn kop zette. De beide begrippen had hij voordien gekoppeld aan leeftijd en schoonheid, maar wat hij zojuist meegemaakt had, sprak dit op alle punten tegen. Beide personen hadden genoten van hun acties en Jean-Pierre moest het toegeven, op een bepaald punt had het hem zelf ook seksueel opgewonden. Dat had hij vroeger nooit voor mogelijk gehouden. Hij hoorde een korte roffel op de deur en Katarina kwam direct daarna binnen zonder dat hij ook maar iets gezegd had. ‘Klaar om alle hoekjes en kantjes van het kasteel te bezoeken, mon chéri?’ Hij probeerde zijn emoties weg te stoppen en lachte haar bevestigend toe. Ze had zich ook omgekleed en had nu een halflange zwarte rok aan met een rode bloes en bijpassende rode pumps. Katarina hield duidelijk van rood. Zou ze dit geërfd hebben van haar moeder? Hoe sprak je trouwens de dochter van een barones aan? Hij zocht in zijn geheugen en vond vrij vlug het antwoord. Volgens de Salische lijn mocht de eerstgeborene van een barones zich dezelfde titel toe-eigenen, in alle andere gevallen werd een vrouwelijke erfgename met jonkvrouw aangesproken. Zo had hij het vroeger toch op school geleerd. Als Katarina enig kind was, dan was ze met name barones…maar zoveel van de vrouw in het rood wist hij nog niet, besefte hij plots. Wie was zij eigenlijk? 10. Belangrijke gasten Het kasteel was enorm met vele kamers die wedijverden met elkaar in schoonheid. Ze waren allemaal ingericht in de stijl van de achttiende eeuw. Veel sier en praal, wandtapijten met jachttaferelen, harnassen en oude wapens, prachtige meubels met prachtig houten snijwerk. Jean-Pierre keek zijn ogen uit. Dit had hij nog nooit gezien. Katarina had bij elk van de kamers een korte uitleg gegeven. Ze kregen elk de naam van een kleur, net zoals zijn eigen gastkamer. Door een van de vensters kon hij een grote tuin zien die afgelijnd was door keurig gesneden hagen. Even verder na een grasvlakte lag een groot bos die het kasteel omringde. ‘Straks gaan we dineren, Jean-Pierre,’ vertelde Katarina hem op een bepaald moment. Hij keek haar aan omdat ze niet verder liep. ‘Je zal de andere gasten ontmoeten. Het is misschien belangrijk dat ik je wat vertel over hen.’ Het was alsof ze moest zoeken naar haar woorden en niet zeker was wat ze hem zou zeggen. ‘Er zijn twee dames en twee heren, naast jou natuurlijk, hier op bezoek. De oudste van de dames, Frau Hofmeister is Duits en is een van onze beste klanten. Ze is de echtgenote van een belangrijke Duitse minister. Ze is nogal frivool als het gaat om mannen en ze zal waarschijnlijk met je flirten aan tafel. Het is sterker dan haarzelf. Ik zou graag hebben dat je haar niet tegen het hoofd stoot met een ongepaste opmerking daarover. Ze is een vriendin van mijn moeder en het zou Maman verdriet aandoen als Bertha Hofmeister zich aan iemand zou storen.’ Jean-Pierre knikte. ‘Ja, dat kan ik begrijpen. Wees gerust, ik ken mijn wereld. Als jij het niet erg vind natuurlijk, Schatz,’ voegde hij er ondeugend in het Duits aan toe. ‘Ik ga niet dood van wat onschuldig gesjans hoor.’ Katarina glimlachte. ‘Onze tweede vrouwelijke gast is Madame Thérèse Dupont, een steenrijke douairière die kortelings weduwe is geworden. In vergelijking met Frau Bertha is ze…,’ze zocht naar de juiste woorden, ‘…iets jonger en aangenamer om naar te kijken. Zij is een van de mildste donateurs van het Chatêau Dauphin. Zonder haar zouden we het verblijf van de gasten heel wat minder luxueus moeten maken.’ Op dat moment legde Jean-Pierre de connectie met wat hij in de geheime gang had gezien. Hij besefte wie Frau Hofmeister was. Als Madame Dupont de mooiste van de twee vrouwelijke gasten was, kon de gewichtige naakte dame die hij had gezien niemand minder zijn dan Frau Bertha. Wat had hij daar zojuist gezegd…dat je niet dood gaat van wat onschuldig geflirt. Nou ja, dacht hij, nu is het toch te laat en we zien straks wel. Blijkbaar zou hij beide dames met fluwelen handschoenen moeten behandelen als hij Katarina geloofde. Roodfluwelen handschoenen dan als zij de keus zou hebben. ‘Dan hebben we natuurlijk de heren. De nestor van de twee is Generaal Jules Tavernier. Belg van origine, maar woont sinds een tijdje in de streek. Hij is bij een of andere politiemacht, waarvan ik de naam vergeten ben, maar in alle geval houdt hij ons een handje boven het hoofd. Allemaal legaal natuurlijk, maar het is altijd goed om invloedrijke personen in je vriendenkring te hebben.’ Wat een vreemd allegaartje van gasten, dacht Jean-Pierre terwijl Katarina haar uitleg aan het geven was. Allemaal mensen die hij niet tot zijn gewone sociale kring mocht rekenen. Kon nog interessant worden. Zoals Katarina beweerde, het is altijd goed om met de grote koppen aan tafel te mogen zitten.’ Zijn gezellin wreef even aan haar oorlelletje en likte haar lippen. ‘Monsieur Charles, ik moet zeggen dat ik zijn familienaam niet ken, is de vreemde eend in de bijt. Hij is kunstenaar in…verschillende dingen. Ja, ik kan het ook niet beter uitleggen,’ verontschuldigde ze zich toen Jean-Pierre vragend opkeek. ‘Hij is een talentvol musicus en bespeelt verschillende instrumenten. Daarbij heeft hij een prachtige tenorstem die je doet zwijmelen als hij zingt. Ik herinner me dat hij ook goed kan tekenen. Hij heeft mij eens een pentekening van ons kasteel cadeau gedaan en het was …subliem, zo gelijkend. Maar wat hem volgens mij zo speciaal maakt, is dat hij een verschrikkelijk goede hypnotiseur is. Ik heb staaltjes gezien van zijn kunnen en er zijn er niet veel die hem dit kunnen nadoen.’ Ongemerkt hield Katarina hem goed in de gaten. Tot nu toe was alles goed verlopen. Jean-Pierre had niet in de gaten dat hij op weg naar het Chateau verdoofd was geweest. Hij wist zelfs niet waar hij gelogeerd was, buiten de naam van het kasteel en dat was zelfs officieel niet correct. Katarina beet op haar lip. Hoe zou ze hem kunnen overhalen? Iedereen had zijn prijs. Maar voor welke prijs zou Jean-Pierre over de brug komen? 11. Het spelende strijkkwartet Het was een ronde tafel en hij was gedekt met het schitterendste tafelservies dat Jean-Pierre ooit had gezien. De glazen waren van het meest klare kristal dat flikkerde in het licht van de kaarsen die overal in kandelaars stonden te branden. Het tafellinnen was smetteloos wit en het zilveren bestek was zodanig opgepoetst, dat je jezelf erin kon spiegelen. Katarina had er zo voor gezorgd dat zij en Jean-Pierre het eerst in de eetzaal arriveerden. Net zoals alle kamers was de ruimte hier gevuld met antieken meubels die zo goed gerestaureerd waren, dat je nauwelijks zou vermoeden dat ze zo oud waren. Hier ook was de zitting en de rug van de stoelen in rood fluweel. Een kleur die klaarblijkelijk op Chateau Dauphin heel erg geliefd was, dacht Jean-Pierre. Ondertussen had Jean-Pierre gevraagd wat de naam was van de barones. Katarina had hem op het hart gedrukt om haar moeder altijd aan te spreken met Madame of Barones. Toch had ze hem de naam in zijn oor gefluisterd. Beatrice…maar de familienaam kwam hij niet te weten. In een van de hoeken van de zaal zat een strijkkwartet fleurige klassieke muziek aan het spelen. Twee jeugdige dames en evenveel mannelijke tegenpolen zorgden voor een professionele muzikale omlijsting van de avond. Even later kwam de barones binnen met Madame Thérèse Dupont. Zij waren in een druk gesprek verwikkeld over politiek, iets waar Jean-Pierre geen kaas van had gegeten. Trouwen het interesseerde hem hoegenaamd niet. Wie aan de macht was, vulde zijn zakken. Dat was al eeuwen zo en het zou zo nog eeuwen doorgaan. De beide dames groeten Katarina en Jean-Pierre, terwijl een jongeman de lange fluitglazen vulde met parelende champagne. De barones wachtte blijkbaar op de rest van de gasten, want ze liet haar glas nog even onberoerd. Het duurde echter nauwelijks een paar minuten of de rest van het gezelschap voegde zich bij de reeds gezeten gasten. Na de voorstelling van de barones van de groep, werd er met de glazen geklonken. ‘Dat jullie verblijf hier aangenaam, zeer spannend en vooral feestelijk mag zijn. Ik weet dat de habitués dat zeker zullen beamen, maar onze jonge gast Jean-Pierre moet dit nog aan den lijve ondervinden. Santé, gezondheid.’ Frau Bertha Hofmeister had zich links van Jean-Pierre gestoeld en vroeg hem direct wanneer hij aangekomen was en of hij het kasteel mooi vond. ‘Welke kamer heb je,’ tutoyeerde de lijvige Duitse minister echtgenote. ‘Ik heb de Chambre Verte, een ruime kamer met een heel groot bed,’ voegde ze er lonkend aan toe. Jean-Pierre hield zich van de domme en antwoordde dat hij in de rode kamer gelogeerd was en dat hij vooral blij was met het uitzicht. Hij probeerde haar niet al te lang aan te kijken, want telkens herinnerde hij haar voorstelling in evakostuum. Jean-Pierre vroeg zich wel af wie haar jonge minnaar was. Jules Tavernier, een nogal potige vijftiger, had meer aandacht voor zijn tafeldame, Madame Thérèse. Terwijl hij met brede gebaren zijn wedervaren van zijn reis naar Mozambique verhaalde, legde hij af en toe zijn hand op de arm van de welstellende douairière. Ze liet het toe, schoof zelf wat nader naar hem toe, waarschijnlijk onder de indruk van de uitstraling van de Generaal. Jean- Pierre vermoedde dat Madame Thérèse haar knietje onder tafel tegen het gespierde been van de militair aan het wrijven was. De Generaal kleurde rood, alhoewel hij nog niet zoveel had gedronken. ‘Monsieur Charles,’ begon de barones, ‘ik heb horen vertellen dat iemand onder hypnose niet kan gedwongen worden om iets oneerbaars te doen. Ben je het daarmee eens als…ingewijde zal ik het maar formuleren?’ De man keek haar met zijn donkere ogen een moment aan, wreef even in zijn korte baard en knikte onbestemd. ‘Misschien moet je het wat preciseren, Madame.’ Met zijn wilde haarbos en zijn baard was hij bijna een karikatuur voor een kunstenaar, die hij dan ook was. Maar met zijn mysterieuze ogen, die onnatuurlijk fel blonken in zijn oogkassen, had hij iets magisch. ‘Je kan iemand niet iets laten doen, dat hij in het dagelijkse leven niet zou doen. Een hypnotiseur kan bijvoorbeeld iemand geen moord laten begaan…of iemand moedwillig kwetsen…maar.’ Monsieur Charles hield even zijn adem in en trok nog even aan zijn baard. Een tic waarschijnlijk. ‘Maar…?’ vroeg de barones, zijn laatste woord herhalend in de bedoeling dat hij wat meer uitleg zou geven. Iedereen in het gezelschap, Jean- Pierre inbegrepen, leek nu aan de lippen van de flamboyante kunstenaar te hangen. ‘Misschien zijn er andere dingen, die je anders ook niet zou doen, maar die nu niet echt misdadig zijn, waarvoor een hypnotiseur een suggestie kan inplanten. De vraag is me niet vreemd en ik was zo vrij om met onze muzikale gasten een experimentje te doen.’ Nu sprak hij bijna op fluistertoon. ‘Ik babbelde even met hen toen ze hier juist waren gearriveerd. Let nu goed op.’ Iedereen was stil en keek naar het muzikale kwartet en dan weer naar Monsieur Charles. ‘Bravissimo,’ riep hij plots in de richting van de vier mensen. Ze hielden prompt op met spelen en bleven als het ware verdoofd, stil zitten. Charles stond op en spoedde zich naar de muziekhoek. Hij fluisterde hen alle vier iets in het oor. Niemand kon horen wat hij zei. Toen verwijderde hij zich van het viertal. De jongemannen begonnen rapper te ademen en de dames stonden recht, nadat ze hun muziekinstrument op de grond hadden gelegd. Ze gingen allebei op de schoot van hun partner zitten. De eerste streelde de jongedame over haar blote armen, maar het duurde geen minuut of de schouderbandjes van haar kleed vielen van de schouders en ontblootten een weelderige boezem. De andere man liet zich niet onbetuigd en zijn hand verdween onder de reeds opgeschoven rok van zijn meisje. Jean-Pierre dacht eerst dat het allemaal geënsceneerd was, maar toen hij hun ogen zag, wist hij dat dit gebeurde onder invloed van de hypnotiserende suggestie van Monsieur Charles. Hij voelde plotseling een hand in zijn schoot en dacht een heel kort ogenblik dat het Katarina was. Maar het was zijn linkse tafeldame, Frau Bertha, die met een dromerige blik op haar gezicht, met haar kleine dikke vingertjes wreef over zijn opgewonden mannelijkheid. Hij liet gewoon begaan en keek naar het spelende kwartet. 12. Naspel Jean-Pierre had met groeiende verbazing gekeken naar de lenige muzikanten. Op een bepaald moment had hij niet meer gezien welke ledematen bij wie hoorden. Het was onvoorstelbaar dat men op die manier de wil kon opleggen bij een menselijk wezen. Monsieur Charles moest een crack zijn in zijn vak. Als hij evengoed kon tekenen, zingen of een instrument bespelen dan vond Jean-Pierre dat de artiest wereldberoemd zou worden. Hij voelde zich in een euforische bui komen en juist op dat moment klapte Charles tweemaal in zijn handen. De leden van het kwartet, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, begonnen zich terug aan te kleden. Daarna namen ze hun instrument terug van de grond en speelden verder alsof er niets gebeurd was. Zowel Frau Hofmeister, Madame Thérèse, Generaal Tavernier en Jean-Pierre keken elkaar verbaasd aan. Ze zaten allemaal nog te stomen van de uitwerking van het schouwspel dat ze hadden aanschouwd. Het zweet stond nog op hun voorhoofd en hun hart klopte harder en rapper dan normaal. Frau Bertha veegde haar klamme handen af aan haar servetje, terwijl Jean-Pierre tot zijn verbazing merkte dat er op de voorkant van zijn broek een natte plek zat. Toen hij zijn tafeldame uit Duitsland bezig zag met haar handen, besefte hij zich plots wat er moest gebeurd zijn. Jean-Pierre voelde zich bijlange niet zo beschaamd als hij had moeten zijn. Had Monsieur Charles iedereen dan gehypnotiseerd? Met zijn persoonlijke servet voor de bewuste plaats, verontschuldigde hij zich en keerde terug naar zijn kamer. Net toen hij een andere onderbroek en pantalon had aangetrokken, hoorde hij een zacht geklop op de deur. Even dacht hij dat het Frau Hofmeister kon zijn, die haar ontdekkingstocht verder wou zetten, maar een zachte stem riep zijn naam. Het was Katarina. Hij opende de deur op een kier, maar zij duwde die helemaal open en sloot ze terug achter haar, terwijl ze er zacht tegenaan leunde. Haar haren zaten iets in de war en haar bloes was nogal ver open geknoopt. Jean-Pierre keek in haar ogen en zonder een woord te spreken, wist hij wat ze wou. Opgefokt door de voorstelling van zo-even, was Katarina zo geil als boter. Haar boezem ging vlug op en neer op het vlugge ritme van haar adem. Ze opende verder haar blouse en een witte kanten beha kwam tevoorschijn. Jean-Pierre kwam nader, maar zij gaf een teken met haar arm dat hij moest blijven staan. Ze wierp de blouse op de grond en langzaam, bijna plagend liet ze het ene schouderbandje van het mooie stukje lingerie van haar schouder vallen. Met een zwoele blik op Jean-Pierre gericht, ontblootte ze een borst, terwijl ze hem streelde en kneedde. Haar blik vastgeklonken aan die van Jean-Pierre deed ze nu hetzelfde met het andere schouderbandje en haar tweede borst. Nu duwde ze haar kamergenoot verder de ruimte in tot voor zijn bed. Daar, terwijl ze zijn grijpgrage handen telkens wegduwde, opende ze de riem van zijn broek en trok die samen met zijn onderbroek tot op zijn enkels. Ze duwde hem met een lichte por op het bed en ging nadat zij haar andere kledingstukken had uitgedaan, schrijlings op hem zitten. Ze nam zijn steigerende krijger, trillend van begeerte, in haar hand en leidde hem bij haar binnen. Hij voelde de warmte die van onder haar liefdesdriehoek straalde. Waarom wist hij niet, maar hij dacht aan een warme perzik in de zomer, die zo sappig was dat het sap je over de lippen liep. Het beeld had hem ideeën gegeven en hij wierp Katarina van zich en nestelde zijn hoofd en mond tegen die zacht fluwelen, natte vrucht. Katarina krulde haar rug en kreunde. Ze duwde zijn hoofd nog harder tegen zich aan, nog dieper als dat ook maar mogelijk was. Jean-Pierre proefde de hele vrucht en nog meer. Hij likte zijn lippen alsof hij nog nooit zoiets lekker had gesmaakt. Hij voelde haar onderlichaam schokken en werd bijna gewurgd in haar houdgreep toen haar orgasme samen met een dierlijke kreet in haar schoot ontplofte. Maar het duurde niet lang, ze leek onverzadigbaar, trok ze hem omhoog en kuste hem hard en diep met haar tong in zijn mond. Ze likte zijn natte lippen en proefde zichzelf. Toen hadden ze beiden geen geduld meer. In een wilde omhelzing bestegen ze elkaar om beurten, wrongen zich in bochten, kromden hun ruggen. Het duurde niet lang tot ze, beiden schreeuwend van lust en extase, hun hoogtepunt bereikten. Hijgend en zwetend, bleven ze in elkaar gestrengeld liggen op het doorwoelde bed. Geen van beiden wou het eerst bewegen. Ieder van hen voelde het genot door hun lichaam trekken, een zindering als een golf die hen telkens weer overspoelde. Uiteindelijk lagen ze stil naast elkaar, naakt en bevredigd tot in de toppen van hun tenen. Het duurde nog lang voor hun adem weer kalm werd, tot hun hart weer een normaal ritme aannam. Katarina kuchte even vooraleer ze aarzelend sprak. ‘Jean-Pierre, mag ik je iets heel persoonlijks vragen?’ 13. De vraag Jean-Pierre keek zijn bedpartner lachend aan. ‘Hoe persoonlijker kan je worden als je ziet dat ik hier naakt lig te bekomen van de beste seks die ik ooit heb gehad? Vraag maar raak.’ Hij kuste haar zacht op de lippen. Een tedere kus die in niets geleek op de harde zoenen van hun voorspel. Ze streelde even zijn wang. ‘Ik weet het, heden ten dage is men zo vrijgevochten dat seks heel wat meer bespreekbaar is dan vroeger. Men is losser over zijn seksleven dan over zijn portemonnee. En mijn vraag heeft uiteindelijk te maken met geld.’ Zijn bevestigend hoofdknikje liet Katarina weten dat hij het er volledig mee eens was. Er waren veel taboes geslecht over de laatste twintig jaar, maar het blootleggen van iemands persoonlijk financiële toestand was er zeker geen van. ‘Oké, dus als je maar niet om geld vraagt, zit het wel snor denk ik.’ ‘Neen, Jean-Pierre, dat zou ik nooit doen, integendeel. Ik wil je eigenlijk vragen hoeveel je als bediende verdiend? Wat je netto in je handen overhoudt.’ Katarina observeerde zijn gelaatstrekken. Was ze te ver gegaan? Als hij nu daarop zou afknappen, was al haar moeite voor niets. ‘Ik weet het, Katarina, ik ben niet van zo’n goede komaf als jij. Ik kan me geen limousines veroorloven of verblijven in een Frans Chateau. Maar ik schaam me daar ook niet om. Als dat een struikelblok voor je is, zeg het me het rechtuit. Dan zetten we er direct een punt achter.’ Het klonk iets harder dan hij bedoeld had, maar hij wilde niet hebben dat er een misverstand ontstond over deze zaken. ‘Absoluut niet,’ haastte Katarina zich, ‘nee, Jean-Pierre, als je me antwoord geeft op mijn vraag, wil ik je een voorstel doen. Dus…hoeveel betaalt men je?’ Jean-Pierre dacht even na. ‘Ongeveer 2.500 euro netto, maar ik beschik ook over een bedrijfswagen.’ ‘Hou je van je werk, zou je als je hetzelfde loon kreeg, iets anders willen doen. Sommigen hebben van hun hobby hun werk gemaakt en dat zijn meestal heel gelukkige mensen. Hoe denk jij daarover?’ Achterovergeleund tegen het hoofdeinde van het bed, wikte Jean-Pierre even zijn woorden. ‘Nou ja, boekhouden is nu niet meteen het spannendste beroep, dat besef ik wel. Ik ben wel graag met cijfers bezig, maar als men mij evenveel zou betalen voor…laat ons zeggen wijn proeven, zou ik direct overstappen. Ja, dat wel.’ Katarina toverde een glimlach op haar gezicht. ‘Als ik je nu het dubbele zou krijgen voor…een ietwat speciale job. Hoe zou ik het omschrijven? Wanneer je geld zou krijgen om plezier te hebben en tegelijkertijd iemand anders te plezieren, wat dan, Jean-Pierre?’ ‘En ik zou er zelf ook plezier aan beleven? Waarom niet, ik zou heel gek moeten zijn om dit te weigeren. Is die job dan van beperkte duur of niet? Je kan dan misschien wel meer verdienen, maar als je na een paar jaar op de straat staat, dan ben je ook nergens.’ ‘Je hebt natuurlijk gelijk,’ beaamde Katarina, ‘ laten we zeggen dat je die job toch een tiental jaar kan doen.’ Ze zag dat Jean-Pierre fronste. ‘Maar daar kunnen we rekening mee houden. Als je normaal gezien een loopbaan van 35 jaar rekent en je kan maar tien jaar werken, moet je zorgen dat je op zijn minst vier maal zo veel verdient. Ben je akkoord?’ Jean-Pierre vond het allemaal wat vreemd. Katarina sprak in raadsels en als er iets was, wat hij verfoeide was het juist dat. Hij wou haar echter niet tegen het hoofd stoten, ze had hem verrast met dit mooi verblijf op het kasteel van haar moeder en hij moest niet ondankbaar lijken. ‘Natuurlijk, het moet de moeite waard zijn.’ ‘Dus als je 10.000 netto per maand zou verdienen en laat ons zeggen op het einde van het jaar nog een premie van hetzelfde bedrag, zou je dan van job veranderen?’ Ze keek hem geconcentreerd aan. Nu was het van het allergrootste belang wat hij zou antwoorden. Het duurde even voor Jean-Pierre antwoordde. Hij rekende en telde zoals hij gewoon was in zijn beroep. ‘Het is te weinig en ik zal je zeggen waarom. Als je na die tien jaar, met weliswaar een mooie spaarpot, stopt met werken dan heb je nog een half leven over. Dan heb je niet genoeg als je goed wil leven. Vijftienduizend per maand en een premie van 50.000 op het einde van het jaar zou het heel wat leuker maken, vind ik.’ Nu ze toch theoretisch met geld aan het smijten waren, kon het geen kwaad om het helemaal interessant te maken. Katarina slikte even. ‘Je geeft er meteen een goeie klap op, maar oké, het moet dan ook de moeite waard zijn. Heb nog even geduld met mij, schat. Zeg me nu eens wat je echt leuk vindt in het leven? Ik weet het, ik ben een echte vraagal. Maar mijn nieuwsgierigheid heeft een doel, dat verzeker ik je.’ Nu moest Jean-Pierre niet echt lang denken. ‘Dat is een gemakkelijke…goed eten, lekker drinken, plezante reizen maken…,’ nu lachte hij, ‘af en toe eens lekker vrijen en natuurlijk verschrikkelijk veel geld verdienen. Maar het leven, mijn leven is zo niet. Dus waarom die veronderstellingen, kom Katarina, wat voer je in het schild. Vertel het me nu maar!’ Zijn stem klonk wat harder, zijn geduld werd nu wel op de proef gesteld. ‘Jean-Pierre, als je nu al die leuke dingen kon doen en er…verschrikkelijk veel geld mee kon verdienen zoals je zei, als ik je nu een job kon aan de hand doen die dit allemaal mogelijk zou maken…zou je het doen?’ ‘Is dit nu hypothetisch of heb je echt een job voor mij?’ Jean-Pierre wou nu eindelijk antwoorden. Rond de pot draaien maakte hem nerveus. Katarina knikte langzaam. ‘Inderdaad, ik heb een droom job voor je, met al de voordelen die je hebt opgenoemd. Je krijgt er zelf nog een luxewagen bovenop, die je iedere twee jaar mag vernieuwen.’ Dit was te gek voor woorden. Hij wist natuurlijk dat zij tot een andere klasse van de maatschappij behoorde, maar zo’n voorstel was gewoon ongelofelijk. Had ze een financieel expert nodig voor haar geldelijke zaken? Wat had hij anders te bieden? ‘Wat houdt de job dan in, alsjeblieft, Katarina, klare taal nu! Ze hield nog even haar adem in. Ze wist dat het nu was of nooit. Het zou jammer zijn als hij neen zou zeggen en ze zou het spijtig vinden, moest ze hem moeten doorsturen naar de Generaal. Die wist wat te doen met zo’n gevallen. Katarina schraapte even haar keel. ‘Jean-Pierre, als je de vrouwelijke crème de la crème, de allerrijkste vrouwen ter wereld zou mogen…bevredigen in bed voor het loon dat je zopas vroeg, zou je dan ja zeggen tegen die job?’ 14. Doen of niet doen ‘Excuseer?’ Jean-Pierre was uit bed gesprongen, nam zijn broek en wurmde zich in zijn kleren. Het was de eerste keer dat hij zo bewust was van het feit dat hij naakt was. Zijn gedachten sprongen van het ene feit naar het andere. Was het dat wat hij gezien had bij Frau Bertha Hofmeister? Een veredelde gigolo die rijke dames plezierde? Wat voor een kasteel was dit eigenlijk? Nu hij alles op een rijtje zette, begon hij te beseffen dat hij niet eens wist waar dit kasteel zich bevond. Frankrijk ja…of zelfs dat niet. Hij had in de limousine geslapen, wat hij ook al vreemd vond. Er klopte iets niet! ‘Katarina, neem je me in de maling, is dit een soort van practical joke?’ Hij keek haar met vragende ogen aan, verwachtte dat ze hem meer uitleg zou geven of dat ze plots zou zeggen dat hij het slachtoffer was van een programma met een verborgen camera. Ze knikte ontkennend. ‘Neen, mijn schat, ik ben nog nooit zo serieus geweest in mijn leven. Alles wat ik je heb aangeboden is pure realiteit. Denk er nog eens goed over na. Je kan in relatief korte tijd heel rijk worden. Je hebt een prachtig lichaam dat je goed weet te gebruiken. Het is aan jou om je toekomst te kiezen. Een saai werkleven tot je pensioen en dan uitgeblust nog wat luttele jaartjes genieten vooraleer je dood gaat of geld verdienen al genietend en verder nog een gevuld en luxueus leven leiden?’ Ze begon zich nu ook aan te kleden. Blijkbaar had ze haar punt gemaakt en wou ze hem tijd laten om alles te laten bezinken. Jean-Pierre wou eerst direct weigeren maar kon niet nalaten te cijferen zoals hij gewoon was. Het was veel, heel veel geld. Maar was alles met Katarina dan toneel geweest? ‘Heb je me met dit doel verleidt, Katarina?’ Hij moest de waarheid weten. ‘Het was allemaal echt, Jean-Pierre. Ik heb nooit gezegd dat ik van je hield. We hebben goede seks gehad. Dat kan je moeilijk ontkennen. Het klikte gewoon. Maar je bent meer dan dat, je …hebt gewoon een aanleg om een vrouw te laten genieten. Er zal je niet veel moeten aangeleerd worden.’ Jean-Pierre trok grote ogen. ‘Aangeleerd? Is er daar dan een school voor?’ Hij zag in zijn verbeelding al een aantal studenten in een klas zitten en de juffrouw die vooraan op het bureau standje negenenzestig met een vrijwilliger aan het voortonen was. Zonder dat hij het kon voorkomen gleed een glimlach over zijn lippen. ‘Is dat een ja?’ vroeg Katarina die dit niet ontgaan was. Ze zou diep in haar portemonnee moeten gaan, als hij zou toestemmen. Het was het waard en het zou toch doorgerekend worden aan de klanten. Jean-Pierre besefte niet wat de dames van de high society wilden betalen om wat kleur te brengen in hun saaie leventje. Er zat sowieso nog een mooie winst voor haar aan. ‘Ik zeg niet neen maar ook geen ja. Katarina, kom, je beseft toch wel dat dit gewoon te gek is voor woorden. Het is een andere wereld. Ik ben een simpele boekhouder, geen…hoer!’ Het woord was eruit. Hij had het eerst niet willen zeggen, maar het was gewoon wat het was. Toch bleef het rekensommetje voor zijn ogen hangen. Wat wou hij van zijn leven maken? Moest hij zich met iemand rekening houden? Hij was alleen, zijn ouders waren gestorven en de enige zus die hij had, woonde in Amerika en had hij al jaren niet meer gezien. Met de rest van zijn familie had hij hoegenaamd geen contact. Neen, hij moest met niemand rekening houden. ‘Ik…ik moet er langer over denken, Katarina. Weet je moeder van dit alles? Kan je dat wel maken als dochter van een barones?’ Katarina lachte. ‘Mijn moeder is voorzitster van de Raad van Bestuur van onze onderneming. Alle mensen die je vanavond hebt ontmoet zetelen daarin. Het is de gewoonte dat we bij de eventuele werving van een nieuw lid voor onze ploeg, elk bestuurslid uitnodigen en zijn goedkeuring vragen. Natuurlijk moet het lid ook toestemmen, dat spreekt voor zichzelf.’ ‘En wat was het oordeel van de Raad van Bestuur?’ wilde Jean-Pierre toch weten. ‘Ik zou je het voorstel nooit gedaan hebben als zij niet akkoord waren. De stemming was unaniem in je voordeel, Jean-Pierre.’ Katarina wandelde naar de deur van zijn kamer. ‘Denk er dus nog even over na. Morgenochtend laat je me dan maar weten, wat je beslissing is. Akkoord?’ Ze wachtte nog even met de klink van de geopende deur in haar handen. ‘Akkoord,’ zei Jean-Pierre zacht, reeds verzonken in gedachten. Gedachten over naakte baronessen, blote ministervrouwen en veel geld. 15. Inspectie door het Bestuur ‘Hoe is het met je pupil, Katarina.’ De barones keek van uit de hoogte, een gewoonte die ze zelfs bij haar dochter niet kon weerstaan. Ze had zich een pose aangeleerd die bij de meeste mensen indruk maakte. Haar strenge blik en het zure gezicht die ze erbij trok, gaven haar het uitzicht van een knorrige oude dame. Iemand die gewoon was om gelijk te krijgen. Katarina dronk even van haar glas rode wijn vooraleer ze antwoordde. ‘Hij moet erover denken, Maman. Wat nu natuurlijk niet vreemd is. Ik denk wel dat hij over de brug komt. Het is een riante vergoeding die hij gevraagd heeft en dat zal wel de doorslag geven.’ ‘Het zou jammer zijn van de tijd, we hebben dringend nieuw bloed nodig. Onze klandizie wil op tijd en stond iets anders. Ik vertrouw op je inzicht en je expertise in dit geval. Mag ik veronderstellen dat hij klaargestoomd wordt tegen het Grote Feest. Je hebt amper nog twee maanden en die zijn zo voorbij.’ De barones duwde op een knop van de videospeler, terwijl ze teken deed naar Katarina, dat ze op de sofa kon zitten. Met de afstandsbediening startte ze het filmpje dat haar dochter in het geheim had gemaakt. Het scherm vulde zich met de naakte lichamen van Katarina en Jean-Pierre. Hun liefdesspel, een opgewonden reactie op het creatieve muziekkwartet, werd in kleuren en klanken aan hen voorgesteld. ‘Mmm, mooi lichaam,’ was de eerste reactie van de barones. Ze spoelde wat door tot het moment dat Jean-Pierre goed in beeld kwam. ‘Groot geschapen,’ vervolgde ze de keuring. Katarina dronk gewoon verder van haar wijntje. Ze was het wel gewoon dat haar moeder de nieuwelingen nog even keurde vooraleer ze toegelaten werden. Maar ze vond het vreemd dat ze vandaag een lichte wrevel voelde bij de vaste opmerkingen van haar moeder. ‘Heb ik je ooit al teleurgesteld? Ik ken mijn taak en heb me ook deze keer keurig aan gehouden. Of niet? ‘Zeg ik dat dan?’ De barones voelde op een of andere manier het ongenoegen van haar dochter. ‘Katarina, je kent de regels, geen gevoelens voor het werkvolk. Hoe goed ze ook zijn. Is dat begrepen?’ Ze wachtte duidelijk op een bevestiging van haar dochter. Katarina fronste haar wenkbrauwen. ‘Natuurlijk weet ik dat.’ Op dat moment kwam Madame Thérese Dupont binnen. ‘Ik zie dat jullie onze jonge hengst aan het bewonderen zijn.’ Het was een frivole opmerking van de wereldse dame, die dan misschien niet in goede aarde viel bij de barones, maar wegens de geldelijke inbreng van de vrouw, geslikt werd. ‘Ik denk dat die veel geld in het laatje zal brengen, een natuurlijk talent. Zie eens hoe hij….’ Haar zin kon ze niet afmaken. Katarina duwde op de eject-toets waardoor het filmpje abrupt werd afgebroken. Katarina nam de cassette uit het videoapparaat en snelde zonder nog om te kijken of iets te zeggen de kamer uit. … Jean- Pierre kon zich niet ontspannen. Zijn gedachten maakten bokkensprongen. Hij dacht aan zijn eerste kennismaking met Katarina. Was dit allemaal toeval geweest of had zij hem reeds in de gaten gehad, nog voor hij haar had gespot? Hij zocht naar zijn mobieltje, maar vond dit niet. Vreemd, hij kon zweren dat hij het in zijn vest had gestoken, toen hij zijn huis had verlaten. Een paar minuten later was hij weer aan het rekenen en tellen. Hij had wel eens een film gezien waar de hoofdrolspeler een kans werd geboden om op korte tijd rijk te worden. Maar er zat altijd wel een addertje onder het gras. Was dit hier ook het geval? Hij kon het niet weten, nu toch nog niet. Aan de andere kant, hij wist wat er te koop was in de wereld. Het zou voor de verandering wel eens goed zijn, dat hij daarvan iets kon verdienen. Hij keek door het venster. Waar was hij? Hoe was hij hier beland? Het was allemaal onder de mom van de liefde en de verrassing waar Katarina hem op wou trakteren. Maar was dit wel zo? Zoveel vragen en weinig of geen antwoorden. Het intrigeerde hem, zonder dat hij het wilde. Welke wereld was dit? Dit was nu niet het eerste het beste bordeel uit de havenbuurten. Een kasteel met een barones, met alles erop en eraan. De chic van de wereld die gul betaalde voor zijn pleziertjes! Waarom zou hij een gegeven paard in de bek kijken? Jean-Pierre maakte zich klaar om te gaan slapen. Het was voor hem een lange dag geweest met veel emoties. Hij besloot zijn beslissing uit te stellen tot de volgende morgen. Misschien dat hij dan wat klaarder zag. Het duurde niet lang voor hij wegzonk in verwarde dromen. Nachtmerries over rode vrouwen en edele dames getooid in lange stola’s, die op een zeker moment veranderden in meterslange slangen die rond hun naakte lijven slingerden en hen penetreerden op de meest onmogelijke manieren. 16. De beslissing Het was nog vroeg in de morgen toen Jean-Pierre gewekt werd door Katarina die haar naakte lijf tegen hem duwde. Nog half slapend keek hij haar even van opzij aan. Ze duwde hem terug op zijn zij en lepelde zich tegen hem aan. Haar warme lichaam schurkte zich tegen zijn rug en achterwerk. Met haar vingers streelde ze hem, eerst in zijn nek, dan zijn schouders en armen. Ze reikte wat verder en speelde wat met zijn borsthaar. Haar hand deed verder zijn verkenning en daalde nog meer af. Jean-Pierre wilde zich omdraaien, maar ze duwde hem steeds terug op zijn zij. Haar hand was in zijn kruis beland en ontdekte daar dat Jean-Pierre nu volledig wakker was. Met geroutineerde bewegingen speelde Katarina met zijn mannelijkheid, waarbij ze af en toe ophield. Ze wou zijn plezier niet te gauw beëindigen. Ze kuste hem in de nek en op zijn schouders en haar lippen gingen dezelfde weg als haar handen. Tot ze met haar hoofd in zijn schoot hem uiteindelijk tot een climax bracht. ‘Goede morgen, Jean-Pierre. Hoe kan je een dag het best beginnen, dacht ik zo? Heb ik de juiste manier gevonden? Ik heb anders nog een paar varianten op dit thema. Het is nog wel een uurtje voor het ontbijt. Misschien kunnen we die tijd aangenaam doorbrengen.’ Ze lachte ondeugend naar hem vanuit een kikkerperspectief. Jean-Pierre trok haar omhoog en keek haar even diep en serieus in de ogen. ‘Ik denk dat ik het doe! Ik bedoel, wat we gisteren hebben besproken, ik ben ermee akkoord. Maar ik heb één voorwaarde.’ Katarina keek hem verbaasd aan en dacht dat hij nog meer geld zou vragen. Hoe zou ze hem vriendelijk en beleefd moeten laten weten, dat er niet meer in zat. Haar moeder vond het al een exorbitant bedrag, laat staan dat hij nog meer durfde vragen. ‘Ik zou willen…dat jij mijn lerares wordt in de liefde. Kan dat geregeld worden of moet ik vragen aan de Barones of je daarvoor bevoegd bent? Ik heb geen idee hoe dit allemaal in zijn werk gaat, geef me wat krediet…in mijn voordeel kan ik zeggen dat ik altijd wel een snelle leerling ben geweest. ‘Geen probleem, schat. Ik ga van jou de beste minnaar maken die hier ooit over de vloer is geweest en dat wil wat zeggen.’ Katarina sloeg haar armen rond hem en gaf hem een innige zoen, waarbij hun tongen wedijverden. Van het een kwam het andere. Katarina voelde dat haar nieuwe gigolo blijkbaar nog niet vermoeid was. Hij drukte zich dicht tegen haar en greep haar stevig vast bij haar strakke blote kontje. Katarina fluisterde Jean-Pierre iets in zijn oor. Hij knikte en draaide haar voorzichtig om en legde haar op haar buik over de bedrand. Als een ros besteeg hij haar en ze spoorde hem met korte opgewonden kreten aan. Hij liet zich niet onbetuigd en het duurde dan ook niet lang of beiden bereikten hun hoogtepunt. ‘Laten we dit maar als een eerste les beschouwen,’ zei Katarina achteraf, ‘een soort van initiatie van de riten. Welkom, Jean-Pierre.’ Jean-Pierre voelde zich goed. Hij had gekozen voor het avontuur. Gedaan met de sleur van het debet en het credit, voorbij het cijferen en geld verdienen voor een ander. Vanaf vandaag was het enkel nog plezier beleven en er geld voor verdienen. Hij zou zijn centjes goed beleggen zodat hij na zijn tien jaar een aardige rente op het riante bedrag zou verdiend hebben. Het was aardig meegenomen als je ooit boekhouder was in een vorig leven. 17. De inval Het was midden in de nacht. De nacht die volgde op de dag waarin Jean-Pierre zijn leven had omgegooid. Hij droomde dat hij op een wit strand liep, juist aan de vloedlijn. Schelpen en wier als lange vingers waren getuigen van de getijden. De warmte van de zon brandde op zijn blote schouders. Plots voelde hij de aarde schudden. Toen kwam hij wakker en keek in de verschrikte ogen van Katarina die hem aan het dooreen schudden was. ‘Kom, vlug. We moeten ons haasten. De Generaal heeft ons laten weten dat er een politie-inval zal plaatsvinden. Doe vlug je kleren aan. We wijken voor even uit naar een ander adres.’ Jean-Pierre keek verbaasd uit zijn ogen. Nog niet geheel wakker vroeg hij zich af wat dit allemaal betekende. Een inval in een kasteel. Toen begonnen zijn hersenen wat beter te functioneren. Blijkbaar was de overheid niet zo tevreden met de lucratieve bezigheid van de Barones en haar gezelschap. De angst en paniek sloegen over op Jean-Pierre. Hoe zou hij zijn aanwezigheid kunnen verklaren? Men had hem waarschijnlijk al met Katarina samen gezien. Hij was hier niet tegen zijn wil. Neen, als hij niet in de nor wilde draaien, moest hij mee met Katarina. Nadat hij zich had gekleed, nam Katarina de vluchtweg via het geheime paneel in de wand. Ze klikte op een verborgen hendeltje in de gang en de ingang sloot zich weer. Bijgelicht door een kleine staaflamp spoedden ze zich door de gang. Het duurde niet lang vooraleer ze een lange trap naar beneden voor zich zagen. ‘Hierlangs,’ fluisterde Katarina. Het was voor haar geen sinecure om met haar stilettohakjes deze hindernis te nemen, maar blijkbaar was het niet haar eerste keer. Nog rapper dan Jean-Pierre trappelde ze de treden naar beneden. Daar was het merkbaar koeler. Jean-Pierre merkte dat de ondergrond en de wanden uit aarde bestonden en geschut waren met zware balken. Ze moesten hier onder de grond lopen. Katarina stopte even en legde haar hand over haar lippen, een teken dat Jean-Pierre stil moest zijn. ‘Ik hoor niets zei ze, we zijn ontsnapt. Kom, de gang leidt naar een plek in het bos waar we terug op de begane grond zijn.’ Het was een irreëel tafereel. Met z’n tweeën onder de grond, met wat schaars licht en half gebogen omdat de gang hier wat minder hoog was. Jean-Pierre voelde zich onwennig. Het deed hem denken aan oorlogsfilms die hij had gezien over het verzet die via geheime gangen achter de linies van de vijand acties ondernam. Hij voelde zich echter niet zo’n held. Misschien wachtte de politie hen in het bos op en zouden ze schieten. Het waren echte kogels die ze gebruikten, geen filmaccessoires. Katarina was aan het einde van de gang gekomen waar een klein trapje naar een tweedelig deksel voerde met een hangslot waar zij gelukkig de sleutel van bezat. Ze duwde de beide helften van het deksel naar boven open en Jean-Pierre rook het groen van het bos. Het was duister door de zware bewolking. Maar af en toe kwam de maan even door het wolkendek piepen en toen zag hij dat ze inderdaad op een open plek in het bos waren beland. ‘En nu?’ sprak Jean-Pierre iets te luid. Waarschijnlijk dat de angst hem parten speelde, maar Katarina schafte er geen aandacht aan. Blijkbaar vond ze het veilig genoeg, anders zou ze hem wel tot stilte gemaand hebben. ‘We moeten hier ongeveer vijfhonderd meter vandaan een weg vinden. Normaal gezien zou de Generaal daar voor een auto gezorgd hebben…Ik hoop het toch, anders moeten we op z’n minst vijf kilometer tot het dichtste dorpje.’ Ze ontdeed zich van haar schoenen en liep blootsvoets door het bos. Jean-Pierre keek haar verbaasd na. Dat moest toch pijn doen aan de voeten. Maar Katarina gaf geen kik en was reeds bijna uit het zich verdwenen. Vlug liep Jean-Pierre haar na. Hij wou niet achterblijven in dit donkere oord. Inderdaad, na een vijfhonderd meter stonden ze op de weg. Maar de auto waarvan Katarina had gesproken was in geen mijlen te bekennen. Er zat dus niets anders op, dan te voet naar het dorpje te wandelen. Geen opdracht zonder risico, vermoedde Jean-Pierre. De politie zou waarschijnlijk wel een zoektocht houden als ze zouden beseffen dat er vogels gevlogen waren. Ze waren nog geen vijf minuten aan het wandelen als ze achter hen een gebrom hoorden. Een paar lichten in de verte duidden op een auto die hen wou inhalen. ‘Vlug, hier in de struiken,’ riep Katarina en ze vluchtte in de beschutting van de lage struiken aan de kant van de weg op de voeten gevolgd door Jean-Pierre. Met knikkende knieën en het hart dat in hun keel sloeg, zaten ze gebogen in hun schuilplaats te wachten tot de auto voorbij was. De zwarte personenauto stopte iets voorbij de plaats waar ze verscholen waren. Een man met een pet op stapte uit de wagen en keek rond. ‘Hoi, waar zijn jullie, ik ben gezonden door de Generaal. Ik heb jullie op de weg gezien, kom te voorschijn. Ik weet dat jullie daar ergens zijn. Katarina en Jean-Pierre waren opgelucht. Geschaafd door de takken en braamstruiken waarachter ze zich hadden weggestopt, kropen ze uit hun schuilplaats. ‘Hier, we zijn hier,’ riep Katarina en zwaaide naar hun redder. De man draaide zich naar hen om en toen herkende Katarina hem. ‘Jacques? Ben jij het, wat doe jij hier? Ik dacht dat je…dood was? 18. Le Tapis rouge Katarina was bleek weggetrokken. Haar rode lippenstift contrasteerde nog feller dan anders met haar witte huid. ‘Maman zei dat je op vakantie in Ibiza was verdronken…ik begrijp het niet.’ De man waar Katarina tegen sprak, keek even naar Jean-Pierre vooraleer hij antwoordde ‘Ik ben nog altijd springlevend, Kaatje. Hoop dat je niet teleurgesteld bent. Maar later daarover meer. Nu moeten we ons haasten. De Generaal heeft logies geboekt bij ‘Le Tapis Rouge’. Weet je nog, Katarina? Onze eerste uitstap samen.’ Jean-Pierre wist niet wat er gebeurde. Blijkbaar kende Katarina deze man en het was zeker ook wederkerig. Was Jacques ook in dienst geweest op Château Dauphin? En waarom dacht Katarina dat hij gestorven was? Had de barones geweten dat deze blonde slanke kerel nog leefde? Het was blijkbaar de gewoonte dat er veel mysteries rond ‘Kaatje’ en de barones hingen. Ze stapten beiden in de wagen en Jacques vertrok bestemming ‘Le Tapis Rouge’. Er werd niet veel gesproken. Katarina was in gedachten verzonken en probeerde af en toe stiekem vanaf de passagierszijde naar Jacques te kijken. Toch had Jean-Pierre het in de gaten vanaf de achterbank. Hij probeerde te zien waar ze naartoe gingen, maar het waren allemaal binnenwegen en slecht of helemaal niet verlicht. Na een uurtje rijden, draaide Jacques rechtsaf op een verharde weg. Die voerde hem naar een landhuisje dat enkel verlicht was door een lantaarn boven de enige deur aan de voorkant. Het was een rustieke woning die vroeger waarschijnlijk een boerderij was geweest maar die men verbouwd had. In sierlijke letters was op een bordje naast de deur ‘Le Tapis Rouge’ geschreven. Jacques klopte aan en een klein venstertje in de deur op manshoogte schoof open. Jean-Pierre hoorde niet wat de man zei, maar als er een wachtwoord was, dan had Jacques hem het correcte opgegeven. De deur werd voorzichtig geopend en een oudere vrouw die nogal overdadig opgetut was, liet hen binnen. De deur sloeg toe achter Katarina en Jean-Pierre. Een geluid dat hen allebei deed schrikken in de halfduister van de gang die blijkbaar naar een lounge leidde. Dit was hier een andere wereld dan op het kasteel. Een grote divan in U-vorm, waar allerlei soorten kussentjes door elkaar lagen, nam een groot deel van de ruimte in. Daarvoor was een bar met een aantal krukjes voor. Achter het meubel stond een jonge vrouw glazen op te poetsen, terwijl een kale man een fles champagne aan het ontkurken was. ‘Welkom, vrouwe Katarina. Mag ik jullie een glaasje champagne aanbieden of hebben jullie liever iets sterkers.’ Ze wees op de vele flessen die op een rek achter de bar stonden. De keuze was groot. Een zestal soorten whisky, een paar hele goeie cognacs en de beste wodka die er te vinden was in de streek. Voor de zoetekauwen was er een grote keus aan likeuren, de een al kleuriger dan de andere. ‘Geef mij maar een Chivas Regal,’ zei Jacques die zijn jas reeds had afgedaan en plaats had genomen op het divan. Een sierlijke naakte vrouw in hout uitgesneden, diende als steun voor een glazen blad, waar een grote fruitmand op stond. ‘Voor mij hetzelfde,’ vroeg Katarina en keek vragend naar Jean-Pierre. ‘Oké, doe mij ook maar een whisky.’ Jean-Pierre keek even rond terwijl hij ook zijn vest uitdeed. De ruiten waren geblindeerd met luiken aan de buitenkant, maar langs binnen waren ze gedrapeerd met zware rode gordijnen. Nu pas zag Jean-Pierre dat een rode loper zich slingerde vanaf de deur langs waar ze binnen waren gekomen tot voorbij de lounge. Vandaar de naam van dit verblijf natuurlijk. Terwijl hij de loper volgde, zag hij dat er twee jonge vrouwen binnenkamen via een deur in de verste hoek van de ruimte, waarlangs de oudere gastvrouw verdween. Ze waren schaars gekleed, maar de kledingstukken die ze aanhadden, waren uit zwart leder. Rond hun nek en polsen hadden ze beiden een band met scherpe pinnen aan, die vervaarlijk blonken in het kunstlicht. Hun rijke boezem spande in het lederen pakje en hun lange benen in prachtige netpanty’s leken nog langer door de scherpe stilettohakken. Jean-Pierre had nog nooit van zijn leven een SM-meesteres gezien, maar toch wist hij dat hij er nu twee voor zich had. ‘Vrouwe,’ groetten ze beidden Katarina. Ze lieten zich allebei omhelzen door Katarina die hen kennelijk goed kende. Zij was niet geschrokken door de kledij van de dames en nam daarna doodgemoedereerd haar glas aan van de barman. ‘Jean-Pierre,’ wees ze met haar glas in de handen, ‘dit zijn Helga en Irene. Dames, dit is Jean-Pierre.’ Jean-Pierre verslikte zich bijna in zijn drankje, toen de beide dames hem heel vriendelijk toelachten en hem meenamen naar de zetels van de lounge, waar ze hem flankeerden zodat hij bijna niet kon verroeren. ‘Mogen we vanavond al met hem spelen, Katarina?’ vroeg Helga. Nu verslikte Jean-Pierre zich echt. 19. De mol ‘Daar doe ik niet aan mee, Katarina. Ik ben niet voor die sla-en-verneder-mij-spelletjes. Dat gaat mij te ver.’ Jean-Pierre had zijn glas neergezet op het meubel voor hem en keek naar Katarina voor een antwoord op zijn protest. Niet dat hij een lafaard was of bang uitgevallen, neen, het was gewoon een principekwestie. Hij identificeerde seks niet met pijn of vernedering en wou zeker niet het slachtoffer zijn van zo’n praktijken. Jean-Pierre zou zelf ook nooit de rol van een SM-meester kunnen spelen, daarvoor had hij teveel respect voor de menselijke waardigheid. Katarina knikte hem bemoedigend toe. ‘Geen paniek, schatje, je doet niets tegen je wil. De dames waren je maar aan het plagen.’ Om de woorden van Katarina kracht bij te zetten kreeg hij van Helga en Irene een klinkende zoen op zijn beide wangen. Ze hadden binnenpretjes om zijn reactie. ‘Vertel me nu eens hoe je uit de doden bent opgestaan,’ vroeg Katarina aan hun redder in nood. Jacques had hun gesprek amper gevolgd en keek even verbaasd op. ‘Ah, ja. Het is dankzij mijn amoureuze escapades dat ik er eventjes tussenuit ben geknepen.’ Hij krabde zich in het haar terwijl hij zocht naar zijn woorden. ‘Een steenrijke dame op vakantie in Ibiza kon het niet verkroppen dat ik naast mijn aandacht voor haar ook even de dochter van attenties voorzag. Vooral toen ze ons betrapte in haar eigen bed was de maat vol. Ze joeg me het huis uit en liet een prijs op mijn hoofd zetten. Haar man, maar dat wist ik toen nog niet, had connecties met de georganiseerde misdaad en van het een kwam het ander.’ Hij zuchtte even vooraleer hij verder vertelde. ‘Nadat ik op het nippertje ontsnapt was aan een aanslag op mijn leven kreeg ik hulp van de Generaal, die mij nog iets schuldig was en zo verdronk ik zogenaamd op Ibiza. Ik dook onder en na een tijdje toen al het stof weer was neergedaald, kreeg ik een job aangeboden van de Generaal. Ik kon mijn oude werk niet meer oppakken gezien de kennissenkring van de barones dezelfde was als van mijn dame uit Ibiza. Zo, nu weet je alles.’ Hij dronk een grote slok van zijn Chivas, hij had er klaarblijkelijk een droge keel van gekregen. Toen ging het mobieltje van Jacques. Hij trok een vreemd gezicht toen hij de persoon aan de andere kant van de lijn hoorde. ‘Wat zeg je,…dat kan toch niet!’ Jacques’ ogen keken woest en vervaarlijk. ‘…en wie heeft er zijn tong laten hangen? Heb je een naam?’ Hij knikte een aantal keer alsof hij instemde met de beller aan de andere kant. Jacques keek van Katarina naar Jean-Pierre terwijl hij zijn mobieltje toe klapte. ‘En…?’ vroeg Katarina. Ze voelde dat er iets verkeerds was gelopen. De stilte die Jacques liet vallen was onheilspellend. Zelf de beide gastdames keken wat pips. Jean-Pierre hield even zijn adem in zonder het te beseffen. De spanning was te snijden. ‘Dat was Generaal Tavernier. Hij zegt dat er een mol in onze organisatie zit,’ was de korte mededeling van Jacques. Zijn ogen rustten even op Jean-Pierre die even wat moest wegslikken. ‘Dat is toch belachelijk, wie beweert dat?’ Katarina was verontwaardigd, zeker omdat Jacques met zijn blik duidelijk liet blijken dat hij Jean-Pierre wantrouwde. ‘Je weet dat de Generaal zijn bronnen heeft. En die bronnen hebben het nooit mis. Dat moet jij zelfs weten, Katarina. Er…is…een…mol! Hij weet enkel dat de razzia op het kasteel het resultaat was van een telefoontje dat rechtstreeks uit het kasteel kwam, hij weet echter niet wie en of het een vrouw of een man is. Sommige van onze mensen staan boven verdenking, maar anderen….!’ Hij liet de zin open en voor geen misvatting vatbaar. ‘Jacques…,’ begon Katarina heel stil en verraderlijk poeslief. ‘Als je geen bewijzen hebt, dan hou je jouw mond en stopt met die onuitgesproken verdachtmakingen aan het adres van Jean-Pierre. Ik zie je blik en die staat me niet aan. Ik sta honderd procent garant voor hem. Heb je dat goed begrepen of zou je graag nog eens moeten onderduiken?’ Ze had een blos op haar wangen gekregen, die mooi kleurde bij haar rode bloes. Het had indruk gemaakt. Jacques dronk verder van zijn whisky en zweeg. Zijn ogen bleven op een punt in de verte gericht en hij mompelde zacht iets in zijn glas. ‘Wat zeg je, ik hoor je niet?’ Katarina dacht dat hij toch nog iets in het nadeel van Jean-Pierre had gezegd en kwam een pas nader. Jacques keek even op en er lag een bange blik op zijn gezicht. ‘Ik hoop dat ze niet praat, Katarina. De politie heeft namelijk je moeder gearresteerd!’ 20. Champagne en een spuit Katarina had geprobeerd om contact te krijgen met de Generaal, maar die had niet opgenomen. Ze hoopte dat hij bezig was met maatregelen te nemen om haar moeder vrij te krijgen. Hij kende zijn weg in de wereld en zou zeker een goede advocaat kennen. Haar moeder was een harde tante. Ze zou niets prijsgeven over hun organisatie. Daar was ze rotsvast van overtuigd. Maar waren er nog anderen gearresteerd en als het waar was dat er een mol in hun midden schuilde, zouden ze dan niet zoeken achter haarzelf en de anderen van de Raad van Bestuur? Ze moest proberen Frau Bertha Hofmeister, Thérèse Dupont of Monsieur Charles te bereiken. Misschien wisten die iets meer. Helaas, al haar pogingen mislukten. Ze begon er van overtuigd te raken dat zij ook gearresteerd waren. Waren ze hier wel veilig? Morgenvroeg zou ze het nog eens proberen, misschien had ze dan meer geluk. Jean-Pierre had ondertussen intrek genomen in zijn tweede nieuwe verblijf in een paar dagen. De kamer was ruim en luxueus. Ze was modern ingericht met alles erop en eraan. Het enige dat hij enigszins vreemd vond, was de spiegel boven het bed aan het plafond. Het gaf hem een vreemde gewaarwording. Als hij omhoog keek was het alsof alles in het spiegelbeeld ieder moment naar beneden kon vallen. Hij veronderstelde dat dit attribuut er was om de eventuele bed-acties wat beter te laten uitkomen en daardoor de opwinding van de spelers in kwestie nog te vergroten. Op dit moment dacht hij niet aan zo’n zaken. Wat was er eigenlijk gaande? Hij vroeg zich af of hij een goede keuze had gemaakt. Het was hem wel duidelijk dat hij zich op verboden gebied bevond. Zijn nieuwe baan was niet legitiem, zoveel was zeker. Maar hij had de voor- en nadelen afgewogen en had zijn keuze gemaakt. Zou hij het zich berouwen? Hij wist het niet. Jean-Pierre besloot om naar de kamer van Katarina te gaan en haar wat vragen te stellen. Het woord bij de daad voegend, begaf hij zich naar de plaats waar Katarina was gelogeerd. Toen hij juist om de hoek van de gang kwam, zag hij nog juist Jacques met een ijsemmer en een fles champagne de kamer van Katarina binnenglippen. Wat betekende dat? Hij probeerde zo stil mogelijk de kamer te benaderen en legde zijn oor tegen de deur. Jean-Pierre zou dit anders nooit doen, maar dit was een uitzondering. Wellicht kreeg hij op die manier wat antwoorden op zijn vele vragen. ‘Jacques, wat doe jij hier?’ hoorde hij Katarina zeggen. ‘Ik wou onze relatie weer wat nieuw leven inblazen. Een glaasje van dit goedje zal daar wonderen voor verrichten en na de spanning van de laatste uren komt dit onze zenuwen misschien ook ten goede.’ Hij zette de ijsemmer op een lage kast en begon de fles te openen. ‘Dat hoeft voor mij niet, Jacques. Onze relatie is gestorven met jouw geënsceneerde dood in Ibiza. Je kon op zijn minst mij een belletje hebben gegeven met wat uitleg of de Generaal een bericht laten doorgeven. Dat vergeef ik je nooit.’ Katarina was blijkbaar woedend. Jean-Pierre hoorde aan haar stem dat ze het bezoek van Jacques allerminst op prijs stelde. Had zij vroeger een liefdesrelatie gehad met Jacques? Het was niet uitgesproken, maar het had er veel van weg, gezien de emoties. ‘Het was de Generaal zelf die mij ervan overtuigde om geen contact op te nemen. Ik vond dat hij gelijk had. Misschien hadden ze mij dan via jou toch kunnen opsporen. Die mensen zijn voor geen kleintje vervaard en die zouden je wel op een of andere manier over gehaald hebben om te spreken. Dan zou ik echt dood zijn geweest.’ Jean-Pierre begon een hartgrondige hekel te krijgen aan die blonde kerel met zijn gemaakt lachje. Blijkbaar was hij enkel ingenomen met zichzelf en wat een ander dacht was helemaal zijn zaak niet. Een regelrechte egoïst en hij hoopte dat Katarina haar niet zou laten overhalen door die parvenu. ‘Je denkt enkel maar aan jezelf,’ bevestigde Katarina zijn hoop. ‘En dan die blikken op Jean-Pierre deze avond. Als je denkt dat hij de mol is, dan heb je het totaal mis. Hij is een gewone boekhouder die graag in het leven zou vooruit komen en ik heb hem die mogelijkheid gegeven. We hebben hem gescreend. Hij heeft op geen enkele manier contact met de politie.’ ‘Dat kan je nooit weten, Kaatje. Ik zeg je dat ik die gozer niet vertrouw en ik heb een goede neus voor zo’n zaken. Trouwens, we zullen dat varkentje wel wassen. Ik heb Helga en Irene al een opdracht gegeven.’ Er klonk een korte gemene lach in de kamer. ‘Wat heb je gedaan?’ schreeuwde Katarina, ‘je steekt geen vinger naar hem uit, hoor je me!’ Jean-Pierre schrok van een geluid achter hem, maar het was te laat. Men stak een naald in zijn hals en hij kon zich nog juist omdraaien om een potige heer en de twee dames in het leder achter hem te zien staan. Hij voelde zich bijna direct slaperig worden en viel neer in de armen van de man die hem vakkundig opving. 21. Helga en Irene Hij ontwaakte met een bonkend hoofd. Eerst zag hij amper uit zijn ogen. Een waas van beelden bereikten het herkenningscentrum in zijn hersenen, maar zij hadden moeite om er een naam op te kleven. Het duurde niet lang of die nevel trok op en zag Jean-Pierre dat hij in een half verduisterde kamer lag. Hij lag op een bed, gekneveld en vastgebonden met armen en benen aan de bedstijlen. Hij was naakt. De kamer was sober aangekleed. Naast het bed stond er een tafel met een aantal voorwerpen die hij van op zijn plaats niet kon onderscheiden. Een kast naast de deur aan zijn linkerkant maakte het meubilair compleet. Wat was er gebeurd? Hij herinnerde zich plots alles. Het afluisteren van het gesprek tussen Jacques en Katarina, het gestommel achter hem…en dan Helga en Irene met een man, daarna niets meer. Jean-Pierre schudde nog even hard zijn hoofd, misschien was hij aan het dromen? Zijn hoofdpijn verteld hem helaas dat hij klaarwakker was. Een geluid van achter de deur maakte hem direct alert. Hij spande zijn lichaam in een ongecontroleerde beweging als gevolg van de angst die hij voelde. Het slot werd omgedraaid en Helga en Irene kwamen binnen, gekleed in vol SM-ornaat. De lederen outfit boezemde hem nu schrik in. Wat zouden zij met hem doen? Helga die blijkbaar de leiding had, inspecteerde zijn armen en benen om vast te stellen dat hij nog altijd goed vastgebonden was. ‘Beste, je kan maar beter beginnen te zingen en liefst het liedje dat we graag zouden horen.’ Met de zweep die ze in haar rechterhand had, wreef ze over zijn van vrees zwoegende borst. Ze bleef plagen kringetjes draaien rond zijn tepels. ‘Weet je, een tepelring is een sexy ding voor een man. Wat zou je ervan zeggen als wij je nou eens mooi versierden, met alles erop of eraan? Ik veronderstel dat je een echte man bent en tegen een beetje pijn kan. Ik vrees enkel dat wij hier geen verdoving hebben en we nemen meestal de ringen met de grootste maat.’ Ze wandelde naar het tafeltje en Jean-Pierre hief zijn hoofd op en zag allerlei SM-voorwerpen op het meubel liggen. ‘Waarom doen jullie dit? Ik heb niets misdaan, noch aan jullie of Jacques of de Generaal. Als jullie denken dat ik de mol bent, hebben jullie het volledig mis.’ Zijn stem sloeg over toen hij hen toesprak. Hij voelde zich daarbij beschaamd en vernederd omdat hij daar zo naakt en hulpeloos op het bed lag. Helga kwam terug met de ring in kwestie en wreef het koude ding over zijn huid. Zijn ogen volgden haar hand terwijl hij voelde dat zijn hart nog vlugger ging kloppen. ‘Alsjeblieft, laat me los. Ik weet niets!’ Zijn smeekbede bereikte niets. Met haar zweep volgde ze de contouren van zijn lichaam. Langs zijn borst, over zijn heupen naar zijn voeten. Daarna nam ze de binnenkant van zijn benen en stopte plagen even toen ze aan zijn mannelijkheid kwam. Jean-Pierre slikte. Hij zag in de ogen van Helga en aan de wrede lach op het gezicht van Irene dat deze meiden niet bluften. Hoe moest hij zich hieruit redden? Die vrouwen zouden hem martelen om hem iets te laten zeggen dat hij gewoon niet wist. Moest hij leugens vertellen? Als hij toegaf, tegen de waarheid in, dat hij de mol was, zouden ze misschien nog ergere dingen doen. Hem voor altijd spoorloos laten verdwijnen misschien. Zonder een waarschuwing te geven, sloeg Helga hem met haar zweep recht in zijn kruis. ‘Vertel ons alles, voor wie werk je? Hoe ben je op het spoor van Katarina gekomen, want je moet ons geen blaasjes wijs maken, die ontmoeting met haar was volgens ons geen toeval.’ Jean-Pierre had zich willen in een bolletje draaien van de pijn, maar de touwen aan zijn armen en voeten beletten dit. Een korte luide schreeuw was hem ontsnapt wanneer Helga hem had geslagen. De pijn trok door zijn buik en hij neep zijn billen samen om die te kunnen verdragen. Wat er daarna gebeurde, ging zo vlug, dat Jean-Pierre het maar amper besefte. De deur vloog open en een wilde furie sloeg met een knuppel in het rond. Hij hoorde het kraken van beenderen en voor hij het wist, lagen Helga en Irene bewusteloos en bloedend op de grond. Katarina wierp haar houten wapen weg in een hoek en maakte zijn boeien los. ‘We moeten vlug zijn. Ik heb Jacques een koekje van eigen deeg gegeven en hem een glas champagne laten drinken met een klapper van een verdovend middel. Hij is wel voor een paar uurtjes van de wereld. Er zit niets anders op dan te vluchten, hier is het niet meer veilig voor jou…en voor mij.’ 22. Een fatale afleiding Het was ondertussen vroeg in de morgen. Er hing een lichte nevel over de velden en de omgeving oogde somber en verlaten. Katarina had de sleutels van een bestelwagentje weten te bemachtigen. Blijkbaar behoorde dit, gezien de attributen die ze in de auto vonden, toe aan Helga of Irene. De dames hadden een ruim assortiment aan marteltuigen. Jean-Pierre had een boksbeugel die hij tussen deze sadomasochistische kleinoden had zien liggen, opgeraapt en in zijn broekzak gestoken. Het was geen mes of een pistool, maar het was zeker een wapen waarmee hij zich kon verdedigen. Blijkbaar was dit nodig als je in de nabijheid van Katarina verbleef. ‘Wat is er eigenlijk gaande, Katarina? Waarom al die ophef? Is er meer aan de hand, dan wat ik heb gezien?’ Jean-Pierre wou antwoorden. Het spelletje had lang genoeg geduurd. Hij was niet heiliger dan de paus, maar dit ging te ver. ‘Ik kan me niet inbeelden, dat men iemand gaat martelen om bekentenissen af te dwingen over…nou ja, wat jullie op het kasteel doen.’ Hij kon het woord prostitutie niet over zijn lippen krijgen. Jean-Pierre had toegestemd om deel uit te maken van hun organisatie maar het uitspreken dat hij zijn lichaam zou verhuren voor geld, was blijkbaar nog moeilijk. Katarina beet op haar lip, terwijl ze aandachtig de wagen bestuurde. Ze keek even opzij naar Jean-Pierre met een vertwijfelende blik. Zou ze hem de waarheid vertellen? Wat maakte het uit. Ze waren nu al zo ver. Katarina had met de aanval op de SM-meiden een weg ingeslagen waar ze geen rechtsomkeer meer kon maken. ‘Weet je, Jean-Pierre…het had niet mogen zo lopen, maar zonder dat ik het wou, ben ik verliefd op je geworden.’ Ze legde haar hand op de dij van Jean-Pierre. Hij voelde de koelte van haar hand door de stof van zijn broek. Katarina zweeg, maar Jean-Pierre kon het een en ander vanzelf invullen. Katarina moest hem rekruteren voor het kasteel. Ze had trouwens bekend dat hij gescreend was, dus de ontmoeting met haar was geen toeval. Hij keek haar aan en zag een traan langs haar wang naar beneden glijden. ‘Katarina…,’ zijn stem stokte. Hij voelde hetzelfde. Deze vrouw in het rood had hem weliswaar verleid met de verkeerde motieven, maar hij had zijn hart aan haar verloren. Ze zaten in de penarie en hij wist niet hoe ze eruit moesten geraken en toch had hij zin om haar in zijn armen te nemen en hartstochtelijk te kussen. ‘Ik kan niet verwachten dat je bij me blijft,’ verbrak Katarina zelf de stilte. ‘Ik zou het je niet kwalijk nemen wanneer je me zou verlaten. Ik zou het begrijpen als je me nooit meer zou willen zien. Maar ik kan er niets aan doen…ik houd van je zoals ik nog nooit van iemand heb gehouden. Eigenlijk wil ik niet meer dat je voor mijn moeder zou werken.’ Jean-Pierre had naar haar geluisterd. Hij had gehoord dat haar stem bijna brak bij haar bekentenis. Haar hand op zijn dij had zich verkrampt uit vrees dat hij haar zou bevestigen en vragen om te stoppen en uit zou stappen en weggaan zonder nog een keer om te kijken. Hij schraapte zijn keel. ‘Ik kan niet zeggen dat ik me niet verontwaardigd voel, als ik denk aan de manier hoe we elkaar hebben leren kennen. Maar ik zou liegen als ik zou zeggen als ik niets voor je voel. Integendeel, Katarina.’ ‘Echt waar, Jean-Pierre?’ Ze lachte naar hem door haar tranen heen. ‘Je weet niet hoe blij je me maakt. Ik maak het allemaal weer goed, ik beloof het je. Het zal de moeite waard zijn.’ Haar hand op zijn dij ontspande zich nu. Het duurde allemaal maar een aantal seconden. Juist op het moment dat Katarina naar Jean-Pierre keek met een dankbare blik, kwam een tegenligger uit de bocht die het niet nauw nam met de ononderbroken witte lijn in het midden van de weg. Katarina zag het en probeerde nog bij te sturen naar rechts, maar het was te laat. De zware terreinwagen schampte hun bestelwagen en daardoor begon hun auto te tollen. Katarina kon de wagen niet meer onder controle krijgen en ze vlogen door de omheining in een lager gelegen weide met een greppel. Hun vaart werd met een klap gestopt en de airbags van de auto klapten open. De wagen was blijven zitten in de ondiepe beek die de weide omringde. Een onheilspellende stilte volgde op de slippartij. Er waren glasscherven en stukken bumper die getuigden van de hevige klap die de wagen had gekregen. Hun aanrijder was even verder tot stilstand gekomen. Er kwam rook uit het bestelwagentje. Noch Katarina noch Jean-Pierre gaven teken van leven. 23. Op de vlucht Het was Jean-Pierre die het eerst bijkwam en een man hoorde roepen. Hij keek verdwaasd door de gebroken zijruit van de wagen. Een man in een overall en een pet op maakte gebaren die hij niet verstond. Hij schudde zijn hoofd en begreep dat de mans Frans sprak. ‘Ça va, monsieur? Vous êtes blessé? Gaat het mijnheer, bent u gewond?’ Hij knikte naar de man en probeerde zich te bewegen. Dat ging moeilijk. De airbag zat in de weg en toen zag hij dat Katarina ook begon tekenen van leven te geven. ‘Gaat het, Katarina?’ Jean-Pierre zag dat ze lichtjes bloedde aan het hoofd. Het zag er niet echt ernstig uit, maar hij was geen dokter. Voor hetzelfde geld had ze een zware hersenschudding of erger. Ze keek naar hem zonder goed te begrijpen wat hij gevraagd had. Daarna keek ze rond haar. De airbag had ook voor haar de grootste slag opgevangen. ‘Wat is er gebeurd…ik herinner me…oh, shit ja, we hadden een botsing. Nu weet ik het weer.’ Ze bewoog haar armen en voeten, blijkbaar was ze er ook net als Jean-Pierre met de schrik vanaf gekomen. Ondertussen was de man met de overall aan het bellen. Waarschijnlijk naar de politie of om een ambulance. Zowel Katarina als Jean-Pierre begrepen dat ze in de penarie zaten. Wat zou er gebeuren als de politie hen herkende? Misschien was er een opsporingsbericht voor hen, ten gevolge van de razzia op het kasteel. Dat zou je de poppen aan het dansen hebben. ‘Kom,’ zei Katarina, ‘we moeten hier weg.’ Maar de man die zag dat ze wilden uitstappen, probeerde hen dat enigszins te beletten. ‘Si vous êtes blessé, ne vous déplacez pas. C’est dangereux peut-être.’ De man was bang dat ze ernstig gekwetst waren en dat ze beter zouden blijven zitten tot de hulpverleners kwamen. Ondertussen hoorde Jean-Pierre in de verte een ambulance afkomen. Ze kropen beiden onhandig uit de auto. Katarina keek rond zich en zag dat de auto van de man waarop ze gebotst hadden, even verder stond. ‘Geen vragen stellen, Jean-Pierre, lopen naar die auto en hopen dat de sleutels erop zitten.’ Ze gaf het goede voorbeeld en rende op de voeten gevolgd door Jean-Pierre naar de SUV. De bestuurder keek hen allebei verbaasd na. Hij had natuurlijk niet begrepen wat Katarina had gezegd. Toen ze beiden in zijn wagen kropen, begreep hij dat ze de plaats van het ongeluk wilden ontvluchten. Maar toen was het te laat. Hij had door de schok van het ongeluk, de sleutels laten zitten en met piepende banden stoof Katarina en Jean-Pierre in de wagen weg. ‘Zie je politie achter ons, Jean-Pierre?’ vroeg Katarina terwijl ze het bloed van haar voorhoofd veegde. Ondertussen was de kleine wonde gestopt met bloeden. Jean-Pierre draaide zich om en keek door de achterruit of ze achtervolgd werden. ‘Neen, er staat juist een ambulance bij de man, maar ik veronderstel dat de politie daar ook gauw zal zijn. We kunnen niet blijven rijden in deze auto. Die zal geseind zijn.’ Katarina sloeg een weg in. Jean-Pierre had nog juist het bordje ‘Gare’ zien staan. ‘Gaan we naar het station rijden?’ vroeg hij aan Katarina. Hij zag dat ze afremde en de auto links van de baan achter een hoop struiken reed. ‘Van hier af gaan we lopen, je hebt gelijk, deze auto gaat teveel opvallen. Als ik het goed voorheb is het ongeveer een half uurtje goed doorwandelen naar dat station. Laat ons maar voortmaken. Jean-Pierre zette er goed de pas in, maar moest toch even vertragen, want Katarina kon op haar damesschoenen zo geen snelheid halen. Als je alles op voorhand zou weten dan zou je sportschoenen hebben aangedaan, maar ja, ze hadden geen kristallen bol. Zijn partner had gelijk gehad, net iets na een half uur bereikten ze de ingang van het station. ‘We kopen geen kaartje aan het loket, dat doen we op de trein, op die manier kan niemand van het station ons identificeren. We nemen de eerste trein die arriveert, het geeft niet waar naartoe, als we maar van de politie verlost zijn. Dan kunnen we eens goed nadenken wat we zullen doen.’ Jean-Pierre schudde verbaasd het hoofd. ‘Wat kunnen we doen? We zijn voortvluchtig en we zien er op dit moment niet uit. Mijn kleren zijn op verschillende plaatsen gescheurd en de jouwe zien er niet veel beter uit.’ Katarina knikte. ‘Je hebt gelijk, maar ik zie hier op de uurregeling dat de eerste trein in de richting van een plaats gaat waar ik een heel goede vriendin heb. Een geluk bij een ongeluk. Daar is hij al, laten we instappen. De grond wordt hier te heet onder mijn voeten. We moeten het geluk niet meer tarten dan het nodig is. Jean-Pierre en Katarina stapten op en verlieten samen met de trein het verlaten perron. 24. Cecile Jean-Pierre en zijn gezellin waren in het begin van de namiddag aangekomen op de plaats waar Katarina’s vriendin woonde. Jean-Pierre had ondertussen wel het een en ander meegemaakt sinds hij haar kende, maar hij was toch erg verbaasd toen de deur van het woonhuis openging waar de taxi hen naartoe had gebracht. Voor hem stond een bijna perfecte replica van Katarina. Het enige verschil was dat de vrouw voor hem haar haar in een paardenstaart droeg terwijl het bij Katarina het deze keer los hing. Zijn mond viel open en zowel Katarina als de vrouw in het deurgat lachten om zijn geschokte blik. ‘Let op, Jean-Pierre, straks vliegen er nog vogels in,’ lachte Katarina. ‘Mag ik je voorstellen aan mijn oudere zus Cecile? Zij is vijf minuten vroeger geboren dan ik en dat laat ze me dikwijls genoeg weten.’ De vrouw stak haar hand uit en heette hem welkom. Jean-Pierre ontwaakte uit zijn trance. Wat was dat vreemd. Zelfs haar gebaren, haar lach en stem, hij kon bijna geen verschil bemerken. Hij schudde wat ontdaan haar hand, maar zij trok hem nader en gaf hem twee klinkende zoenen. Katarina had plezier in zijn reacties. Blijkbaar was het niet de eerste keer dat haar dat overkwam. Nadat Katarina haar wedervaren had verteld, waarbij Cecile een paar keer haar wenkbrauwen optrok om aan te geven dat ze het verhaal bijna niet kon geloven, kregen ze beide een kamer op het eerste verdiep toegewezen. Ze zouden daar blijven tot de situatie wat uitgeklaard was. ‘Heb jij ondertussen moeder al gehoord, Cecile?’ vroeg Katarina terwijl ze in een luie zetel aan het relaxen was. Ze had haar schoenen uitgeschopt en voelde zich kennelijk thuis bij haar tweelingzus. Cecile was hen een drankje aan het inschenken en keek even van haar werk op. ‘Je weet dat moeder en ik niet echt goed overeenkomen. Ik bel juist met haar als het hoognodig is en ik wist dus helemaal niet van deze situatie.’ Katarina maakte zich zorgen, dat zag Jean-Pierre duidelijk op haar gezicht geschreven. Hij vermoedde dat ze aan haar moeder dacht. Met dat Cecile aanbracht dat haar relatie met haar moeder niet zo goed was, besefte hij dat hij niet goed wist hoe Katarina tegenover haar moeder stond. Hij veronderstelde dat die beter dan die van Cecile moest zijn, anders zou Katarina nooit samen hebben gewerkt met haar moeder op het kasteel. ‘Mag ik misschien wat voorstellen?’ vroeg Cecile plots toen ze de drankjes ronddeelde. ‘Misschien kan ik inlichtingen inwinnen. Ik mag dan wel eruitzien als Katarina, ik kan mij legitimeren als Cecile. Men weet trouwens bij de politie dat ik afstand heb genomen van de activiteiten van moeder en Katarina.’ Ze legde uit dat ze absoluut geen probleem had met die activiteiten, maar dat de mindere verstandhouding was ontstaan doordat haar moeder altijd opmerkingen had over de mannen die zij over de vloer bracht. Na een zoveelste ruzie had Cecile alle bruggen opgeblazen en was vertrokken. Ondertussen was dit wel wat bekoeld en had ze weer contact met haar moeder, al was dit beperkt tot het minimum. ‘Als je dat zou willen doen, Cecile, ik zou opgelucht zijn om te weten of ze het goed stelt. Ze is niet meer van de jongste en moet medicamenten nemen tegen haar hoge bloeddruk. Ik weet niet of ze die krijgt waar ze nu ook mag zijn.’ Cecile ging zich naast Katarina gaan zitten en sloeg haar armen om haar zuster. ‘Maak je geen zorgen, morgen steek ik mijn licht op en vraag wat rond, we zullen dan gauw wel wat meer weten.’ Katarina liet zich omhelzen terwijl ze een traan wegpinkte. ‘Ik zal dit nooit vergeten, Cecile, bedankt. Ik sta bij je in het krijt.’ Cecile lachte. ‘Daar hou ik je aan, wacht maar tot ik iets van je vraag, je weet maar nooit met mij, hé!’ Nu moest haar zus ook lachen. Blijkbaar konden de zusjes goed met elkaar overweg. Ondertussen was het avond geworden en Katarina probeerde een geeuw te verbergen achter haar hand. Cecile had het echter gezien. ‘Nou, kom kinderen, jullie bedtijd is aangebroken. Jullie hebben het zwaar te verduren gehad, wat uurtjes slaap zullen je goed doen.’ Vermoeid maar enigszins gerustgesteld vertrok Katarina met Jean-Pierre in haar kielzog naar hun slaapkamer. Jean-Pierre had zich juist uitgekleed en was zich klaar aan het maken om te gaan slapen, toen de deur openging en Katarina in een schattige pyjama met beertjes op, de kamer binnen kwam. ‘Ik wou niet gaan slapen vooraleer ik je nog welterusten had gewenst, Jean-Pierre,’ beantwoordde ze zijn onuitgesproken vraag. Ze trok hem nader en kuste hem wild op de mond. Terwijl haar ene hand in zijn nek lag, zocht de andere zijn weg over zijn blote bovenlichaam. Hij was enkel gekleed in een boxershort en niettegenstaande hij ook vermoeid was, bleek dat een bepaald lichaamsdeel daar helemaal niet mee akkoord was. De hand van Katarina vond daar het bewijs van en terwijl ze zich hartstochtelijk tegen hem aan duwde, gleed haar hand in de boxershort. Jean-Pierre gaf zich heel gemakkelijk over en viel met Katarina boven op hem in bed. 25. Pyjama’s en kleine beertjes ‘Ik dacht dat je doodmoe was?’ lachte Jean-Pierre. Het was niet dat hij het niet leuk vond om op die manier goede nacht gewenst te worden. Na hun tumultueuze avonturen van de laatste dagen had hij verwacht dat ze als een blok in slaap zou gevallen zijn. Hij verwonderde zich over de weerstand dat Katarina had en de manier waarop ze alles verwerkte. Ze kuste hem plagend op zijn buik terwijl haar tong in zijn navel kietelde. ‘Misschien slaap ik juist beter op die manier,’ antwoordde ze hem. ‘Je ziet me toch graag of niet?’ Jean-Pierre moest geen antwoord geven, de bewijzen had ze ondertussen gevonden. Haar handen waren virtuoos in het bespelen van zijn lichaam en haar lippen deden daar niet voor onder. Zijn boxershort was ondertussen mysterieus verdwenen. ‘Houd je echt van mij, ik wil je het horen zeggen, Jean-Pierre. Wil je ondanks alles bij me blijven. Je weet nu dat het niet allemaal rozengeur en maneschijn is in mijn wereld. Dat is de laatste tijd wel gebleken. Dus..?’ Ze was ondertussen recht gaan zitten en hield zedig het laken voor haar naakte lichaam. ‘Ik hou van je, Katarina, ik heb het je toch al gezegd in de auto, ben je dat vergeten?’ Ze keek even verbaasd. ‘Nee, …maar met dat ongeluk is alles een beetje vaag wat er voordien gebeurd is. ‘Ik ben blij dat je het nog eens zegt, Jean-Pierre. Je hebt misschien gelijk, we zullen er deugd van hebben om eens goed uit te slapen.’ Ze kuste hem op het puntje van zijn neus en vluchtte, terwijl ze haar kleren mee grabbelde, naar buiten. Jean-Pierre schudde zijn hoofd. Hij zou maar best een hele koude douche nemen, want Katarina had hem zo opgewarmd dat hij anders niet zou kunnen slapen. De woord bij de daad voegend haastte hij zich naar de badkamer. ………. De volgende morgen was Jean-Pierre vroeger dan hij gedacht uit de veren. Hij rook de koffie naarmate hij het keukentje naderde. Hij zag Katarina bezig met het bakken van een omelet. Haar beertjespyjama stond haar goed. Hij ging achter haar staan en vouwde zijn handen op haar buik. ‘Excuseer, Jean-Pierre, je hebt de verkeerde voor, ik ben het…Cecile!’ Jean-Pierre deed geschrokken een stap achteruit. ‘Maar…gisterenavond. Je pyjama…?’ Hij werd rood tot in de toppen van zijn tenen. ‘Wat is hier de bedoeling van…was jij dat gisterenavond in mijn kamer of niet?’ ‘Misschien moet je dat eens aan Katarina vragen? Wat zou zij antwoorden, denk je?’ Cecile keek hem aan met een mysterieus glimlachje op haar lippen. ‘Ik moest weten of je echt van mijn zuster hield, Jean-Pierre. Een vrouw voelt dit, ik heb het duidelijk gevoeld en ook gezien in je ogen. Wees gerust, het blijft ons geheimpje. Trouwens, je hebt niets waar je je moet over schamen.’ Cecile bleef doodgewoon verder gaan met haar omelet die nu bijna klaar was. Jean-Pierre wist niet goed hoe hij hier moest op reageren. Hij had de laatste dagen ondervonden dat liefde en lust twee verschillende begrippen waren en zo was het ook met zijn gevoelens tegenover Katarina. Nu hij goed keek, zag hij dat Cecile toch verschilde van Katarina. Ze was veel meer relaxed dan haar zus en ze keek ook anders uit haar ogen. Er zat een soort geniepigheid in haar blik, terwijl ze haar hoofd op een speciale manier wat schuin hield terwijl ze hem aankeek. Ze zou dat spelletje geen tweede keer meer kunnen spelen. Hij hoorde gestommel achter zich. Het was Katarina die, zich nog de slaap uit haar ogen wrijvend, de keuken binnenkwam. ‘Hoi, heb verschrikkelijk goed geslapen. Blijkbaar was het nodig. Het heeft me goed gedaan. Mmmm…dat ruikt lekker, Cecile.’ Cecile vulde de drie borden me de warme omelet terwijl iedereen zich aan tafel zette. Jean-Pierre voelde nu pas dat hij verschrikkelijke honger had. Zijn maag maakte allerlei vreemde geluiden. Het was dan ook al geleden van op het kasteel dat hij een deftige maaltijd binnen had gekregen. ‘We moeten plannen maken, Cecile,’ sprak Katarina met haar mond vol. Het smaakte haar ook duidelijk. ‘Hoe ga je het aan boord leggen om iets te weten te komen over moeder?’ Cecile keek haar even aan en toonde haar mobieltje aan Katarina. ‘Ik ben zo vrij geweest om een vriend die bij de plaatselijke politie werkt aan te spreken. Hij kent me…nogal goed mag ik zeggen.’ Op het mobieltje las Katarina de sms van Cecile aan een zekere François waarin ze vroeg of hij wou navragen waar Beatrice gevangen zat, als ze dan ook nog in het gevang verbleef. Het korte antwoord van François was duidelijk: ‘Voor jou alles, schat!’ ‘Ik verwacht straks antwoord van hem. Dus nog even geduld en dan weten we wel meer. Trouwens, Katarina, wat vind je van mijn nieuwe pyjama. Mooie beertjes hé. Jean-Pierre zei zojuist dat hij het ook mooi motiefje vond. Misschien mag je dan eens van mij lenen.’ Jean-Pierre stikte bijna in zijn omelet, maar besloot wijs om te zwijgen. 26. Verdwenen ‘Wat zeg je François? Maar hoe kan dit nu? En ze hebben geen spoor waar ze zou kunnen naar toe zijn?’ Cecile zag rood van opwinding. Blijkbaar was er iets gebeurd met haar moeder Beatrice. Het gesprek duurde nog een aantal minuten, maar toen ze haar mobieltje afduwde, was Cecile in alle staten. ‘Wat is er gebeurd, Cecile? Kom, leg uit, wat heb je vernomen?’ Katarina zag er even ongerust uit omdat ze nog niet wist wat François had verteld. Ze beet op haar nagels van angst. Jean-Pierre had haar dit nog nooit zien doen. Cecile schudde haar hoofd. ‘Ze zijn moeder kwijt. Tijdens een voorgeleiding door de officier van justitie om het Openbaar Ministerie de kans te laten om tot voorlopige hechtenis over te gaan is ze verdwenen.’ ‘Hoe bedoel je?’ vroeg een verbaasd kijkende Katarina. ‘Verdwenen, zo maar. Uit het justitiepaleis dan? En dan…?’ Katarina keek vragend naar haar zus, ze wist blijkbaar niet wat ze er moest van denken. ‘Het…het is misschien nog veel erger. Terwijl moeder wachtte in een apart kamertje moet iemand haar geholpen hebben om te ontsnappen. Er was maar een andere deur buiten de ingang waar ze was binnengelaten in die kamer en die was normaal gezien gesloten. Toch is ze via deze weg verdwenen. Niemand heeft een spoor waar ze zou kunnen zijn.’ ‘Maar wat bedoel je met nog erger?’ mengde Jean-Pierre zich nu ook in het gesprek. ‘De politie heeft haar nu toch niet meer, hoe kan dat erger zijn?’ Cecile begon lichtjes te wenen. Tussen het snikken door kon ze af en toe nog wat zeggen. ‘Ze hebben bloed in die kamer gevonden…bloed van moeder!’ Katarina nam Cecile in haar armen en streelde haar arm. ‘Je moet niet het ergste denken. Ik ben zeker dat ze…,’ ze wou zeggen dat ze nog leefde, maar besefte dat daarmee ook het tegendeel gedacht kon worden. Jean-Pierre goot een borrel cognac uit voor Cecile. Blijkbaar stond Katarina sterker in haar schoenen en ging heel wat kalmer met de situatie om. Ondanks dit feit zag ze er zeker twee tinten bleker uit dan ze al was. Het rood van haar lippen accentueerde sterk met de kleur van haar gezicht. ‘Hier drink dit uit, je zal je iets beter voelen. Kom, doe maar,’ pushte Jean-Pierre toen Cecile een afwerende hand uitstak maar dan toch de raad opvolgde. ‘Wist François nog iets meer over haar aanhouding? Wat de aanleiding zou geweest zijn? Die informant op het kasteel of was het iets anders?’ Katarina vuurde haar vragen af als een gedrilde vuurinstructeur. Cecile stopte met snikken. Blijkbaar had het cognacje goed gedaan. ‘In alle geval, volgens François dan, had ze nog niets losgelaten. Het is inderdaad zo, dat iemand van op het kasteel een tip zou gegeven hebben. Maar wat ik vreemd vind is dat het niet de zedenbrigade is die de inval heeft gedaan. François sprak over de antispionage eenheid die in medewerking met de politie de razzia had georganiseerd.’ ‘Spionage!’ Het klonk in stereo uit de monden van Katarina en Jean-Pierre. ‘Wat mag dat betekenen?’ ging Katarina verder, ‘spioneren voor wie en wat…ik begrijp er steeds minder van.’ Haar zuster haalde haar schouders op. ‘Ik weet ook niet meer, François riskeert ontslag met de inlichtingen die hij mij gegeven heeft. Meer wist hij ook niet. Ik ben al blij dat hij ons dit wou vertellen.’ Katarina begon te ijsberen door de huiskamer. Ze was haar hoofd aan het pijnigen wat ze ook nog maar konden doen op dit moment. Ze was afgesloten van haar inlichtingskanalen omdat de Generaal Jean-Pierre verdacht om de informant te zijn. Door het feit dat Katarina samen met hem was verdwenen, zou zij ook in gevaar zijn? Of niet? Jacques zou haar waarschijnlijk wel verdacht hebben gemaakt, na hun avontuur in ‘Le Tapis Rouge’. Neen, die weg was afgesloten. ‘Ik weet het niet meer, we zijn op een dood eind aangeland. Ik kan nergens inlichtingen vragen zonder ons in gevaar te brengen.’ Ze zette zich ontmoedigd neer naast Cecile, die ook ten einde raad was. Toen gaf het mobieltje van Katarina het geluid weer van een sms. Ze keek verward en tevens verbaasd naar het scherm en las luidop: ‘Kom morgen om 12h00 naar de plaats waar we je 21e verjaardag vierden, Maman!’ 27. De man met de handschoenen Op aanwijzen van Katarina, had Cecile haar zus en Jean-Pierre naar de plaats van rendez-vous gebracht. Er was afgesproken dat Cecile in de auto zou wachten om uit te kijken of er geen verdachte individuen of zelfs de politie op de hoogte was van hun activiteiten. Katarina was heel zenuwachtig. Ze had op de heenweg verschillende keren haar mobieltje geraadpleegd, ondanks het feit dat ze geen sms-geluid had gekregen. Ze wist zich gewoon geen raad met haar handen. Ze had ook uit nervositeit op haar nagels zitten bijten en op het laatste eind had ze gewoon tegen Jean-Pierre genesteld en speelde ze verstrooid met de vingers van zijn linkerhand. Waarom had Beatrice op deze plaats afgesproken? De nachtclub ‘Pretty Men and Women’ was een van de eigendommen van Beatrice zelf. Katarina vond dat dit niet een goede keus was, gezien de politie al deze locaties kende en misschien in het oog zou houden. Alhoewel het risico, had men er haar niet kunnen van afhouden om door te gaan met de afgesproken ontmoeting. ‘Bedankt, Cecile, voor alles wat je doet. Ik sta in het krijt bij je, heel erg in het krijt.’ Katarina wierp haar zuster een warme glimlach toe die direct beantwoord werd. ‘Niets daarvan, je bent mijn zus, ik doe het graag. Voor moeder…dat is een andere zaak,’ voegde Cecile er met een grimas aan toe. Katarina en Jean-Pierre gingen hand in hand naar de ingang van het pand waar de nachtclub gevestigd was. Niets wees er op dat er gevaar was en toch keken beiden af en toe rond zich alsof ze ieder moment verwachtten om overvallen te worden. Jean-Pierre tastte aan de deurklink en ondervond geen weerstand. De deur was open, men verwachtte hen blijkbaar. Via een donkere gang kwamen ze aan een slecht verlichte trap die hen naar een kelder leidde. Volgens Katarina was daar de bar en de club gevestigd. Ook de deur die leidde naar deze ruimte was niet gesloten. Jean-Pierre nam het voortouw en piepte eerst even langs de deur. Hij zag echter niets. Er was geen persoon te zien aan de bar noch in het gedeelte dat diende als nachtclub. ‘Misschien is ze verhinderd en laat ze nog iets weten,’ opperde hij zonder dat hij het zelf geloofde. Ze hoorden plotseling gestommel van achter de coulissen van een klein podium dat zich in de diepte van de nachtclub bevond. Een tweetal mannen met tussen hen de Barones, kwamen van achter de zwarte gordijnen van de coulissen tevoorschijn. De Barones was gekneveld en zag er verdwaasd uit, maar toen ze Katarina herkende, vlogen haar ogen wijd open en er stond angst in geschreven. Ze duwden de Barones nogal hardhandig in een stoel en de grootste van de twee wees naar Jean-Pierre en Katarina en dan naar twee andere stoelen. Blijkbaar konden die gorilla’s niet praten. Jean-Pierre wou eerst niet gehoorzamen, maar toen de kleinere van de twee een wapen trok en ze beiden wel moesten ingaan op het weinig vriendelijke verzoek. ‘Wat betekent dit, wie zijn jullie?’ De stem van Katarina klonk schril en metaalachtig in de grote ruimte die buiten hen leeg was. Katarina had direct opgemerkt dat haar moeder een verband rond de hand had. Dat zou het bloed verklaren in de kamer van het Justitiepaleis. Blijkbaar was de wond niet ernstig, gezien haar moeder op eigen voeten de ruimte had betreden. Zonder dat de twee mannetjesputters hun mond hadden open gedaan, kwam een gedistingeerde heer binnen langs dezelfde weg waarlangs zijn handlangers waren verschenen. Hij was volledig in kostuum en het viel Jean-Pierre op dat hij handschoenen droeg. Waarschijnlijk maakte hij zijn eigen handen niet graag vuil en had daarom beroep gedaan op de twee gangsters die de Barones op dit moment flankeerden. ‘Ik veronderstel dat u Katarina bent, gezien u op onze uitnodiging bent uitgegaan, maar deze heer ken ik niet.’ Zijn koude ogen namen Jean-Pierre op van boven naar beneden. Hij werd gekeurd en duidelijk niet goed bevonden. ‘Hij is een goede vriend die mij…naar hier heeft gereden,’ antwoordde Katarina,’ hij is op de hoogte van alles.’ De man lachte plots heel hard. ‘Alles…wat is alles, mijn kind? Je weet niet wat je zegt. Moest je alles weten wat ik weet, dan denk ik dat je dat niet zou zeggen. Jij…jij weet niets. En laat het best maar zo blijven, voor je eigen welzijn.’ Hij deed een teken naar de dichtstbijzijnde helper en die verwijderde de knevel van de Barones. Ze kokhalsde terwijl de man haar bevrijdde van de vuile prop die in haar mond was gestopt. ‘Katarina…!’ Haar stem brak en de tranen vloeiden over haar gezicht terwijl ze bijna geen geluid maakte. De heer maakte rondjes rond de stoel waar de Barones op zat, zonder dat hij het tweetal uit het oog verloor. ‘Het zit zo, mijn beste Katarina. Jouw moeder dacht ze een centje kon bijverdienen en heeft daarom een grens overschreden. Dat feit moet normaal gezien bestraft worden. Maar mijn werkgever is heel ruimdenkend en kan eventueel deze zonde over het hoofd zien.’ Katarina en Jean-Pierre luisterden met verbazing naar de monoloog van de parvenu. Ze keken vol onbegrip naar de Barones die ondertussen stil was geworden en met gebogen hoofd, doorgezakt op de stoel zat. De vrouw was duidelijk kapot van vermoeidheid en angst. ‘Het zal jullie niet vreemd zijn, dat in de omstandigheden die normaal genoemd worden op Chateau Dauphin, er heel wat vooraanstaande heren en dames op bezoek komen. Mijn opdrachtgever is iemand die tot deze klasse mag genoemd worden. Helaas moet ik bekennen, is die nogal loslippig als hij wat gedronken heeft en in de handen van vrouwelijk schoon vertoeft. Madame blijkt de gewoonte te hebben van gesprekken op te nemen en ze dan tegen geldelijk gewin te ruilen. Ik ben de eerste om ondernemingsgeest te verwelkomen en te stimuleren, maar als het op mijn werkgever aankomt, dat is heel andere koek. Zijn connecties met ons kunnen beter niet algemene kennis worden. We hebben veel te lang gewerkt om een vinger in de pap te hebben, om het wat ludiek uit te drukken.’ De man hield er duidelijk van om zichzelf te horen praten. Hij begeleidde zijn betoog met wijde gebaren als een gerenommeerd advocaat die zijn pleidooi aan het houden was. Af en toe bleef hij staan en legde een hand op de schouder van de Barones. Ze kromp iedere keer van schrik nog meer in elkaar. ‘De tapes…! Ja, we weten dat er een drietal tapes zijn, maar we hebben een probleempje. Mevrouw de Barones wil helaas niet zeggen waar die zijn. Maar ik denk, nu dat haar dochter hier is, dat zijn misschien wel kan overtuigd worden dat het in ieders welzijn zou kunnen zijn dat zij op haar besluit terug kwam. Hij was in een paar stappen bij Katarina en greep haar bij de nek. Jean-Pierre sprong recht, maar kreeg een duw van een van de handlangers zodanig dat hij achterwaarts over zijn stoel viel en daar op de grond bleef liggen, gezien de man zijn pistool op hem richtte en hij zich niet meer durfde verroeren, bang dat hij een kogel door zijn hoofd zou krijgen. ‘Mevrouw, Madame als je dit liever hoort,’ sprak de leider, ‘je krijgt welgeteld vijf seconden om me te zeggen waar de tapes liggen anders…’ Hij had ondertussen ook een pistool uit een holster gehaald en hield het veelzeggend tegen de zijkant van het hoofd van Katarina. ‘Een…twee…drie…vier…!’ 28. De opdracht ‘Neen…,’ schreeuwde de Barones in vertwijfeling uit. Haar ogen stonden wijd open van schrik en ze keek strak naar de hand met het pistool tegen het hoofd van Katarina. ‘Ik zal het zeggen…,’ vervolgde ze stil. De tranen liepen weer langs haar gezicht. De trotse vrouw was gebroken en moest haar meerdere erkennen. ‘Een wijs besluit, Madame,’ zei de man met het kostuum. ‘Mag ik er u wel op wijzen om ons niet om de tuin te leiden en wel meteen de waarheid te vertellen of ik kan nog altijd een kogel door het mooie hoofdje van je dochtertje jagen. Het zou weliswaar jammer zijn van mijn handschoenen als zij met het bloed van je Katarina zou besmeurd geraken, maar je moet toch iets voor de waarheid over hebben, is het niet?’ Hij scheen blijkbaar geamuseerd met zijn eigen woorden want er verscheen een brede lach op zijn tronie. Beatrice slikte nog even en begon terug te spreken. ‘Het zijn inderdaad drie tapes, zoals je zei. Ik heb ze aan drie verschillende mensen gegeven om het risico te spreiden dat ze in de verkeerde handen zouden vallen. Zij moeten ze openbaar maken als ik ten laatste tegen de eerste van volgende maand niets laat weten. Iedere maand spreken we zo af, ik geef steeds een seintje en dan weten ze dat alles in orde is. Dus als zij niets van mij horen tegen dat moment…dan kan ik er niets meer aan doen.’ ‘Oké,’ zei de aanvoerder, ‘kan ik geloven, een mens moet bepaalde risico’s incalculeren als men zich op glad ijs waagt. Maar ik heb nog altijd niet gehoord bij welke personen je die tapes hebt achtergelaten? Kom, zeg op, mijn vinger begint te jeuken,’ en hij hield het pistool terug tegen Katarina’s hoofd. ‘Ze zullen het nooit aan je afgeven, zelfs als je hen bedreigt.’ De Barones zweeg een paar tellen maar vertelde toen toch verder toen de man vragend naar haar keek. ‘De eerste tape is bij Frau Bertha Hofmeister, de tweede bij Thérèse Dupont en de laatste bij Monsieur Charles. Ik veronderstel dat ze ondertussen weten dat ik van de aardbodem ben verdwenen en dat zal ze nog zo wantrouwend maken.’ De man had Katarina losgelaten en zij was in de armen van Jean-Pierre gevlucht die ondertussen stilletjes was opgestaan. Hij wou geen bruuske bewegingen maken want een van de handlangers had nog steeds een wapen in zijn hand die hij af en toe in zijn richting bewoog. ‘Katarina, mijn lieve kind,’ sprak de pedante gangster plots, ‘ik ga je een belangrijke opdracht geven en je zal je uiterste best moeten doen om die tot een goed einde te brengen. Het leven van je moeder hangt ervan af. En als we die hebben geliquideerd, dan komen we om je vriend en als laatste zullen we jou dan aanpakken. Ik verzeker je dat ik je geen blaasjes wijsmaak.’ Hij keek haar even stil aan terwijl hij zijn pistool weer in zijn holster stak. ‘Ik kan moeilijk je moeder laten gaan of ze laten vragen om de tapes, ik zou het niet door hebben als ze via een code aangeeft dat jij of zij in gevaar is. Dus jij gaat voor mij die tapes halen. Ik veronderstel dat jij die mensen goed kent, niet?’ Hij keek haar even aan en toen ze bevestigend knikte, vervolgde hij zijn betoog. ‘Je krijgt van mij de tijd tot de eerste van de maand. Ik wil het zonder geweld proberen, we hebben al genoeg aandacht getrokken met de ontvoering van je moeder. Ik wil de politie niet op ons spoor…als het niet nodig is, natuurlijk. Maar dat heb jij volledig in de hand, begrijp je me goed?’ Katarina knikte terug. Ze wist dat het moeilijk zou worden, maar er rijpte al een plannetje in haar hoofd. Jean-Pierre zou haar moeten helpen. Zij hoopte dat hij nog altijd aan haar zijde zou blijven, wat niet evident was in de huidige omstandigheden. Ze zouden al hun charmes, als man en vrouw zijnde, in de arena moeten gooien. De man had gelijk, de drie tapebewaarders zouden op hun hoede zijn. Ze zouden het heel sluw aan boord moeten leggen. Misschien was dit het moeilijkste dat Katarina ooit had moeten doen. Maar moeilijk gaat ook, dacht ze bij zichzelf. ‘Oké, dat is dan afgesproken, je hebt ongeveer drie weken tot de eerste van de maand, dat zou tijd genoeg moeten zijn. Laten we de laatste van deze maand hier terug afspreken en als ik jullie hier dan niet zie, zeg dan maar adieu tegen je “maman” en nu ik er toch aan denk…doe ook de groeten aan je tweelingzus aan de voordeur, je echte chauffeur. Wij gaan ervandoor langs de achterkant. Nog een goeie dag.’ Hij tikte met zijn twee vingers nonchalant tegen de zijkant van zijn voorhoofd in een informele groet. Zijn handlangers namen Beatrice terug mee, nadat een van hen haar terug had gekneveld. Ze verdwenen samen met hun baas achter de zwarte gordijnen van de coulissen en na een kort gestommel was het terug muisstil in de nachtclub. ‘Ken jij dat heerschap, Katarina?’ verbrak Jean-Pierre de stilte. Katarina stond te beven op haar benen en haar gezicht was heel bleek van de ondergane emoties. Hij nam haar in haar armen en leidde haar naar een van de zetels aan de zijkant van de ruimte, waar hij haar voorzichtig liet in neerzitten.’ ‘Ik heb hem nog nooit van mijn leven gezien, maar ik ken dit soort mensen. Hij meent wat hij zegt en zal ook doen wat hij belooft, we moeten die tapes te pakken krijgen.’ ‘Oké, dat begrijp ik ook. Maar die mensen gaan die zo maar niet aan ons geven of wel?’ Jean-Pierre krabde even in zijn haar en keek haar vragend aan. ‘Neen, dat zullen ze zeker niet, we moeten ze om de tuin leiden of misschien beter gezegd verleiden.’ Hij keek haar nu nog meer verbaasd aan. ‘Hoe bedoel je verleiden? Wie moet dit doen? Ik begrijp niet…’ Hij zag dat Katarina op zijn eerste vraag heel bewust naar hem opkeek en hij begon iets te vermoeden. ‘Je bedoelt dat ik…maar hoe moet ik, bedoel je dat ik…?’ Hij geraakte bijna niet uit zijn woorden. ‘Ik weet dat ik dat eigenlijk niet aan je mag vragen, Jean-Pierre. Maar we zijn nu al zover samen geraakt. Wil je dit probleem helpen oplossen, ik moet je er waarschijnlijk niet aan herinneren dat mijn moeders leven ervan afhangt? Maar als je dat zelfs niet in rekening neemt dan mag je zeker zijn dat hij zijn bedreiging naar ons toe geen mopje was. We zijn allemaal in gevaar als we die tapes niet in handen krijgen. ‘Oké, oké…ik sta achter je. Maar wat met Mijnheer Charles, ik denk niet dat hij voor mijn charmes vatbaar is.’ ‘Je zou misschien nog verwonderd zijn, maar neen, ik denk dat hij liever vrouwelijk gezelschap verkiest. Die neem ik wel voor mijn rekening.’ 29. Verleiding in het rood Katarina zag er betoverend uit. Ze had Jean-Pierre verteld dat ze uiterst chique uitgedost moesten zijn om de eerste tape te bemachtigen. Hij keek naar haar en zag terug de vrouw in het rood die hem op de dansvloer verleid had. Ze had een lang avondkleed aan in het helderste rood die je maar kon bedenken. Katarina showde even haar kledij als een echte mannequin. Terwijl ze rond hem aan het paraderen was en zich even draaide zag hij dat het kleed vooraan een grote split had. Hij kreeg twee prachtig lange benen te zien waarvan de voeten in pumps gestoken waren en met hun zwart en rode kleur prachtig bij haar tenue pasten. ‘Je ziet er prachtig uit, rood staat je formidabel goed. Maar dat wist je al waarschijnlijk,’ besloot Jean-Pierre toen hij het ondeugend lachje zag die op haar gezicht verscheen. Vooraan was het kleed behoorlijk diep uitgesneden terwijl de stof in twee smalle lijstjes op haar rug kruisten en dit deel ook praktisch onbedekt liet. Terwijl ze langs hem passeerde, nam hij haar hand en trok haar naar zich toe. Hij voelde zich bedwelmd door haar verschijning. Hij was even al hun zorgen vergeten toen ze zich dicht tegen hem aan vleide. Hij kuste haar zacht op haar bloedrode lippen en proefde aardbei. Ze kuste hem terug, harder en verlangend. Het was alsof zij een andere vrouw was in deze klederen. Katarina voelde dat hij opgewonden was en streelde hem daar, terwijl hun kussen nog meer gepassioneerd werden. Met een vlugge beweging maakte ze de lijstjes achteraan op haar rug los en het kleed landde als een rode wolk op de vloer. Ze stapte er over en had nog juist een zwart kanten slipje aan dat niets aan de verbeelding over liet. Jean-Pierre kon niet gauw genoeg uit zijn kleren raken. Terwijl zij hem hielp met dit werkje bleven ze elkaar af en toe kussen. Ze konden er niet voldoende van krijgen. Ze waren beiden zo gespannen, dat er nu een uitbarsting kwam van opgekropte emotie. Ze streelden elkaars naakte lichaam en vlijden zich op de grond. Jean-Pierre ontdekte verbaasd dat de vloer warm aanvoelde. Blijkbaar had Katarina’s zuster vloerverwarming. Katarina duwde hem opzij en achterover en kwam boven op hem liggen, terwijl ze haar lichaam met kracht tegen hem aan duwde en wreef. Hun handen waren overal en probeerden alle mogelijke plekjes van hun lichaam te bereiken, gewoon om ze aan te raken. Een gevoel van koorts overviel hen en het duurde niet lang of Jean-Pierre had de vrouw in haar gevonden. Zij had opnieuw de man in hem ontdekt terwijl hij het tempo bepaalde van hun speciale choreografie. Ze riep hem toe met alle mogelijke lieve woorden die ze kende, hij gromde van genoegen terwijl hun ruggen kromden in sensueel genoegen. Uiteindelijk ontsnapte aan beiden een kreet van extase. Ze voelden zich als een, gemaakt voor elkaar. Hijgend van de inspanning en na genietend lagen ze en elkaars armen op de grond. Haar rode kleed lag als een plas bloed naast hen. ‘Je bent een natuurtalent, Jean-Pierre, mmm lekker,’ fluisterde Katarina in zijn oor. ‘Kat, mijn lieve Kat, ik heb je lief, meer dan ik ooit van iemand heb gehouden. Het kan melig klinken en ouderwets, maar ik meen het van het diepste van mijn hart.’ Hij kuste haar op haar oorlelletje en ze lachte kirrend. ‘Wacht maar tot je hoort wat ik van plan ben,’ antwoordde ze hem terwijl ze zonder enige schaamte in haar mooie naaktheid recht stond. Zonder zich te haasten nam ze haar slipje en rode japon en begon zich terug aan te kleden. Jean-Pierre volgde haar voorbeeld. ‘Hoe bedoel je? Het wordt tijd om me eens te vertellen hoe jij dat ziet om die tapes te bemachtigen.’ Ze keek hem aan met haar lichtblauwe ogen waar de pretlichtjes nog niet waren uitgedoofd. ‘Ik weet welke tapes moeder gebruikt. We zullen de originele moeten vervangen door drie tapes die ik straks ga kopen. We zullen eerst ons toespitsen op Monsieur Charles. Hij houdt regelmatig van die instuiven waar allemaal chique volk op af komt. Vanavond is er zo een. Daarom moeten wij ook er goed uitzien. Ik verleid Monsieur Charles…’ Katarina kon haar zin niet afmaken. ‘Hoe bedoel je, verleiden?’ vroeg Jean-Pierre verwonderd. ‘Is dat nu werkelijk nodig, Katarina? Kunnen we het niet op een andere manier oplossen?’ Ze lachte zacht. Zijn verontwaardiging kwam uit jaloezie, veronderstelde ze. ‘Sorry, Jean-Pierre, het kan niet anders. Ik moet hem zelf laten vertellen waar hij de tape verborgen heeft zonder dat hij wantrouwen koestert. Ik denk dat ik het op die manier het rapst kan oplossen. Wees gerust, mijn lichaam is van jou…en mijn hart ook.’ ‘Maar laat ons zeggen dat het lukt, dat hij je de schuilplaats van de tape vertelt. Hoe gaan we die halen zonder dat hij ons op heterdaad betrapt?’ Katarina knikte bevestigend. ‘Inderdaad, dat was de moeilijkste hinderpaal in mijn plan, maar Cecile heeft mij de oplossing gegeven nadat ik ons avontuur in de nachtclub had verteld.’ Hij keek haar onbegrijpend aan en maakte een gebaar dat ze verder moest vertellen. ‘Haar vriend bij de politie heeft bij haar een paar hightech spulletjes achtergelaten die wij goed kunnen gebruiken. Heb je nog gehoord van een oortje? Waarschijnlijk al gezien in een of andere politiefilm. Je steekt het kleinood in je oor en je hoort alles wat de bijhorende zender van geluiden opvangt. Simpel, niet?’ Jean-Pierre begon te snappen wat ze bedoelde. ‘Jij zal de zender bij je hebben als je Monsieur Charles euh…onder handen neemt, zal ik maar zeggen, en…’ ‘En jij,’ vulde ze zijn redenering aan, ‘jij zal met het oortje mijn aanwijzingen volgen en de tape vervangen door eentje die wij hebben meegebracht.’ ‘Als dat maar allemaal goed verloopt,’ zuchtte Jean-Pierre. Hij zag zichzelf al in de boeien, weggeleid door de veiligheidsdienst. Een ding kon je zeker zeggen als je bij Katarina was: het leven was nooit vervelend. 30. De weddenschap De broche was mooi en groot en ze schitterde door de vele diamanten die er in verwerkt waren. Katarina had aan Jean-Pierre getoond dat de achterkant open kon en een kleine opening bevatte waarin zij de zender verstopte. Hij kreeg het oortje die al ontvanger moest spelen. Ze waren niet al te vroeg in de avond vertrokken nadat Katarina aan haar zus moeten beloven dat ze geen grote risico’s zouden nemen. Katarina had dit beloofd, wetende dat dit een leugentje om bestwil was. Vanaf nu was alles gevaarlijk. Monsieur Charles was een mysterieus en machtig persoon. Hij kon met zijn hypnose de meest diepe geheimen boven halen. Zij zou moeten sluw zijn en al haar vrouwelijke charme en verleidingstechnieken moeten toepassen. Jean-Pierre had met tegenzin met het plan toegestemd. Hij wist dat als ze de Barones wilden redden, ze tot het uiterste zouden moeten gaan. Die gangsters waren van geen kleintje vervaard en ze zouden niet aarzelen om haar te liquideren. Toen ze aan een verlaten fabrieksterrein kwamen, keek Jean-Pierre verbaasd naar zijn gezellin. ‘Is er hier echt ergens een feest? Je zou het op het eerste zicht niet zeggen.’ ‘Wacht hier even, ik duw de code in van het hek, dan kunnen we het terrein op. Monsieur Charles heeft hier een van de loodsen omgebouwd als één van zijn verblijven, met alles erop en eraan. Aan de deur zullen we ook nog eens een code moeten invoeren en schrik niet als je gefouilleerd wordt. Hij neemt geen risico’s. Ik hoop enkel maar dat hij al aanwezig is, hoe rapper we in actie treden, hoe vlugger we dit kunnen oplossen.’ Ze had gelijk. Nadat ze op een paneel naast de ingangsdeur een code had ingetikt, klikte de deur open en werden ze in een kleine ruimte opgevangen door een kleerkast van een vent die hen vakkundig fouilleerde. De man nam ruim zijn tijd om Katarina af te tasten, meer dan nodig was en hij nam vooral zijn tijd om te kijken of zij niets verstopt had in haar boezem. Jean-Pierre wou de man bijna te lijf gaan, met alle risico van dien, maar een blik van Katarina bracht hem op andere gedachten. Nadat ze goedgekeurd waren, mochten ze de leefruimte binnen. Het had eigenlijk meer weg van een ruime zaal, waar her en der leefruimtes waren geplaatst. Zetels, tafels en andere meubels. Centraal was er een grote bar, waar drie mensen constant hun werk hadden aan het bedienen van de gasten. De zaal was goed gevuld met lachende en pratende mensen. Sommige koppeltjes zaten in een hoekje wat te stoeien met elkaar, zonder dat iemand er naar om keek. Katarina was de ruimte aan het afzoeken toen een stem hen even aan het schrikken maakte. ‘Wie we hier hebben. Juffrouw Katarina en haar pupil. Ik had je eerlijk gezegd niet verwacht. Heb je jouw moeder nog gesproken?’ De vraag van Monsieur Charles kwam heel vlug, maar Katarina had dit blijkbaar verwacht. ‘Moeder stelt het goed, maar is na de razzia ondergedoken voor een tijdje. Ik moest je zeggen dat ze nog contact met je zou opnemen voor het einde van de maand, maar ze heeft met niet gezegd waarom.’ Monsieur Charles lachte. ‘Geen probleem, ik weet wat ze bedoelt. Ik ben blij dat ik wat vertrouwde gezichten zie. Meestal zijn het profiteurs die van mijn goedheid en mijn rijkdom willen mee genieten, maar echte vrienden heb ik niet veel. Kan ik jullie iets te drinken aanbieden?’ ‘Dank je, Charles, maar Jean-Pierre moet ons maar iets gaan halen. Misschien kunnen wij ondertussen wat bijpraten en genieten van de avond. Jean-Pierre, wees lief, en haal ons een glas champagne en neem ook iets. Daarna kan je van het aanwezige gezelschap genieten, er is zeker wel een meisje bij die je leuk zal vinden.’ Jean-Pierre moest even op zijn tanden bijten bij de arrogante toon van Katarina. Maar hij wist dat ze toneel speelde. Hij moest onderdanig en gedienstig overkomen. ‘Jazeker, Katarina, doe ik.’ Hij verdween en liet de twee achter in elkaars gezelschap. ‘Ik vond je vertoning op het kasteel laatstleden prachtig, Charles. Je weet de mensen echt steeds te verrassen met je gave. Eigenlijk als ik aan die avond denk, dan krijg ik het weer warm. Misschien is het ook omdat er hier zoveel mensen zijn.’ Ze waaierde met haar hand voor haar decolleté. Monsieur Charles had de hint begrepen. ‘Misschien kunnen we ons even afzonderen in mijn privéruimte. Daar is het koeler. Kom, mijn mooie Katarina.’ Hij nam haar arm in de zijne en ze gingen, nagekeken door Jean-Pierre met zijn twee glazen champagne, naar het einde van de zaal. Daar was een deur die toegang gaf tot de privéruimte van de artiest. Binnengekomen vlijde Katarina zich in een lange divan, ervoor zorgend dat haar rode kleed mooi openviel door de split en met haar lange benen, bijna niets overliet aan de verbeelding. Charles schonk haar en zichzelf een whisky uit. Katarina zag dat het Auchentoshan was. De enige driemaal gedistilleerde whisky uit Schotland. Lekker en duur goedje. Hij zette zich naast haar neer en legde zijn grote hand ostentatief op haar ontblote dij. ‘Heb je het nog altijd zo warm, liefje?’ vroeg hij zeemzoet, terwijl zijn hand haar dij lichtjes streelde. ‘Maar Charles toch, ik krijg het nu zelfs nog warmer door…,’ en ze legde haar hand op zijn hand. ‘Misschien heb ik gewoon te veel kleren aan. Ofwel ben je ondeugend geweest en heb je mij een suggestie ingefluisterd dat ik het daarom zo warm heb? Ik weet dat je dat kan.’ Katarina was haar offensief begonnen. Zou Charles erin lopen of zou hij onraad ruiken. Ze moest nu doorzetten. ‘Ik ben zeker moest je mij een geheim vertellen, dat ik het niet eens zou kunnen doorvertellen, je praat het mij toch gewoon het je hoofd met je hypnose.’ Charles streelde nu haar andere dij, blijkbaar wou hij het traag spelen. Misschien dat dit hem opwond? ‘Inderdaad, liefje, ik mag je alles vertellen, ik heb de macht om iemand iets te laten doen maar ook om hem iets te laten vergeten. Wil je misschien een proefje van mijn kunnen zien?’ ‘Het moet echt belangrijk zijn, laat ik even denken…Hmm, heb je een kluis waar je al je geheimen opsluit?’ Katarina’s hart bonkte in haar lijf. Als hij hier niet op inging, was alle moeite voor niets. ‘Natuurlijk heb ik dat. Die staat in de ruimte hiernaast trouwens. Een man van mijn standing heeft veel te veel waardevolle objecten die hij zomaar niet kan laten rondslingeren. Verklaar je nader, wat wil je dat ik doe?’ ‘Als je mij nu de code van je kluis geeft en ik herhaal ze tot ik dat ze van buiten weet. Kan je het dan uit mijn geheugen wissen. Ik denk van niet, maar…’ ‘Maar Katarina toch, dat is een fluitje van een cent. Maar als je me niet op mijn woord gelooft, wel de code is 45279. Herhaal die maar zoveel als je wil en dan praat ik je dat wel uit je hoofd.’ Hij lachte voluit. Blijkbaar vond hij dit wel lachwekkend. Katarina had wat ze nodig had. Voor de vorm deed ze alsof ze het nummer een aantal keer herhaalde. ‘Oké, doe je ding dan maar, ik zal je bewijzen dat ik het nog herinner nadien. Dan moet je toch nog je code veranderen. Voor wat zullen we wedden?’ Monsieur Charles grijnsde tevreden en antwoordde: ‘Voor jou, Katarina, voor jou!’ 31. De code Jean-Pierre had gehoord wat er zich binnen had afgespeeld. Hij had ook gezien waar Charles en Katarina naar binnen waren gegaan. Hij zou op een of andere manier daar binnen moeten geraken. De enige manier om in de aangrenzende kamer te komen was via de plaats waar Katarina haar toneelspelletje aan het uitvoeren was. Daarom wandelde hij zo onopvallend mogelijk naar de bewuste deur, onderwijl van zijn glas champagne nippend. Met zijn rug naar deur gekeerd, probeerde hij met zijn hand heel voorzichtig de deur te openen. Dat was minder gemakkelijk dan hij gedacht had en hij was nog niet eens binnen. Uiteindelijk lukte het hem om stilletjes de deur op een kier te zetten. Nu was het alles of niets. Hij draaide zich vliegensvlug om en glipte binnen en probeerde daarbij zo min mogelijk geluid te maken. Het geluk was aan zijn kant. Hij stond in een kleine vestibule die niet verlicht was. Jean-Pierre hoorde Katarina lachen om een of andere grap van Charles. Hij beet op zijn lip van zenuwachtigheid. Charles had hem gelukkig niet gehoord. Maar wist Katarina dat hij hier stond, had zij hem gehoord of iets verwacht. Hij loerde vlug even om de hoek van de kleine ruimte waar hij stond. Katarina had al haar charmes nodig om Charles van zich af te weren, maar blijkbaar slaagde ze daarin nog…voorlopig. Jammer dat zij nu geen oortje in had, hij zou haar een teken kunnen geven. Zonder dat hij het besefte had hij met zijn voet lichtjes tegen een deurstijl geschopt terwijl hij zich een stap terugtrok. ‘Heb jij dat ook gehoord, Katarina?’ hoorde hij Monsieur Charles zeggen. Was hij ontdekt? Als die halfgare kunstenaar nu naar hem toe kwam zou hij vliegensvlug moeten zijn en dezelfde weg terug moeten gaan. ‘Kom hier, Charles, heb je misschien twijfels over de weddenschap en wil je eronderuit, is het dat?’ Ze nam met een passioneel gebaar zijn hoofd in haar handen en duwde het tegen haar borsten terwijl ze zich zo draaide dat Monsieur Charles met zijn rug naar Jean-Pierre was gekeerd. Haar ogen verwijden zich terwijl ze recht naar de vestibule keek. Meer had Jean-Pierre niet nodig. Die moedige Katarina had hem inderdaad gezien of gehoord. Haar afleidingsmanoeuvre werkte uitstekend. Hij glipte binnen en liep op de toppen van zijn tenen naar de rechterkant waar zich nog een deur bevond. Hij had geluk want die was niet op slot. In een mum van tijd was hij in de andere kamer waar zich de kluis bevond. Met een kleine staaflamp scheen hij in het rond terwijl hij in zijn oortje Katarina en Charles hoorde. ‘Nee, Charles, dat mag ik nu nog niet doen…ik moet me aan mijn eigen weddenschap houden. Een woord is een woord. Eerst zal ik de code proberen te onthouden. Wat was het weer…45279 als ik het me goed herinner. Laat me even de tijd en ik zal je zeggen wanneer je me ze kan doen vergeten met een van je kunstjes. Akkoord?’ Jean-Pierre kon Charles horen hijgen, zo goed was de zender in de broche van Katarina. ‘Nou ja…akkoord, je bent een heel speciale vrouw, Katarina. Je wil me gewoon gek maken, geef het maar toe. Maar ik kan nog wat wachten. Ik ben nu ook geen ongeduldige puber, of wel? Zet maar je beste voetje voor. We zullen zien wie hier de meeste macht heeft over de geest.’ En toen het werd stil. Jean-Pierre had ondertussen achter een van de schilderijen de kleine kluis ontdekt. Hij draaide de code en met ingehouden adem opende hij die, hopende dat de tape er wel degelijk in lag. Hij loste zijn adem toen hij zag dat er inderdaad op een pak papier een tape lag van hetzelfde merk waarvan Katarina er drie nieuwe had gekocht. Vlug verwisselde hij de tapes en stak de originele in de binnenzak van zijn kostuum. Nu weer naar buiten geraken! Zou Katarina zo slim zijn om een teken te geven wanneer hij in actie kon komen? Hij opende voorzichtig de deur. Het was alsof ze hem verwachtte. Ze stond recht naar hem te kijken toen hij loerde of de kust veilig was. ‘Oké, Charles, ik ben klaar, mijn geheugen geeft zich in je vaardige handen. Doe je ding maar.’ Monsieur Charles was blijkbaar opgetogen. ‘Oké, schat, je weet wat we afgesproken zijn. Dat zal ik niet uit je geheugen verwijderen. Enkel de code…en ik geef je zelfs nog de toegeving dat je drie maal naar de cijfers mag raden. Wat zeg je daarvan?’ ‘Dank je wel, Charles, dat is heel galant van je.’ Katarina schudde haar schouders even los en draaide haar hoofd even van links naar rechts. Ze wou hem de indruk geven dat ze zich tot het uiterste zou inspannen om niet onder hypnose te geraken. Ondertussen was Jean-Pierre in sluipende houding naar de vestibule gekropen en uit de deur geglipt. Zijn opdracht was geslaagd, hij was niet ontdekt. Maar Katarina moest nu dringend uit de handen van die Monsieur Charles gered worden. Wie weet wat die oude man haar zou aandoen. Hij hoorde de hypnotiseur tegen Katarina praten. ‘Je voelt je moe worden en je ogen vallen toe….’ Katarina bleef stil in zijn oortje en gaf geen teken van leven meer. Dit was voor Jean-Pierre het teken dat hij dringend moest optreden. Hij nam een vol glas champagne en keerde terug naar de kamer waar Katarina en Monsieur Charles hun weddenschap aan het uitvoeren waren. Nu was hij niet meer lichtvoetig en onopgemerkt. Hij viel met veel lawaai binnen en Charles schrok zich een hoedje. ‘Kat…Katarina, mijn…ik heb ietsje pietsje… teveel gedronken denk ik…,’ lalde hij met een dubbele tong. ‘Misschien zou je…, ik bedoel misschien heb ik…heb ik wat frisse buitenlucht nodig.’ Het hemd dat hij half uit zijn broek getrokken had en de das die formidabel scheef zat, hielp zijn publiek overtuigen dat hij ladderzat wat. ‘Sorry, Charles,…verander je code maar. We zullen dit een andere keer verder afmaken, ik beloof het je. Eerst moet ik dit alcoholmonster even luchten. Nog een prachtige avond.’ Katarina wandelde met een waggelende Jean-Pierre naar de uitgang en liet een verdwaasd kijkende Monsieur Charles achter. 32. Wie het laatst lacht, lacht het best De eerste tape was binnen. Zonder dat er gewonden waren gevallen. Zowel Katarina als Jean-Pierre waren heel opgewonden door de adrenaline in hun aderen vanwege de spannende momenten. Op weg naar het huis van Cecile praatte Katarina honderduit over haar belevenissen met Charles en over de spanning die ze doorstaan had terwijl Jean-Pierre de tape aan het stelen was. Ze feliciteerde hem met zijn improvisatie van het dronken vriendje. Katarina kon enkel bevestigen dat hij echt op tijd was verschenen vooraleer Monsieur Charles haar kon hypnotiseren. Aangekomen vonden ze een kort briefje van Cecile dat ze met haar vriend bij de politie een avondje uit was. Ze hadden de woning voor zichzelf. De spanning viel van hen af, net als de kleren die ze aanhadden. Katarina was wild en sensueel. Wanneer Jean-Pierre haar kuste, gromde ze als antwoord, duwde hem terug en bereed hem als een amazone. Beiden transpireerden van de passie. Jean-Pierre had zijn handen vol om haar bij te houden in haar amoureuze creativiteit. Ze kromde zich in de vreemdste houdingen, nam hem soms heel dicht en beet hem zelfs op een bepaald moment in de schouder. Hij voelde het amper. Nadat ze beiden met een grom en een kreet waren klaargekomen, lagen ze uitgeput naast elkaar in het bed. Hun adem kwam pas na een hele poos weer terug op zijn normale ritme. Na een tijdje kregen ze koud en Jean-Pierre dekte hen beiden toe met een deken. Katarina legde haar hoofd in zijn armen en dicht bij elkaar mijmerden ze nog verder over hun overwinning. ‘Eentje is dus binnen. We hebben er wel nog twee te gaan. Misschien moeten we nog niet op onze lauweren rusten. Wie nemen we als de volgende, Kat?’ vroeg een nieuwsgierige Jean-Pierre.’ Katarina zuchtte even. ‘Ik denk dat we best voor Frau Bertha Hofmeister gaan. Die weet ik zeker te vinden. Van Madama Thérèse Dupont heb ik nog geen spoor. Daar zal ik nog een aantal telefoontjes moeten voor plegen.’ ‘Oké, mij goed, maar eerst ga ik wat drinken halen. Ik heb zo’n dorst dat je het niet voor mogelijk houdt. Ik neem wat vers sinaasappelsap, jij ook?’ Katarina knikte. Ze keek wat slaperig naar Jean-Pierre en glimlachte. ‘Ja, schat, doe mij ook maar een appelsientje.’ Jean-Pierre ging naar beneden en zocht de nodige ingrediënten samen. Hij had gezien dat Cecile verse sinaasappelen had gekocht, maar moest een paar kasten opentrekken voor hij de pers had gevonden. Boven lag Katarina nog na te genieten van hun passionele liefdesdaad. Ze wist dat ze een weg was ingeslagen waar keren en teruggaan onmogelijk was. Toen bedacht ze dat ze zich ondanks de zorgen om haar moeder, toch gelukkig voelde. Ze voelde een glimlach op haar mond verschijnen. Jean-Pierre was de reden dat ze iets heel speciaals voelde. Het was lang geleden dat ze dit nog ervaren had. Misschien zelfs nog nooit zoals nu. Zonder hem zou ze nooit kunnen doorzetten. Ze voelde zich veilig bij hem en… Slaap overmande Katarina en ze lag een tijdje weg te doezelen toen ze Jean-Pierre op de trap hoorde stommelen. ‘Hier komt je drankje, nobele dame, vers van de pers, al zeg ik het zelf.’ Hij gaf haar een boordevol glas met sinaasappelsap. Ze nipte er eerst van, maar daarna dronk ze gulzig het glas in een paar tellen leeg. ‘Als dat geen dorst is, dan weet ik het ook niet,’ lachte Jean-Pierre. Hij had het nog maar nauwelijks gezegd of ze hoorden de bel aan de voordeur. ‘Dat zal Cecile zijn, waarschijnlijk haar sleutel vergeten.’ Katarina glipte uit het bed, trok vlug haar nachtkleed aan en haastte zich naar beneden. Hij keek naar de indruk die ze achtergelaten had in het bed. Zijn hand gleed over de lakens. Haar plaats voelde nog warm aan. Nooit had hij zich zo goed gevoeld bij een vrouw. Het was alsof ze elkaar aanvoelden, elkaar aanvulden. Was het door de gevaren die ze samen doorstaan hadden, maar hij zou door een vuur gaan voor haar. ‘Jean-Pierre, kom eens naar beneden?’ Katarina riep van beneden de trap. Was er iets gebeurd met Cecile? Haar stem klonk niet bezorgd. Eigenlijk klonk ze heel kalm en toch had haar stem iets eigenaardigs. Hij ging naar beneden en toen hij haar in het oog kreeg, stolde zijn bloed bijna in zijn aderen. Haar gezicht had geen uitdrukking meer. Ze keek recht voor zich uit en het was alsof ze niets zag. Achter haar stond een grijnzende Monsieur Charles. ‘Ha, het vriendje, jij bent vlug ontnuchterd jonge man. Ik moet toegeven dat je een goede show hebt opgevoerd. Chapeau! Het was…Jean-Pierre hé, als ik het me goed herinner. Wist je, Jean-Pierre, dat je prachtig op film staat? Ik had een voorgevoel toen Katarina me zo abrupt verliet. Toen dacht ik aan haar weddenschap en…Bingo. Ik ben vlug mijn camerabeelden gaan nakijken en inderdaad, mijn kluis werd gekraakt. Een prachtig staaltje van mentale beïnvloeding. Voor de tweede maal: Chapeau! Maar drie keer is scheepsrecht en dat laat ik niet toe. Ik vermoedde dat jullie hier logeerden en het was weinig moeite om even over te wippen.’ Jean-Pierre durfde niets te ondernemen. Hij kon niet zien of Charles een pistool of mes vasthad. Hij wou niet riskeren dat een bruuske beweging van hem Charles een motief zou geven om Katarina kwaad te doen. ‘Dus Katarina wou die tape. Ze wou waarschijnlijk die gebruiken om wat bij te verdienen. Dat is niet mooi ten opzichte van haar moeder. Ik zal daarover met haar op het einde van deze maand een hartig woordje spreken. Ik denk niet dat Madame la Baronesse dat leuk zal vinden. Maar genoeg geleuterd nu, mag ik dan de tape?’ Hij zette een stapje dichter bij Katarina. Jean-Pierre had de dreiging begrepen. Hij ging voorzichtig verder de trap af en liep naar de vestibule waar hij uit zijn jas de tape haalde. ‘Alstublieft, maar doe haar niets…’ ‘Wie denk je wel dat ik ben,’ sprak een verontwaardigde Monsieur Charles. ‘Ik heb wat ik wil en je vriendin zal binnen een tiental minuten weer de ouwe zijn. Maar wees gewaarschuwd. Ik zal dit bespreken met haar moeder. We zullen samen bespreken wat haar straf wordt. Goedenavond.’ Hij groette en verdween door de voordeur.’ Nadat Katarina weer uit haar hypnose kwam en hoorde wat er gebeurd was, leek ze plots heel triestig. ‘Al die moeite voor niets, mijn moeder zal het moeten bekopen.’ ‘Niet noodzakelijk,’ antwoordde een geheimzinnig kijkende Jean-Pierre. Hij ging terug naar zijn vest en haalde daar nog een tape uit. ‘Hier heb je de kopie die ik heb genomen terwijl ik sinaasappelsap heb gezet. Als boekhouder weet ik dat je best een kopie van je files neemt voor het geval er iets ergs gebeurd.’ Katarina vloog hem rond de nek en kuste hem hartstochtelijk. In geen tijd lagen ze terug in het bed. 33. Vragen omtrent Frau Bertha ‘Hoe pakken we Frau Bertha aan?’ vroeg Jean-Pierre toen ze de volgende ochtend samen met Cecile het ontbijt namen. Cecile had met verbazing naar hun lotgevallen met Monsieur Charles geluisterd. Ze moest hartelijk lachen toen ze hoorde hoe ze die bij de neus hadden genomen. Jean-Pierre kreeg terug een complimentje voor zijn goede ingeving om een kopie te nemen. Katarina stopte een geeuw weg achter haar hand. Ze haalde haar schouders op. ‘Eigenlijk weet ik dat niet zo goed. We kunnen moeilijk dezelfde truc uithalen als bij ons eerste slachtoffer. Ik weet niet of Monsieur Charles haar op de hoogte gaat brengen, maar we kunnen ons niet permitteren om daar geen mee rekening te houden. ‘Wie is zij eigenlijk, wat doet ze zoal? Heeft ze ergens zwakke punten?’ Jean-Pierre had smaak gekregen in een volgende avontuur, na hun geluk met de eerste tape. Klaarblijkelijk hield hij geen rekening met de gevaren die ze met zich konden meebrengen. Cecile die hen gadesloeg, mengde zich ook even in het gesprek. ‘Heb je niet ooit gezegd, Katarina, dat zij gek is op paarden? Weet je niet ergens een jonge, hete hengst staan?’ Cecile vond duidelijk dat ze een goeie mop had verteld, want de pretlichtjes in haar ogen konden dit niet verhullen. ‘Daar zeg je wat,’ antwoordde Katarina en keek naar Jean-Pierre. ‘Oh, neen, geen denken aan,’ repliceerde die protesterend. ‘Ik weet…,’hij wou bijna zeggen dat hij wist op welke paardjes Frau Bertha graag reed, maar hij kon zich nog juist inhouden. ‘Ik denk niet dat ik de capaciteiten bezit om die vrouw te kunnen versieren, Kat.’ Katarina keek hem aan met een geheimzinnige blik. ‘Misschien moet jij haar helemaal niet versieren. Ik weet namelijk dat ze op die avond met het kwartet jou …’ ze wachtte een paar seconden en Jean-Pierre werd bloedrood.’…heel leuk vond!’ Jean-Pierre ademde terug normaal. Wist zij wat die Frau met hem had gedaan op die bewuste avond? Misschien, misschien niet. Hij zou zich wat plooibaarder moeten opstellen, trouwens Katarina had zich ook opgeofferd bij Monsieur Charles, bedacht hij zich plots. Ja, dat was nu niet echt fair van hem geweest. ‘Oké, Kat, wat bedoel je juist, wat zou ik moeten doen? ‘Ik weet natuurlijk niet hoe zij gaat reageren, maar als wij haar gaan bezoeken dan veronderstel ik dat ze haar bewondering voor je niet onder stoelen of banken gaat steken. Zo ken ik haar wel. Maar zal ze jou in vertrouwen nemen zoals onze hypnotiseur dat heeft gedaan? Ik zou het echt niet weten. Wat ik wel weet, is dat ze het heeft voor jonge mensen, mannen vooral. Jij bent jong en je bent een man.’ Ze beet even op haar lip, een vertwijfeld gebaar. ‘Laat ik eerst een afspraak maken. Ik zeg dat ik jouw toekomst met haar wil bespreken en dat ik haar mening hierover wil. Als ze daar niet in hapt, weet ik het ook niet.’ Ze begon direct een nummer in te tikken in haar mobieltje. Het duurde nauwelijks een tiental seconden of ze had Frau Bertha al aan de lijn. ‘Dag Mevrouw Hofmeister. Hoe maakt u het?’ Het antwoord hoorden Jean-Pierre en Cecile niet, maar aan het gezicht van Katarina te zien, was dit zeker niet negatief. ‘Mag ik u een voorstel doen? Ik heb ondertussen gezorgd voor de opleiding van onze nieuwste telg bij onze organisatie,…ah, ik hoor dat u hem nog herinnert. Wel, ik zou graag de mening van een professioneel hebben, ik heb altijd veel achting gehad voor uw mening in deze zaken. Wat dacht u van een afspraak laat ons zeggen…tegen morgenmiddag, dan kunnen we het aangename aan het nuttige paren. U zegt?’ Jean-Pierre en Cecile zag Katarina haar ogen opentrekken en glimlachen. ‘Akkoord,’ was haar korte antwoord op iets wat Frau Hofmeister aan de andere kant zei. Ze duwde het gesprek af en keek opgelucht. ‘De afspraak staat vast. We gaan eerst dineren en daarna…nou, dat zien we dan wel.’ Jean-Pierre trok een eerder beteuterd gezicht. Hij was er toch niet helemaal gerust in. ‘Oké, we zijn al zo ver dat we in haar nabijheid geraken. Maar dan…hoe gaan we proberen die tape te bemachtigen?’ ‘Wel, Jean-Pierre, ik weet het ook niet. We zullen het gesprek op de een of andere manier op die tape moeten brengen. Misschien kunnen we laten uitschemeren dat we via moeder van die tapes afweten. Dat we het een goed initiatief vinden of zo. Een beetje stroop smeren kan nooit kwaad. Als we een beetje geluk hebben, gaat ze mee in het verhaal en vertelt ze ons wat meer. Laat het ons in elk geval hopen.’ ‘Is zij niet de vrouw van een Duitse minister? Ik dacht dat je mij dat had verteld of heb ik het mis?’ Katarina keek hem vragend aan. ‘Ja, dat klopt, maar wat wil je daarmee zeggen?’ ‘Zou zij belangrijk genoeg zijn om een lijfwacht te hebben? Als dat het geval is, zullen we dubbel goed uit onze doppen moeten kijken. Die mensen nemen hun beroep heel ernstig op en als ze ons als een dreiging zien, ja dan…’ Hij liet zijn zin open maar Katarina en ook Cecile begreep wat hij wilde zeggen. ‘Ik denk dat we het er gewoon moeten op wagen,’ was de reactie van Katarina. Cecile klopte bemoedigend op de rug van Jean-Pierre. ‘Veel geluk…hengst.’ 34. Een dramatische liefdesgeschiedenis Ze zouden met de TGV naar Berlijn reizen. Katarina had de tickets via internet gekocht en afgedrukt via de printer van Cecile. Na afscheid genomen te hebben van haar zuster vertrokken ze met een taxi naar Parijs waar ze een reis van een goede negen uur zouden maken naar Berlijn. Frau Bertha had beloofd hen daar te laten ophalen door haar chauffeur. Toen ze op hun plaatsen zaten in de coupe van de supersnelle trein begon het Jean-Pierre te dagen dat dit avontuur misschien gevaarlijker kon zijn dan hun wedervaren met de hypnotiseur. ‘Ik ben er niet helemaal gerust in, Kat. Die dame is hooggeplaatst. Ik hoop dat we niet tegen de lamp lopen. Het is misschien dan maar een tape die we van haar willen afnemen, maar die Duitsers lachen niet als het om de veiligheid gaat van hun VIP’s.’ Katarina had zich aan het venster gezet en keek naar buiten. ‘Ik ken haar als een pientere dame die vatbaar is voor rede. Ik zat zo te denken of we de situatie niet uit de doeken moeten doen zoals ze is. Maar dan twijfel ik weer en…’ Ze schudde vertwijfeld het hoofd. Zonder een echt plan waren ze vertrokken naar Duitsland, hoe zou dit allemaal aflopen? ‘Je moeder… is zij een echte barones, is zij echt van de adel, Katarina?’ Jean-Pierre had dit al lang willen vragen, maar door de razzia op het kasteel, hun vlucht en de kidnapping van Beatrice was het er gewoon niet van gekomen. ‘Mijn moeder is niet als barones geboren, Jean-Pierre. Ze was een jonge vrouw uit een dorp waar er nooit iets belangrijks gebeurde. Maman was lerares Frans. Er was een klein schooltje in het dorp waar ze woonde. Samen met nog een paar andere docenten zorgde ze voor de opvoeding van een kleine groep kinderen.’ Jean-Pierre fronste verbaasd zijn wenkbrauwen. ‘Maar hoe is ze barones geworden of is het maar een aanspreektitel die ze gebruikte voor de klanten in het kasteel?’ ‘Eigenlijk is het een passievol liefdesverhaal dat dramatisch is geëindigd. Ja, ik zie je verbaasd kijken, maar mijn moeder was vroeger heel anders. Meer als ik, als ik de geruchten mag geloven. Ik zal je vertellen wat ik ooit eens heb gehoord van een van haar beste vriendinnen uit het dorp waar ze toen woonde. Moeder weet niet dat ik het weet. Ik zal het haar nooit zelf zeggen, omdat ik haar niet wil kwetsen.’ Nu begreep Jean-Pierre er helemaal niets meer van maar hij was wel nieuwsgierig om het levensverhaal van de moeder van de vrouw waarvan hij hield te horen. ‘Zoal ik zei, gebeurde er in het dorp van mijn moeder niet veel. Men had er een bakker en een slager en een kleine supermarkt en dat was alles. Voor de rest moest men naar de dichtstbijzijnde stad. Maar op een bepaalde dag kwam er een jongeman door het dorp. Hij was gewoon verdwaald gereden en stopte om de weg te vragen. De persoon waar hij de weg aan vroeg was mijn moeder.’ Katarina keek dromend voor haar uit terwijl ze vertelde. Telkens als ze aan haar moeder dacht of over haar vertelde, dacht ze dat de vrouw die haar het leven had gegeven nu heel bang moest zijn. Eigenlijk mocht ze er niet op doordenken anders zou ze de moed verliezen om door te zetten. Nu moest ze juist sterk zijn. Ze slikte even en vertelde verder. ‘Het was liefde op het eerste zicht. De jongeman voelde zich zo tot mijn moeder aangetrokken, dat hij bleef overnachten in het enige pension die het dorp had. De liefde was wederzijds, mijn moeder was ook tot over haar oren verliefd op hem. Hij heette Jean-Luc en was van de adel, maar dat kwam ze pas later te weten. Jean-Luc wou in het begin niet dat ze wist dat hij een baron was. Ze spraken af om elkaar weer te zien en Jean-Luc ontmoette haar verschillende keren waarbij ze samen gingen wandelen in een nabij bos. Een andere keer nam hij haar mee naar de stad om door de straten te kuieren en haar te wijzen op allerlei bezienswaardigheden.’ Jean-Pierre begreep waar het verhaal naartoe zou gaan. Als Jean-Luc van de adel was en Beatrice was nu barones…ja, dan kon er maar één uitleg voor zijn. ‘Inderdaad,’ ging Katarina verder, ‘na een tijdje vroeg Jean-Luc haar hand en toen ze toestemde, haalde hij haar de dag nadien af met een Rolls Royce. Mijn moeder wist niet wat er gebeurde. Hij nam haar mee naar zijn kasteel…Chateau Dauphin. Toen had het kasteel nog niet de bestemming gekregen die het nu heeft. Jean-Luc had veel bedienden en toen ze aan het kasteel kwamen, stonden ze daar allemaal klaar in een rij om mijn moeder te verwelkomen. Stel je voor wat ze toen moet gedacht hebben. Ze moet zich een prinses gewaand hebben.’ ‘Maar je zei dat het een dramatisch liefdesverhaal was. Is de baron dan gestorven?’ Jean-Pierre luisterde met grote interesse naar haar uitleg. ‘Ja, inderdaad. Het moet zowat een maand na het huwelijk zijn geweest. Ze waren op een avond naar de bioscoop geweest en liepen samen te voet naar hun auto die in een zijstraat was geparkeerd. Daar aangekomen werden ze opgewacht door een of andere bandiet die op hun geld en juwelen uit was. Hij probeerde met geweld moeders trouwring af te trekken van haar vinger. Zij strubbelde wat tegen en hij werd kwaad en sloeg haar in het gezicht. Jean-Luc die werd woedend en sprong op de man af. Maar hij was geen partij voor die gangster. Plots had hij een mes in zijn hand en stak de baron een aantal keer in de borst en rende weg.’ Ze zweeg even en Jean-Pierre nam haar hand vast als steun. Katarina moest even op adem komen en ze veegde met haar ander hand een traan uit haar ogen. ‘Jean-Luc stierf in de armen van mijn moeder. Hij liet haar alles na, ook Chateau Dauphin.’ 35. Duitse degelijkheid Ze werden opgehaald met een zwarte Mercedes. Duitse degelijkheid voor alles, dacht Jean-Pierre. De chauffeur had met een bordje op de luchthaven gestaan om hen erop te duiden dat hij de opdracht had om hen naar Frau Bertha te rijden. Het was een heel zwijgzame man. Ofwel kon hij geen Engels, Frans of elke taal die Katarina en haar gezel op hem probeerden ofwel had hij de opdracht gekregen om niet te converseren met hen. Katarina bleef er onverstoord onder. Ze hadden andere dingen om aan te denken dan een praatje slaan met een Duitse chauffeur. Toen ze de omgeving van de luchthaven van Berlin-Tegel verlieten, merkte Jean-Pierre op dat de chauffeur van achter zijn stuur de deuren automatisch had vergrendeld. Veiligheid waarschijnlijk, was zijn spontane reactie. Die Duitse mensen zagen overal samenzweringen en gevaar. Ze genoten van het uitzicht langs hun route. ‘Laat mij het woord voeren, Jean-Pierre. Frau Hofmeister kent mij al een hele tijd. Zij is altijd een soort tante of meter voor mij geweest en is een van mijn moeders beste vriendinnen. Ik denk dat zijn mij nog wel vertrouwd. Zelfs na al de gebeurtenissen van de laatste tijd.’ Jean-Pierre knikte instemmend. Voor hem was dit geen probleem. Dit was allemaal nieuw en hij zou gewoon Katarina volgen in haar inspiratie van het moment. Het was nu niet zo dat zij een uitgetekend plan hadden, maar zij zou het best weten hoe zij dit moest aanpakken.’ Na een drie kwartier rijden, stopte hun chauffeur voor een prachtige smeedijzeren poort. Hij haalde een apparaatje uit zijn binnenzak. Blijkbaar was dit een afstandsbediening voor de poort, want die zwaaide nu heel langzaam open. Via een lange laan die over het terrein kronkelde kwamen ze bij een grote villa aan. Het was een modern geval die een bom geld moest gekost hebben. Jean-Pierre stelde vast dat er een aantal mannen rond het huis patrouilleerden met een wapen in de hand. Dit vond hij niet echt leuk. De beveiliging was hier echt streng. Noch hij noch Katarina waren opgeleid om zo’n professionele mensen het hoofd te bieden. Hij kon zelfs geen wapen bedienen, alhoewel hoe moeilijk kon het zijn, dacht hij. Veiligheidspal af, richten en schieten. Hoeveel politiefilms had hij al niet gezien? Van dichtbij zou hij toch niet missen. Juist omdat hij deze gedachten kreeg, besefte hij dat hij nooit de trekker zou kunnen overhalen om op een mens te schieten. Daar zou hij niet mee kunnen leven. Katarina was stil voor haar gewoonte. Meestal kon zij gemakkelijk de ongemakkelijke periodes vullen met wat smalltalk maar deze keer was zij blijkbaar zo zenuwachtig dat zelfs zij de woorden niet vond. Katarina vond het maar niks dat zij, door het feit dat de chauffeur de deuren had gesloten, als een prooi in de val zaten. Een jonge man, hij kon amper vijfentwintig zijn, kwam hen van uit de villa tegemoet. Hij was vergezeld door twee mannen met een zwarte zonnebril. Ze geleken zo op elkaar dat het tweelingen konden zijn. De man gaf zijn kompanen een knikje en zij posteerden zich aan beide zijden van de deur van de Mercedes waarlangs Katarina en Jean-Pierre moesten uitstappen. Een tweede knikje naar de chauffeur zorgde ervoor dat de deur ontsloten werd. Katarina stapte het eerste uit, gevolgd door Jean-Pierre. Ze stonden nog maar goed en wel op hun beide voeten of de beide mannen met zonnebril, namen hen vast en boeiden hen zonder dat ze weerstand konden bieden. Dit loopt hier al direct verkeerd, dacht Katarina. Zij probeerde te bluffen. ‘Hé, kerels, ik ben een goede vriendin van Frau Bertha Hofmeister, wat heeft dit allemaal te betekenen. Zij zal hier absoluut niet tevreden mee zijn.’ De jonge kerel wees naar de ingangsdeur. ‘Juffrouw Katarina, Mijnheer Jean-Pierre, het spijt me erg maar dit gebeurt in opdracht van Mevrouw Hofmeister. Wilt u me volgen, zij zal u te woord staan. Ik doe enkel maar wat mij is opgedragen.’ Ondertussen was de wagen terug weggereden en met zachte drang door de gebrilde tweeling werden zij het huis in geduwd. Het had geen zin om tegenstand uit te oefenen. De villa stond te ver van de weg, het terrein was omheind met een hoge muur en het smeedijzeren hekken was waarschijnlijk terug gesloten. Als zij zouden roepen zou niemand hun horen. Het kon nu eenmaal niet goed blijven verlopen. Ze liepen beide achter de woordvoerder van het drietal. Er zat niets op dan de gebeurtenissen af te wachten. Op dit moment waren ze hulpeloos en moesten ze rekenen op de waarde van de jarenlange vriendschap tussen Frau Bertha en de Barones. Katarina vermoedde dat Monsieur Charles de vrouw had ingelicht. Eigenlijk was het een van de scenario’s die ze had verwacht. Ze zou heel overtuigend moeten zijn. Of hun avontuur zou hier afgelopen zijn en de Barones zou dan voor altijd verloren zijn. Na een paar gangen doorgelopen te zijn kwamen ze aan een wachtruimte. ‘Gelieve hier te wachten. Frau Hofmeister komt zelf naar jullie toe, vanaf het moment dat ze vrij is.’ Daarop sloot hij de deur van de wachtkamer. Geboeid in een gesloten kamer wachten Katarina en Jean-Pierre gelaten op hun lot. Zou de vrouw hen zondermeer veroordelen of zou ze voor rede vatbaar zijn. Jean-Pierre wist het niet omdat hij haar, ondanks hun redelijk intiem contact op het kasteel, eigenlijk niet goed kende. Katarina wist dat ze nu op de waarheid moest spelen. In hoeverre de vrouw van de minister haar zou geloven, wist ze niet. Zij verwachtte het slechtste, maar hoopte heimelijk op iets beter. 36. Vriend of vijand? Na een kwartiertje hoorden Katarina en Jean-Pierre voetstappen naderen. De deur werd ontsloten en Frau Hofmeister stapte de kamer binnen. Ze keek heel streng en fluisterde iets tegen de jongeman die haar vergezelde. Het was de man die hen onthaald had aan de villa met zijn twee kompanen. Deze waren nu nergens te bespeuren. ‘Frau Hofmeister, laat…,’ Katarina wou direct haar verhaal doen, maar werd door een kwade stem halt toegeroepen. ‘Schweigen Sie bitte! Stil, alstublieft! Ik zal dit niet herhalen. Je antwoord pas als je iets gevraagd wordt. Begrepen?’ Frau Hofmeister klonk niet meer als de vriendelijke goedlachse mevrouw die Jean-Pierre op Château Dauphin had ontmoet. Haar ogen schoten vuur en haar lippen waren in woede op elkaar geperst. ‘Ik heb een zeer verontrustende telefoon gekregen van Monsieur Charles. Ik hoef jullie waarschijnlijk niet uit te leggen, wat hij me allemaal verteld heeft.’ Zowel Katarina als Jean-Pierre keken heel schuldbewust. Geen van beiden durfden zonder toelating, iets meer toe te lichten. De jongeman had ostentatief de pal van zijn jas opzij gehouden om te tonen dat hij gewapend was. ‘Ik wil de waarheid weten, en ik waarschuw jullie, geen leugens of spelletjes spelen met mij, of jullie zullen voor een hele tijd het daglicht niet meer zien. Dit is geen bluf, ik ben hier in Duitsland een zeer invloedrijk persoon. Als jullie mij voor de gek houden, zoals bij Charles, zal je dit wel aan den lijve ondervinden. Waarom hebben jullie die tapes nodig?’ De belangrijkste vraag was gevallen. Katarina keek nog even naar Jean-Pierre, als teken dat zij het woord zou doen. ‘Frau Hofmeister, Bertha, je moet ons vertrouwen, je moet ons geloven. Het leven van mijn moeder hangt ervan af.’ Frau Bertha fronste de wenkbrauwen en verloor een klein beetje van haar zelfverzekerdheid. ‘Het leven van Beatrice? Wat is er gebeurd? Kom op, laat me niet wachten, vertel.’ Katarina schraapte haar keel en begon te vertellen bij het begin. De razzia op het kasteel en hun vlucht door de ondergrondse gang. Toen ze over Jacques sprak die hen naar ‘Le Tapis Rouge’ had gereden en hun ontsnapping aan de snode plannen van de Generaal, verzachtte haar gelaatsuitdrukking. Hun wedervaren met de hulp van Cecile, de tweelingzuster van Katarina werd haar ook niet onthouden. Het was pas toen ze aan het deel kwamen, waar het bleek dat Beatrice uit het gerechtsgebouw was ontvoerd door de pedante gangster, dat haar ogen opengingen. ‘De man dreigde moeder te vermoorden, als we de drie tapes die moeder aan jou, Monsieur Charles en Mevrouw Dupont had gegeven, niet zouden stelen en aan hem geven. Ze zouden geheime informatie bevatten die een minister verteld had op het kasteel aan een van zijn minnaressen. Meer weet ik ook niet. Nu weet je alles wat we hebben gedaan en ik zweer het je dat het de volledige waarheid is.’ Frau Bertha begon door de kamer te ijsberen. Blijkbaar was zij zeer ongerust. ‘Ik geloof jullie. Ik weet om welke minister het gaat en het verwondert mij geen ogenblik, dat die man met zo’n mensen aanpapt. Mijn God, dat had ik nooit kunnen vermoeden. Arme Beatrice, ze moet waarschijnlijk bijna sterven van angst. Natuurlijk kan je mijn tape gebruiken.’ Ze gaf een teken aan haar lijfwacht en die bevrijde hen van de ongemakkelijk zittende boeien. ‘Vergeef me mijn gebrek aan gastvrijheid, maar ik moest weten wat de waarheid was. Ik dacht dat je een chantagehandeltje wou opzetten tegen de bewuste minister. Wij gebruiken de tapes enkel als verzekering om onze onderneming te behouden. Wij zouden er nooit geld uit slaan. Mijn excuses omdat ik dacht dat jullie dat wel wilden doen. Maar ik denk dat jullie met nog een groter probleem zitten dan jullie denken.’ ‘Hoezo?’ vroeg een duidelijk opgeluchte Jean-Pierre die nog even wreef over zijn polsen waar de boeien hadden gezeten. ‘Wat kan er nu nog erger zijn, dat wat we allemaal al weten en beleefd hebben?’ ‘De laatste tape, zoals jullie inderdaad zegden, is in handen van Thérèse Dupont. Dat is het probleem.’ Katarina schudde haar hoofd omdat zijn niet begreep waarom dit nu een extra probleem zou zijn boven op de rest die hen nog te wachten stonden. ‘Als wij gewoon eerlijk aan haar vertelden, net zoals aan u, hoe de zaak ineen zit, zou zij dan ook niet begrijpen dat wij die tapes moeten overhandigen om het leven van mijn moeder te redden?’ Frau Hofmeister knikte ontkennend. ‘Neen, ik denk dat dit het slechtste zou kunnen zijn wat je bedacht hebt. Ik heb sinds kort vernomen dat Thérèse heel goed bevriend is geraakt met de bewuste minister die op de tape gevoelige informatie vertelt. Zij is een vrouw die altijd heel goed haar kaarten uitspeelt. Ze heeft heel wat grotere belangen op het spel dan Chateau Dauphin. Belangen die samenhangen met de invloed van die minister. Ze vroeg mij onlangs nog of ik de tape wel goed verstopt had. Heel verdacht toch?’ ‘Ja, als het zo zit,’ zei Katarina ontmoedigd. ‘Dan kunnen we het inderdaad vergeten om het haar gewoon te vragen. Als er nu nog een tweede partij deze tapes wil bemachtigen, dan maakt dit alles dubbel zo moeilijk.’ ‘Zij zal waarschijnlijk ook gewaarschuwd zijn door Monsieur Charles,’ voegde Jean-Pierre er nog aan toe, terwijl hij vragend keek naar Frau Hofmeister. ‘Neen, ik weet zeker dat dit niet het geval is,’ zei deze, ‘ik heb Charles op de hoogte gebracht van haar banden met de bewuste minister en hij zou haar niet verwittigen. Daar mag je op rekenen.’ Noch Katarina noch Jean-Pierre wisten nu hoe het verder moest. Ze hadden twee van de drie tapes, maar zonder de derde was Beatrice ten dode opgeschreven! 37. Een warme en koude douche ‘Laat mij eerst in contact komen met Charles. Ik leg hem de situatie uit op mijn manier. Met de juiste aanpak, krijg ik hem wel aan onze kant.’ Na deze laatste en benadrukte woorden, wist Katarina dat ze een sterke bondgenoot had gevonden. De situatie was haar een beetje boven het hoofd gegroeid en ze wist echt niet meer wat ze nu moest beginnen. ‘Bedankt, Frau Bertha. Ik zal dit niet vergeten. Je bent een echte vriendin van moeder…en ook van ons, is het niet, Jean-Pierre?’ Jean-Pierre knikte. Hij was ook blij om deze vrouw in zijn kamp te mogen verwelkomen. Gezien de mannen die voor haar werkten en de beveiliging van de villa, zou zij wel wat gewicht in deze zaak kunnen werpen. ‘Het spreekt voor zich dat jullie mijn gasten zijn. Jullie krijgen de beste gastenkamer. Als er iets is bel je gewoon de 9 met de kamertelefoon en een kamermeisje zal jullie het nodige bezorgen. We eten straks om acht uur. Ik veronderstel dat jullie best al wat lust hebben. Wij Duitsers hebben een goede maag en wij eten graag en…hm, veel.’ Ze lachte veelbetekenend, wetende dat haar figuur haar woorden onderschreef. Alsof afgesproken, verscheen een jonge vrouw, waarschijnlijk het kamermeisje waar zij op doelde, die hen naar de kamer begeleidde. De kamer was sober aangekleed maar alles was aanwezig, zelfs een flatscreen-tv waar je u tegen kon zeggen. Katarina zette zich op het bed en leek een beetje aangeslagen te zijn. Je zou natuurlijk voor minder, gezien hun wedervaren van de laatste tijd. Niet te vergeten de emotionele spanning wegens de ontvoering van haar moeder, Beatrice. ‘Kat, je zal zien, alles komt goed. Een stap tegelijk. Laat ons geen zorgen maken om zaken waar we toch niet kunnen aan veranderen. Ik denk dat Frau Bertha wel met een oplossing komt. Desnoods kunnen we de koppen samen steken en iets bedenken. Maar eerst stel ik voor dat we ons wat opfrissen vooraleer we vanavond gaan eten.’ Hij wees op de badkamer die in een vlekkeloos wit betegeld was, dat het bijna pijn deed aan de ogen. ‘Je hebt gelijk, Jean-Pierre. Als je beloofd van lief voor me te zijn, mag je mijn rug inzepen.’ Ze glimlachte terug een beetje. Zonder er nog veel woorden aan vuil te maken, ontkleedde ze haar. Schaamte was haar onbekend. Trouwens, Jean-Pierre kende haar lichaam al heel goed, alle zichtbare en minder zichtbare plaatsjes. Jean-Pierre liet een spoor van kleding achter, toen hij haar voorbeeld volgde en naar de badkamer ging. Wat was ze mooi, dacht hij. Een lichaam als een mannequin, alleen toch ietsje molliger dan sommige van die magere modepoppen. Voor hem was ze gewoon perfect. Een vrouw moest op de juiste plaatsen de nodige rondingen bezitten. Katarina had zich ondertussen onder de douche begeven en stond met haar rug naar de douchedeur. Ze strekte haar armen met een loom gebaar boven haar hoofd en steunde zo tegen de muur van de douchecabine. Het water stroomde langs haar armen, over haar schouders en langs de rest van haar lichaam. Een sensuele houding die Jean-Pierre naar adem deed happen. Hij voegde zich bij haar in de douche en kuste langzaam haar nek en schouders terwijl zijn handen via haar rug naar beneden zwierven. Hij ging dicht tegen haar staan terwijl hij zijn zoektocht verder zette en met beide handen de voorzijde van Katarina’s lichaam streelde. Zacht kneedde hij beide borsten en daarna streelde hij haar buik met de toppen van zijn vingers. Toen hij daar een tijdje bleef mee doorgaan, nam Katarina zijn hand en leidde hem lager naar de plaats waar ze het liefst gestreeld werd. Jean-Pierre was blij dat ze onder de douche stonden, want hij kreeg het bijna warm van pure opwinding. Hij hoorde een kirrend lachje toen ze zich dichter naar hem toe bewoog en voelde dat hij klaar was voor meer. Hij draaide haar voorzichtig, zodanig dat ze nu elkaar diep in de ogen konden kijken. Het water liep in straaltjes langs haar gezicht, rond haar lippen, over haar kin en tussen en over haar borsten. Hij kuste haar zacht en nog eens en nog eens. Ze nam zijn lip tussen haar tanden, zonder dat ze hem pijn deed en daarna likte ze hem het water van zijn lippen. Haar handen waren ondertussen in actie gekomen en ze streelde hem zodanig dat hij kreunend over haar boog en zich hard tegen haar aan schurkte. Hun lichamen bewogen in een langzame dans onder het water. Hij nam haar met beide handen vast bij haar dijen en hief haar ietsje omhoog in zijn sterke armen. Haar benen om zijn lichaam gestrengeld, zochten ze naar de juiste positie om hun genot nog groter te maken. Ze pasten ineen als twee juiste stukjes uit een puzzel. Hun bewegingen werden sneller en beiden genoten van hun lichamelijke opwinding. Het duurde niet lang vooraleer ze samen hun climax bereikten. Daarna droogden ze elkaar af met een van de dikke, zachte handdoeken die ter hunne beschikking lag. ‘Bedankt, Jean-Pierre. Ik had dit echt nodig. Het kan een mens echt doen ontspannen. Je bent een schat.’ Ze gaf hem nog vlug een kus op de neus, terwijl ze de badkamer ontvluchtte. Toen het bijna acht uur was, gingen ze samen de eetkamer zoeken. Hetzelfde kamermeisje had hen staan opwachten en begeleide hen naar de salon. Waarschijnlijk zouden ze daar een aperitiefje drinken, dacht Jean-Pierre. Toen hij echter de blik op het gezicht van hun gastvrouw zag, wist hij dat er iets gebeurd was. Frau Hofmeister zag bleek en beet vertwijfeld op haar lip. Haar stem klonk echter alsof ze zich moest inhouden van woede. ‘Het spijt me, maar ik heb slecht nieuws. Ik kreeg een vreemde aan de lijn toen ik naar Charles belde. Hij stelde zich voor als Inspecteur Moordzaken. Monsieur Charles is dood. Vermoord door een kogelschot door het hoofd.’ Noch Katarina, noch Jean-Pierre had dit verwacht. Hun lust naar eten was hun snel vergaan. 38. Hoe zit het met de laatste tape? ‘Maar dat is vreselijk,’ riep Katarina uit. Niet dat ze nu de beste vriend was van Monsieur Charles. Maar zo’n dood wens je niemand toe. ‘Weten ze wie het gedaan heeft? Is de moordenaar gevangen genomen?’ Frau Bertha schudde ontkennend het hoofd. ‘Neen, mijn contact in Frankrijk zegt dat men zelfs geen verdachte op het oog heeft. Het is allemaal heel mysterieus. Het moet een inbreker geweest zijn, die het op de inhoud van zijn kluis had voorzien, want die stond open.’ Jean-Pierre en Katarina keken naar elkaar. ‘Wat was er dan verdwenen uit die kluis?’ vroeg Jean-Pierre met een trillende stem. Zowel hij als zijn vriendin dachten hetzelfde en hij vreesde dat hun Duitse gastvrouw hun vermoeden zou bevestigen. ‘Ik heb mijn mannetje gevraagd of er een tape in de kluis lag. Hij moest dit echter ontkennen. Er lagen wat waardepapieren in en een bundeltje geld, maar die moest de inbreker blijkbaar niet hebben. We mogen dus met alle zekerheid veronderstellen dat hij op de tape is afgekomen die Charles nog in zijn bezit had. De originele tape waarvan jullie een kopie hebben genomen, zoals je mij vandaag hebt verteld.’ Jean-Pierre begon te ijsberen door de kamer. ‘Het moet die parvenu geweest zijn met zijn twee mannetjes. Die zwaaide nogal gemakkelijk met zijn pistool. Maar hoe wist hij dat Charles nog een tape had? Wij hadden toch de opdracht om die te bemachtigen? Ik begrijp er niets meer van.’ Frau Bertha deed hem een teken dat hij en Katarina even moest luisteren. ‘Hebben jullie iets abnormaals gezien in je zusters huis toen je van Charles party thuis kwamen? Het kan niet anders of je moet zijn afgeluisterd. Ik weet waarover ik praat. Mijn bodygard moet altijd alle kamers waar ik verblijf scannen naar afluisterapparatuur. Opdracht van mijn man. Hij neemt het risico niet, dat ik onbewust geheime informatie zou prijsgeven. Jullie kunnen zeker daar niet meer naar toe.’ ‘Een reden te meer om te veronderstellen dat het die arrogante kerel was die Beatrice heeft ontvoerd,’ reageerde Katarina. ‘Als zij op die manier gaan handelen, is niemand meer veilig.’ ‘Wij wel, Kat. Wij hebben de opdracht gekregen. Hij verwacht dat wij met de tapes afkomen. Het is aan ons om hem die te leveren. Iedereen die nog een ander exemplaar heeft, die is pas in gevaar. Ze willen er zich van verzekeren dat na de levering van de tapes, niemand nog een exemplaar in handen heeft. Maar mijn God, daarom moorden…’ ‘Misschien wilden ze een voorbeeld stellen.’ Frau Bertha zag er zeer ongerust uit. ‘Hiermee willen ze zeggen dat…sorry dat ik het zo cru moet zeggen Katarina…dat zij haar zullen doden als je niet voldoet aan hun wensen.’ Jean-Pierre had zich ondertussen op een stoel neergezet. ‘We zijn gewaarschuwd, maar dat maakt het niet gemakkelijker om de laatste tape te bemachtigen. Zoals je ons verteld hebt, zal Thérèse Dupont die niet zo maar aan ons afgeven.’ ‘Misschien niet als we het gewoon zouden vragen, maar…’ stelde Katarina geheimzinnig voor. Zowel Jean-Pierre als de Duitse minister vrouw keken haar verbaasd aan. ‘Hoe bedoel je?’ zeiden ze bijna tegelijk. ‘Als ik het goed voorheb, dan zal Thérèse ook gehoord hebben van de moord op Charles. Akkoord?’ Beiden knikten. Dat lag voor de hand, het zou waarschijnlijk in de eerste de beste morgenkrant verschijnen, maar Thérèse Dupont zou het misschien zelf nog vroeger te weten komen als zij goede contacten met Charles had. ‘Ja, oké, maar hoe moeten we het dan vragen?’ vroeg Frau Bertha. ‘Ik weet niet hoe we dit juist praktisch moeten aanpakken, maar als wij haar nu zouden kunnen spreken en haar laten geloven dat wij achter de moord op Charles zitten dan…’ ‘Wat? Dan zal het enkele reis naar het gevang worden, Katarina. Wat zeg je nu allemaal? Voel je je wel goed?’ Jean-Pierre was opgesprongen en begon weer over en weer te lopen in de kamer. ‘Hé, ik denk dat ik begrijp wat Katarina wil zeggen, Jean-Pierre,’ liet Frau Bertha vlug horen. ‘Dan ben ik de enige nog met gezond verstand. Hoe kan je nu vermijden dat zij niet direct naar de politie loopt en dat we op staande voet gearresteerd worden?’ Jean-Pierre begreep er niets meer van. Die vrouwen waren van de angst waarschijnlijk gek geworden. Frau Bertha ging voor de nerveuse Jean-Pierre gaan staan en nam hem bij de arm. ‘Zet je even stil, jongeman, je maakt me zenuwachtig met dat weg en weer geloop. Laat mij het even uitleggen.’ Jean-Pierre zuchtte maar liet zich gedwee naar zijn stoel leiden. ‘Akkoord, ik zal naar je luisteren, maar ik beloof niets. Als er lijken beginnen te vallen, dan kan ik daar absoluut niet mee lachen en ik wil er ook niet voor opdraaien.’ Frau Bertha kruiste haar handen in elkaar. ‘Als ik er nu eens voor zorgde dat Thérese Dupont ontvoerd wordt en ons hier op een presenteerblaadje wordt afgeleverd. We laten haar geloven dat wij achter de moord zitten en dat we haar tape nodig hebben of dat haar hetzelfde lot is beschoren.’ ‘Zie je, dat is wat ik wilde zeggen,’ riep Jean-Pierre, ‘we gaan allemaal de gevangenis in, met jullie voorstellen.’ ‘Niet als ze ons niet ziet,’ reageerde Frau Bertha prompt. ‘Als zij geblinddoekt wordt en wij vervormen onze stem, wees gerust daarvoor zijn er speeltjes op de markt, dan zal zij haar ontvoering niet kunnen toewijzen aan ons. Wat dacht je daarvan?’ Jean-Pierre zat met open mond naar Frau Bertha te kijken. Hij had dit niet verwacht van het dametje die hij stiekem nog niet zo lang geleden had zien vrijen met een jonge gigolo. Katarina keek naar hem. ‘Het zou kunnen werken.’ De open mond sloot zich om direct te reageren. ‘Het MOET werken, anders zijn we de pineut.’ 39. Père Lachaise kerkhof Katarina had één voorwaarde gesteld. Ze wou erbij zijn wanneer Madame Thérèse ondervraagd werd. Ze had het volste vertrouwen in Frau Bertha maar niet in de man die de Duitse vrouw gekozen had om de ontvoering uit te voeren. Helmut had blond haar en hemelsblauwe ogen en daarbij een lichaam die afgetraind was. Het was echter zijn lach die Katarina tegenstond. Ze zag dat die zijn ogen niet bereikte en haar mensenkennis zei dat deze Duitse adonis in werkelijkheid een koele kikker was die voor niets zou terugdeinzen. Al was hun plan voor een ontvoering nu niet echt legaal te noemen, Katarina wou niet dat Madame Dupont gekwetst zou worden. Misschien zelfs erger als ze in die koele blauwe ogen van Helmut keek. Natuurlijk had Jean-Pierre daar opmerkingen over gemaakt en wou hij niet dat zij deel zou hebben in zo’n gevaarlijke onderneming. Zijn tegenkantingen hadden geen resultaat, Katarina had een besluit genomen en niemand zou haar op andere gedachten brengen. Jean-Pierre had dan gezegd, dat zij hem er dan ook maar bij moest nemen. Frau Bertha had stiekem even geglimlacht, toen zij het paartje zo zag kibbelen. Misschien hun eerste ruzie, maar ja bij echte liefde moest dit wel kunnen. Frau Hofmeister had hun blikken eerder op de dag goed geïnterpreteerd. Niettegenstaande zij ook wel een oogje had op hem, vond ze dat die twee echt goed bij elkaar pasten. Eerst hadden ze samen nog wat gegeten en daarna waren ze vertrokken. Helmut met twee van zijn mannetjes, Frau Bertha, Katarina en Jean-Pierre. Zowel Katarina, als Jean-Pierre hadden hun ogen uitgekeken, toen ze met dezelfde Mercedes naar de luchthaven waren gereden. Ze zouden samen met de Learjet 85 die ter beschikking van de Frau stond, een kort reisje maken naar de luchthaven Charles de Gaulle in Parijs. Vandaar zouden ze met een busje, uiterst geschikt voor de ontvoering, naar het adres rijden waar ze hoopten Thérèse Dupont te kunnen ontvoeren. Frau Bertha en Katarina zaten samen wat te keuvelen tijdens de vliegreis. Jean-Pierre keek wat naar buiten in het comfortabele vliegtuig. Ze hadden ondertussen afgesproken dat hij samen met Helmut en zijn mannen bij de werkelijke ontvoering aanwezig zou zijn. Frau Bertha en Katarina zouden de ondervraging leidden. Gelukkig wist de echtgenote van de Duitse minister te vertellen dat hun slachtoffer vandaag een afspraak had op het kerkhof van Père-Lachaise, het bekendste kerkhof van Frankrijk gelegen op en rondom de heuvel Champs-l’Evêque. Haar overleden echtgenoot was daar begraven en elke maand bezocht ze op dezelfde dag zijn graf. Jean-Pierre was op aanraden van Katarina eerder op de dag, samen met Helmut en een van zijn mannetjes uit het busje gestapt. Zijn verbazing was groot toen hij zag dat de helper van Helmut die naar de naam Kurt luisterde een opgeplooide rolstoel uit de bagageruimte haalde. Toen hij Frau Bertha de dag voordien had gevraagd hoe de ontvoering in het werk zou gaan, had zij hem gerust gesteld en hem op het hart gedrukt Helmut en zijn mannetjes te vertrouwen en hem gewoon te volgen. Nadat Kurt de rolstoel rijklaar had gemaakt begaven ze zich naar het kerkhof. Nu stonden ze verdekt achter de grote grafzerk van Honoré de Balzac te wachten op hun prooi. Die liet niet lang op zich wachten. Frau Bertha had goede informatie. Thérèse Dupont, haar hoofd bedekt met een sjaal en met een donkere bril, kwam aangewandeld. Het voordeel van deze situatie was dat ze altijd alleen wou zijn bij het graf van haar man zaliger. Dit maakte hun plan wat gemakkelijker. Toen de dame in gebeden verzonken was, wandelde Helmut tussen de vele bezoekers door in haar richting. Zijn kompaan Kurt volgde hem op de voeten met de rolstoel met Jean-Pierre in zijn zog. Jean-Pierre wou Helmut niet uit het oog verliezen en ging strak door zodanig dat hij Kurt overstak en bijna langszij Helmut kwam te wandelen. Hij zag Helmut zijn zegelring draaien zodanig dat de dikste kant ervan aan de binnenkant van zijn hand was. Dit zei hem genoeg. Hij had genoeg spionagefilms gezien om te weten dat er een klein naaldje verborgen was in de ring. Waarschijnlijk met een verdovingsmiddel. Wat hij in een flits voor zijn geestesoog zag, gebeurde dan ook. Helmut probeerde voorlangs Madame Dupont te gaan en terwijl hij zich verontschuldigde nam hij haar bovenarm vast met de hand met de ring. Jean-Pierre hoorde Thérèse verrast een kreetje van pijn slaken. Meer niet, want een paar seconden later wankelde de vrouw en vooraleer ze kon vallen, had Helmut haar vakkundig ondersteund terwijl zijn helper vlug nader kwam met de rolstoel. De vrouw werd in de stoel gezet, terwijl Helmut gemoedelijk in zijn beste schoolfrans de dame op het gemak stelde. Niemand had iets gemerkt. Alles had zich binnen de minuut afgespeeld. Madame Dupont kreeg vlug een riem rond haar benen en middel, terwijl Jean-Pierre en Kurt het zicht wat afschermden. Een plaid schermde deze hulpmiddelen af voor de omstanders. Als er iemand op uitleg zou vragen, konden ze nog altijd vertellen dat hun moeder onwel was geworden door de emotie terwijl ze het graf van haar man bezocht. Maar niemand vond de situatie verdacht. Toen was het een fluitje van een cent om haar naar buiten te rijden naar hun busje dat wat verder geparkeerd was. ‘Alles is goed gegaan,’ meldde Helmut aan zijn opdrachtgeefster. ‘We komen er aan, zijn jullie klaar daar in het opvanghuis?’ Blijkbaar was het antwoord naar de zin van de blonde ontvoerder want er zweefde een lachje op zijn lippen. Jean-Pierre zag dat Helmuts ogen niet meelachten en hij kreeg kippenvel op zijn armen, niettegenstaande het heel warm was in het busje. 40. De ondervraging Frau Bertha had moeite nog geld gespaard om deze onderneming te doen slagen. Katarina was haar er heel dankbaar voor. ‘Je bent een echte vriendin, Bertha, ik zal nooit vergeten dat je moeder en mij hebt geholpen.’ Ze nam de Duitse vrouw dicht en kuste haar vriendschappelijk op de wang. ‘Ach, kind, dat is toch normaal, waar zijn vrienden anders voor? Maar laten we ons klaarmaken om Thérèse te ondervragen. Onze mannen kunnen hier elk ogenblik aankomen. Heb je jouw apparaatje bij.’ Bertha had Katarina een mondmicrofoon bezorgd die draadloos verbonden was met een omvormer. Deze zou haar stem veranderen in een rasechte basstem en die terug weergeven door een aantal geluidsboxen die in de verhoorkamer waren vastgemaakt. Thérèse zou nooit weten dat zij Katarina voor had. Katarina had zelf voor haar kledij gezorgd. Ze had gekozen voor een mannenkostuum die misschien wat ruim zat, maar daardoor haar vrouwelijke kenmerken wat verdoezelde. De valse buik, een kussen die ze onder het hemd droeg, zorgde ook dat deze vermomming heel goed was. Ze kreeg van Frau Bertha een holster en een pistool om de verkleding act volledig te maken. Haar lange haar was opgebonden en in een knotje onder een vilthoed weggeborgen. Voor haar gezicht droeg ze een masker die enkel haar ogen en mond vrijliet en waarin de microfoon waar ze door sprak, was vastgemaakt. Frau Bertha had haar gevraagd of ze een echt wapen of een fake exemplaar wou hebben. Katarina had kordaat geopteerd voor een echt en ze wou het ook geladen. Haar Duitse vriendin had de wenkbrauwen gefronst. Katarina had beloofd dat ze Madame Dupont geen kwaad wilde aandoen. Ze had wel nog een verrassing in petto moest ze toch nog dwarsliggen. Trouwens, op aanraden van haar moeder, had ze al van haar zestiende schietlessen genomen. Ze kon met een pistool overweg. De beide vrouwen hoorden in de achtergrond wat geluiden wat erop duidde dat Helmut en de rest was gearriveerd. Een paar minuten later werd de nog slapende vrouw binnengebracht in de rolstoel. Jean-Pierre kuste Katarina op de wang en fluisterde dat alles zonder problemen was verlopen en dat de vrouw geen haartje was gekrenkt. Toen de ontvoerde vrouw uit de rolstoel in een zetel die al klaar stond was vastgemaakt met touwen zodanig dat ze er niet kon uitvallen, hadden de mannen zich samen met Frau Hofmeister uit de voeten gemaakt. Ze zouden het allemaal volgen in de kamer daarnaast op een videoscherm dat verbonden was met een paar camera’s in de kamer. Het kon niet lang meer duren vooraleer de ontvoerde vrouw wakker zou komen, had Helmut haar nog meegegeven vooraleer hij de kamer verliet. Katarina voelde haar hart in haar borst kloppen. Zij had nog nooit op deze wijze mensen behandelt, maar voor haar moeder zou ze alles doen. Ze vroeg zich even af, of alles dan wel alles betekende. Zou ze mensen kwetsen om haar moeder te redden? Ze had geen tijd om zich een antwoord voor te stellen, want Madame Dupont kreunde en begon haar hoofd te bewegen. Het zou nog wel een paar minuutjes duren vooraleer ze volledig wakker zou zijn. Frau Bertha had haar aangeraden om niet te wachten tot ze volledig bij haar positieven zou zijn. Het beste was haar vanaf het begin te desoriënteren. Katarina wist dat Madame Dupont hiermee een trauma zou oplopen. Nu kreeg ze toch een half antwoord op haar eerdere vraag. Ja, daarmee kon ze leven als daarmee het leven van haar moeder zou gered zijn. ‘Je bent nu in onze handen,’ klonk het als een zware basstem door de geluidsboxen. ‘Als je leven je waard is dan zal ze je onze vragen in waarheid beantwoorden. Begrepen?’ Katarina probeerde als een man te lopen. Ze had dat voordien wat geoefend en had daarmee nogal wat moeite. Bertha Hofmeister had toen plots gelachen en gezegd dat ze haar de oplossing zou bezorgen. Ze was na een tijdje met een grote dildo in haar handen teruggekeerd. Katarina had haar met grote ogen aangekeken, niet wetende of ze nu moest lachen of wenen. ‘Neen, nu is daar gewoon geen tijd voor, als je daaraan denkt. Maar het is wel functioneel als het vastmaakt op de juiste plaats. Ik denk niet dat je nog als een mannequin zult lopen. Ze hadden het getest en toen hadden ze wel gelachen, maar het werkte inderdaad. Thérèse Dupont keek verdwaasd rondom haar en probeerde te begrijpen wat er gebeurde. ‘Waar ben ik…wie zijn jullie? Waarom ben ik vastgebonden?’ Haar stem sloeg over van de schrik toen ze de gemaskerde persoon voor haar zag. ‘Ik zeg het je nog een keer,’ Katarina haalde haar wapen boven en stopte het tegen de neus van de angstige vrouw. ‘Je beantwoord onze vragen of je bekoopt het met je leven.’ Ze hadden vooraf wat geoefend, wat ze zouden zeggen, maar Katarina was door de spanning bijna alles vergeten. ‘Als je misschien zou denken dat we bluffen, denk dan maar eens aan je vriend Monsieur Charles. Die dacht ook dat we het niet meenden. We hebben hem een kogel door het hoofd gejaagd voor deze stommiteit. Probeer slimmer te zijn als hem of …’ De dreiging was volledig. Thérèse begon te schudden en te beven. De tranen liepen langs haar gezicht en haar adem kwam in horten en stoten. ‘Wat heb ik jullie misdaan? Wat willen jullie? Als het geld is, dan is dit geen probleem, maar alsjeblieft laat mij leven, alsjeblieft, ik geef jullie alles wat je wilt.’ Katarina had even haar adem ingehouden. Het was nu of nooit. De vraag zou moeten gesteld worden. ‘Waar is de tape van de Barones? We kunnen we die vinden?’ De vrouw keek even verbaasd. Ze had eerder verwacht dat ze ontvoerd was om geld. Ze was trouwens niet onbemiddeld en dat was algemeen bekend. ‘De tape…hoe, hh…hoe bedoel je?’ struikelde ze beangstigd over haar woorden. Een luid pistoolschot klonk door de ruimte. Daarom moest het pistool geladen zijn. Katarina had het afgeschoten op de muur achter de gebonden vrouw. Het geluid moet oorverdovend geweest zijn naast de oren van de vrouw. ‘In mijn slaapkamer, in mijn slaapkamer, alsjeblieft, ik wil niet sterven.’ De vrouw huilde nu onbedaarlijk. ‘Waar in je slaapkamer? Vooruit, vertel op of straks gaat de volgende kogel door jou hoofd in plaats van in de muur.’ Katarina wist dat ze moest doorzetten, niettegenstaande ze medelijden voelde voor de vrouw. ‘In mijn nachtkastje, je kan het gewoon gaan halen, het is gewoon open. Ik zweer het… op het hoofd… van mijn man zaliger… dat ik de waarheid spreek.’ Het kwam er in horten en stoten uit. Katarina duwde het hoofd van de vrouw omhoog met de loop van het pistool. ‘Je moet niet denken dat we van gisteren zijn. Er is beveiliging in je huis. Dat kan niet anders voor zo’n rijke vrouw zoals jij bent. Hoe schakelen we die uit?’ Ze duwde hard met de loop onder de kin van Thérèse Dupont. Haar ogen puilden uit van pure doodsangst. ‘Ik heb de sleutel van de voordeur bij me…eens je binnen bent…281260…de code…in te toetsen op het paneel aan…je linkerkant. Dat is alles…ik…’ Het hoofd van de vrouw viel slap naar de linkerkant. Vlug tastte Katarina naar haar pols. Ze zuchtte opgelucht. Madame Dupont was flauwgevallen. Op haar teken, kwam iedereen de kamer binnen. Helmut had een injectiespuit bij die hij leeg spoot in de arm van de ontvoerde vrouw. Ze zou een tijdje slapen. Genoeg om hen toe te laten om de tape te gaan halen en de vrouw op haar bed in haar kamer te deponeren. Ze zouden een briefje achterlaten dat ze moest zwijgen over haar ontvoering en over de tape. Anders zouden ze haar toch nog vinden om haar uiteindelijk toch te vermoorden. 41. Het Carlton Parijs De rest was kinderspel. Ze hadden de slapende Madame Dupont in het busje gelegd. Katarina waakte er op dat men voorzichtig met haar omsprong. Na de harde ondervraging, weliswaar gevoerd met succes, had ze zich wat schuldig gevoeld. Ze wist wel dat de dame in kwestie een boontje had voor de minister waar er sprake van was op de tape, maar dat wou nog niet zeggen dat ze slecht was. Helmut en Jean-Pierre hadden zonder moeite haar terug weer op haar slaapkamer gekregen, waar zij de rest van haar verdoving kon uitslapen. Jean-Pierre twijfelde er niet aan dat hij de tape in haar nachtkastje zou vinden. Katarina had een meesterrol gespeeld. Hijzelf zou ook door de knieën zijn gegaan bij zo’n ondervraging. Zonder moeite vond hij de derde tape onder een boek dat de dame waarschijnlijk ’s avonds in haar bed las. Nadat ze terug bij Katarina en Frau Bertha waren, hoorden ze dat Frau Bertha hen moest verlaten. ‘Ik heb morgen een verplichting die ik niet kan afzeggen. Moet mijn man bijstaan op een uitje samen met een aantal Europese ministers. Je kan moeilijk neen zeggen tegen deze voorname mannen en vrouwen. Als er iets is waar ik jullie mee kan helpen, bel me gerust op. Ik antwoord dan zo snel mogelijk. Ik heb jullie een kamer geboekt in het Carlton in het hartje van Monmartre. De Moulin Rouge en de Sacré Coeur bevinden zich op wandelafstand. Het is misschien een ideetje om de tijd te doden met een bezoek aan deze beide plaatsen. Geef gerust mijn naam als je een plaatsje voor een show in de Moulin Rouge wil vastleggen. Ze zullen je de beste plaatsen geven.’ Nadat ze beiden afscheid hadden genomen van Frau Bertha, leek het of ze aan hun lot waren overgelaten. De Duitse vrouw had zo’n impact op de situatie gehad dat nu ze weg was, ze beiden even niet wisten hoe ze het hadden. ‘Wat nu?’ verwoordde Katarina de vraag die hen alle twee door het hoofd speelde. ‘Normaal gezien hebben we nog een paar dagen vooraleer we naar de nachtclub terug moeten waar we afgesproken hebben met de ontvoerders van moeder. Zouden we de raad van Frau Bertha opvolgen en ons wat ontspannen? ‘Laat ons misschien eerst naar het Carlton begeven en eens kijken of we daar wat te eten krijgen en een bed om wat uit te rusten. Ik voel mij bekaf met al die spanning van de laatste dagen.’ Hij keek even naar Katarina en zag de pretlichtjes in haar ogen. ‘Ik bedoelde werkelijk een bed voor te slapen, Kat…maar als je mij mijn vermoeidheid even kan doen vergeten dan is alles mogelijk, veronderstel ik.’ Katarina lachte. ‘Onverbeterlijk, maar ik houd toch zoveel van je. Werkelijk, ik ben je echt dankbaar voor wat je voor mij hebt gedaan. Ik weet dat je dit niet hoefde te doen en toch ben je me gevolgd. Ik zal dit nooit vergeten, Jean-Pierre.’ Ze nam hem dicht en kuste hem teder op de mond. Hij streelde haar lange zwarte haar. ‘Ik zou niet meer zonder je kunnen, Katarina. Laat ons nu eens gaan kijken welke kamer Frau Bertha voor ons heeft vastgelegd in het Carlton.’ Met de metro waren ze op korte tijd op wandelafstand van hun bestemming. Frau Bertha had hen een tweepersoonskamer besproken. De bedienden van het hotel waren uiterst vriendelijk en behulpzaam. Ze weigerden zelf de fooi die Katarina hen toestak met de mededeling dat Frau Hofmeister voor alles had gezorgd. Nadat ze de kamer hadden geïnspecteerd en hadden bemerkt dat alle luxe die ze maar konden dromen aanwezig was, fristen ze zich wat op en besloten om toch maar hun batterijen wat op te laden en vroeg in de veren te duiken. Eerst genoten ze nog van een exquise maaltijd in het restaurant die zich in hetzelfde gebouw bevond. Ze spraken af om ’s anderendaags de Sacré Coeur te bezoeken en misschien wat te shoppen. Het laatste was wel het voorstel van Katarina. Ze wou er even gewoon uit, wat dingen doen die ze op gewone dagen misschien ook zou doen. Even vergeten wat er allemaal op het spel stond. Een mens zou voor minder gek worden. Jean-Pierre belde voor een plaatsje in de Moulin Rouge voor de avond van de volgende dag. Toen hij eerst hoorde dat alles volgeboekt was, noemde hij de naam van hun weldoenster en wonder boven wonder hadden ze nog twee van de beste plaatsen beschikbaar. Zonder dat hij het wilde, moest Jean-Pierre glimlachen. Je moest genoegen nemen met de kleine pleziertjes in het leven. Meenemen wat je kon meenemen. Toen hij in de slaapkamer kwam, zag hij dat Katarina half ontkleed, in slaap was gevallen op bed. Ze moest doodmoe zijn geweest. Voorzichtig schoof hij de dekens van onder haar benen en dekte haar toe. Hij drukte een zachte zoen op haar voorhoofd. ‘Slaap zacht, Kat.’ 42. Parijs tijdens de dag en nacht De volgende morgen was Katarina lusteloos. Ze had verschrikkelijk gedroomd. Ze hadden de drie tapes verloren en hoe ze ook zochten, ze vonden ze niet terug. In haar nachtmerrie werd haar moeder vermoord door haar ontvoerders en ze was telkens weer uit haar diepe slaap wakker geschrokken. Onbewust herviel ze telkens weer in dezelfde situatie wanneer ze wegdoezelde. Het werd een koortsige nacht waaruit ze vermoeid wakker werd. Jean-Pierre probeerde haar op te beuren en vertelde haar dat dromen bedrog zijn. Hij toonde haar de tapes en verzekerde haar dat hij ze met zijn leven zou beschermen. Katarina opperde met een zwakke glimlach dat ze uit haar hart hoopte dat het niet zover zou komen. Het bezoek van de Sacré Coeur was ondanks de stemming van Katarina een succes. Wegens de vermoeidheid van Katarina namen ze de Funiculaire de Montmartre, de bekende kabelbaan in plaats van de 222 treden op te gaan naar de helwitte basiliek. Ze hoorden van hun gids dat de bouw van de basiliek 6 miljoen euro had gekost, toen nog 40 miljoen Franse Frank. Ze keken hun ogen uit naar de architecturale hoogstandjes van de basiliek in Romaanse en Byzantijnse bouwstijl. Ze hoorden dat voor de fundering 83 putten werden gegraven van ongeveer 45 meter diep. De luidklok van de Sacré Coeur, vertelde hun gids, was een van de zwaarste luidklokken in de wereld. Er waren 28 paarden nodig om de 19 ton zware klok boven op de Montmartreheuvel te trekken. Het duizelde fantastische cijfers door hun hoofd. Een prachtige verwezenlijking van de architecten Abadie en Magne. Na het bezoek van de Sacré Coeur deden ze ook nog Place du Tertre aan, met de bekende stalletjes met schilderijen speciaal gemaakt voor de toeristen. De wijk Montmartre stond al heel lang bekend om zijn kunstenaars die het aantrok en vooral dan schilders. Ze hoorden daar van een van de schilders dat de naam van de Montmartre eigenlijk afgeleid werd van ‘Mons Martis’ of de ‘Marsberg’ omdat blijkbaar in de Romeinse tijd daar een tempel stond die gewijd was aan de god Mars. Een andere man vertelde hen dan dat de oorsprong van Montmartre kwam van de ‘Mont du Martyr’, de ‘Martelaarsberg’ omdat Dionysus, de eerste bisschop van Parijs, hier onthoofd werd. Ze kochten een mooie aquarel van de Sacré Coeur en vertrokken daarna weer naar hun kamer in de Carlton. Katarina had graag nog wat slaap ingehaald, gezien ze de vorige nacht niet goed had geslapen. Jean-Pierre vond dit een goed idee en ging naast haar liggen en nam haar beschermend in zijn armen. Het duurde geen vijf minuten of Katarina’s ogen vielen toe. Jean-Pierre voelde aan haar lichaam dat ze nu wat rustiger was. Hij hoopte dat alles goed verliep. Het was gewoon te veel geweest voor haar zenuwen de laatste tijd. Het was normaal dat een gewoon mens zou breken onder de spanning. Hij had veel respect voor Katarina dat ze met al de problemen rond de ontvoering van haar moeder nog zo normaal reageerde. Hij doezelde wat weg, maar kon niet echt slapen. Nadat ze een paar uur geslapen had, kwam Katarina weer wakker en het scheen of dat deze tijd haar goed had gedaan. Ze keek veel klaarder uit haar ogen en haar glimlach was terug. Ze kleedden zich op voor hun bezoek aan de Moulin Rouge. Katarina had nog nooit deze bekende plaats bezocht. Ze had er al veel van gehoord en wou altijd al wel dit eens gezien te hebben. Ze vond het jammer dat het in deze omstandigheden was. Toen ze naar hun plaats begeleid werden, zagen ze dat het inderdaad vol geboekt was. Ze moesten Frau Hofmeister wel dankbaar zijn, maar dat kwam later wel. Toen het gordijn openging begon de show meteen. Ze zagen een wervelend spektakel gevuld met kleurrijk geklede dames met waaierende pluimen op hun kostuums en flonkerende strass. Prachtige decors en een professionele dansgroep, de bekende Doriss Girls en de Doriss Dancers. Jean-Pierre’s mond viel open toen er circusartiesten op het toneel kwamen met echte clowns, acrobaten, jongleurs, Siamese zusters en 6 kleine paardjes. Een echt kleurenpalet onder de tonen van geregistreerde muziek van een groot orkest. Toen de Doriss Girls de French Cancan dansten was het hek van de dam. De toeschouwers waren wild van dit gebeuren. Jean-Pierre keek naar Katarina en zag juist dat een man naast haar iets in haar oor fluisterde waarop de glimlach van haar lippen verdween en ze verstarde. De man keek even in de ogen van Jean-Pierre en ondanks dat de man in smoking was, herkende Jean-Pierre hem bijna direct. Jacques, de vroegere vriend van Katarina, knikte hem beleefd maar koel toe. Jacques bewoog even zijn rechterhand, die verborgen was door een grote witte servet. Hij zag de top van de loop van een pistool, dat direct weer op de onderrug van Katarina werd gericht. Hij fluisterde terug iets in het oor van Katarina en zij stond direct recht terwijl Jacques teken deed met zijn hoofd naar Jean-Pierre dat hij moest volgen. Jean-Pierre durfde niets proberen. Ze waren hier wel tussen de mensen, maar hij wist niet of Katarina’s vroegere vriend aan het bluffen was of dat hij zijn dreiging met het pistool zou durven uitvoeren. Een zenuwachtige vinger aan de trekker was genoeg om een drama te veroorzaken. ‘Hier instappen.’ Jacques was kort van stof en wees op zwarte limousine. Jean-Pierre begon genoeg te krijgen van het kleur zwart en vooral van limousines. Ze konden niet anders dan het bevel gehoorzamen en stapten in de halfdonkere wagen. ‘Dag Katarina, gegroet Jean-Pierre.’ Een mannenstem die ze herkenden groette hen in de wagen. Generaal Jules de Tavernier was aan het nippen van een glaasje champagne en keek hen van boven zijn glas onderzoekend aan. 43. Een nieuwe bondgenoot of niet? ‘Wat betekent dit, Meneer de Tavernier?’ Katarina gebruikte expres zijn militaire titel niet. Jean-Pierre zag aan haar ogen dat ze woedend was. Hij kon dit ook begrijpen. Katarina was de laatste tijd van het ene naar de andere emotionele hoogtepunt gegaan. Een rollercoaster van gevoelens, een achtbaan van verschrikking en angst. Het was enkel de stille dreiging van het pistool dat Jacques losjes in zijn hand hield, dat haar tegenhield om zich op de man met het champagneglas te werpen. Generaal de Tavernier bleef onverstoorbaar onder de prangende vraag van de vrouw. ‘Geen drama alstublieft. Jacques, stop die proppenschieter weg voor er ongelukken gebeuren. Ik had je toch gevraagd om niet op te vallen. We moeten de Parijse politie geen aanleiding geven om hun neus in onze zaken te steken.’ Jacques stopte het wapen in zijn holster en keek onverholen vijandig naar Jean-Pierre en Katarina. ‘Ik dacht dat ze anders niet zouden meegekomen zijn, Generaal. Het was toch de bedoeling dat ik ze meebracht en niet dat ze van ons zouden weglopen, niet?’ De Generaal zuchtte melodramatisch. ‘Oké, nu we hier toch zo knusjes en gezellig samen zijn wil ik iedereen op zijn gemak stellen. Katarina, Jean-Pierre, ik heb geen kwaad met jullie in de zin. Jacques is al altijd wat voortvarend geweest en jij, Katarina, zou dat het best moeten weten.’ Katarina’s oude vriend trok even de wenkbrauwen op, maar liet deze schimpscheut voor wat ze was. Blijkbaar waren de opmerkingen van zijn opdrachtgever tot hem doorgedrongen en zijn blik verzachtte wat. Hij had nog altijd niet zijn nederlaag in ‘Le Tapis Rouge’ niet verwerkt. Zijn grote ego was gekwetst en daar zou niemand verandering in kunnen brengen, zelfs de Generaal niet. ‘Ik weet enkel en ik wil er met alle nadruk op steunen, dat wij niets te maken hebben met de razzia op het kasteel. Noch ik, noch Jean-Pierre hebben de politie getipt. Het moet iemand anders zijn geweest. Eigenlijk verbaast het me erg dat u zo over mij denkt, Generaal. Voor Jean-Pierre sta ik garant met mijn leven. Je zou moeten weten wat hij allemaal voor mij heeft gedaan de laatste tijd, dan zou je hiervan ook overtuigd zijn.’ Met een glimlach op zijn gezicht vulde de Generaal drie glazen. ‘Hier drink wat om de gemoederen te bedaren en de vriendschapsbanden te vernieuwen. Ik zeg dit, Katarina, omdat ik weet dat jullie daar niets mee te maken hebben.’ ‘Maar…,’ Katarina keek hem verbaasd aan, ‘als u weet dat wij onschuldig zijn, waarom dan al deze geheimzinnigheden en dan onze ervaringen met Helga en Irene in de SM-club? Zo vriendelijk bleken die nu ook weer niet te zijn.’ De legerofficier maakte een theatraal gebaar met de hand alsof hij haar opmerkingen weg wilde waaien. ‘In het begin, ik moet het toegeven, had ik mijn twijfels over je vriend, Jean-Pierre. Het hielp natuurlijk niet dat Jacques hier wat kolen op het vuur gooide, zodanig dat ik tot mijn spijt misschien wat onbezonnen heb opgetreden.’ Jacques gromde tussen zijn tanden en nam een grote slok van het hem aangeboden glas champagne. De twee geliefden hadden hun glas pertinent geweigerd. ‘We hebben de echte schuldige ondertussen gevonden. Het was de chauffeur van Madame Therese. Hij stond op de payroll van de vriendjes van de Franse Minister. Ja, inderdaad, de man van de tapes.’ Katarina en Jean-Pierre begonnen zich te ontspannen. Het leek inderdaad dat hun goede naam die aangetast was ondertussen gezuiverd was. De puzzelstukjes begonnen in elkaar te passen. Madame Thérèse en haar contacten met de Franse Minister, de chauffeur in dienst van de gangsters en de daaropvolgende razzia op het Chateau, alles paste ineen. ‘Ik zie dat jullie nu ook begrijpen hoe de zaken ineen zitten en dat ik jullie allesbehalve een kwaad hart toedraag. Maar zeg me nu heel eerlijk, hoe is het met Beatrice?’ Katarina keek hem onderzoekend aan. Ze zag dat zijn gezichtstrekken nu bezorgd stonden. Ze had wel zoveel mensenkennis om te zien dat dit niet gespeeld was. Misschien hadden ze een sterke bondgenoot gevonden. Ze besloot om alles te vertellen. Over hun wedervaren na hun ontsnapping uit ‘Le Tapis Rouge’ en over hun ontmoeting met de gangsters die haar moeder hadden ontvoerd. Ze maakte het verhaal kort door niet uit te weiden over hun avonturen hoe ze de tapes hadden bemachtigd, maar volstond om te zeggen dat ze die nu in handen hadden. ‘Goed, heel goed!’ De Generaal had er duidelijk zijn zin in hoe ze de situatie hadden aangepakt. ‘Jullie hebben dit op de juiste manier aangepakt. Ik wist dat er iets met Beatrice gebeurd was. Haar ontvoering uit het justitiepaleis zei genoeg. Gezien de moord op Monsieur Charles was het zeker dat er misdadige elementen achter gans dit gebeuren zaten. Daaruit volgt dat zij op de hoogte waren van jullie plannetjes. Jammer genoeg moet ik daarom nu veronderstellen dat deze zelfde mensen jullie al een tijdje zullen geschaduwd hebben. Dat wil zeggen dat zij jullie naar de Moulin Rouge zullen gevolgd hebben en dat zij nu weten dat jullie in deze limousine zitten.’ De redenering van Generaal de Tavernier deed Jean-Pierre en Katarina schrikken en ongerust naar elkaar kijken. ‘Hoe bedoelt u, Generaal, zijn we in gevaar?’ ‘Geen paniek, ik heb mijn voorzorgen genomen en verwacht ieder moment een telefoontje van een paar van mijn mannetjes in een andere volgwagen.’ Hij had amper de woorden uitgesproken of zijn mobieltje zoemde in zijn binnenzak. Het was alsof zijn handlanger gewacht had op een sein om hem te bellen. Hij viste het geluid makende ding uit zijn vest, klapte het open en luisterde een ogenblik. ‘Oké…goed…berg ze even veilig op.’ Twee paar vragende ogen keken hem aan. ‘Jullie schaduwen zijn per toeval op twee van mijn mannetjes gebotst, figuurlijk dan. Ze zijn in verzekerde bewaring gesteld en we hebben geluk, ze hebben de laatste paar uur geen contact met iemand gehad. Ik had instructie gegeven om te kijken of jullie gevolgd waren van de Carlton naar de Moulin Rouge. Ja, ik wist ondertussen dat jullie daar waren. De volgende keer een wat minder opvallend hotel nemen als jullie zich op de achtergrond willen houden. Enfin, ik heb mijn mannen gevraagd om hun mobieltjes te checken en hun laatste bericht is van wanneer jullie vertrokken naar de Moulin Rouge.’ Katarina zuchtte even. Ze was blij dat ze alles verteld had en ook gerustgesteld dat Jean-Pierre’s naam gezuiverd was. ‘En nu, Generaal, wat doen we nu? Zullen ze moeder niet doden als ze geen contact met onze schaduwen meer hebben.’ ‘Geen schrik, morgenochtend komen die twee snoodaards wakker met een houten kop en zullen constateren dat hun geld, hun bankkaarten en hun auto gestolen is. Een ‘toevallige’ getuige zal hen vertellen dat ze dit heeft gezien, nadat ze neergeslagen en verdoofd werden. Waarom zouden ze twijfelen aan de woorden van een jonge tiener. Zeker als die een riante beloning van mij zal krijgen als ze héél overtuigend is. Alles zal afgedaan worden als een gewone overval voor het geld en de wagen.’ Ze zag in de ogen van de Generaal dat hij alle touwtjes in handen had en dat ze niet direct moest vrezen voor het leven van haar moeder. ‘Dat is goed, bedankt, maar wat is de volgende stap? Zullen die ontvoerders moeder zo maar laten gaan voor de tapes? Zowel wij als zij hebben hun gezicht gezien. Ik ken zo’n types, die deinzen voor niets terug. Er kwam een koele blik in de ogen van Generaal de Tavernier. ‘Daarom gaan we nu eens goed plannen hoe we Beatrice veilig terug in handen kunnen krijgen en die gangsters achter de tralies. Ik vrees dat jullie rol nog niet is uitgespeeld, maar wees gerust, ik heb al voor hetere vuren gestaan. Deze mensen weten niet met wie ze nu te maken hebben…maar dat zal niet meer lang duren!’ 44. Een nieuw plan Katarina en Jean-Pierre hadden goed geluisterd naar de Generaal. Het was hen beiden niet ontgaan dat hij op hun verdere rol duidde om Beatrice terug te krijgen. Ze waren wel niet veel wijzer geworden toen hij hun vertelde wat die rol voorlopig was. ‘Jullie gaan nu gewoon terug naar jullie kamer in het Carlton en probeert wat te slapen. Morgen zullen jullie waarschijnlijk nieuwe schaduwen krijgen. Trek er je gewoon niet van aan en doe alsjeblieft niet verdacht. Ze moeten in de waan blijven dat jullie niets in de gaten hebben.’ Hij had een klein doosje uit zijn binnenzak genomen en had daaruit twee kleine capsuletjes gehaald. Jean-Pierre dacht dat ze op een of andere pil leken. Toen Generaal de Tavernier verder uitlegde wat deze kleine dingen waren, trok zowel hij als Katarina verbaasd hun wenkbrauwen op. ‘Dit zijn twee kleine zendertjes. Jullie moeten die ten gepaste tijde inslikken. Deze kleinoden zenden een signaal uit gedurende de tijd dat ze in jullie verblijven. Dat duurt tot dat ze op natuurlijke wijze het lichaam weer verlaten. Wees gerust, ze zijn totaal ongevaarlijk voor het menselijk lichaam, geen straling en geen gevaar van vergiftiging. Ik veronderstel dat die bende gangsters gauw contact zullen maken, zeker na hun debacle van vanavond. Dat is het juiste moment om deze dingen binnen te slikken. Wij zullen je volgen, wat er ook gebeurt.’ Katarina keek naar de capsule in haar hand die ze van de Generaal had gekregen. ‘Wat gebeurt er als zij ons kwaad willen berokkenen. We hebben hun gezichten gezien. Gaan zij ons zo maar laten gaan, laat staan dat ze mijn moeder los laten? Ik heb hier geen goed gevoel bij.’ De Generaal zette zich wat rechter. ‘Katarina, op mijn eer als soldaat, ik beloof je dat er geen haar zal gekrenkt worden op het hoofd van je moeder of dat van jou en Jean-Pierre. In het geval dat je bij contact het gevoel krijgt dat er gevaar dreigt geef je een sein.’ Jean-Pierre trok zijn ogen groot open. ‘Een sein? Hoe bedoel je?’ De Generaal was waarschijnlijk niet gewoon om zijn plannen te bespreken met mensen die hij ondergeschikt achtte, want hij liet maar mondjesmaat informatie los over hoe hij zou handelen. ‘Ik stel voor dat je simpelweg zegt dat je je onwel voelt. Van het moment dat wij in de achtervolging gaan, zullen we jullie stemmen capteren met een richtmicrofoon. Wanneer je deze zin uitspreekt, slaan we toe, hard en onverwacht.’ Het klonk koel als een oorlogsgeneraal die weet welke macht hij heeft en niet bang is die te gebruiken. Ze voelden beiden dat ze op de man konden vertrouwen, maar ondanks dat ze dit nu ook deden, nam dit de vrees niet weg dat er iets verkeerd kon gaan. De Generaal gaf hem een stevige handdruk en vroeg aan Jacques om hen naar een taxi te begeleiden. Jacques bleef Jacques en met een ironische grijns op zijn gezicht opende hij de deur van de limousine en liet hen uitstappen. Het was duidelijk dat het tussen Katarina en Jacques nooit meer tot een goede verstandhouding zou komen. Jean-Pierre kon dit nauwelijks betreuren, hij had de kerel van het begin af nooit gemogen. Terug in het Carlton legde Katarina zich direct op het bed. ‘Ik ben bekaf, Jean-Pierre. Het wordt me allemaal te veel. Ik voel me zelf te moe om te wenen.’ Jean-Pierre knikte dat hij het begreep. ‘Het tegendeel zou me verwonderen, Kat. We zijn geen professionelen die dagelijks met zo’n zaakjes te maken hebben. Wat er gebeurt is, heeft zijn sporen achter gelaten, dat is heel normaal.’ Hij zette zich naast Katarina op bed en begon zachtjes haar wang te strelen. ‘Neem me gewoon in je armen, Jean-Pierre. Ik heb behoefte om heel dicht vastgenomen te worden. Houd me enkel vast en…’ Haar stem brak van vermoeidheid. Jean-Pierre nam haar dicht bij zich. Hij voelde de koortsachtige warmte die van haar afstraalde. Iets wat hij nog nooit bij haar had gevoeld. Katarina was aan het einde van haar krachten, dat was zeker. Haar oogleden vielen langzaam toe en haar ademhaling werd dieper. Het duurde geen twee minuten vooraleer ze in zijn armen in slaap viel. Hij durfde zich in het begin amper bewegen, bang om haar uit een verkwikkende slaap wakker te maken. Na een tijdje legde hij haar voorzichtig neer naast zich en ging, zonder zijn kleren uit te doen, naast haar liggen. Jean-Pierre legde een arm over haar middel en probeerde ook wat te slapen. De laatste gedachte die door zijn hoofd ging vooraleer hij wegzonk in onrustige dromen, was dat hij door het vuur zou gaan om Katarina haar moeder terug te geven, dat hij alles zou doen wat hij kon om zijn Katarina te beschermen. Zijn Katarina! 45. Over familie Jean-Pierre had nog voor dat Katarina wakker was het ontbijt besteld. Hij kende ondertussen haar voorkeur. Drie sneetjes geroosterd wit brood, eentje met kaas en twee met aardbeienjam, koffie zwart en daarna twee stuk fruit, liefst kiwi. Hijzelf kon ’s morgens niet veel binnenkrijgen, alhoewel hij zich dwong om toch op zijn minst een sneetje brood te eten. De geur van de warme koffie had Katarina gewekt. Ze kwam uit de slaapkamer, enkel gekleed in haar slipje. Ze rekte zich uit en lachte naar Jean-Pierre. De nachtrust had haar blijkbaar goed gedaan. De avond voordien had ze nog gedacht dat ze ziek zou worden. Een mens heeft zijn grenzen en na al hun avonturen rond de ontvoering was die plotseling bereikt. Gelukkig dat een goede nacht slaap weer wat reserve kon opbouwen. Katarina zag een hemd liggen van Jean-Pierre en deed het glimlachend over haar blote bovenlijf. Ze deed eerst alle knopjes toe maar toen ze zag dat hij haar aan het bekijken was, deed ze plagend weer enkele van de bovenste knopjes open. Jean-Pierre vond haar sexy zo, met haar haar in de war, met zijn hemd aan en in het rode slipje dat af en toe van onder het hemd uitkwam. Ze ging zich aan tafel zetten en begon direct aan haar sneetjes brood. ‘Hoe voel je je, Kat?’ Hij verwonderde zich om haar veerkracht. Het was niet evident dat een vrouw die datgene dat zij beleefd had, zo vlug verwerkte. Katarina had een sterk karakter. Ze had dit waarschijnlijk van haar moeder geërfd. Alhoewel Jean-Pierre niet wist welk karakter haar vader ooit had. ‘Oh, redelijk goed naar omstandigheden. Ik heb goed geslapen en heb weer stukken meer energie.’ In een mum van tijd had zij haar sneetjes brood binnen en begon ze met haar kiwi’s te schillen. ‘Bedankt voor het lekker ontbijt te bestellen.’ Het fruit was mooi rijp en Katarina smulde van de groene vruchten. ‘Ik zat juist te denken dat je waarschijnlijk van karakter goed op je moeder moet lijken, of niet. Ja, ik weet natuurlijk niet hoe je vader was.’ ‘Ik heb hem nooit gekend, mijn moeder heeft wel over hem verteld. Jean-Luc was een lieve man, zacht van aard en hij zag mijn moeder dolgraag. Jammer dat het zo heeft moeten aflopen. Ik denk dat moeder het nooit volledig heeft verwerkt, zeker ook omdat de familie van Jean-Luc haar nooit heeft geholpen.’ Jean-Pierre trok zijn wenkbrauwen op. ‘Hoe bedoel je. Dachten ze misschien dat het haar schuld was dat ze overvallen waren?’ ‘Ze hebben het nooit met zoveel woorden gezegd, maar ik denk dat ze dit inderdaad dachten. Moeder was van een lagere stand en zijn familie heeft haar nooit aanvaard. Ze hebben alles geprobeerd om haar het Chateau afhandig te maken, dat Jean-Luc op haar naam had gezet. Ze is jaren aan een stuk lastig gevallen door advocaten en ander gespuis die de familie had ingehuurd om het haar moeilijk te maken. ‘Maar daar konden ze toch niets aan doen, als het kasteel wettelijk op haar naam stond?’ ‘Neen, maar toen op dat moment en ze heeft het nooit kunnen bewijzen, zijn er verschillende keren vensters ingegooid met stenen en werden de muren beklad met woorden als ‘hoer’ en ‘nymfomane’. ‘Hoe is je moeder dan eigenlijk begonnen met de diensten die ze leverde op het kasteel om het maar met een eufemisme uit te drukken.’ Katarina zuchtte even. ‘Ja, op een bepaald moment is de behandeling van haar persoon door de familie haar dan toch in het verkeerde keelgat geschoten. Ze heeft verteld dat als de familie dacht dat ze een hoer was en een nymfomane, dat ze dan zou zorgen haar kasteel zou gebruikt worden om de duurste en de beste meisjes en jongens op te leiden voor die taak. Het waren juist leden van de adel en hoogstaande burgers die gebruik maakten van deze diensten. Haar wraak zou zoet zijn en ze heeft haar doel bereikt. Het duurde geen twee jaar vooraleer ze een gevestigde naam was in dit beroep. Na vijf jaar was ze uit de rode cijfers en nog eens vijf jaar later maakte ze meer winst dan een gemiddelde goed draaiende onderneming. Ze heeft ondertussen haar geld in verschillend vastgoed belegd.’ Na deze uitgebreide uitleg, begon Jean-Pierre een beetje te snappen hoe alles in het werk was gegaan. In het begin had hij de Barones een wat arrogant type gevonden. Maar nu hij zich een beeld kon maken hoe zij tot dit beroep was gekomen, had hij zelf wat bewondering en zeker medelijden met de ontvoerde vrouw. Een klop op de deur deed hem uit zijn gedachten opschrikken. Hij ging naar de deur en hoorde gestommel op de gang. Blijkbaar iemand die zich vergist had. Voor alle zekerheid deed hij de deur open om op de gang te kijken. Met geweld werd de deur volledig opengeduwd en werd hij door de slag tegen de muur geworpen. Twee mannen drongen binnen en overmeesterden Jean-Pierre die door de slag, half verdoofd was. Achter zich hoorde hij Katarina schreeuwen, maar dit duurde niet lang, want hij voelde een prik in zijn hals en alles werd zwart. 46. Een gevaarlijke wending Zijn hoofd bonsde. Hij wist niet of het van de verdoving kwam of dat het een gevolg was van het feit dat hij zijn hoofd tegen de muur had gestoten wanneer de gangsters hun weg naar binnen zochten. Hij kon zijn zicht moeilijk scherp stellen en de geluiden die hij hoorde klonken vervormd in zijn oren. Verward sloot hij terug even de ogen en wanneer hij die weer opende ondervond hij dat het nu wat beter was, al bleef er iemand met een hamer in zijn hoofd bonzen. Hij wilde bewegen, maar dit ging niet. Zijn voeten waren samengebonden en zijn handen achter zijn rug hadden dezelfde onderhandeling gekregen. De prop die in zijn mond was geduwd, smaakte vreemd. Hij probeerde te vermijden om te kokhalzen. Hij wist als hij nu zou overgeven, dat hij in zijn eigen braaksel zou kunnen stikken. Hij lag op zijn zij op de grond naast het bed. Met veel moeite kon hij door wat te schuiven rechtop zitten tegen de muur. Toen zag hij Katarina. Zij lag op het bed. Als vanzelf gingen zijn ogen naar tekenen of ze nog ademhaalde. Innerlijk gaf hij een zucht van opluchting toen hij zag dat haar borst langzaam op en neer rees. Op het eerste zicht zag hij geen verwondingen bij haar. Blijkbaar was enkel hij wat geraakt aan het hoofd, maar waarschijnlijk zonder veel erg, daar hij zich niet misselijk voelde. Een hersenschudding was een van de eerste zaken waar hij aan had gedacht, toen hij zijn pijnlijk hoofd voelde. Gelukkig was hij daarvan gespaard gebleven. De gedachtes en vragen schoten hem nu in een vlugge opeenvolging door het hoofd. Had de Generaal hiermee rekening gehouden? Jean-Pierre wist dat hij geen tijd had gehad om het zendertje in de capsule in te slikken. Als Generaal De Tavernier niet had vernomen dat deze mannen in hun kamer waren binnengedrongen, was het noodzakelijk dat dit zo rap mogelijk gebeurde. Toen zag hij zijn capsule op het nachttafeltje liggen. Met wat geluk kon hij dit een duw geven, zodanig dat de capsule op de grond zou vallen. Hij wou juist zich proberen wat dichter te schuiven toen de twee mannen binnenkwamen. ‘Ha, er is er hier al iemand weer wakker. Mooi blijven liggen, maat. Jij gaat nergens heen.’ De man, een veertiger, gekleed in jeans en een lederen jekker, trok hem bij zijn handen omhoog en sleurde hem naar een stoel. ‘Hier, mooi stil zitten of ik steek je in de kast tot ik verdere instructies krijg.’ Ondertussen was er beweging in Katarina aan het komen. Blijkbaar wist zij ook van de verdoving, want Jean-Pierre hoorde haar wat kreunen achter haar knevel, toen ze haar ogen weer toekneep. ‘Aha, het koppeltje is weer bijna volledig bij hun positieven.’ Hij trok Katarina van het bed en deponeerde haar in een van de zetels die in de kamer stonden. ‘Braaf zijn, jongedame, anders leg ik je onder bed, bij de pluizen en de boeman.’ Hij lachte om zijn eigen grapje. Buiten zijn kompaan, een jonge man van een eind weg in de twintig, kon niemand deze humor smaken. Het duurde niet lang vooraleer de oudere van de twee gangsters een telefoontje kreeg. Hij luisterde een paar tellen en met een kort ‘Oké’ sloot hij het gesprek af. ‘Nog eventjes wachten en dan mogen jullie je liedje zingen. Ik hoor graag een mooi duet, dus doe straks maar je best.’ Hij lachte terug om zijn eigen woorden. Een vijftal minuten later, hoorde Katarina, die angstvallig naar Jean-Pierre keek, een korte klop op de deur. Toen de jonge gangster de deur opendeed, herkenden Jean-Pierre en Katarina direct de pedante gangster van in de nachtclub ‘Pretty Men and Women.’ ‘Goeiendag, geachte gezelschap. Ik zie dat jullie het goed kunnen vinden met mijn twee mannetjes. Ik hoop dat jullie hen niet de oren van het hoofd hebben gekletst. Oh ja, het is waar, jullie kunnen niets zeggen met die prop in de mond. Mijn fout, had ik niet direct gezien.’ In tegenstelling met de grapjes van zijn ondergeschikte, lachte deze man niet of de gevaarlijke grijns die op zijn gezicht lag, zou daarvoor moeten doorgaan. ‘Hebben jullie de kamer doorzocht naar de tapes? Hebben jullie ze gevonden?’ Hij wees met zijn gehandschoende handen eerst op zijn medewerkers en daarna op zijn omgeving. ‘We hebben er twee gevonden, baas,’ antwoordde de oudere gangster, terwijl hij deze overhandigde. ‘Van de derde geen spoor. We hebben elke hoek en elk kantje nagekeken, zelfs twee maal, maar zonder resultaat.’ De man met de handschoenen kon deze mededeling niet echt appreciëren. ‘Jullie zullen nog eens met een fijne kam door deze kamers gaan en als jullie de derde tape dan nog niet vinden, gaan we dan eens een aangenaam praatje maken. Jullie twee en ik en…mijn wapen.’ Hij haalde een revolver tevoorschijn vanuit een schouderholster en schroefde er een geluiddemper op. Daarna legde hem ostentatief op het kleine tafeltje in de kamer, terwijl de twee mannen begonnen met hun opdracht. 47. Dodelijk spel De zoektocht was tevergeefs geweest. Waar ze ook zochten de derde tape bleef spoorloos. Ze hadden zelf stopcontacten open gedraaid en een van de handlangers had de matras van hun bed opengesneden. De grijns op het gezicht van de leider van binnengevallen mannen was verdwenen. Hij keek met vlammende ogen naar Jean-Pierre en Katarina. Een moment leek het alsof hij zijn zelfbeheersing zou verliezen, maar hij kneep even zijn ogen en de koele lach verscheen weer op zijn mond. ‘Jullie denken slim te zijn, maar ik waarschuw jullie, speel geen spelletjes met mij. Je kan enkel maar verliezen. Waar is de derde tape?’ Beide slachtoffers trokken hun schouders op en wachtten met vertwijfeling op de reactie van de gangster. Die liet niet lang op zich wachten. Hij sloeg met zijn gehandschoende hand heel hard in het gezicht van Jean-Pierre. Jean-Pierre had weliswaar zoiets verwacht van deze gewelddadige mannen, maar hij was verrast van de kracht van de slag. Hij schudde zijn hoofd om de sterretjes die hij zag, weg te krijgen. Katarina’s ogen waren wijd open getrokken in paniek. Achter de doek die haar mond knevelde, hoorde Jean-Pierre gedempte geluiden. Hij veronderstelde dat ze gilde of riep dat ze moesten ophouden, maar zeker wist hij het niet. ‘Ik ga jullie mond nu vrijmaken,’ sprak de man, ‘je hebt mijn wapen gezien met de geluiddemper, dus veel geluid zal men niet horen als jullie trachten om hulp te roepen. Een kogel is verschrikkelijk snel, moet je weten. Tussen de 800 à 1000 meter per seconde heb ik eens gelezen. Hoe lang denk je dat je kan gillen, vooraleer hij jullie hoofd bereikt? Dus als jullie het nog willen navertellen, raad ik aan om héél voorzichtig te zijn en niet al te luid te spreken. Capisce!’ Het laatste woord werd heel scherp uitgesproken. De Italiaanse tongval die de gangster gebruikte, was een duidelijke hint naar de maffia, waar hij zonder twijfel deel van uit maakte. Ondertussen had een van zijn mannetjes de mond van Jean-Pierre en Katarina vrijgemaakt. Katarina zag dat er een straaltje bloed uit de mondhoek van Jean-Pierre liep. Ze reageerde direct. ‘Waarom is dit geweld noodzakelijk? Wij hebben de drie tapes weggestopt, alle drie op een verschillende plaats. Toen we ze verborgen, waren ze er nog alle drie. Ik zweer het op het hoofd van mijn moeder. Ik zou dit nooit riskeren. Zeker niet met het leven van mijn moeder op het spel. Er zat er een onder de matras, een in de valse plafond in de badkamer en een in het kamerkluisje.’ De man met de handschoenen twijfelde. Het was duidelijk zichtbaar op de blik in zijn gezicht. Ze hadden de drie plaatsen onderzocht. Hij wist niet echt wat hij van de situatie moest denken. Misschien vertelde ze de waarheid, maar aan de andere kant wist hij dat mensen soms rare sprongen maakten wanneer ze in nood verkeerden. Hij had genoeg ervaring in het martelen van mensen om te weten, dat iedereen zijn grens had. Sommige mannen, heftige kerels, begonnen al direct alles te vertellen van het moment dat ze een mes zagen. Maar andere, op het eerste gezicht bange wezels, probeerden er nog een paar leugens uit te wringen, tegen beter weten in, zelfs wanneer ze verwond werden. Er waren geen echte regels in dit spel. Hij fluisterde zijn kompanen iets in het oor en zij deden de doek weer voor Jean-Pierre’s mond en de tweede man ging achter Katarina staan. ‘Laatste kans, mijn beste Katarina. Waar is de derde tape?’ Katarina had met ontzetting gezien dat ze Jean-Pierre weer knevelden. ‘Ik weet het niet,’ smeekte ze met tranen in de ogen, ‘alstublieft, geloof me dan toch. Misschien heeft iemand van het kamerpersoneel hem weggenomen, ik weet het echt niet.’ Het gebeurde allemaal in een paar ogenblikken. De man griste zijn pistool van het tafeltje en schoot naar Jean-Pierre. De man die achter Katarina stond, trok terzelfdertijd de knevel weer voor de mond van Katarina, vooraleer ze zelf kon schreeuwen. Jean-Pierre had zich in een reflex opzij uit de stoel laten vallen en hij lag nu op de grond, in foetushouding en muisstil. Het enige dat te horen was in de kamer was de gedempte geluiden van Katarina die nu volledig in paniek was en weende om haar vriend. 48. Wie heeft de derde tape? Katarina probeerde uit haar zetel te komen, maar de handlanger die achter haar stond, verhinderde dit. Toen zag ze dat Jean-Pierre bewoog. Hij leefde! Het volgende ogenblik keek ze in de verwonderde ogen van haar neergevallen vriend. Blijkbaar had hij geen pijn. Wat was er aan de hand? Met onbegrijpende ogen keek ze naar de gangster met het pistool. ‘Een klein lesje, Katarina. Als ik schiet, mis ik niet. Dus als ik deze keer je vriendje gespaard heb, was dat ook mijn bedoeling.’ Met veel poeha toonde hij de inslag van de kogel in de leuning van de stoel. Hij had Jean-Pierre op een paar centimeter gemist en had het hout verbrijzeld. Jean-Pierre beefde van de schrik, maar ook een deel van woede. Hij wist niet van waar dit gevoel kwam. Zijn gedachten waren overheerst door een gevoel van angst op het moment dat de gangster schoot en zijn instinctieve reactie om zich opzij te werpen. Toch kwam er uit het diepste van zijn ziel iets zwarts naar boven borrelen. Iets wat hij niet wist dat hij het bezat. Haat! Hij haatte de man met de handschoenen. Hij haatte zijn maniertjes en hij haatte zijn stem. Alles aan de man deed hem kokhalzen van walging. ‘Ik vraag het je nog een laatste keer, mijn beste. Waar-is-de-derde-tape?’ Zijn hulpje ontdeed Katarina terug van haar knevel. ‘Smeerlap!’ Het was het eerste woord dat over haar bevende lippen kwam. ‘Je kan ons martelen, je kan ons doden, maar dat gaat niets veranderen aan het feit dat ik niet weet waar de tape is. Voor de zoveelste maal zeg ik dat we de drie tapes samen hebben weggestopt. Iemand anders moet hier binnen zijn geweest…’. De woorden bevroren op haar lippen. In de blik van haar ogen kwam er een glans van begrip en de arrogante kerel zag het ook. ‘Ik moet toegeven dat ik je begin te geloven, Katarina. Maar ik zie ook dat je een idee krijgt wie we daarvoor moeten bedanken. Je vertelt best maar wat je vermoedt. Ik heb nog altijd genoeg kogels om onze voorstelling van daar straks te herhalen. Misschien dat ik deze keer je vriendjes knie viseer. Niet dodelijk maar wel heel pijnlijk heb ik me laten vertellen. Kom op, vertel!’ Katarina dacht dat de Generaal achter deze streek zat. Ze vloekte binnensmonds. Hij mocht dan een invloedrijk man zijn, hij hield niet rekening met de psychische terreur die zij daardoor moesten onderstaan. Ze zou dit niet gauw vergeten. Katarina keek even met vragende ogen naar de nog steeds geknevelde Jean-Pierre. Hij knikte. ‘Oké dan, de Generaal, ik bedoel Jules Tavernier, ik verdenk hem de derde tape te hebben. Hij is al altijd een geldwolf geweest.’ Het idee was haar zo maar in het hoofd geschoten. Wat waarheid vermengen met een leugen, het kon werken. ‘Ik heb moeder er nog horen over spreken dat ik ze zeker niet aan hem mocht geven. Hij moet die derde gevonden hebben en meegenomen. Alstublieft, ik spreek de waarheid. De Generaal wil hier groot geld uit slaan.’ Blijkbaar geloofde de gangster Katarina want hij stopte zijn wapen in zijn schouderholster. ‘Neem eerst Mister Loverboy mee naar de wagen en bel me als jullie daar veilig bent aangekomen. Dan kom ik met onze edele dame naar beneden. Ik maak jullie boeien los, maar geen spelletjes of een van jullie zal het moeten bekopen.’ De beide handlangers ontdeden Jean-Pierre van zijn boeien en zijn knevel. Hij moest zijn polsen en enkels masseren om de bloedsomloop te stimuleren in deze ledematen. Ze waren al een tijd afgekneld en waren bijna gevoelloos. Het was een pijnlijk gevoel wanneer hij weer gevoel in hen kreeg. Katarina zag dat ze Jean-Pierre omhoog trokken en geflankeerd door beide gangsters werd Jean-Pierre naar buiten geleid. Zij was nu alleen met de man met de handschoenen. ‘Ik bewonder je moed, Katarina,’ zei hij plots, ‘velen zouden gek worden of miezerige hoopjes verdriet zijn na mijn ondervraging. Ik heb echter woede in je ogen gelezen. Chapeau, ma chère.’ Na een vijftal minuten hoorde hij zijn mobieltje piepen. Zonder iets te antwoorden luisterde hij naar wat de man aan de andere kant had te zeggen en klapte het vervolgens weer dicht. ‘Goed, mijn vrienden hebben hun pakje zonder problemen naar de wagen kunnen brengen. Ik maak nu je los en geen spelletjes. Als we niet veilig beneden geraken hebben mijn mannetjes orders gekregen om zich wat te amuseren met je vriendje.’ De dreiging was overgekomen. Katarina knikte. ‘Kan ik misschien nog eerst even naar het toilet, ik ben zo geschrokken dat ik dringend moet, nou ja, je weet wel.’ Een grijnzende wrede lach kwam op het gezicht van de man. ‘Geen probleem, schat, maar doe het vlug, mijn mannen houden de klok in de gaten. Tiktak, tiktak!’ Katarina stond recht, maar na een paar stappen struikelde ze bijna omdat ook ze ook geen gevoel meer had in haar benen, dat ze zich moest vasthouden aan het dichtstbijzijnde meubelstuk. Ze hoorde achter haar de man nu luid lachen. Hij vond dit blijkbaar heel grappig. 49. In het hol van de leeuw Uiteindelijk verlieten ze de parking van het Carlton zonder dat er iemand problemen had gemaakt. Beide ontvoerde mensen konden weinig uitvoeren tegen de voorzorgsmaatregelen die de gangster hadden genomen. Ze werden terug geboeid en gekneveld zodanig dat ze niet konden communiceren. De tocht met de auto duurde zowat een uur. De auto stopte in de omstreken van Parijs. Een lange oprijlaan leidde naar een woonst. Deze woning was vanwege de bomen die de weg aflijnden, weggestoken in een zee van groen. Nadat de gangsters hun code woord aan de poort hadden ingesproken, draaide de beide delen van de poort open en konden ze hun tocht verder zetten. De auto reed nu langs een woning gebouwd in de Victoriaanse stijl, een uitzondering op de gebouwen die men hier in de streek kon vinden. Het maakte noch Jean-Pierre noch Katarina veel uit. Ze voelden zich gevangen en een of ander huis zou hun gevoel omtrent deze gebeurtenis niet veranderen. De auto hield halt voor een bijgebouw van het grote huis. De leider van de boeven leidde hen binnen in het huis, terwijl zijn handlangers de auto in een garage parkeerden. Zonder oponthoud, leidde hij hen naar de tweede verdieping. ‘Ik ben ervan overtuigd dat jullie meer weten dan jullie vertellen, maar wees gerust, voor de zon gaat slapen, zullen jullie mij de waarheid vertellen.’ De stem van de pedante gangster bracht hen weer naar de pijnlijke werkelijkheid. ‘Sorry, Katarina, maar jullie tocht kan hier eindigen. De derde tape is belangrijk, maar zoals ik kwam te zeggen, jullie weten volgens mij meer dan jullie loslieten. Hier mogen jullie zoveel gillen of roepen, niemand zal jullie te hulp snellen’ Zowel Katarina als Jean-Pierre voelden dat dit geen loze praat was. Als er nu niets gebeurde, zou dit hun zwanenzang zijn. Jean-Pierre keek naar Katarina. Wat hij voelde oversteeg elke angst of paniek. Het enige waar hij aan kon denken was Katarina. Haar welzijn was voor hem veel belangrijker dan zijn eigen gezondheid. Hij hield van haar en voor haar wilde hij sterven, maar hij hoopte uit het diepst van zijn hart dat zijn dood niet tevergeefs zou zijn. Katarina echter reageerde echter heel vreemd. Ze keek de gangster recht in zijn ogen en maakte onverstaanbare geluiden door het feit dat ze gekneveld was. ‘Heb je nog iets te zeggen, vooraleer ik jullie de beginselen van waterboarding ga uitleggen. Ik kan je verzekeren, dat niemand deze martelmethode kan weerstaan. Ondanks het feit dat je niet echt verdrinkt, voelt het wel zo. De paniek die je lichaam ervaart is niet te beschrijven. Vele sterkere mensen hebben zich gewonnen moeten geven na deze behandeling.’ Beide handlangers hadden ondertussen niet stilgezeten. Ze hadden in de badkamer het bad laten vollopen. Zonder te wachten en onder gedempte kreten trokken ze Jean-Pierre naar de badkamer. Katarina werd ook recht getrokken en op een stoel gedeponeerd naast het bad. Jean-Pierre wist dat hij nu echt zou sterven. Dit waren zijn laatste ogenblikken. Hij was meegegaan in een avontuur die slecht zou eindigen. Men zou hem de ergste marteling laten ondergaan die er bestond. Hij had over deze foltering gelezen. Niemand kon deze beproeving weerstaan, iedereen viel voor deze manier van overtuiging. Een paar minuten met een natte handdoek over het gezicht en het water die over het gelaat werd gegoten werd een doodservaring. Men probeerde bij het eerste vocht die door de doek kwam om te blijven ademen. Maar de voortdurende stroom van water maakte dit gewoon onmogelijk. De eerste dertig seconden kon ieder mens overleven. Maar na een korte onderbreking werd een herhaling van deze procedure iets wat met niets te vergelijken was. Het lichaam kon zich niet meer verzetten tegen deze marteling. De geest werd na een paar herhalingen van deze methode gebroken. Deze gangsters wisten hoe ze iemand moesten kapotmaken. ‘Ik ga je vriend beetje bij beetje verdrinken, Katarina. Als je van hem houdt, dan zeg je ons, hoe we in contact kunnen komen met die zogezegde Generaal of wie ook die derde tape in zijn bezit heeft. Het is de ultieme kans.’ Katarina mompelde onverstaanbare geluiden en leek volledig in paniek te zijn. ‘Heb je nog iets te zeggen, misschien, vooraleer we je vriendje verdrinken?’ De gangster scheen er zin in te hebben. Hij deed een teken naar een van zijn handlangers. Die kwam achter Katarina staan en deed haar knevel van voor haar gezicht weg. Katarina nam een grote slok van de verse zuurstof die beschikbaar kwam toen ze haar knevel afnamen. ‘Ik wil je alles vertellen, de waarheid.’ De leider trok zijn wenkbrauwen op. ‘Nu wil je beginnen te zingen, mijn liefje. Ik verzeker je, dat ik geen loze bedreigingen maak. Je vriendje gaat eraan als je niet het liedje zingt die we willen horen. Begrijp je wel goed wat zeg?’ Katarina knikte met een overtuiging alsof haar eigen leven ervan afhing. ‘Oké, laat maar horen, we zijn een en al oor, liefje.’ ‘Alstublieft,’ Katarina moest even adem halen vooraleer ze verder ging, ‘mag ik even een glas water vooraleer ik verder vertel, ik voel me namelijk niet zo goed.’ De gangster glimlachte. ‘Geen probleem, Katarina. Laat een glas water niet in de weg staan van de waarheid. Maar ik waarschuw je, als ik niet tevreden ben over wat je verteld, zal ik je laten stikken in dat beetje water dat je nu vraagt. Capisce!’ Ondanks de interventie van Katarina maakte de paniek zich meester van het lichaam van Jean-Pierre en de doodsvrees stond in zijn ogen te lezen. Hij begreep het helemaal niet meer wat er gebeurde toen plots de hel losbrak. 50. Dodelijk geweld De deur van de slaapkamer die naar de badkamer leidde, vloog uit de hengsels en tegelijkertijd vloog het venster van de badkamer aan diggelen. Het voorwerp die naar binnen werd geworpen, begon geweldig te roken. Katarina had de tegenwoordigheid van geest om zich van haar stoel op de grond te werpen. Geen seconde te vroeg want de leider van de gangster had vliegensvlug zijn pistool getrokken en schoot wild in het rond. Gelukkig had men Jean-Pierre nog niet in het bad gedeponeerd, want de gangster die hem vasthad, liet hem op de grond vallen toen zijn baas begon te schieten. Een van de kogels raakte de man die Jean-Pierre had vastgehouden in de keel en hij zonk op de knieën terwijl het bloed uit zijn mond en uit de wonde liep. Hij zakte opzij op de grond terwijl hij met alle macht zijn handen tegen zijn keel drukte in de hoop dat dit zou helpen. Jean-Pierre die op zijn zij lag en de man zo goed als in de ogen keek, wist dat als deze man in de komende minuten geen hulp zou krijgen, hij zou sterven. Het was duidelijk dat zijn longen volliepen met bloed. Zijn adem kwam in horten en stoten en zijn ogen stonden wijd open in doodsangst. Je kon bijna niets meer onderscheiden. De rook werkte gelukkig niet op de adem, anders had het er voor Jean-Pierre slecht uitgezien, die nog altijd gekneveld was. Katarina hoorde overal geluiden die ze niet kon thuiswijzen. Ze dacht dat ze schaduwen door de rook zag bewegen, maar het kan ook haar verbeelding zijn. Een van de slachtoffers van de schoten van de gangster was de spiegel in de badkamer. Niemand was er door gewond geraakt, maar Katarina had een van de scherven niet ver van haar op de grond zien vallen, voor dat de rook de badkamer had gevuld. Gedurende de momenten dat de rook de badkamer vulde, had zij de scherf gebruikt om haar boeien door te snijden. Ze had geluk. Ondanks het feit dat ze haar een paar keer een snede toebracht, kon ze haar boeien lossnijden. Ze sloop met bebloede handen over de vloer naar Jean-Pierre toe die ze ook van zijn boeien en knevel ontdeed. Toen de rook begon op te trekken, kregen de schaduwen vastere vorm en zag ze drie tot de tanden gewapende soldaten. Een van hen hield de wacht in de slaapkamer, een andere had de leider onder bedwang. Een derde boog zich juist over de tweede handlanger, die blijkbaar ook gedood was. De man in de slaapkamer gaf een bericht door in een draagbare mobilofoon. ‘Alles veilig. Geen slachtoffers in ons kamp. Twee doden bij de tegenpartij.’ Blijkbaar was dit voldoende want meer wou hij niet kwijt aan de persoon aan de andere kant. Jean-Pierre en Katarina waren nog niet van de verrassing bekomen, toen Generaal Tavernier binnen kwam gewandeld. ‘Blij jullie levend te zien, vrienden. Het zendertje heeft goed gewerkt en onze richtmicrofoon heeft alles kunnen volgen. Ik ben blij dat Katarina ons het sein heeft kunnen geven, het was ander misschien heel anders verlopen.’ De verbaasde blik van Jean-Pierre naar Katarina werd met een glimlach beantwoord. Ze kuste hem in volle publiek van de aanwezige soldaten op de lippen. ‘Ik heb het zendertje nog kunnen inslikken, door te veinzen dat ik viel tegen het nachtkastje in het Carlton.’ Dat verklaarde natuurlijk waarom de soldaten juist op tijd binnen waren gevallen. Het kon inderdaad helemaal anders uitgedraaid zijn, had Katarina deze list niet kunnen gebruiken. Jean-Pierre mocht er niet aan denken. Hij keek nog even naar het bad dat gevuld was en de handdoek en de kan met water die op de kant van het bad stond. ‘Generaal, waarom hebt u een van de diskettes uit onze kamer weggenomen?’ vroeg Katarina verontwaardigd. Ze was nu wel blij gered te zijn door hem en zijn soldaten, maar het zou misschien nooit zo ver zijn gekomen, waren alle diskettes door de gangster gevonden. De Generaal keek haar even verontwaardigd aan. ‘Op mijn woord van eer, Katarina, ik heb niets uit jullie kamer weggenomen. Ik veronderstelde toen ik hoorde dat er een ontbrak dat jullie die ergens anders verborgen hadden.’ Katarina schudde heftig met haar hoofd. ‘Neen, ik zou dit nooit doen. Ik acht ons leven meer waard dan een domme diskette.’ Was de aandacht van de soldaat afgeleid door de discussie tussen de Generaal en Katarina? Wie weet, maar het gebeurde razend snel. De gangster met de handschoenen, kon zijn ellenboog in het gezicht van de man slaan en in de zelfde beweging trok hij het tweede pistool van de man en hield hij het tegen het hoofd van de man. ‘Niemand een beweging of de soldaat sterft. Werp jullie wapens op de grond’ Hij ontwapende de man die hij onder vuur had vliegensvlug. De overgebleven boef zwaaide met zijn vrije hand naar de Generaal en de andere soldaat dat zij de weg naar de deur van de slaapkamer moesten vrijmaken. Deze konden dan ook niet anders dan voldoen aan de eisen van de gangster. ‘Misschien is op dit moment twee diskettes beter dan drie. Daar kan ik voorlopig vrede mee hebben, maar dat je mijn twee beste mannen hebt neergelegd, dat kan ik niet vergeven.’ Hij duwde de man voor hem in de rug zodat hij in de armen van de Generaal en zijn vriend tuimelde. Jean-Pierre zag hem zijn pistool richten naar Katarina en zonder een moment te aarzelen sprong hij in de vuurlijn om Katarina te redden. Een schot weerklonk en de schreeuw van Jean-Pierre die daarop klonk was het enige wat de gangster nodig had om zich uit de voeten te maken. ‘Neen,’ Katarina zag Jean-Pierre voor de tweede keer in zo’n korte tijd tegen de vloer gaan. Deze keer had de man niet gemist. Op het hemd van haar vriend verscheen een bloedrode vlek en Jean-Pierre bewoog niet meer. 51. Los! De Generaal had direct na het fatale schot zijn mobieltje uit zijn zakken gevist en wat orders in het ding geroepen. Die man mocht niet ontkomen met de diskettes of alles zou tevergeefs zijn geweest. Maar zijn tweede bevel was naar een van zijn soldaten. ‘Maak dat de mannen van de ambulance die we voorzien hadden hier zo rap mogelijk boven komen.’ Katarina had zich ondertussen op haar knieën naast Jean-Pierre gezet. Zonder zich te bekommeren om het bloed, luisterde ze met haar hoofd op de borst van haar vriend. ‘Hij leeft nog, maar zijn hartslag is heel zwak en onregelmatig. Alstublieft, doe iets.’ De tranen liepen langs haar gezicht. In haar gezicht was de paniek te lezen maar tevens de liefde voor de man die haar het leven had gered. De gangster wou haar neer knallen en Jean-Pierre had zich voor de kogel geworpen. ‘L’histoire se répète’, de geschiedenis herhaalt zich, dacht Katarina, toen ze dacht hoe haar moeder door haar kersverse man gered was. Hij had het moeten bekopen met de dood. Ze mocht er niet aan denken dat Jean-Pierre het niet zou halen. ‘Katarina, binnen een paar minuten zijn de hulpdiensten hier. Ik ga naar beneden om hen op te vangen en instructies te geven over Jean-Pierre en waar ze hem kunnen vinden. Voel zijn pols, volg zijn hartslag. Moest het nodig zijn, ken je CPR?’ Katarina keek op naar de Generaal en hij moest zijn vraag nog eens herhalen vooraleer het tot haar doordrong. Ze knikte en nam direct zijn hand in haar schoot en voelde aan zijn pols. Haar gezicht werd doodsbleek. Zij voelde geen hartslag meer. ‘Ik voel niets!’ ‘Begin met de reanimatie, Katarina, ik licht de hulpdiensten in.’ Generaal de Tavernier haastte zich naar beneden, terwijl Katarina zich probeerde haar lessen EHBO te herinneren. Paniek was geen goede raadgever in zo’n situaties, ze moest zich herpakken. Ze legde een hand op zijn voorhoofd en kantelde het voorzichtig wat naar achteren. Tegelijkertijd tilde ze met twee vingers van haar andere hand de kin van Jean-Pierre op. Daarna zette ze beide handen midden op de borstkas en begon met de borst compressies. Dertig compressies afwisselen met twee beademingen. Zo had ze het geleerd. Ze hoorde Jean-Pierre’s ribben kraken onder haar handen maar gaf er niet echt acht op. Toen ze aan dertig kwam, zag ze dat er nog geen verandering in de situatie was en begon de mond-op-mondbeademing. Ze kantelde terug het hoofd en deed de kinlift, kneep Jean-Pierre’s neus dicht, zette haar mond op zijn mond en blies haar adem in hem. Ze keek naar zijn borstkas en zag die omhoog gaan en liet hem uitademen. Daarna blies ze nog eens haar levensadem in zijn mond. Toen ze halverwege de twee reeks compressies was, hoorde ze geluiden die van de benedenverdieping kwam. De hulpdiensten waren gearriveerd. Zonder op te kijken, terwijl ze reeds stommelende geluiden op de trappen deed ze gewoon verder met de reanimatie. Drie mannen kwamen de kamer binnen. Een van hen nam het voortouw en was waarschijnlijk de dokter. ‘Oké, aan de kant Mevrouw, wij nemen het over. Hoeveel reeksen heb je al gedaan?’ Katarina stak twee vingers op naar de dokter, ze kon gewoon geen woord over haar lippen krijgen. De angst om Jean-Pierre te verliezen, snoerde haar keel toe. ‘Iedereen wat achteruit, geef ons plaats om ons werk te doen.’ Hij had ondertussen de pols genomen en knikte ontkennend naar de andere twee hulpverleners. Deze hadden ondertussen een grote tas op de grond gezet en haalden een draagbare defibrillator uit deze materiaalkist. Ondertussen was de dokter Jean-Pierre’s bovenkleding aan het opensnijden. De twee elektroden werden op de borst van Katarina’s vriend geplaatst terwijl ze met haar handen voor haar mond angstig stond toe te kijken. Een elektrode werd er geplaatst op de rechterkant onder het sleutelbeen, de andere onder de linker tepel. Een van de helpers laadde de machine op en gaf een waarschuwing voor hij de schok gaf. Het was muisstil in de kamer toen naar het scherm van de machine van de defibrillator werd gekeken. De dokter gaf een bevel door aan de bediener van de machine. Die stelde de machine bij en na het opladen gaf zijn waarschuwing door. De schok volgde. Nog altijd geen reactie. De dokter gaf opnieuw verdere instructies en opnieuw werd de machine aangepast door de hulpverlener. Katarina had gezien dat hij zijn wenkbrauwen fronste en bezorgd keek. Of zag ze dit verkeerd? Katarina beet vertwijfeld op haar vingers. Was er dan geen geluk weggelegd voor hen twee? Zou dit het einde betekenen van hun relatie? Ze hoorde door haar tranen heen het roepen van de waarschuwing: ‘Los!’ 52. De begrafenis Een week later… Het was een triestige dag. De begrafenis werd nog extra overschaduwd door de miezerige motregen die zijn accent gaf aan het verdriet van de aanwezigen. Katarina had geen tranen meer over. Ze had de ganse week geweend en getreurd. Het had zo niet mogen aflopen. Haar blik dwaalde over de eikenhouten kist, bespat met druppels regen. Op de lichtbruine kist lag een ruiker rode rozen. Katarina wist niet waarom ze zo graag rood zag. Het was het kleur van bloed, bloed dat vergoten was. Toch had ze niet gekozen voor de witte lelies zoals de verkoopster van de bloemenwinkel suggereerde. Ze keek met vermoeide ogen even rond haar. Vele kennissen en vrienden waren gekomen om hun laatste respect te betuigen. Ze kende iedereen en zou hen allemaal persoonlijk bedanken voor hun steun. Het was het minste dat ze kon doen. Ze had zelf alles georganiseerd ondanks het feit dat ze zich op de rand van een emotionele afgrond voelde balanceren. Ze had geholpen om de kleren uit te kiezen voor de overledene. Ze had de nodige doodsaankondigingen verstuurd en de priester opgezocht die de dienst zou leiden. Katarina had de bloemen en de kist gekozen. Ze moest echter bekennen dat ze dit allemaal niet tot een goed eind had kunnen brengen zonder haar zuster Cecile. Haar tweelingzuster deelde in haar verdriet en steunde Katarina waar ze maar kon. De Generaal was ook aanwezig. Hij was in staatsiekledij voor de gelegenheid. Het was zijn manier om te zeggen dat hij het heel jammer vond dat dit gebeurd was. Ondanks het feit dat de man alles goed had voorbereid was het misgelopen. Hij had voorzien dat iemand in de operatie kon gekwetst raken, maar het ergste had hij niet kunnen voorkomen. Zelfs de hulpdiensten die zowat aan de ingang van de plaats van de schietpartij stonden, waren te laat gekomen. Nadat Jean-Pierre was neergeschoten en dat Katarina en de hulpdiensten hem hadden proberen te reanimeren had de gangster geprobeerd om zich een weg naar buiten te schieten. Hij werd echter met geweervuur van een aantal mannen van de Generaal terug in een van de kamers van de eerste verdieping teruggedrongen. De gangster die Vincent Beau bleek te heten, werd door een kogel getroffen. Deze bleek achteraf dodelijk te zijn geweest. De lafaard had echter nog een ander slachtoffer in zijn laatste levensminuten meegenomen. Was het bedoeld of per toeval, maar de kamer waarin hij gevlucht was, bleek de kamer te zijn waar de Barones gevangen werd gehouden. Zonder pardon had hij de vrouw met een laatste krachtinspanning in het hart geschoten vooraleer hij zijn laatste adem uitblies. Katarina had op dat moment enkel oog voor de pogingen van de hulpdiensten om haar vriend terug van de doden te roepen. Uiteindelijk bleken ze bij Jean-Pierre na de zoveelste poging een hartslag te voelen. Hij werd in kritieke toestand naar het dichtstbijzijnde hospitaal gevoerd waar ze hij direct geopereerd zou worden. Katarina had pas in het hospitaal terwijl zij wachtte op het verdict van de specialist die de operatie uitvoerde, gehoord van haar moeder. Haar wereld was in elkaar gestort. Gelukkig kwam Cecile haar heel vlug vergezellen en konden ze elkaar wat steunen. Cecile had niet zo’n goede verstandhouding met haar moeder als Katarina, maar het was toch ook haar moeder en op dat moment konden ze enkel elkaar proberen recht te houden. Toen Katarina uiteindelijk het serieuze gezicht van de specialist zag, wist ze dat dit niet veel goeds voorspelde en ze klampte zich vast aan haar tweelingzuster terwijl ze wachtte op de woorden van de dokter. ‘Uw vriend is nog altijd in kritieke toestand. We hebben hem echter gestabiliseerd. Er zijn geen vitale organen geraakt en dat is het voornaamste. De eerste 24 uren zijn belangrijk. We houden hem op Intensieve Zorgen zodanig dat we hem heel goed kunnen volgen. De eerste dagen zullen we hem in kunstmatige coma houden. We doen dit omdat er tijdens de hartstilstand geen bloedsomloop is geweest. Alle lichaamscellen, dus ook de hersenen, hebben het een tijdje zonder bloed en dus zuurstof moeten doen. Daardoor kan er een zwelling in de hersenen ontstaan. We stoppen de kunstmatige koeling na 24 uur en zullen dan zien wat het uiteindelijke verdict is. U mag hem even zien, maar hij heeft vooral rust nodig.’ Katarina en Cecile hadden hem bedankt. Zowel zij als Cecile gaven hem een hand en daarna hadden ze zich gespoed naar Intensieve zorgen waar Jean-Pierre lag. Ze hadden hem gezien met een wirwar van buisjes en draden, toestellen die af en toe een geluidje maakten en met een bleke slapende Jean-Pierre. Katarina had hem heel voorzichtig op zijn voorhoofd gekust. Een tweetal tranen waren daarbij van haar gezicht op zijn lippen gevallen. Ze dacht aan dit alles terwijl ze de kist in de aarde zag dalen. Was Jean-Pierre er niet geweest dan zou zij haar moeder vergezeld hebben in de dood. Hij had haar, met gevaar voor zijn eigen leven gered. Zo veel gevoelens raasden door haar lichaam en vele hadden te maken met het verdriet voor het heengaan met haar moeder. Een van deze gevoelens sprak echter van liefde voor een man en daardoor had ze hoop, hoop op leven. 53.Het herstel De tijd gedurende de begrafenismaaltijd leek Katarina een eeuwigheid. Ze wist dat veel mensen van ver gekomen waren om hun laatste eer te bewijzen en hun deelneming in haar verlies te betuigen. Ze kon zomaar niet wegsluipen. Zo was ze niet. Ondanks dat ze een stekende hoofdpijn had, bleef ze haar rol vervullen en dankte iedereen persoonlijk voor hun komst. Uiteindelijk waren de laatste koppel vertrokken en was zij samen met Cecile alleen in de zaal waar de maaltijd was doorgegaan. ‘Bedankt voor je steun, zus. Zonder jou had ik het niet aangekund.’ Cecile nam haar even in een dichte omhelzing. Ze moesten geen woorden gebruiken, ze wisten wat ze voelden voor elkaar en welk verlies ze deelden. Katarina maakte zich voorzichtig uit de omhelzing los. ‘Ik ga nog even langs bij Jean-Pierre in het hospitaal. Hij mag morgen al naar huis. Ik heb zoveel te danken aan hem. Ik heb een levenslange schuld aan hem, zonder hem was ik ook dood geweest. Ik heb schrik dat hij mij zal haten om wat er gebeurd is.’ ‘Haten?’ Cecile keek verbaasd. ‘Jean-Pierre zou nooit een kogel voor je opgevangen hebben als hij je niet lief had. Het is juist omdat hij zoveel van je houdt dat hij dit gedaan heeft. Katarina, daar mag je nooit aan twijfelen. Als ik hem een beetje kan inschatten, zal hij juist zo reageren als jij nu.’ ‘Hoe bedoel je, als mij? Ik ben bedroefd en gelukkig tegelijkertijd. Ik ben blij te leven maar de wonde van mijn moeders dood bloed nog. Ik weet niet hoe ik daarmee om moet gaan.’ Cecile streelde haar zusters haar. ‘Je zegt het juist. Zo zal hij zich ook voelen, blij omdat jij nog leeft en triestig omdat je moeder, onze moeder tegelijkertijd gestorven is. Kom, Kat, ga naar je vriend en geef hem van mij ook een kus. Dat hij gauw beter wordt. Ik heb gehoord dat hij morgen het ziekenhuis al mag verlaten?’ Katarina knikte. ‘Ja, hij is na de eerste 24 uur zo vlug verbeterd dat het bijna een wonder mag heten. De thuisverzorging zal verder de zorgen voor zijn verdere genezing op zich nemen. Maar je hebt gelijk, nu is mijn plaats aan zijn bed. Houd je goed, Cecile, je denkt alleen maar aan mij, maar het was toch ook jouw moeder.’ Cecile beet even op haar lip, maar ze kon de tranen verdringen. Ze was een sterke vrouw, Katarina had dit gedurende de laatste dagen kunnen ervaren. Misschien was de relatie tussen hun moeder en Cecile niet altijd goed geweest, dat kon ze niet ontkennen, maar misschien was het juist omdat ze eenzelfde karakter hadden. Met een laatste kus verliet Katarina haar zus en vertrok ze richting hospitaal. Ze had maar weinig geslapen de laatste dagen en ze voelde dat dit zich begon te wreken. Ze zou zo wegdutten. Ze schrok bijna toen ze dat dacht, want haar ogen waren aan het toevallen. Ze zette de radio heel luid en reed iets trager. Niemand wist beter dan zijzelf hoe vlug een ongeluk gebeurd was. Na de raid op het kasteel en hun vlucht uit ‘Le Tapis Rouge’ had ze het aan den lijve ondervonden. Nu mocht ze niet dezelfde fout maken. Het duurde niet lang of ze vond een plaatsje op de overvolle parking van het hospitaal. Jean-Pierre lag op het zevende verdiep op kamer 766. Ze klopte voorzichtig op de deur maar hoorde niets. Stilletjes duwde ze de deur open en keek om de hoek. Ze zag dat hij rustig lag te slapen. Ze hadden de pijnstilling ondertussen bijna volledig teruggeschroefd en hij begon weer een mooie gezonde kleur te krijgen. De specialist had haar al verschillende keren gezegd dat hij een goede engelbewaarder moet gehad hebben. Ze ging voorzichtig op een stoel naast zijn bed zitten. Ze zag dat een lok haar voor zijn oog gevallen was en duwde die met een lieflijk gebaar weer op zijn plaats. Blijkbaar had hij niet echt diep geslapen, want hij draaide traag zijn hoofd naar haar om. ‘Katarina, jij bent het. Ik heb van je gedroomd.’ Ze glimlachte naar hem. ‘Hopelijk was het dan geen nachtmerrie, schat.’ Hij sloot even de ogen. Toen hij ze terug opende zag ze pretlichtjes in zijn ogen. ‘Ik vertel het je nog wel eens.’ Zonder dat zij het gemerkt had, was zijn hand nader geschoven. Hij legde zijn warme hand over die van haar. ‘Ik zou je in mijn armen willen nemen en je troosten, Katarina. Ik weet dat deze dagen hard voor je zijn geweest. Als ik het kon had ik haar ook willen redden, maar…’ Ze legde haar vinger op zijn lippen als een teken dat hij niet verder moest spreken. Katarina boog zich over Jean-Pierre en gaf hem een zachte zoen op zijn lippen. Ze voelde dat hij het niet erg vond en gaf hem nog een vlugge kus op zijn wang. ‘De laatste kus is van mijn zus maar de eerste was van mij.’ Jean-Pierre glimlachte terug. Hij dacht zo min mogelijk aan alles wat er gebeurd was. Het zou toch niets veranderen. Hij was blij dat hij Katarina gered had en dat hij het er levend van afgebracht had. ‘Als je je sterk genoeg voelt, kan je morgen mee. De Generaal heeft ons uitgenodigd om ons het een en het ander te vertellen.’ ‘Wat is er gebeurd? Weet je over wat het gaat?’ Jean-Pierre fronste het voorhoofd. Hij had het niet zo voor de Generaal, maar Katarina vertrouwde hem blijkbaar. Katarina stak de schouders op. ‘Ik zou het niet weten, maar ik veronderstel dat het belangrijk is. Je mag hem dan alles toeschrijven wat niet goed is, het is geen man die zo maar praatjes maakt. Dus we zien dan wel. Als je er wilt bij zijn, dan zou ik aanraden om zo veel mogelijk slaap in te halen. Ik blijf hier bij je en slaap wat in de zetel.’ Terwijl hij knikte naar haar, vielen zijn ogen al toe. De weerspannige lok viel weer voor zijn gezicht. Hij kwam echter nu niet meer wakker toen ze nog maar eens liefdevol de lok weer op zijn plaats streek. 54.De uitnodiging Katarina duwde de rolstoel waarin Jean-Pierre in zat. Hij was nog niet sterk genoeg om grote afstanden te voet af te leggen. Het was echter wel een wonder dat hij zo rap genas. Sinds haar bezoek in het ziekenhuis was er een last van haar schouders gevallen. Ze wist dat Jean-Pierre van haar hield, zonder voorbehoud. Ze hield ook zielsveel van hem. Katarina zou hemel en aarde willen bewegen om haar schuld aan hem te kunnen inlossen, maar ze wist dat ze dit met al het geld van de wereld niet zou kunnen klaren. Ze was gekleed in een sober zwart ensemble, maar de rode sjaal was haar merkteken. Rood vergezelde haar waar ze ook ging. Jean-Pierre had met de hulp van Katarina in een strak maatpak gehesen, maar hij stond erop om een rode das te dragen. Hij merkte schelms op dat iedereen die het tot nu nog niet gezien had, dan ook zou zien dat ze samen pasten. Het was even voor drie uur in de namiddag en het was een zonovergoten dag. Een dag in het voorjaar, een van de eerste mooie lentedagen. De bomen hadden al knoppen en de eerste bloemen kwamen al uit. Hij had genoten van het zicht van de krokussen en narcissen, de vogels die elkaar de loef aan het afsteken waren met hun liederen. Het leven was mooi en verliefd zijn maakte het leven de moeite waard om te leven. De Generaal had hen uitgenodigd in zijn woonst die omgeven was door een mooi bloemenpark. Beide zijden van zijn huis waren afgebiesd met reuzengrote eikenbomen. Ze kroonden majestueus het huis en onderstreepten de belangrijkheid van de persoon die erin woonde. Met de hulp van een twee bediendes werd de rolstoel met Jean-Pierre de paar trappen op gedragen om het huis te kunnen betreden. Jean-Pierre gaf zijn ogen goed de kost maar Katarina had daar blijkbaar al geweest en duwde de rolstoel in de richting van de werkkamer van de Generaal. Toen ze binnenkwamen kwam de man hen al tegemoet. Met een brede lach op zijn gezicht verwelkomde hij hen. ‘Katarina, Jean-Pierre, welkom vrienden. Wacht, ik maak wat plaats vrij aan mijn bureau, dan kan je beiden naast elkaar zitten. Let absoluut niet op de rommel die ik maak. Als vrijgezel moet ik geen rekening houden met een vrouw en dat spreekt niet echt in mijn voordeel zoals je ziet.’ De man overdreef want Jean-Pierre zag weliswaar veel boeken en papieren liggen, maar van wanorde of gebrek aan netheid was geen spoor. Katarina manoeuvreerde de rolstoel tot voor het bureau en nam dan ook plaats. Op de vraag of ze iets wilden drinken antwoorden beiden dat het niet hoefde voor hen. ‘Laat ons direct overgaan tot de orde van de dag, Generaal. Jean-Pierre is nog vlug moe en ik zou het jammer vinden als hij nadeel ondervond van deze vergadering.’ De ondertoon deed de Generaal even opkijken naar Katarina. Hij ontmoette haar koele blik, maar toonde zich even onaangedaan onder haar blik. Nadat hij achter het bureau had plaatsgenomen en een slokje van zijn glas water had gedronken vouwde hij de handen in elkaar en keek hen om beurten aan. ‘Katarina, Jean-Pierre,’ begon hij en schraapte nog even zijn keel. ‘Ik heb jullie vandaag hier laten komen om voor jullie de losse eindjes aan elkaar te knopen. Ik weet dat jullie nog met veel vragen zitten maar laat me eerst en vooral nog eens mijn uitdrukkelijke spijt uitdrukken met het schielijke overlijden van je moeder, Katarina. Ik zou mijn ziel verkopen als ik haar zou kunnen terugbrengen, maar hoe graag we dit ook wensen, het is onmogelijk om de klok terug te draaien.’ Hij schonk zijn glas nog wat bij met de karaf water die hij bij zich had staan. ‘Vincent Beau, de moordenaar van je moeder, was geen onbekende voor de politie en de gerechtelijke diensten. Hij was als buitenechtelijk kind van een maffiabaas van kinds af aan de verkeerde weg opgegaan. Hij heeft zich opgewerkt door de jaren heen in de misdadigerswereld en was uiteindelijk de rechterhand van een van de grootste drugsmaffia peetvaders van Europa. Men kon hem nooit op heterdaad betrappen en hij leidde een luxeleven met de lucratieve inkomsten van zijn diensten voor deze drugbaas. Zijn specialiteit was een netjes afgeleverde huurmoord. We kwamen te weten via een tipgever dat ze de Franse regering hadden geïnfiltreerd en dat ze een zekere minister chanteerden met zijn buitenechtelijke praktijken. Deze minister was een regelmatige bezoeker van Chateau Dauphin.’ Toen deze naam viel, keken Jean-Pierre en Katarina naar elkaar. ‘Hoe komt moeder hier in het verhaal? Waarom werd zij van spionage beschuldigd? Ik begrijp het allemaal niet goed.’ Katarina leek zenuwachtig en door de klank van haar woorden klonk een zweem van ongeduld. ‘Daar kom ik direct op. We wisten dus dat de Franse minister contacten had met de drugsmaffia. We wisten echter niet wat zijn rol was in hun organisatie. Waarvoor chanteerden ze hem, wat moest hij hen afleveren? Het kon alles zijn en we wilden hen niet alarmeren door de minister op te nemen om te ondervragen. Daarom ben ik naar je moeder getrokken en haar de vraag gesteld of ze voor ons, de minister wou afluisteren en bewijzen verzamelen over wat hij in zijn schuld voerde.’ Katarina had haar hand voor haar mond. Ze wou haar bevende lippen verbergen omdat ze weer dacht aan de dood van haar moeder. ‘Dus u hebt Beatrice, de Barones gevraagd om te spioneren voor u, om inlichtingen te verzamelen over de drugsbende en hun bedoelingen, als ik het goed begrijp,’ vatte Jean-Pierre met een kalme stem samen. ‘Dat is correct, Jean-Pierre,’ antwoordde de man achter het bureau. ‘Beatrice, was in dienst van de DGSI, Direction Générale de la Sécurité intérieure. Het is door haar activiteiten en door de tapes die ze gemaakt heeft dat we zowel de minister als de drugsbende hebben kunnen oprollen. Trouwens, we hebben de derde tape gevonden. Hij was gevonden door iemand van de kuisploeg die de kamers in Carlton schoonmaakten en ontvreemd. De bewuste persoon is direct door de directie van het hotel ontslagen vanwege deze diefstal van goederen. Ik kan enkel maar mijn spijt uitdrukken dat dit zo is gelopen. Ik weet dat het niets veranderd, maar je moeder is gestorven voor het vaderland.’ Katarina was bleek geworden. ‘Generaal, ik ken mijn moeder zo wel een beetje en ik weet ook het een en ander van u. Ik kan hier enkel maar uit besluiten dat u mijn moeder hebt omgepraat om deze dingen te doen. Zij zou zelf uit eigen initiatief tot zo’n handelingen overgaan, zelf niet voor haar land.’ De Generaal wou protesteren maar Katarina hief haar hand op. ‘Doe geen moeite, Generaal. Met deze wetenschap kan ik u niet meer onder de ogen komen zonder u te zien als de onrechtstreekse moordenaar van mijn moeder. Ik verwacht tegen vanavond u ontslag uit de Raad van Bestuur en ik wens verder geen contact meer te hebben met u of met uw organisatie.’ De man fronste de wenkbrauwen en zuchtte. ‘Ik had het graag anders gezien, maar je mag erop rekenen, ik dien straks mijn ontslag in, Katarina.’ ‘Barones Katarina, Generaal!’ Ze stond recht en nam de rolstoel van een verbaasde en geschrokken Jean-Pierre vast en vertrok zonder nog een woord te zeggen. 55.Een intieme dans Een maand later… Katarina had het zwaar gehad in de weken na het bezoek aan de Generaal. Haar woede tegenover de man die haar moeder de dood had ingejaagd, had haar nog net recht gehouden. Noch Cecile, noch Katarina hadden hun moeder willen bezoeken toen ze opgebaard lag in het mortuarium. De tweelingzusters wilden beiden het beeld bewaren die ze hadden van hun moeder toen ze nog leefde. Ze hadden op dat moment op aanraden van de Generaal ook geweigerd om kennissen toe te laten haar nog te bezoeken omdat het onderzoek nog lopende was. Jean-Pierre was ondertussen goed hersteld. Iedere dag won hij weer iets aan kracht bij en met hulp van een gerenommeerde fysiotherapeut kon hij zijn lichaam weer gebruiken zoals voor de schotwonde. Hij probeerde zijn vriendin op te beuren en zocht verschillende dingen om haar wat te verstrooien. Hij probeerde haar te verwennen met een goed glas wijn en een lekkere maaltijd en ondanks dat Katarina zijn pogingen waardeerde, kon ze er echter niet echt van genieten. Rouwen heeft zijn tijd nodig, dacht Jean-Pierre en hij nam het haar niet kwalijk. Na een paar weken, begon Katarina echter weer te glimlachen als hij bij haar was. Hij wist dat dit een goed teken was, maar probeerde niets te overhaasten. Hun liefde voor elkaar bleef in die weken bij tedere kussen en wat knuffelen. Jean-Pierre wist wat het was om een moeder te verliezen. Hij had zijn ouders verloren toen hij nog heel jong was. Zijn moeder had een speciale plaats in zijn leven gehad en daarom kon hij zich heel goed inleven in het Katarina’s verdriet. Hij had ondertussen zelf een portie ongeluk toegedeeld gekregen. Hij ontdekte een aangetekende brief en een dagvaarding die hem toegezonden werd in zijn bus terwijl hij met Katarina op stap was. De aangetekende brief was zijn ontslag als accountant. Hij kon het zijn werkgevers niet kwalijk nemen. Trouwens, hij had voor een ander leven gekozen en daarover hij had geen berouw. De dagvaarding kwam echter wel als een koude douche. Zijn werkgever had een advocaat ingehuurd en had hem van contractbreuk beschuldigd. De som die hij vroeg zou hem een groot deel van zijn spaarcenten kosten. Het werd hem wel eventjes warm toen hij aan het rekenen sloeg. Maar dat was niets vergeleken met wat Katarina te verduren had. Katarina begon langzaamaan weer van het leven te genieten. Ze had het beheer van het kasteel na een paar weken weer op haar schouders genomen. Ze wist niet of dat ze een goede zakenvrouw zou zijn. Ze wou het toch zeker proberen, al was het maar in nagedachtenis van haar moeder, de Barones Beatrice. Jean-Pierre was blij met de verandering bij zijn vriendin. Hij vroeg haar hoe het ging met de zaken en als ze wilde dat hij altijd een handje wou helpen met zijn boekhoudkundige kennis, maar ze weigerde steeds zijn hulp. Ze had hem beloofd dat hij een beter leven zou hebben en ze wilde niet dat hij zich zorgen zou moeten maken om de centen en de winst. Cecile had ervoor gezorgd dat Jean-Pierre na de ongelukkige dood van de Barones, gehuisvest werd in een woning die ook in het bezit was van de Barones en die niet echt ver van het kasteel gelegen was. Van het moment dat hij met de auto kon rijden, reed hij met een huurauto op en af tussen zijn verblijfplaats en het Chateau Dauphin. Een maand na de vergadering met de Generaal, wou Jean-Pierre in de vroege morgen zijn auto nemen om terug naar het kasteel te rijden. Zijn verrassing was groot toen hij voor zijn deur een zwarte limousine zag staan. De chauffeur van het kasteel nodigde hem uit om plaats te nemen in de anders lege auto. Die reed hem in een kwartiertje naar de plaats waar hij de laatste weken zo veel was geweest. Toen de limousine stopte en hij uitgestapt was, zag hij Katarina, gekleed in een schitterende rode avondjurk op de trappen van het kasteel staan. Haar gezicht schitterde met een prachtige lach en haar ogen keken hem ondeugend aan. Dit was de vrouw in het rood waar hij verliefd op was geworden en plots ging zijn hart sneller slaan. ‘Dag, schat van mij, welkom op het Chateau. Ik heb je de laatste tijd niet kunnen tonen dat ik je zo graag zie.’ Katarina nam zijn arm en leidde hem de trappen op, door de deur de inkomhal binnen. ‘Ik probeer vandaag wat daarvan goed te maken.’ Ze leidde hem door de hall naar de trap die naar de kamers voerde. Jean-Pierre keek haar even van opzij aan, maar zij glimlachte alleen, zonder veel meer te vertellen wat ze van plan was. Katarina leidde hem naar de Chambre Rouge, de Rode Kamer die hij de eerste dagen van zijn verblijf op het kasteel al had leren kennen. ‘Ik heb de kamer een nieuw naamplaatje gegeven, als eerbetoon voor de nieuwe eigenaar.’ ‘Wat, Katarina, heb je het kasteel verkocht, maar is dat wel verstandig, heb je dit wel goed overdacht?’ Jean-Pierre wist dat ze hier veel emotionele banden had, deze doorsnijden zou misschien niet echt een goede beslissing zijn. ‘Sorry, schat, ik vond dat het kasteel nood had aan een nieuwe aanpak. Ik hoop dat je de nieuwe eigenaar even leuk vind als ikzelf.’ Ze wees op het bordje op de deur. Jean-Pierre las het met verbazing. ‘Chambre Jean-Pierre!’ Hij keerde zich naar Katarina die zich heel dicht tegen hem aandrukte en hem hartstochtelijk kuste. Hij was te verbaasd om echt te reageren. Zijn verstand sloeg even tilt. ‘Wat bedoel je hiermee, is het kasteel dan toch nog van jou of…?’ Deze vraag kon hij net nog tussen twee vurige zoenen in krijgen. ‘Neen, mijn lieve schat die je bent. Blijkbaar had mijn moeder al een tijd geleden het kasteel op mijn naam gezet, ik wist er echt helemaal niets van. Maar met de regeling van de erfenis is alles uit gekomen. Je hebt er bijna je leven bij ingeschoten om met mij op stap te zijn. Dit was het minste dat ik kan doen. Maar ik moet je nog één ding vragen?’ ‘Eh…oké, dank je, Kat. Ik ben er gewoon onderste boven van. Wat een verrassing! Vraag maar raak. Ik kan je niets weigeren, dat weet je toch.’ Katarina was gelukkig. Ze wist dat ze het juiste had gedaan. ‘Ik moet het kasteel alleen nog een nieuwe naam geven, maar gezien je vanaf nu de eigenaar bent, laat ik de keuze aan jou over. Jean-Pierre, hoe wil jij je kasteel noemen? Misschien moet je er even oven nadenken, het hoeft niet direct?’ Hij keek haar aan en zijn gezicht begon terug kleur te krijgen na de eerste schrik. ‘Dat is helemaal niet moeilijk, daar hoef ik niet lang over te denken. Als ik naar jou kijk is er maar een naam mogelijk: Chateau Rouge, het rode kasteel.’ ‘Hé, dat is een goede naam, schat, je weet dat ik houd van rood, maar ik houd nog veel meer van jou. En daarom wil ik je nu…helemaal voor mij alleen.’ Ze trok hem door de deuropening van de kamer en deed de deur achter hem dicht. ‘Laat me je bedienen, mijn kasteelheer.’ Ze opende zijn hemd en kuste even het genezende litteken van de schotwonde. Dit was het begin van een vurige dans. Twee tangodansers die iedere beweging van elkaar kenden en die met passie bedreven. Jean-Pierre die al een tijd hunkerde naar deze innige dans, zette de volgende stappen. Hij ontdeed Katarina van haar prachtige rode jurk en zag dat ze, waarschijnlijk voor de gelegenheid, zich gekleed had in rode kanten lingerie. Hij streelde haar lichaam door de kleren heen. Katarina liet zich niet onbetuigd, want een tango dans je met twee. Een paar seconden later stond ze naakt voor hem, terwijl hij in antwoordde met zijn eigen naaktheid. In een passievol duel kusten en streelden ze elkaar. Beiden konden er niet genoeg van krijgen. Jean-Pierre nam Katarina bij de arm en leidde haar naar het hemelbed, waar ze zich samen in neervlijden. Hij herontdekte de bekende plaatsen, danste verder met zijn lippen en vingers, terwijl zij kreunend van genot, de melodie van de dans volgde. Niets was nog belangrijk rond hen. Enkel hun liefde en hun passie telde. Ze kwamen gauw in een werveling van bewegingen tot een dansfinale die hun eenheid onderlijnde. Zowel Katarina als Jean-Pierre wisten dat dit echt was en als het aan hen lag, zou dit nog heel lang mogen duren. 22/05/2015 E I N D E © Rudi J.P. Lejaeghere THE WOMAN IN RED 1. The dance She was undoubtedly the most beautiful woman present. The red garb she wore emphasized her seductive forms. The deep low cut of her dress hardly concealed her good looking bosom. While she gave everyone who spoke to her a sultry look, her body was telling this evening she was open to an adventure. The man at the buffet was watching her close for a while already. While he tasted the salmon that was exquisite, he established the fact it wasn't the first time for her. The little gestures, the hankering glance that held a promise, they were all trained. One by one, studied movements, like a chess game, with the only outcome that resulted in a victory. The woman was hunting, and her prey was unresisting, already captured in her nets, without being aware of it. When the music started with a slow, sweet as honey, he saw his opportunity and dodged a few women, who were attracted to him. Meanwhile, he had put his glass of champagne on a little table on the side. He caught her attention looking straight in her eyes. ‘May I have this dance?’ Classic, but irresistible, he made a little bow and gave her his right hand in an invitation to lead her to the dance-floor. She looked at him, smiled in a coquettish way an accepted his invitation. On the dance floor, he kept a little distance. After all, you don’t dance intimately with someone you meet for the first time. With her hand in his, warm and soft at the same time, it felt like electricity. His other hand, just above her waist, led the dance. He felt the animal magnetism that radiated from her body. A small inclination with her head, while they were turning, she showed her long, white neck. An erotic movement. He could kiss her, now, hard upon that white flesh of her neck. Without giving a sign, they danced a bit closer. He felt the friction of her upper-body against his shoulder. Her breasts felt soft, even if it was only his imagination that got out of whack. Her belly against his, just a moment, sensual, a feeling warming his blood. He took her hand more firmly. Maybe in a familiar way, even more than that. She looked at him through her long eyelashes, without lifting her head. The tip of her tongue touched her lips very lightly. He felt her fingers on his neck. Chilly, as women fingers are. Even so, he felt warm, especially when he felt she caressed the little hairs on his neck. Now he felt her breath too. Mixed with the smell of her light perfume, he detected a slight hint of mint. Fresh, seducing. His hand lowered, feeling the beginning of her derrière. It was a beautiful synonym he thought, for the body part that possibly could get a shabby determination. A moment he thought she would protest, but it was just a moment of surprise. Something she didn’t expect, yet. Did he deliver on her hope or was he too driven? A smile told him he was right on schedule. Not that he could sing very well, but he whispered the lyrics in her ear on the tempo of the song. A moment later she gently pushed her head against his. He felt her trembling in his arms. His lips touched the skin behind her left ear. Just not a real kiss. She pushed herself closer. Now their bodies were tight together, as close as decently possible. Their hips rubbed against each other. Her breath quickened. ‘Maybe we should go outside for a moment,’ he proposed. She nodded, almost unperceived. Like the bow of a ship, he dug through the crowd, the woman in red behind him. Nobody looked at them when they left the room. Nothing indicated the storm that was raging inside of them. © Rudi J.P. Lejaeghere 19/11/2014 2. In the parking lot Outside, it was cold, so that the passionate feelings cooled down a bit. Still with the woman in red in his tow, the man led her to the parking lot where he had parked his SUV. A Mitsubishi Outlander, gray metallic with luxury trim, flickered a moment when the man clicked his remote control. A soft yellowish light shined over the black leather of the seats in the back. He politely held the car door open for her while she got in. Her eyes quickly ran over the interior. With a smile on her red lips, she looked at him. ‘Japanese luxury, with everything that it implies,’ she determined with appreciation. The inside lights extinguished, but the lighting of the lanterns on the parking place made it possible to distinguish everything. It caught his eye that she was shivering. ‘You’re feeling cold?’ Without waiting for her answer, he offered his coat to drape over her shoulders. ‘I’m Jean-Pierre,’ he continued while he took her hand in his. He drew with a finger his initials in her hand. ‘Katarina… but my friends call me Kat.’ Her eyes blinked a bit faster, looking at him. Her eyes were blue, even in the half-darkened back seat he could easily make this out. So light of color, he could drown in them. He took her hand to his lips and kissed her fingertips carefully. Her breath caught a little moment. ‘You’re different, I don’t know how to explain, but I saw it the moment you wanted to dance with me.’ She laughed in full now. ‘Not that I have the habit too… accompany a stranger to his car in the parking lot.’ She withdrew her hand, not in a sudden move, but with a gentle gesture. ‘No, I didn’t believe that either,’ he laughed. ‘Still, you have come… why?’ He leaned relaxed against the chair back of the back seat while he studied her. She held her head a little bit to the left while she was looking at him. ‘I wanted to see your steel horse, sir knight,’ answered Katarina with a naughty grin on her face. She took his coat from her shoulders and looked at the inside. ‘Mmm, Armani… good taste. Thank you for lending. Would you drive me home perhaps?’ Without waiting for his answer, she opened the car door and went to the front to nestle herself in the passenger seat. Jean-Pierre nodded and moved behind the steering wheel. The deep growling of the diesel motor was hardly audible inside the car. Without hurrying, he left the parking lot and waited for directions from Katarina to drive her home. He expected something entirely else actually. Was it the chilliness of the night that had cooled down their feelings or was it a mutual timidity to set the first steps? He didn’t know. As a rule, he would never strike up an acquaintance that fast. However, Katarina was something special. It wasn’t the first time that Katarina had a one-night stand, but this night was something special. She was surprised they hadn’t jumped to each other in the back of the car. The promise of the dance still tingled in her body. A light vibrating in her loins, and her breasts were very sensitive. She would like him to touch her upon these places and still would be disappointed if he should do that at this moment. © Rudi J.P. Lejaeghere 20/11/2014 3. The first real kiss After a half hour’s drive without a lot of talking, Katarina pointed to a big mansion on the right side of the street. ‘That’s where I get out, Jean-Pierre.’ She pronounced his name with a French accent, with the rolling letter 'err', with a bit of exaggeration giving it a warm accent. Jean-Pierre inserted his car between two parked ones on the right side of the road. He turned the key and the silence of the night enveloped and entered the car. ‘It was delighted to make your acquaintance, Katarina.’ With a smile, he gave her his hand. ‘Kat, call me Kat!’ A naughty smile appeared on her lips. She avoided his hand and gave him a kiss on his right cheek. Her lips felt soft, and the kiss lasted a bit longer than you could expect from such an event. Jean-Pierre automatically touched his cheek with his hand, and Katarina laughed a broad smile. ‘What did I do to deserve that… Kat,’ he asked, almost whispering. Nobody could hear him, besides his beautiful companion, but it was as if he didn't wish to break the magic of the moment by making too much sound. He noticed two little lights of pleasure in her eyes. It was obvious she enjoyed his amazement. She looked deep into his eyes. ‘Because you were a gentleman, Jean-Pierre, contrary to all my expectations.’ Katarina was apparently playing with him. What could she mean by that? Before he could replicate, she left the gray SUV and waited till he would choose to follow suit. When he did, she strolled to the entrance of the mansion. It was an old, but stately townhouse, with some little stairs at the entrance, flanked by iron wrought fences on the side. He just followed her without hurrying. There was a full moon. The streetlights bathed the neighborhood in a yellowish glow. She stood on the first step on the stairs and winked at him. Would she ask him inside maybe? The gentlemen, she supposed him to be, began to crumble away the more he approached. Katarina was searching in her purse and pulled a little key out. He saw she hesitated a moment, but then she came down from the stairs, took him by his necktie and pulled him closer. Her head bowed a little, and she took his head in her hands while she kissed him with open lips. He sensed a taste of vanilla in her mouth. Her lips were moist, and she pushed her tongue gently inside. He felt warm, and his heart began to pound heavily. Now he also held her close. She didn’t protest and allowed him to compete with the French kiss she had started. Then she pushed him softly but firmly away from her. They both panted lightly. ‘Jean-Pierre, my gentleman and gallant knight, for tonight this is enough.’ Before he could realize, she pushed him a card in his hand with a phone number. He hadn’t even seen that she had taken out of her purse. A moment later she had disappeared through the door and didn’t look back. He stood there just for a while, looking at the spot where she had been just a moment before. It seemed as if he had been a witness of a mirage. He touched his mouth, where he still felt the kiss. His tongue tingled, and his heart was still beating too fast. After a while, he got in his car driving away. © Rudi J.P. Lejaeghere 22/11/2014 4. The flowers Sometimes the morning after a great evening you get the feeling as if you’ve dreamt it all. That was how Jean-Pierre was feeling. Did he imagine the woman in red? Was she a creation of his mind? He wasn’t a real ‘Don Juan’ when it involved women. Yesterday he had stepped out of his frontiers. When he closed his eyes, he could feel the sensation of the dance, the wild retreat out of the banquet hall and the passionate kiss before her front door. He looked at the card with the phone number. Would it be appropriate if he should call her? What would he say? Thank you for an unforgettable evening! Maybe she wouldn’t like it if he called her too early. No, patience was a virtue. He would be patient, even against his will. Jean-Pierre was no early bird, but when he woke up at six o’clock in the morning, he couldn’t stay in bed. On other days, he would just turn on his other side, cuddle himself in the warm nest and still snooze for a while. But today was different. He was wide awake now. His thoughts jumped from one memory to another. Had he been too enthusiastic? No, Katarina had gone with him all the way in getting acquainted with each other. If he was honest, for a minute he had thought they eventually would end up in his bed, or hers. An image of two people who ripped off each other's clothes popped up in his imagination. Jean-Pierre felt an increasing sexual tension building up in his body. What a teenager behavior, he thought. Jean-Pierre went into the bathroom, splashed some cold water on his face and looked into the mirror. Without exaggerating, he could say that he looked rather handsome. Not unpleasant to look at, but without being mothers finest. His brown hair went well with the color of his eyes. His face was rather symmetrical, and the dimple in his chin gave him something youthful, somewhat disarming. When he eventually was startled out of his daydream, he realized that it was high time to go to work. A job as there were many, a position that didn’t give much pleasure or satisfaction what, in fact, should have been. As an accountant with a leading IT-company, he filled his days up with numbers and balance sheets. Debit and credit didn't have any secrets for him, but the flame of the first years had extinguished. Maybe he had to try something else? When he hurried, he could stop at the flower shop and ask to deliver some roses to the address Katarina lived. The idea has risen in his mind while he was cooling down in the bathroom. It would be a kind gesture, an aromatic thank you, for the pleasant moment he had passed in the presence of the woman in red. To put his money where his mouth was, he drove at high speed to the address of the flower shop and ordered a beautiful bouquet of twenty red roses and asked to deliver them to Katarina’s house. On the card that went with them, he wrote: ‘These roses are far from as beautiful as you.’ Jean-Pierre had not expected the phone call he received four hours later from the shop-assistant of the flower shop. ‘We couldn’t deliver the roses sir, because there’s no Katarina at that address. Maybe you had it wrong?...’ What followed, Jean-Pierre hadn’t heard. He ended the telephone call his home phone had passed through to him. ‘Strange!’ Jean-Pierre thought. He thought he had read the correct street upon his GPS when he left Katarina the night before. Had he indeed been distracted at the moment? He checked the internet on an itinerary planner and saw that he hadn’t made a mistake. Would he still call her? Nothing ventured, nothing gained, he decided with a semi-smile. He took the card out of his wallet and determined that it was a mobile phone number. After he had pushed the number, he waited tensioned on the voice of Katarina, who would explain everything. But no one answered and after a few moments a voice asked him to leave a message, so he did. ‘Katarina, I..., I like to see you again. Maybe we could arrange..., a dinner or so. Call me on this number if you want this too.’ The silence on the other side was almost unrealistic. Would she call him back quickly? © Rudi J.P. Lejaeghere 22/11/2014 5. The Black Oyster Two days had passed. Jean-Pierre hadn’t heard from Katarina. The third day, after work, when he walked back to his car, he saw that there was a paper under one of the windshield wipers. He didn't expect that it came from Katarina. Jean-Pierre saw her name at the bottom of the note, written down in a stylish hand. ‘Tonight, The Black Oyster, eight o’clock,’ he read. How did she know this was one of his favorite restaurants? The question didn't haunt for a long time in his mind because he was far too glad and excited Katarina had given a sign of life. It seemed an eternity, he had met her. Never a woman had made such an impression on him. When it was almost seven, he almost couldn't control his nerves. He couldn’t choose between the blue tie or yellow one. Well then, just without. He looked handsome enough in his suit…, he hoped. Jean-Pierre was surprised he found it so important, what she would think of him. It was another thing that never had happened to him. A quarter to eight, he started his car and drove in the direction of ‘The Black Oyster’. When he arrived there, he searched a place for his car, close to the entrance because it started raining. Not pouring rain, but fast enough to be wet if you have to walk too far. He opened the door of the establishment and looked automatically through the restaurant to watch for the woman in red. It had taken him only a few seconds before he saw her. She was wearing a red skirt, but she had chosen this time for a white blouse with a collar of lace. The front was with a deep cleavage, it almost seemed indecent he saw a great part of her bosom. A spot he would love to kiss. This thought crossed his mind while his feet led him to her table. ‘Good evening, Jean-Pierre, you had no trouble finding it?’ Her smile revealed nothing. On the table, there was a glass of soda water in anticipation of his arrival, but she had hardly drank of it. The setting of the table was beautiful, something ‘The Black Oyster’ was known for it. The proprietress of the business took pride in making from every table a feast. The glasses and the tableware shined in the yellow glow of the illumination. ‘Hello, Katarina, no problem, but how did you know this was my favorite restaurant?’ He couldn’t restrain himself asking. Maybe she had seen him here once or had she heard it from an acquaintance? She looked surprised at him. ‘No, for real? That's a fluke. I wasn't aware of that. A good girlfriend of mine has recommended it here, and because it wasn’t a long drive, I thought this was the right choice and an opportunity to discover the menu of The Black Oyster.’ Ostentatiously she took the menu card. 'Maybe we could start with a glass of champagne, Jean-Pierre, what do you think?' ‘An excellent idea, the choice is all yours, I may add.’ He noticed a man in a black suit, approaching their table. 'Good evening, Robert, Madam would like a glass of champagne, I'll have the same.' Katarina smiled at Robert while she was pointing at the wine list. ‘Give us a bottle of this one. When you drink champagne, you can’t stop after the first glass, isn’t. It’s the nectar of the gods, I think. Made to enjoy.’ Robert took the order and disappeared into the kitchen. ‘By the way, Jean-Pierre, when I drink champagne, I truly get into the mood.’ She didn’t elaborate on what sort of mood she got in, but she looked so seductive over her menu she still was holding in her hand, that Jean-Pierre almost blushed. After a few glasses, he had to admit, that one glass asked for another. The bottle was empty after no time. Jean-Pierre got warm, and Katarina had a blush on her cheeks that colored beautifully with her red skirt. All in all, it was an exquisite meal. She took a fine carpaccio of tuna fish as an appetizer, with lemon, ginger, and seaweed. He wanted the Pomo Dori salad with Pata Negra ham and buffalo mozzarella. Both of them enjoyed the masterpieces of the chef and praised him into heaven. They chose for the guinea fowl supreme with truffle cream as the main course and it tasted delicious. After that, there was a little pause, in which they talked about dishes they both had already tasted and liked. Apparently, Katarina felt at ease and on a few occasions put her hand on his. It was maybe only for a couple of seconds, but it was an erotic movement, a delicate caress. Jean-Pierre felt her hand being warm now. A stark contrast with the touch during the dance on that particular evening. At the dessert, a simple but delicious chocolate mousse, he got even warmer. First, he thought it was his imagination, but then he knew it for sure. A foot under the table was softly but confidently searching upon his left leg. It moved teasingly from below to above his leg, a part of the inner side of his thigh, almost as far as the crotch of his pants. Meanwhile, Katarina held her Chardonnay in her hand and gazed with great interest above the glass, how he would react. He almost didn’t dare to move while his body in a particular place got very excited. © Rudi J.P. Lejaeghere 23/11/2014 6. Alone at last. How they arrived at his home, he didn’t recall very well. He had gone through Katarina’s table game. On one hand, he was so aroused, he could jump over the table, jump on her, tear her clothes from her body and there, for everybody to see, take her. But a little angel whispered in his ear this action wouldn’t correspond to the prevailing customs of the restaurant. Jean-Pierre had driven the car. The ride from The Black Oyster to his house had been a torment. He had to keep his mind on the traffic while Katarina’s hand was resting on his thigh. At a certain moment, she gave a light pressure on his leg, without trying something else. The result was the same. In this awkward position, he hardly couldn’t hide his sexual arousal. Just inside his home, Katarina threw her arms around his head and kissed him passionately. Her tongue wildly explored his mouth. Almost biting, she gave him kiss after kiss while she kicked her stilettos out and pushed herself close to him. She felt how he reacted to her French kissing. His knee pushed her legs a bit apart to be even closer, and she rubbed herself against him. When she pulled his shirt open, the buttons came loose and were ticking on the floor. Jean-Pierre took her in her arms and carried her up the stairs to his bedroom. A few other pieces of clothing were killed in action they found the way to their destination. They fell on the bed together, entwined in each other and panting of desire. In no time, he had helped Katarina out of her skirt and blouse. With her bra, he had no difficulty. Free of it, her breasts seemed even bigger than he had assumed. He kissed and caressed them. How beautiful she was in the faint glow of the night-lamp. They were so passionate, in no time the bedcover and the blanket were pushed aside on the ground. ‘Take me, Jean-Pierre, take me..., now, now, now,’ Katarina shouted loudly. He didn’t have to be encouraged and joined her in the most intimate way he knew. They began a passionate dance, one they knew by heart; a rhythm that converged with the beating of the blood in their veins. Jean-Pierre felt himself drowning and surrendered to the cadence. Katarina shouted words in a foreign language. Without understanding, he knew she enjoyed it as much as he did. First, he came, but a few counts later, Katarina shivered with pleasure and kept him still closer than before, deep inside her for the next moments. Her cheeks were glowing as if she had a fever. With her legs tied to his lower back, she was holding him very near. A few moments without any movement, without any sound. And then she released a deep sigh and him at the same time. Panting, they lay together side by side and enjoyed the afterglow. ‘Mmm…, that was…, heavenly!’ Katarina sighed, and she turned herself towards Jean-Pierre and began to caress his belly. She teasingly played with the little hairs below his navel, while drawing circles, lower and lower. She laughed, a sort of gobbling sound that originated from deep in her throat. Katarina knew what she was doing. She wasn’t satisfied yet. Apparently his body had the same opinion. Now they were gentle lovers, caressing, discovering. They were enjoying each other without withholding. He kissed her on places she liked so much. She licked his earlobe and breathed her warm breath on his neck. Slowly, stretching the feeling, to enjoy more, she led him inside. The rhythm of their movements was slow but intense, and both Katarina as Jean-Pierre tried to lengthen their love play and they succeeded so well in it. But eventually it was over, and they lay exhausted in each other’s arms. After a while, Katarina broke the silence. ‘Do you have any free days left, Jean-Pierre?’ A naughty glance appeared in her blue eyes. She was leaning on her right elbow and looked rather questioning towards him. ‘Maybe,’ he answered a bit hesitating. ‘Why?’ He too had turned on his side and looked more than attentive as if he would read the answer on her lips. ‘You shall see!’ she mysteriously answered his question. © Rudi J.P. Lejaeghere 23/11/2014 7. The limousine Jean-Pierre had taken three days off from work. That would be more than sufficient for what Katarina was planning, so she had told him. How he tried to know more about it, the less she said about it. He knew France was the destiny of their trip that she had admitted. She intensely enjoyed he was more than curious and every time she smiled when he useless tried to wheedle her into giving up her secret. ‘Wednesday we’ll see each other again. Let’s meet in the parking lot of the Black Oyster, we both know that place. Agreed?’ She had said goodbye with a teasing kiss on his cheek and was driven home by a taxi. The days crawled slowly by, and he couldn’t concentrate on his work. He wanted it to be Wednesday now while he fantasized about the secret destination of Katarina. Would they travel to Paris and see the Eiffel Tower and stroll around in Montmartre or would they walk along the Seine, maybe pick a boat and sail along. Eventually, in the evening a romantic dinner by candlelight and then…, who knows? He had brought a little bag on wheels, in which he had packed the most important things. Some fresh clothes, his electric razor, and a toothbrush. Other things he could buy there on the spot if necessary. On Wednesdays, when he drove up the parking lot of the Black Oyster he only saw a black stretch limousine transfer with blackened windows standing on the side of this establishment. He stayed in his car, but then looked at a window gliding down on the limo's passenger side. Katarina waved at him, signaling him it was she who sat in the limousine. ‘Wow.’ His first reaction was one of surprise. He hadn’t expected this. He closed his car and placed his luggage in the trunk of the big car of which the boot lid opened automatically and afterward closed the same way. After an innocent kiss from Katarina, Jean-Pierre got in the car and instantly had to recover from his surprise. The interior of the car was more than a luxury. There was at least place for ten people and even then they would sit very comfortably. On one side of the car, he noticed a minibar with a bottle of champagne in an ice bucket and some crystal glasses sparkling in the artificially led light from the ceiling of the car. Alongside the bar, he saw a little microwave, four small TV-screens, and different sound boxes, playing soft music. Jean-Pierre wasn't a specialist, but he thought to recognize the Four Seasons from Vivaldi. The seats they were sitting on were of the softest black leather. Katarina poured him a glass of Piper-Heidsieck. The effervescent beverage tickled his nose when he tasted it. The best was good enough, he thought while he was nestling himself facing Katarina. He looked at the front where he expected the driver, but saw nothing because this was a separate part of the car. A phone was hanging in the front of the car they could use to communicate with the driver. ‘You like it, Jean-Pierre? Usually, when I travel, I ordinarily take the train, first class, of course, but today I suspected this sort of transport is more private.’ She waved her hand to emphasize her words. A little pedantic gesture he hadn’t noticed yet. Jean-Pierre nodded affirmatively. ‘For me, it’s more than a luxury, I'm not familiar with traveling by limo. It must be very expensive.' The words had left his mouth before he knew it. The eternal accountant who counted the money, evaluating the costs against the profits. Katarina didn’t notice. She was playing with one of the remote controls for the TV-screens and was searching the channels. ‘What do you like, Jean-Pierre? An exciting action movie, a scary horror movie, or do you prefer a sweet romantic movie?’ ‘Maybe we could…, maybe…,’ Jean-Pierre shameless yawned, collapsed a bit and fell asleep. Katarina took his glass out of his hand, helped him to lay down on the seat and kissed him softly on the top of his nose. ‘Sleep tight,… so you’ll be fit. You’ll need it, more than you know!’ © Rudi J.P. Lejaeghere 28/11/2014 8. Château Dauphin Four hours later a dazzled Jean-Pierre came awake. ‘What is… have I slept? I feel very muzzy!’ He rubbed his eyes and looked at a smiling Katarina. ‘I think you’ve drunk too much champagne, dear. Don’t be afraid, I didn’t make advantage of the situation.’ She took a black piece of linen and handed it over to Jean-Pierre. ‘To make the surprise completely. We’ll arrive any minute, and you shall see…, it’s worthwhile.’ For a moment, he looked still a bit surprised from Katarina to the black linen and back. A second he doubted but when he noticed the pouting lips Katarina was forming, he smiled and took the clothing from her. Jean-Pierre attached it around his head so that he couldn't see a thing. At that instant the car stopped. Katarina got out first, and he heard the grinding of gravel. Strange, he thought, you were paying more attention to this sounds when you can’t see a thing. She took him by the hand and led him like a guide dog on a meandering path. ‘Watch it, we have five little steps here,’ she warned him. Thanks to Katarina, he didn’t trip and took these obstacles without effort. He heard her opening a door and when she closed it with a squeak, he supposed the house they were visiting must be quite old. Jean-Pierre was smelling flowers, but he couldn't state which kind, probably different sorts. Katarina stood behind him and turned him a bit to the left; ‘Just a few seconds, be patient, I’ll remove the linen now.’ Turning words into deeds, she removed his blindfold. His mouth literary fell open in amazement. He stood in a large hall where on his left and right side a broad stairway led to the second floor. On the ceiling of this hallway was a huge chandelier of which the crystals were glittering like stars. The marble floor he stood upon could mirror him and in the center there was a small fountain with a dolphin in the middle. From the animal's mouth flowed water. He didn't know where to look first. On the steps of both the stairways laid a red carpet that colored beautiful with the warm brown of the wood. Upon several tables on the right and left side of the stairs were bunches of flowers. Roses, carnations, and lilies..., you name it, even varieties Jean-Pierre didn't recognize. ‘May I welcome you at Château Dauphin, Jean-Pierre,’ Katarina said. A girl came through a door on the right side and made a little inclination for him and Katarina. ‘Give her your luggage, she will put it in your room. You have the “Chambre Rouge,” the red room for those who don’t speak French. I think all sound sexier in the language of Molière.’ She laughed her gobbling laugh, something he would recognize everywhere. It came from deep in her throat, very sensually. 'Katarina, you're right, of course, I couldn't have imagined this in a thousand years. A genuine castle..., a hotel?' He looked around and didn't spot something that could pass for a reception desk. The dolphin that had given his name to the castle willingly kept spouting water. She came closer and gave him a slight kiss on his cheek. ‘For you Jean-Pierre, nothing but the best. You could say this is a sort of a hotel, but for real important guests. Maybe I'll tell you later more about this.' Out of one of the doors under the stairs came a stately older lady. She was wearing a long skirt and a blouse with lace around the arms and neck. Upon the blouse, she wore a brooch that represented a dolphin. Again, probably a reference to the name of the castle. When he directed his gaze at Katarina, he noticed she didn't laugh anymore. Maybe it was his imagination, but he thought her face tightened when this woman entered the hall. ‘Bonjour, Madame la Baronesse,’ Katarina greeted with a little bow at her. ‘May I present to you our new guest.’ She pointed at Jean-Pierre. The Baroness just nodded her head so either she had a fear of stains or maybe she felt too distinguished to respond. ‘Oh yes, you’re Jean-Pierre if I’m informed reliably. I presume you had a good drive.' Without waiting for his answer, she went on. 'May I suggest you freshen up in your room and Katarina can show you the Chateau afterward. I would like you to restrict to the public areas, some parts of the castle are private. And we like to keep this so. Isn't that so, Katarina?' Katarina just nodded. 'Oui, Maman..., Yes, mother!' © Rudi J.P. Lejaeghere 28/11/2014 9. The secret panel Katarina, daughter of a Baroness! His French was a somewhat rusty, nevertheless, he had understood that bit. After all, it was not that difficult. Another servant arriving from behind the old lady had shown him the way to the left stairway while Katarina was left behind with her mother. Upstairs they turned left and after about ten meters on one of the doors there was a small plate. 'Chambre Rouge,' he read. The Red Room, his designated bedroom. His luggage was already unpacked and upon his bed. An oversized four-poster bed covered with a red bedspread, a bit old-fashioned, Jean-Pierre thought. At the top of the four posts on each corner of the bed, there were red drapes in a flower design, pieces of fabric bending through in the middle over the bed. Stylish furniture probably dating from the time of Louis XIV were scattered all over the room. When he looked closer, he noticed that they were taken care of very well, probably painted and varnished all over. The seat and the back of the chairs were in a bright red velvet. The window was single-glazing, it would be chilly at night. They hadn't invented the double-glazing yet in this French castle. After putting all his baggage on his bed in the large closet on the side of the four-poster, he gave the room a closer look. There was a three piece garniture on the mantelpiece; two bronze chandeliers and a large clock, gilt stamped and decorated with hunting scenes. A real jewel, very expensive if you had to buy such an antiquity. When he wanted to take one of the chandeliers in his hands to study it nearby, he noticed it had been they had secured it to the mantelpiece. Strange, though maybe a measure to avoid the guests robbing such a valuable item. Accidentally he pushed one of the arms of the chandeliers and heard a dull sounding click. On the right side, a wooden panel was clicked open in the wall. Interesting, Jean-Pierre thought. A castle with a secret place! Well, yes, he had read that certain fortified castles had a hidden path through which the nobility could escape from the castle when it was under siege. Why shouldn’t a French chateau have a sneak path? He couldn’t control his curiosity and looked through the opening behind the panel. In the lightening of his room, he saw a corridor behind it, that ran straight ahead. Probably parallel with the other rooms, but he couldn’t look far enough to distinguish how far. In one of the drawers of a beautiful oaken writing desk, he found what he needed. A big flashlight. If it worked, Jean-Pierre would be happy. And yes, he was lucky, the lamp did it. With the thing pointed as a weapon in front of him, he entered the corridor. Here and there, he stumbled upon some spider webs. However, it was reasonably neat in this small area. Maybe the servants used this passage for carrying the dirty bed linen to another place. When he heard the noises, he froze. He felt his heart in his throat. Did the sound come from his room, would he be caught? No, it originated from in front of him, right through the walls. Carefully, he silently stepped further. After three meters, he saw the small beam of light. There was a little hole in the wall and the sound originated from this spot. Jean-Pierre turned off the flashlight. He suddenly heard a shrill laughing and some words, but he couldn’t distinguish what they were saying. When he arrived at the air hole, he asked himself if it was fitting to overhear people, let alone watch people through this crack. His curiosity won over his ethical objections. He kept his breath as if it would betray him and peeped through the hole. What he saw, beggar belief. A matron, her hips almost two times bigger than the width of her chest and two giant breasts hanging almost upon her belly was kneeling on a red velvet rug..., totally naked. She was full of admiration for the man, a real Adonis, who stood in all his display, and in his birthday suit in front of the woman. She laughed, and he recognized the kind of harsh sound from before. Jean-Pierre didn’t know how he had to feel about it. On one hand, he was aware he was blushing, then again he looked almost eager at the woman who caressed the man in the most intimate spots. Her thick fingers took the man with his masculinity while she stood up and led him to the bed. There she lay down on her back and showed the young stallion how much she longed for him. The man appeared to have no prejudices and moved without a struggle upon her. Jean-Pierre couldn’t believe his eyes. That couple was making love in the middle of the day in a way he couldn’t describe. The woman encouraged her jockey with the heels of her short legs upon his back, urging him to gather speed. He heard and saw it all on the spot where he was standing, the sounds of two bodies splashing against each other, their bodies covered with the perspiration of passion. The woman kept laughing, even when she reached her climax..., and then it became silent. Both in the room as behind the wall. As silent as he came Jean-Pierre disappeared again, going the opposite way. When he was back in his room, and he had closed the panel, he stood still for a moment. He realized he had seen something that turned his image of lust and sensuality totally upside down. Both concepts he had coupled with age and beauty, but what he had just experienced, contradicted this on all points. These two persons had enjoyed their actions and Jean-Pierre had to admit, at a certain point it had sexually aroused him too. Before his experience in the corridor, he would never concede that this was possible. He heard a short ruffle on the door and Katarina entered without waiting for him saying a word. ‘Ready to visit all the nooks and crannies of the castle, mon chéri?’ Jean-Pierre tried to disguise his emotions and nodded affirmatively. She wore a semi-long black skirt and a red blouse and matching red pumps. Katarina obviously loved red. Had she inherited it from her mother? How did you address a daughter of a Baroness for that matter? He searched his memory and found the answer. According to the Salic law, the firstborn of a baroness could claim the same title, in other cases a female heiress was addressed as Damsel of a noble woman. In any case, he had learned so at school. If Katarina was an only child, then she was in name Baroness too…, but then he realized that he didn’t know so much about the woman in red…, yet. In a matter of fact, who was she? © Rudi J.P. Lejaeghere 07/12/2014 10. Very important guests. The castle looked huge with a lot of rooms, each of them competing with another. They were all designed in an eighteen-century style. Lots of splendor and glory, goblin tapestries with hunting scenes, armor and old weapons, beautiful furniture with artistic carved wooden panels. Jean-Pierre looked astonished. He had never seen such things before. Katarina had given a short explanation about the rooms they saw. They got a name of a color, just as his guest room. Through one of the windows, he saw a big garden delimited by tidy cut hedges. A bit further there behind a grassy plain a forest encircled the castle. ‘Later on we’ll have dinner, Jean-Pierre,’ Katrina told him at a certain moment. He looked at her because she stood still. ‘You’ll meet other guests. It's perhaps important that I tell something about them.' It was if she was searching for words, not certain what she would say to him. ‘There are two ladies and two gentlemen, besides you, who stay at the castle for the moment. The oldest one of the women is Frau Hofmeister. She’s German and one of our best clients. She’s the wife of a very prominent German minister. As frivolous as she is, she probably will flirt with you at the table. It's her second nature, stronger than herself. She's also a good friend of my mother, and it would distress Maman if Bertha Hofmeister should be annoyed with anyone.' Jean-Pierre nodded. ‘Yes, I can understand that. Be reassured, I know my world. If you don’t mind, Schatz,’ he added naughtily in German. ‘I will not die from a little flirtation, you know.’ Katrina smiled. ‘Our second female guest is Madame Thérèse Dupont, a very wealthy dowager who has recently become a widow. In comparison with Frau Bertha she is…,’ she tried to find the correct words, ‘... a bit younger and more pleasing to watch. She is one of the most benevolent donors of the Chateau Dauphin. Without her money the accommodation here would be less luxurious. At that moment, Jean-Pierre made the connection with what he had seen in the secret corridor. He realized that he had seen Frau Hofmeister in action. If Madam Dupont was the prettiest of the two female guests, the weighty naked woman must be Frau Bertha. What did he say to Katarina…, wouldn’t he die from a little flirtation? Okay, he thought, now it was too late now, and he would take it as it came along. Obviously he had to treat both women with kid gloves if he should believe Katarina. Red velvet kid gloves if she had to choose. ‘Of course we must not forget the men. The Nestor of the two is General Jules Tavernier. Belgian originally, but he lives here in France for a while. He’s part of one or another police force…, I have forgotten the name. His influence is particularly valuable to us. All legally, of course, it's always good to have influential friends in your inner circle. What a strange mishmash of guests, Jean-Pierre thought while Katarina was giving her explanation. They were all persons he didn’t consider to belong to his usual social habitat. Could be interesting. It was just like Katarina said; it was always good to sit together with influential people. His female companion touched her earlobe and moistened her lips. ‘Monsieur Charles, I have to admit I don’t know his last name, is the odd one out here. He’s an artist in…, different things. Yes, I can’t explain it more accurate,’ she apologized when Jean-Pierre looked very questioningly at her. ‘He’s a talented musician and plays different instruments. He has a beautiful tenor voice making you almost faint when he sings. I remember..., he can draw very well. At a particular moment, he gave me a pen-and-ink drawing of the castle and it was..., sublime, so alike. But what makes him so special is him being one of the best hypnotists in the country. I've seen things not many will imitate.' Without being noticed, Katarina watched Jean-Pierre very close. Till now, everything proceeded as planned. Jean-Pierre didn't know that she had administered him some drug on the way to the Chateau. He wasn't even aware of where he was staying. Just the name of the castle and even that wasn't officially the truth. Katarina bit her lip. How would she persuade him? Everyone had his price. For how much would Jean-Pierre get on board? © Rudi J.P. Lejaeghere 12/12/2014 11. The playing string quartet It was a round table set with the most exquisite crockery Jean-Pierre had ever seen. The glasses created of the purest crystal sparkled in the light of the candles from several chandeliers. Katarina had arranged she and Jean-Pierre arrived the first at the dining room. Just as all the rooms this location was filled with antique furniture restored in a way you couldn’t see they were that old. The seat and back of the chairs here were also in red velvet. A color they obviously loved at the Château Dauphin, Jean-Pierre thought. Meanwhile, he had asked the Baroness’ first name. Katarina had urged him always to address here as Madam or Baroness. Still, after a while, she had whispered the name in his ear. 'Beatrice...,' but the last name stayed unknown. In one of the corners of the chamber, a string quartet played joyful classical music. Two young ladies and just as much masculine opposites took care of the professional and musical setting of the evening. A moment later, the Baroness arrived with Madame Thérèse Dupont. They were both involved in a lively conversation about politics; something Jean-Pierre had almost no knowledge. Besides, it didn't interest him. Those who had the power were stuffing their pocket with money. It was this way for centuries, and it would still go on for centuries too. Both ladies greeted Katarina and Jean-Pierre while a young man filled the tall champagne glasses with the sparkling beverage. It was obvious the Baroness waited for the rest of the people to arrive because she left her glass untouched. After a short period, maybe a few minutes, the rest of the company joined the already seated guests. After the acquaintances by the Baroness, she made a toast. ‘May your stay here, be pleasant, very exciting and above all festive. I know our regulars will surely affirm this, but our young guest Jean-Pierre must yet experience it first-hand. Santé, cheers.’ Frau Bertha Hofmeister was sitting on the left of him and immediately asked when he had arrived and if he liked the castle. ‘Jean-Pierre, which room do you have?' the corpulent German minister's wife addressed him on a first-name basis. 'I'm in the Chambre Verte, the Green Room, a spacious room with a large bed, she added enticing. Jean-Pierre pretended to know nothing and he answered that got the Red Room and that he was thrilled with the view. He tried to look not too long at her because he constantly remembered her performance in birthday suit. Jean-Pierre asked himself who her lover boy was. Jules Tavernier, a quite burly man of fifty, kept his attention on his table lady, Madame Thérèse. While he described, with broad gestures, his experiences during his travel to Mozambique, now and then he laid his hand on the arm of the wealthy dowager. She allowed this. She even shoved a bit closer, probably impressed by the charisma of the General. Jean-Pierre suspected Madame Thérèse pushing her knee under the table against the muscular leg of the military man. The General blushed, albeit he hadn't drunk a lot. ‘Monsieur Charles,’ the Baroness started, ‘Someone told me that you can’t be forced to do something against your will. Do you agree as professional in this matter?’ The man looked at her for a moment with his dark eyes, wiped his short beard with his hand and nodded vaguely. ‘Maybe you have to elaborate, Madame.’ With his wild tuft of hair and his beard, he was the perfect caricature of the artist he was. But looking at his mysterious eyes, glimmering artificially bright in their sockets, there was something magical about him. ‘You can’t force someone to do something bad he wouldn’t do in real life. A hypnotist can’t order to murder someone…, or to hurt a person…, but.’ Monsieur Charles was holding his breath and pulled again at his beard. Probably kind of tic. ‘But…?’ the Baroness, repeating his last word meaning he had to give more explanation. Everyone in the company, Jean-Pierre included, were increasingly eating up every word of the showy artist. ‘Maybe there are other things you wouldn’t normally do, things that aren’t a real criminal behavior, for which a hypnotist can implant a suggestion. The question isn’t strange to me, and I took the liberty to do a little experiment with our musical guests.’ Now he almost talked in a whispering voice. 'I chatted with them when I arrived here at the castle. Watch closely now.' Everybody became silent and looked at the musical quartet and then again at Monsieur Charles. ‘Bravissimo,’ he shouted in the direction of the four persons. They instantly stopped playing and stayed noiseless in their chairs as if they got a drug administered. Charles got up and hurried to the music corner. He whispered something in each one's ear. Nobody could catch what he was saying. Then he went away from them. The two young men started to breathe faster, and the two women got up after they had put their instrument on the ground. Both of them sat on the lap of their partner. The first one caressed the naked arms of the young woman. It took only a minute to remove the shoulder straps of her dress and to uncover a lush bosom. The other man wasn't still anymore, and his hand disappeared under the lifted skirt of his girl. At first Jean-Pierre thought this was all staged, but after looking at their eyes, he knew they were under the influence of the hypnotic suggestion of Monsieur Charles. He felt suddenly a hand in his lap and suspected it was Katarina’s. However, it was Frau Bertha's, who with a dreamy gaze on her face, rubbed with her little fingers upon his masculinity. He just let her and looked at the playing quartet. © Rudi J.P. Lejaeghere 19/12/2014 12. After-play Jean-Pierre had watched with growing amazement the extremely flexible musicians. At a certain moment, he couldn't distinguish to whom some of the limbs belonged. It was inconceivable that someone could impose his will on a human being that way. Monsieur Charles had to be an ace in his job. If he could draw, sing or play an instrument as well as this performance, he would become a world-famous artist. He was in a state of euphoria just at the moment Charles clapped his hands twice. The members of the quartet, as if it was the most normal thing in the world, put their clothes back on. After that, they took their instrument from the ground and continued playing as if nothing had happened. Both Frau Hofmeister, Madame Thérèse, General Tavernier and Jean-Pierre were looking astonished. They were still steaming by the effect of the spectacle they had watched. The sweat still covered their forehead, and the heartbeat of each of them went harder and faster than normal. Frau Bertha wiped off her clammy hands on her napkin while Jean-Pierre noticed to his great consternation, there was a stain on the front of his pants. When he remembered his table companion from before and her handiwork, so to speak, he suddenly completed the picture. Jean-Pierre felt by no means any shame, at least not so much as he should have had. Had Monsieur Charles hypnotized everybody? He excused himself holding his personal serviette in front of the spot on his pants and went back to his room. Just after he had pulled on some other clothes, he heard a quietly knocking on the door. For a while, he thought it could be Frau Hofmeister, who would like to continue her exploration, but a soft voice called his name. It was Katarina. He opened the door on a crack, but she pushed it open and locked it behind her while she was gently leaning against it. Her hair hung loose, and her blouse was indecently far open. Jean-Pierre looked in her eyes, and without speaking, he knew what she wanted. Wired up by the performance of earlier, Katarina was horny as hell. Her bosom went up and down upon the fast rhythm of her breath. She continued unbuttoning her blouse, and a white lace bra appeared. Jean-Pierre approached, but she gave a sign with her arm so that he stood still. She let the blouse slide on the floor and slowly, almost teasing, she dropped one of the shoulder-straps of the beautiful piece of lingerie. With a sultry look on Jean-Pierre, she uncovered one breast while she caressed it. Her looks riveted on those of Jean-Pierre she did the same with the second shoulder strap and her other breast. She pushed her roommate further into the room until he stood before the bed. There, while she pushed away his hands constantly trying to grab her, she opened his belt of his pants and pulled them down to his ankles. She pushed him with a soft punch on the bed and showed him the way. He felt the warmth of this triangle of lust. Why he didn't know, but he thought about the summer and a smooth peach, so succulent that the juice flowed over. The image had given him ideas, and he pushed Katarina aside and nestled his head and mouth against this soft velvet fruit. Katarina curled her back and groaned. She pushed his head yet harder against her skin, deeper if that was even possible at all. Jean-Pierre ate the fruit and more. He tasted and had never experienced such a delight. He felt her belly shaking and thought she was strangling him when her orgasm together with a wild cry exploded in her lap. After a short while, she seemed insatiable, she drew him up and kissed him hard and deep with her tongue in his mouth. She licked his wet lips and tasted herself. At that instant, both lost the last grain of their self-control. In a wild embrace, they were upon each other, twisted themselves into curves and bent both their backs in tension. It didn’t take long till both of them, screaming with lust and ecstasy, reached their climax. Panting and sweating, they stayed winded up in each other in the chaos of blankets and sheets on the bed. Neither of them would be the first to move. Each of them felt the pleasure flowing through their body, a vibrating flame of heat that submerged them like the waves of the sea, over and over again. Eventually, they were lying quietly against each other, naked and satisfied from head to toe. It had lasted a bit longer before their breath became calm again, till their heart took his normal rhythm again. Katarina softly coughed before she hesitating spoke. ‘Jean-Pierre, can I ask you something very personal?’ © Rudi J.P. Lejaeghere 27/12/2014 13. The question Jean-Pierre smiled at the woman who shared his bed. ‘How personal can you get when you see me naked, and I’m recovering from the best sex I ever had? Please, ask away.’ He kissed her softly on the lips. It was a tender kiss that wasn’t comparable to the ones they had given during their foreplay. She caressed his cheek. ‘You know, nowadays everybody is so unrestrained so that sex is a lot more acceptable for conversation. Some say people talk more about their sex life than about their money. In fact, my question is about money.’ His affirmative nod confirmed he agreed with her statement. There were a lot of taboos broken the last twenty years. However, the exposé of one’s financial situation was not one of them. ‘As long you don’t ask me for money, I think we’re okay.’ ‘No, Jean-Pierre, I would never do that, quite the opposite. I want to ask you how much you truly make as a white-collar worker. How much is your net income in a month.’ Katarina observed his face. Had she gone too far? If he would be disappointed by her question, all her effort was for nothing. ‘I realize, Katarina, I’m not of high birth as you. I can’t afford limousines and stays at a French Chateau. I’m not ashamed of that either. Just say if that’s a problem for you. Then we end this before it goes any further.’ It sounded rather harder than he had meant it. However, he didn’t like to be misunderstood in these matters. 'Not a problem at all,' Katarina reacted, 'no, Jean-Pierre, if you give me an answer to my question I want to make you a proposition. So..., how many?' Jean-Pierre was thinking for a moment. ‘About 2.500 euro net income a month, but I also dispose of a company car.’ ‘Do you love your job? If you received the same amount of money, would you like doing something else? People sometimes have made their career out of their hobby, and they often are remarkably happy. What’s your opinion about that?’ Leaned back against the head of the bed, Jean-Pierre weighed his words. ‘Well, yes, book-keeping isn’t the most exciting profession, I realize that. I like being busy with ciphers, but if you would pay me as much for letting me say… wine tasting, I wouldn’t hesitate to change. Yes, I would.’ Katarina conjured up a smile on her face. ‘If I would pay you the double for…, a unique kind of job. How should I describe it? When you would receive money having but also giving pleasure, what then, Jean-Pierre?' ‘And I would have fun too? Why not, I should be crazy to refuse that. Is this job a fixed –term contract or not? Maybe there’s more to earn, but if you’re unemployed after a few years, then you’re still nowhere.’ ‘You’re right, of course,' Katarina confirmed, ‘let's say you can do this job for about ten years.’ Katarina noticed him frown. ‘But we can take that into account. If you would have a career of 35 years and you’ll work for ten years, you'll have to earn at least four times what you hold now. Do you agree?’ Jean-Pierre thought this was all a bit strange. Katarina was talking in riddles, and if there was something he didn’t like, it was precisely that. However, he didn’t want to offend her, after all, she had surprised him with an excellent stay at her mother's castle and he wasn't to be ungrateful. 'Of course, it has to be worthwhile.' ‘So if you would get 10.000 a month and at the end of the year a bonus of the same amount on top of it, would you consider it?’ She looked at him very concentrated. How he should answer this question was of extreme importance. Jean-Pierre took some time before answering. He counted and calculated, as he used to do practicing his job. 'It's not enough, and I'll tell you why. When you have a money filled piggy bank, and you'll stop working after ten years, you still have a half-life to live. It's not enough when you want to have a comfortable existence. Fifteen thousand and a bonus of 50.000 at the end of the year would be very appealing. Katarina swallowed. 'That's a lot of money, but okay, it must be worthwhile. Please, have still a little patience with me, dear. Tell me, what do you like in life? I know, I’m a bit of an inquirer. But my curiosity has a purpose, I assure you.’ At this time, Jean-Pierre needed not much time. ‘That’s an easy one… good food, the best wine, making long and pleasant trips abroad…,’ and now he smiled, ‘now and then making love and of course, making big money. But life, my life isn’t that way. So, why all these assumptions. Come on, Katarina, what are you cooking up. Just tell me now!’ His voice hardened, she was testing his patience to the extreme. ‘Jean-Pierre, if you could do all these interesting things…, and get money for it and if I could provide you with such employment that could make this all true…, would you do it? ‘Is this hypothetical or do you indeed have a job for me?’ Jean-Pierre wanted answers now. To beat around the bush made him nervous. Katarina slowly nodded. ‘Indeed, I’ve got a dream job for you, with all the advantages you have named. You will even get a luxury car you can change every two years.’ It was outrageous. He knew she belonged to another class of the society. However, such a proposition was incredible. Did she need a financial expert? What else had he to offer? ‘What does this employment truly means, please Katarina, put it clearly now!’ She was holding her breath for a moment. It was now or never. It would be a shame if he would refuse and she would be sorry, but then she had to send him to the General. He knew what to do with cases like that. Katarina cleared her throat. ‘Jean-Pierre, if your job would be to satisfy the female ‘crème de la crème’ of the high society world… in bed for the salary you just asked, would you say yes to such a job? © Rudi J.P. Lejaeghere 02/01/2015 14. To do or not to do ‘Excuse me?’ Jean-Pierre had jumped out of the bed, took his pants and wriggled himself into his clothes. It was the first time he was so aware he was naked. His mind jumped from one thought to another. Was it that sort of man he had seen with Frau Bertha Hofmeister? A refined gigolo who pleased rich ladies? What kind of a castle was this in reality? Now that he had sorted everything out, he realized he didn't even know in which place the castle was situated. France, yes…, but even that was not sure. He had slept in the limousine, what was odd. Something wasn’t quite right here. ‘Katarina, you’re kidding, is this some practical joke?' He looked at her with questioning eyes, expecting she would give him some explanation or that she would say he was a victim of candid camera. She shook her head. ‘No, my dear. I have never been so very serious in my whole life. The things I’ve proposed to you are a pure reality. Think about it. You can be rich in a relatively short time. You have a beautiful body, and you know how to use it. It’s your call to choose your future. A dull working life till you get retired and then, jaded, still enjoy a few years before you die or otherwise owning money, enjoying everything and further on, lead a filled and luxurious life?’ She also began to dress. It was obvious she had made her point, and she would give him the time to think it over. Jean-Pierre’s first reaction was to turn this down, but couldn’t prevent himself to do the math. It was a lot of money. Has all this with Katarina been a play? ‘Have you seduced me with this objective, Katarina?’ He had to know the truth. ‘It was all real, Jean-Pierre. I’ve never said I loved you. We have had good sex. You can’t deny that. We got along very well. However, you are more than that, you…, just have the talent to let a woman enjoy. There will be not many things to teach you.’ Jean-Pierre eyes widened. ‘Teach? Is there a school for that?’ In his imagination, he saw a few students in a class and the mistress in front of them showing them position sixty-nine with a volunteer. He couldn’t prevent a smile slid on his lips. ‘Is that a yes?’ Katarina asked because she saw his reaction. Financially she would have to go deep if he accepted. But it was worth it and after all it would be calculated to the customers. Jean-Pierre didn’t realize what the ladies of the high society would pay to bring some color into their dull lives. Anyhow, there was still an attractive profit in it for her. ‘I don’t say no, but neither am I saying yes. Katarina, come on, you do realize this is just crazy. That’s a whole other world. I'm an ordinary accountant, not some..., hustler!' So, it had been said. First, he hadn't wanted to express it, but after all, it was what it was. Still the sign of euro's hung before his eyes. What would he make of his life? Did he have to take account of somebody? He was alone; his parents were dead and his only sister, he hadn't seen her for years and she lived in America. With the rest of his relatives, he had no contact at all. No, he had to consider no one. ‘I…, I have to think this over a bit longer, Katarina. Does your mother know about this? Can you do this as a daughter of a Baroness? Katarina smiled. ‘My mother is the president of the Board of Trustees of our enterprise. All the people, you’ve met this evening, are members of it. It's a custom when there's a fresh recruit for our team that every member is invited to give his opinion and approval. Of course, the recruit has to approve too, that’s obvious.’ ‘What was the opinion of the Board of Trustees?’ Jean-Pierre wanted to know. ‘I would never make the proposition if they hadn’t agreed. The vote was unanimous in your favor, Jean-Pierre.’ Katarina walked to the door of his room. ‘Just think about it for a while. Tomorrow morning you let me know your decision. Agreed?’ She waited for a moment with the door knob of the opened door in her hands. ‘Agreed,’ Jean-Pierre answered softly, already away in thoughts. Thoughts about naked baronesses, nude minister wives and a lot of money. © Rudi J.P. Lejaeghere 17/01/2015 15. An Inspection by the Board ‘How’s your apprentice, Katarina.’ The Baroness looked at her arrogantly, a habit she couldn't resist, even with her daughter. She had acquired this pose that intimidated most of the people. The stern look and the sour face gave her the expression of an old and rigid lady. Somebody who was used to be right. Katarina had sipped at her glass of red wine before she answered. ‘He has to think this over, Maman. After all, this is not strange. I think he will get on board. It’s an outrageous fee he has asked, and it will be the deciding factor. ‘It would be a pity of your time, we urgently in need of fresh blood. Our clients want something different now and then. I trust your insight and expertise, in this case. Can I assume he will be ready for the Great Party? You’ve got less than two months, and they will pass very fast.’ The Baroness pushed a button on the video player while she pointed at the sofa Katarina could sit on. With the remote control, she started the video her daughter secretly had made. A screen appeared with the naked bodies of Katarina and Jean-Pierre. Their love game, a horny reaction on the creative music quartet, was played for them in all the available colors and sounds. ‘Mmm, beautiful body,’ was the Baroness’ first reaction. She wound forward till the moment Jean-Pierre came into view. ‘Richly blessed,’ she continued the inspection. Katarina just drank further of her wine. She was used to her mother’s examinations of the new recruits before they were allowed to join their undertaking. However, she thought it was odd she felt a bit of irritation at the usual remarks her mother made. ‘Have I already disappointed you once? I know my task, and I’ve kept my promises. Haven’t I?’ ‘Have I said otherwise?’ The Baroness somehow felt the displeasure of her daughter. ‘Katarina, you know the rules, no feelings for the workers. How good they may be. Is that understood?’ It was obvious that she waited for a confirmation of her daughter. Katarina frowned. ‘Of course I know.’ At that moment, Madame Thérèse Dupont entered the room. ‘I see you’re admiring our young stallion.’ It was a frivolous statement of the mundane lady, maybe not appreciated by the Baroness, but because of the financial support the woman gave it was permitted. ‘I think he’ll make a lot of money, he’s very talented. Look at the way he…,’ She couldn’t finish her sentence. Katarina pushed the eject button to stop the video abruptly. Katarina took the cassette out of the device and hurried away without looking back or saying a word. ………. Jean-Pierre couldn’t relax. His thoughts were working overtime. He thought about his getting acquainted with Katarina. Was this all a coincidence of had she put her eye on him before he spotted her? He searched for his mobile phone, but didn’t find it. Strange, he would swear he had put it in the pocket of his coat when he had left his house. A few minutes later he was calculating and counting again. He had seen a movie once wherein the principal actor had an opportunity to become rich in a short time. There was always a terrible catch in such matters. Was it also the case here? He couldn’t know, not now. On the other side, he knew his world. For a change, it could be nice to earn a lot of money. He looked through the window. Where was he? How had he arrived here? It was all in the name of love and the surprise Katarina had prepared for him. Was this the truth? So many questions and almost no answers. It intrigued him, for reasons outside his control. What sort of world was this? It wasn’t just any old brothel from the harbor. A castle with a baroness, with everything that it implied. High-class society members who were paying for his little pleasures! Beggars couldn't be choosers. Jean-Pierre was preparing to go to sleep. It had been a long day for him with a lot of emotions. He decided to postpone his decision until the next morning. Maybe then he would see clear. It didn't take long before he dozed off having puzzled dreams. Nightmares about women dressed in red, noble ladies covered with long shawls suddenly changing in very long snakes twisted around their naked bodies and penetrating them in ways you couldn't imagine. © Rudi J.P. Lejaeghere 17/01/2015 16. The decision It was still early in the morning when Jean-Pierre woke up because Katarina pushed her naked body against his. Still half sleeping, he wanted to look at her. She pushed him back on his side and was spooning him. Her warm body rubbed against his back and behind. With her fingers, she caressed him, first in his neck, then his shoulders and arms. She reached a bit further and played with the hair on his chest. Her hand continued his exploration and descended still more. Jean-Pierre wanted to turn himself, but she pushed him every time back on his side. Her hand was in his lap and discovered Jean-Pierre was fully awake now. With experienced movements, Katarina played with his masculinity, but now and then she stopped a moment. She wouldn’t like to end his pleasure too soon. She kissed him on the neck and upon his shoulders and her lips followed the same way as her hands. With her head on his lap, she eventually gave him satisfaction. ‘Good morning, Jean-Pierre. I thought, what’s the best way to start a day? Have I found the right way? I’ve got some variations on the same theme if you want. It’s still an hour before breakfast. Maybe we could spend the time to enjoy.’ She laughed a bit naughty from her frog’s eye view. Jean-Pierre pulled her up and looked deep and serious in her eyes. 'I think I'll do it! I mean, what we discussed yesterday, I agree. But I have one condition.' Katarina looked surprised at him, thought he would ask more money. How could she let him know in a friendly and polite manner, that it was the best that was available? Her mother thought it was already a very exorbitant amount of money, let alone he would ask for more. ‘I would like… you to become my teacher in the art of love. Can that be arranged or do I have to ask the Baroness personally if you are qualified? I've no idea how this works, give me some credit..., I can say that I was always a fast learner. ‘No problem, honey. I’m going to make you the best lover of all who has come to this castle and that counts, you know.’ Katarina put her arms around him giving him a passionate kiss while their tongues were in competition with each other. One thing led to another. Katarina felt her new gigolo wasn't yet tired. He pushed himself very close to her and grabbed her in a firm hold by her buttocks. Katarina whispered Jean-Pierre something in his ear. He nodded and carefully turned her around lying her on her belly upon the rim of the bed. He mounted her from behind, and she stimulated him with little cries. He wasn't inactive also, so it didn't take long before both of them reached their climax. ‘Let’s consider this your first lesson,’ Katarina said afterward, ‘a sort of initiation into the rites. Welcome, Jean-Pierre.’ Jean-Pierre felt good. He had chosen for the adventure. Finished the daily grind of debt and credit, done with calculations and earn money for someone else. From this day on there would only be having a bit of pleasure and making money by doing it. He would invest his earnings in a sensible way, having a nice income on the surplus of his wage after his ten-year term. It was a good perspective, he was looking forward to, especially if you were an accountant in a former life. © Rudi J.P. Lejaeghere 11/02/2015 17. The raid It was in the middle of the night. The night that followed the day Jean-Pierre had thrown his life upside down. He dreamt he was walking on a white beach, just above the high water mark. Shells and seaweed as long fingers were witnesses of the tides. The warmth of the sun scorched his naked shoulders. Suddenly he felt the earth shaking. Then he woke up and looked in Katarina’s startled eyes who was shaking him. ‘Come, quick. We have to hurry. The General left us a message there would be a police raid. Put on your clothes quickly. We have to escape to another place.’ Jean-Pierre’s eyes look was very surprised. Just not fully awake, he wondered what this all meant. A raid on the castle. Then his brains began to function again. Obviously the authorities weren’t too happy about the successful activity of the Baroness and her companionship. The fear and panic jumped over upon Jean-Pierre. How should he explain his presence? They probably had seen him together with Katarina. He wasn't here against his will. No, if he didn't want to do jail time, he had to go with Katarina. After he had dressed, Katarina took the escape route through the secret panel in the wall. She pushed a hidden lever in the corridor, and the entrance closed again. Lit by a bar-shaped lamp, they hurried away using the passage. It didn't take long before they saw a long stair down in front of them. ‘This way,’ Katarina whispered. It wasn’t an easy job with her stiletto heels to take this obstacle, but obviously it wasn’t her first time. Even faster than Jean-Pierre, she went down the stairs. It was a lot cooler at the bottom. Jean-Pierre noticed the underground and the walls were of solid earth supported by massive rafters. Here they had to walk beneath the surface. Katarina stopped for a moment putting her finger on her lips, a sign to Jean-Pierre he had to be silent. 'I hear nothing, we have escaped. Come with me, this corridor leads to an open place in the woods where we'll find ourselves on ground level again. It was an unrealistic picture. Two of them, under the ground, scarcely lighted and walking half bent because the corridor was less high here. Jean-Pierre felt quite uncomfortable. It made him think of a war movie he had seen about people of the resistance who undertook actions behind enemy lines. However, he didn’t feel like such a hero. Maybe the police were waiting for them in the woods, and they would shoot at them. They used real bullets, not props. Katarina reached the end of the corridor where a little step ladder led to a double sided lid with a padlock on of which she, fortunately, possessed the key. She pushed both halves of the cover open, and Jean-Pierre smelt the green of the forest. It was very dark because of the dense clouds. The moon now and then shined through the cloud cover and at that time he saw they had arrived at an open place in the forest. ‘And now what?’ Jean-Pierre asked in a loud voice. Probably the fear talking, however Katarina didn’t pay attention to it. She apparently thought it was safe. Otherwise, she should remind him to stay silent. ‘About five hundred meters from here, there’s a road. The General actually should have taken care to leave a car there..., in any case that's what I hope. Otherwise, we have to walk at least five kilometers until we reach the next village.' She removed her shoes and walked barefoot through the wood. Jean-Pierre looked very surprised at her. That must feel painfully to her feet. Katarina didn't complain and was almost out of sight. Jean-Pierre rapidly followed her. He didn't want to be left alone in this dark place. Indeed, after five hundred meters they were on that road. However, there was no sign of the car Katarina had mentioned. Therefore, they couldn’t but walk to the next village. Not an adventure without a risk, Jean-Pierre suspected. The police would have a search for them when they realized the birds had flown. After a five minutes’ walk, they heard a grumbling behind them. Two lights in the distance indicated a car was approaching. ‘Quickly, here behind the bushes,’ Katarina yelled while she ran away after the shrubbery at the roadside followed by Jean-Pierre. With trembling knees feeling their heart beating in their throat, they sat there, bent in their hiding-place, waiting till the car had passed. The black passenger car stopped a little bit from the spot they were hiding. A man with a hat left the car and looked around. 'Hey, where are you, the General sent me. I've seen you on the road, come out. I know you're there somewhere.' ‘Katarina and Jean-Pierre were both relieved. Bruised by branches and berry bushes where they were hiding behind, they left their refuge. ‘Here we are,’ Katarina shouted and waved at their rescuer. The man turned around and then Katarina recognized him. ‘Jacques? Is it truly you, what are you doing here? I thought you were…, dead? © Rudi J.P. Lejaeghere 01/03/2015 18. Le Tapis Rouge Katarina had turned pale. Her red lipstick was even more than usual in contrast to her white skin. ‘Maman said you had drowned during a vacation in Ibiza. I don’t understand.’ The man Katarina was talking to looked at Jean-Pierre before he answered. ‘Still alive and kicking, Kathy. I hope you aren’t disappointed. But later on more about that. Now we have to hurry. The General has booked some chambers at ‘Le Tapis Rouge’, The Red Carpet. Do you remember, Katarina? Our first trip together.’ Jean-Pierre didn’t know what was happening. It was obvious that Katarina knew this man, and it was reciprocal. Was Jacques employed at the Chateau Dauphin? And why did Katarina think he had died? Was the Baroness aware this blond and slender fellow was still alive? Apparently there used to be a lot of mysteries around 'Kathy' and the Baroness. They got in the car, and Jacques went off for ‘Le Tapis Rouge’. They didn’t talk much. Katarina was deep in thought, now and then looking secretly at Jacques from the passenger side. Nevertheless, Jean-Pierre noticed. He tried looking where they were driving, but all he saw were back roads, hardly or even not illuminated. After an hour’s drive, Jacques turned right on a hard surfaced road. It led to a little cottage only enlightened by a lantern above the only door at the front. It was a rustic house that probably had been a farmhouse they had renovated. In decorative letters, there was a board beside the door mentioning ‘Le Tapis Rouge.' Jacques knocked, and a little window at a man’s height in the door went open. Jean-Pierre didn’t hear what the man was saying, but if there was a secret code, Jacques had given the right one. The door carefully went open and an older woman, dressed in an excessive style, let them enter. The door closed behind Katarina and Jean-Pierre. A sound that startled them both in the dim light of the corridor adjoining the lounge, obviously. It was a whole other world than the castle. A big U-shaped sofa, on which there were all kinds of pillows lying in a disorderly way, took most of the place. In front of it was a bar with some high chairs. Behind the furniture, a young woman was busy polishing some glasses while a bald man was uncorking a bottle of champagne. ‘Welcome, Lady Katarina. May I offer you a glass of champagne or do you want something stronger.' She pointed at the many bottles standing on a rack behind the bar. There were a lot of choices. Six different kinds of whiskey’s, a few of the better Cognac’s and the best Vodka you could find in the region. For the sweet teeth, there was a large selection of liqueurs, the one more colorful than the other. ‘Give me a Chivas Regal,’ Jacques said after he had put off his coat and taken place on the sofa. A gracious naked woman cut out in wood served as a support for the glass table top on which there was a fruit basket. ‘For me, the same,’ Katarina asked and looked questioningly at Jean-Pierre. ‘Okay, a whiskey for me too.’ Jean-Pierre looked around while he also took his coat off. The windows blinded with shutters inside were covered with thick red curtains inside. At that moment, Jean-Pierre noticed a red carpet meandering, from the door they had entered, to somewhere beyond the lounge. Hence the name, of course. While he followed the way of the carpet, he saw two young women enter through a door in the farthest corner of the room, through which the old woman disappeared. They were scarcely dressed, but the clothes they were wearing were of black leather. Around their neck and wrists, they had a collar with sharp points glimmering dangerously in the artificial light. Their luscious bosoms almost didn't fit in their leather suit, and their long legs seemed even longer in those artistic pantyhoses and sharp stiletto heels. Jean-Pierre had never seen an SM-Mistress, but now he surely knew he had two of them before him. ‘Lady,’ the two of them greeted Katarina. Katarina hugged the women she obviously knew very well. She wasn’t shocked by their clothes and coolly took a glass from the barman. ‘Jean-Pierre,’ she pointed with her glass in her hands, ‘these are Helga and Irene. Ladies, this is Jean-Pierre.’ Jean-Pierre almost choked on his drink, when both of the ladies smiled at him and took him by the arm to the lounge seats, where they sat next to him in a way he hardly could move. ‘Can we play with him tonight, Katarina?’ Helga asked. Now Jean-Pierre choked actually on his drink. © Rudi J.P. Lejaeghere 11/03/2015 19. The mole ‘I won’t be part of that, Katarina. I’m not a fan of these beat-and-humiliate-me-games. That’s a bridge too far.’ Jean-Pierre had put his glass on the furniture in front of him and was looking at Katarina for an answer to his protest. He wasn’t a coward or very sensitive to a certain degree of pain, no, it’s just a matter of principle. He didn’t identify sex with pain or humiliation and would certainly not be the victim of such practices. Jean-Pierre would personally never play the role of an SM-Master, he had too much respect for the human dignity. Katarina nodded encouragingly. ‘Don’t panic, dear, you’ll do nothing against your will. The ladies were just teasing you.’ To add force to her arguments, he received a sounding kiss from Helga and Irene on both his cheeks. They chuckled at his reaction. ‘Now tell me how you rose from the dead,' Katarina asked her savior in distress. Jacques had hardly followed their conversation and looked surprised. ‘Oh, yes. One of my amorous escapades was the reason I just disappeared for a while.’ He rubbed through his hair while he was searching for the right words. ‘A very rich lady on holidays on Ibiza couldn’t get over the fact that I had paid attention to her daughter. Especially when she caught us in her bed, it was the last straw for her. She banned me out of her house and put a price on my head. Her husband, I didn’t know at that time, had connections to the organized crime and one thing led to another.’ He sighed before he continued his story. ‘After I had escaped to an assault in the nick of time I got a bit of help from the General who still owned me one and I allegedly drowned on the isle of Ibiza. I disappeared from the radar and after a while, when things were safe again, I got a job from the General. I couldn't go back to my old work due to the fact the circle of acquaintances of the Baroness was the same of my lady from Ibiza. So, now you know everything.' He took a big gulp of his Chivas, obviously having a dry throat from telling his adventures. At that time Jacques’ cell phone rang. The looks on his face changed when he heard the voice on the other side of the line. ‘What… that’s impossible!’ Jacques’ eyes looked fierce and dangerous. ‘Who let one’s tongue get away with one? Do you have a name?’ He nodded a few times as if he agreed with the person on the other side. Jacques looked first at Katarina and then at Jean-Pierre while he closed his mobile. ‘And…?’ Katarina asked. She felt something was terribly wrong. The silence around Jacques was baleful. Even the two hostesses looked a bit pale. Jean-Pierre was holding his breath without realizing. There was a real tension in the air. ‘That was General Tavernier. He says there’s a mole in our organization,’ was the short announcement from Jacques. His eyes went again to Jean-Pierre, who had to swallow something away. ‘That’s ridiculous, who says so?’ Katarina was indignant, certainly because Jacques glances clearly showed he didn’t trust Jean-Pierre. ‘You know that the General has his sources. These sources rarely are mistaken. Even you must know that, Katarina. There-is-a-mole! He only knows that the raid on the castle was the result of a phone call made from the castle. However, he couldn’t say if it was a woman or a man. Some of our people are above any suspicion, but others…!’ He left his sentence unfinished and everybody knew what he was implying. ‘Jacques…’ Katarina started very softly and treacherously honeyed. ‘If you can’t prove, shut up and stop making these unspoken accusations to Jean-Pierre’s address. I see the look in your eyes, and I don’t like it. I’m a hundred percent sure about him. Do you understand or do you would you like to disappear again from the screen?’ She had a blush on her cheeks that went well with her red blouse. It had inspired with awe. Jacques went on drinking his whiskey and hold his tongue. His eyes kept looking at a point in the distance, and he was softly talking under his breath. ‘What are you saying, I can’t hear you?’ Katarina thought he still was mumbling something in the disadvantage of Jean-Pierre and came a step closer. Jacques looked up and for a moment he looked afraid. ‘Actually, the police have arrested your mother! I hope she doesn't talk, Katarina.’ © Rudi J.P. Lejaeghere 21/03/2015 20. Champagne and syringe Katarina had tried to contact the General, but he hadn’t answered her call. She hoped he was busy taking measures to get her mother free. He knew his way in that world and would certainly know a good lawyer. However, her mother was tough. She wouldn't talk about their organization. She was certain about that. But if there were still more arrests than she knew of and if there truly was a mole in their midst, should the police not look for her or the other members of the Board of Trustees? She had to try reaching Frau Bertha Hofmeister, Thérèse Dupont or Monsieur Charles. Maybe they knew something more. Unfortunately, all her efforts were in vain. She began to think, they too had been arrested. Were they indeed safe here? Tomorrow morning she would try again, maybe with more luck. Meanwhile, Jean-Pierre had settled down in the second new residence in a few days. The room was spacious and luxurious. She was modernly designed, with everything that it implied. The only thing he thought was a little strange was the mirror on the ceiling. It just felt odd. If he looked up, it was if everything could any moment fall out of the sky. He supposed this was an attribute to show the bed adventures even better and to enlarge the sexual arousal still more. At this moment, such things weren't in his mind. What was happening really? He was asking himself if he had made the right choice. Obviously, he was in dangerous fields. His new job wasn't quite legitimate. That was clear. But he had weighed the advantages against the disadvantages and had made his choice. Would he regret it? He didn't know. Jean-Pierre decided to go to Katarina's room and ask her a few questions. Putting his money where his mouth was, he just went to the room of Katarina. At the moment he just came around the corner of the corridor, he saw Jacques with an ice bucket and a bottle of champagne sneaking into the room of Katarina. What the hell was that? He tried to approach the room as silent as possible and put his ear against the door. Jean-Pierre usually would never act this way, but this was an exception. Who knows, maybe this way he got some answers to his questions? ‘Jacques, what are you doing here?’ he heard Katarina saying. ‘I would love to rekindle the flame in our relation. A glass of this stuff will do miracles and after the tension of the last hours it could be good for our nerves.’ He put the ice bucket on the surface of a little cabinet and started to open the bottle. ‘I don’t need this, Jacques. Our relation has died with your staged death in Ibiza. You could at least given me a call with some explanation or ask the General to leave a message. I’ll never forgive you for that.’ Katarina obviously was furious. Jean-Pierre heard it in her voice she didn’t appreciate Jacques’ visit at all. Did she have a love relation with Jacques before? It hadn't been explicitly said, but it looked that way considering the emotions. ‘It was the General himself who convinced me not to make contact. I thought he was right. Maybe they would be able to find me through you. That sort of people are not easily frightened, and they would find a way to make you talk. Then I really would be dead.’ Jean-Pierre started profoundly to dislike this blond guy with his phony smile. Obviously he was very pleased with himself not caring about what somebody else was thinking. A downright real egoist and he hoped Katarina wouldn't let him convince her. ‘You’re only thinking about yourself,’ Katarina confirmed what he was hoping. 'And those glances at Jean-Pierre this evening. If you think he's the mole, you're entirely wrong. He's a plain and simple accountant who wants to make some progress in life, and I've given him this opportunity. We've screened him. He has in no way any contact with the police.' ‘You can never know for sure, Kathy. I’m saying that I don’t trust this fellow, and I’ve got a real good nose for such matters. Anyhow, I'll handle that. I've already given special orders to Helga and Irene.' A short and cruel laugh sounded from behind the door. ‘What have you done?’ Katarina shouted,’ you will not touch him, you hear me!’ Jean-Pierre was startled by a sound behind him, but it was too late. Someone had put a syringe in his neck, and he could just turn to see a burly guy and the two ladies in leather behind him. Almost instantly, he felt sleepy collapsing in the arms of the man who caught him as a real professional. © Rudi J.P. Lejaeghere 25/03/2015 21. Helga and Irene He became conscious again with a thumping headache. At first he hardly saw anything. A haze of images reached the recognition center of his brains, but they had a hard time to put a name on it. It didn’t take long before this mist drew up, and Jean-Pierre saw that he was in a semi-darkened room. He lay on a bed, gagged and tied up on arms and legs to the bedposts. He was naked. The room was rather soberly. Alongside the bed stood a table with several objects that he couldn't identify from where he was lying. A closet nearby the door on his left side was the only other furniture there was. What had happened? He suddenly remembered everything. The eavesdropping on Jacques and Katarina, the stumbling behind him…, and then Helga and Irene with a man, after that there was..., nothing. Jean-Pierre shook his head, was he dreaming? His headache, unfortunately, told him he was wide awake. A sound from behind the door alerted him. He tightened his body in an uncontrolled movement as a consequence of the fear he was feeling. The door unlocked, and Helga and Irene were entering the room, dressed in full SM-regalia. The leather outfit frightened him already. What would they do to him? Helga, obviously in charge, looking if he still was tied up properly, inspected his arms and legs. ‘Dear, you better start singing and I hope it will be the song we like to hear.’ With the whip in her right hand, she rubbed his chest that was panting for breath. She teased him, drawing circles in the proximity of his nipples. ‘You know, a nipple ring is a sexy thing for a man. What would you say if we decorated you beautifully, with everything it implies? I suppose you're a real man and can stand a little pain. I'm sorry to say we don't have a sedative, and we take the king size rings usually.' She walked to the table, and Jean-Pierre, raising his head now saw there were all kinds of SM-objects on this furniture. ‘Why are you doing this? I’ve done nothing wrong, neither to you or Jacques or the General for that matter. If you think I’m the mole, you're completely wrong.' His voice broke while he was speaking to them. He also felt ashamed and humiliated being naked and helpless on the bed. Helga came back with the ring in her hand and touched him with the freezing thing on his skin. His eyes followed her hand while he felt his heartbeat rising. ‘Please, untie me. I know nothing!’ His plea was useless. With her whip, she followed the outlines of his body. Along his chest, his hips and further on to his feet. Then she took the inside of his legs and stopped teasing him when she arrived at his crotch. Jean-Pierre swallowed. He realized these girls didn't bluff, the moment he saw Helga's smile or Irene's wicked laugh upon her face. How could he save himself from this? These women would torture him to say something he just didn’t know. Did he have to make up some lies? If he admitted, against the truth, that he was the mole, they might be doing still worse things. Maybe even let him disappear forever. Without any warning, Helga beat him straight in the crotch. 'Tell us, for who do you work? How did you get on Katarina's trail, because you don't have to jive, that meeting was no coincidence?' Jean-Pierre painfully tried to curl his body, but the ropes on his arms and feet prevented this. A short and loud cry had escaped his throat when Helga had hit him. The pain wandered through his belly, and he clenched his buttocks to endure it. What happened next, went so fast, Jean-Pierre hardly noticed it. The door fell open, and a wild rage battered around with a club. He heard the breaking of bones and before he knew it, Helga and Irene, were lying unconscious on the ground. Katarina threw the wooden weapon in a corner and untied him. ‘We have to be quick. I’ve given Jacques some of his own medicine and have poured a drug in his glass of champagne. He’ll be out for a couple of hours. The only thing we can do is to run away. It’s not safe here anymore for you…, and for me.’ © Rudi J.P. Lejaeghere 03/2015 22. A fatal distraction Meanwhile, it was early in the morning. A light haze hung over the fields, and the surroundings eyed dreary and abandoned. Katarina had been able to get hold of the keys to a little delivery van. It unmistakably belonged to Helga and Irene, considering the items they found in the back of the car. Those ladies possessed a large selection of instruments of torture. Jean-Pierre had seen a brass knuckle between these sadomasochistic things and he had picked it up and put inside a pocket of his pants. It wasn’t a knife or a pistol, but it was certainly a weapon he could use to defend himself. Obviously he was in need of such a thing being in the neighborhood of Katarina. ‘What is happening actually, Katarina? I can't understand all this commotion. Is there more going on than I've seen?' Jean-Pierre needed answers. This game has gone too far. He didn't want to be more holy than the Pope, but here was a bridge too far. ‘I can’t imagine that someone is ready to use torture to extort confessions about…, well, about the things you do on the castle.’ He was unable to use the word prostitution. Jean-Pierre had agreed to be part of their organization, but to say it out loud that he would rent his body for money obviously was still difficult. Katarina bit her lip while she attentively drove the car. She looked aside at Jean-Pierre with a desperate glance on her face. Should she tell him the truth? What did it matter? They were already too far. With the attack on the SM-chicks, Katarina had taken a road of which there would be no turning back. ‘You know, Jean-Pierre…, it shouldn’t have turned this way, but without wanting to…, I’ve fallen in love with you.’ She put her hand on Jean-Pierre’s thigh. He could feel the chilliness of her hand through the fabric of his pants. After that, Katarina was silent but Jean-Pierre could fill in some blanks. Katarina had to recruit him to work at the castle. As a matter of fact, she had confessed she had screened him, so the meeting wasn't a coincidence. He looked at her seeing a tear gliding down upon her cheek. ‘Katarina…,’ his voice faltered. He felt the same. This woman in red had indeed seduced him with the wrong motives, but he had lost his heart on her. They both were in trouble, and he didn’t know how to get out of it, and still he felt like taking her in his arms and kiss her. ‘I can’t expect that you’ll stay with me,’ Katarina herself ended the silence. ‘I wouldn’t blame you if you left me. I would understand if you never wanted to see me again. But I can’t help it…, I love you like I’ve never loved anyone. I don’t want you actually to be on the payroll of my mother anymore.’ Jean-Pierre had listened to her. He had heard her faltering voice confessing him this. Her hand on his thigh felt cramped because of the fact he could acknowledge her sayings and ask her to stop, step out of the car and go away without looking back. He cleared his throat. ‘I can’t say that I’m not feeling upset if I consider the way we met. I also would lie if I say I feel nothing for you. On the contrary, Katarina.’ ‘Really, Jean-Pierre?’ She laughed at him through her tears. ‘You don’t know how happy you make me. I’m going to make it up to you, I promise. It will be worthwhile.’ Her hand on his thigh now relaxed. It only took a couple of seconds. Just at the moment Katarina looked at Jean-Pierre with a grateful smile, there was an oncoming car taking the turn too sharp over the white line in the middle of the street. Katarina saw it and tried to redirect the car more to the right, but it was too late. The huge SUV brushed their delivery van, and their automobile began to spin. Katarina hadn’t the car under control anymore, and they broke through the fence landing into a lower grassland in a ditch. They lost their speed stopping with a hard blow by which the airbags of the car unfolded. The car stayed stuck in the shallow ditch that surrounded the grassland. An ominous silence followed the slip. There were pieces of broken glass and parts of the bumper that witnessed of the hard blow the car took. The other car had stopped a bit further on the road. Smoke came out of the delivery van. Neither Katarina nor Jean-Pierre gave no sign of life. © Rudi J.P. Lejaeghere 07/04/2015 23. On the run Jean-Pierre was the first to become conscious again, and he heard a man shouting. Dazzled because of the accident, he looked through the side window of the car. A man in overalls and a cap on his head was making gestures he didn’t understand. He shook his head and apprehended that he was speaking French. ‘Ça va, monsieur? Vous êtes blessé? Are you alright, sir, are you hurt?’ He nodded at the man and tried to move. It was difficult. The airbag got in his way, and then he saw that Katarina also was showing signs of life now. ‘Are you alright, Katarina?’ Jean-Pierre saw she was slightly bleeding on her forehead. It didn’t look serious, but he wasn’t a doctor. But by the same token she could have a concussion or worse. She looked at him without understanding what he had asked. After that, she looked around her. Her airbag also had caught the hardest blow. ‘What has happened…, I remember…, oh, shit yes, we crashed. Now I know again.’ She moved her arms and feet, obviously just as Jean-Pierre she had nothing. Meanwhile, the man in the overalls was calling someone. Probably the police or an ambulance. Both Katarina and Jean-Pierre realized they were in big trouble. What would happen if the police recognized them? Maybe there was already a search notice going on after the raid on the castle. That would be even more trouble. ‘Come,’ Katarina said, ‘we’ve got to get away from here.’ The man who saw they wanted to leave the car tried to prevent that somehow. ‘Si vous êtes blessé, ne vous déplacez pas. C’est dangereux peut-être.’ The man was afraid they were injured, and he thought they better stay put till the first-aid helpers arrived. Meanwhile, Jean-Pierre heard an ambulance far away. They both left the car somewhat unhandy. Katarina looked around and saw the car of the man that had been responsible for their crash standing a bit further. ‘Don’t ask questions, Jean-Pierre, let’s run to that car and hope the keys are still there.’ She gave a good example and ran to the SUV followed by Jean-Pierre. The driver looked very surprised at them. Apparently, he hadn’t understood what Katarina had said. When they both dove into the car, he suddenly realized they wanted to flee the place of the accident with his car. At that moment, it was already too late. Because of the shock of the collision, he had left the keys in the ignition and with screeching tires Katarina and Jean-Pierre dashed off. ‘Do you see the police behind us, Jean-Pierre?’ Katarina asked while she wiped away the blood from her forehead. Meanwhile, the little wound had stopped bleeding. Jean-Pierre turned around looking through the rear window if someone was following them. 'No, there's an ambulance standing near the man, but I suppose the police will arrive any moment now. We can't keep on driving this car. They will look for it.' Katarina took a sideway. Jean-Pierre only had seen a board with 'La Gare...,' 'Are we driving to the station,' he asked Katarina? He saw she was hitting the brakes and the car drove left of the road behind a heap of bushes. ‘From here on we’ll walk, you right, of course, this car will be too conspicuous now. If I remember well, it’s about a half hour walking to the station. Let’s hurry. Jean-Pierre dictated the pace, but after a while he had to slow down. On her lady’s shoes, Katarina couldn’t walk so fast, If she had known she would have put on her sports shoes, however, they didn’t have a crystal ball. His partner had been right, a little longer than half an hour they arrived at the entrance of the station. ‘We won’t buy a ticket at the counter. We'll get one on the train so nobody at the station can identify us. We'll take the first train that arrives at the station if we lose the police that way. At that moment, we can think what to do next.' Surprised, Jean-Pierre shook his head. ‘What can we do? We’re on the run and look at our clothes. I have torn those of mine and yours aren't much better.' Katarina nodded. ‘You’re right, but I see on the itineraries the first train goes in the direction of a place where I have a rather good friend. You see, every cloud has a silver lining. There he is already, let's get on it. I feel the heat around the corner. We shouldn't push our luck more than is necessary.' Jean-Pierre and Katarina got on the train and left the station. © Rudi J.P. Lejaeghere 10/04/2015 ‘ 24. Cecile Jean-Pierre and his female companion had arrived at the beginning of the afternoon at the place where Katarina’s friend lived. Jean-Pierre had experienced a lot since the day he met her, but he still was very surprised when the door of the house opened to where the taxi had driven them. Before him stood a perfect replica of Katarina. The only difference was that the woman wore her hair in a ponytail while Katarina’s this time hung loosely. His mouth dropped open, and both Katarina as the woman in the doorway laughed because of his shocked look. ‘Watch out, Jean-Pierre, next you know there’ll a bird flying into your mouth,’ Katarina smiled. ‘May I present you to my older sister, Cecile? She came into the world five minutes earlier than me, and I’ve heard this already umpteenth time.’ The woman stretched her hand and welcomed him. Jean-Pierre woke up out of his trance. How strange. Even her gestures, her laugh and her voice, he almost couldn’t notice a difference. He shook her hand a bit speechless, but she pulled him near and gave him two smacking kisses. Katarina loved his reactions. Obviously it wasn’t the first time this had happened. After Katarina had told their experiences during which Cecile frowned a few times as if she couldn’t believe what she heard, they both were assigned a room on the second floor. They would stay till the situation was a bit clearer. ‘Have you heard of mother yet, Cecile?’ Katarina asked her while she was relaxing in an easy chair. She had kicked out her shoes and apparently felt at home with her twin sister. Cecile was pouring a drink for them while she looked up from her work. ‘You know, mother and I aren’t hand and glove at all. I just call her when it’s highly necessary and so I wasn’t aware of this situation.’ Katarina was worried, and Jean-Pierre saw it written all over her face. He suspected her to think about her mother. With the answer of Cecile that her relationship with her mother wasn’t so good, he realized that he didn’t know how it was between Katarina and her mother. He supposed it had to be better than Cecile’s otherwise Katarina would never have worked together with her mother at the Chateau. ‘Can I suggest something?’ Cecile suddenly asked when she passed the drinks around. ‘Maybe I can get some information. I may look like Katarina, but I can also legitimate myself as Cecile. By the way, the police know I’ve kept my distance concerning the activities of mother and Katarina.’ She explained she totally had no problem with those activities, but the poor understanding had come into existence because her mother always had some comments about the man she brought home. After the umpteenth quarrel, Cecile closed all the doors behind her and had left the house. Meanwhile, all things had been regularized with her mother even if their contacts were limited. ‘If you would do that, Cecile, I would be relieved to know if she’s alright. She’s not the youngest anymore, and she has to take her medicine for her high pressure. I don’t know if she got them with her wherever she may be.’ Cecile went to Katarina and put her arms around her sister. ‘Don’t worry, tomorrow I inform myself and ask around, we'll surely know more by then.’ Katarina let her sister hug her while she blinked away a tear. ‘I’ll never forget this, Cecile, thanks. I owe you one.’ Cecile smiled. ‘I’ll remember you, wait till I ask you something, you never know with me, do you!’ Now her sister also laughed. Obviously the two sisters did get along very well. Meanwhile, the evening had fallen, and Katarina tried to disguise a yawn behind her hand. Cecile had seen it. ‘Well, now, children, it’s your bedtime. You’ve had a rough time, so a few hours of sleep will do you good.’ Tired but somewhat reassured Jean-Pierre left in the wake of Katarina. At the moment, Jean-Pierre had undressed himself the door went open, and Katarina entered, dressed in an adorable pajama with little teddy bears on. ‘I didn’t want to go to sleep without saying good night, Jean-Pierre,’ she answered his unspoken question. She pulled him near and kissed him wildly on the mouth. While one hand laid upon his neck, the other searched his way over his naked upper body. He was dressed only in boxer shorts and nonetheless he was exhausted, a particular body part didn't agree with that feeling. Katarina’s hand found the evidence of that, and while she was passionately pushing her against him, her hand glided inside the boxer shorts. Jean-Pierre just surrendered to her and fell with Katarina all upon him into the bed. © Rudi J.P. Lejaeghere 20/04/2015 25. Pajamas and little bears ‘I thought you were dead tired?’ Jean-Pierre laughed. It wasn’t because he didn’t find it pleasant to say good night like this. After their chaotic adventures of the last days, he had expected her to sleep like a log already. He was surprised by Katarina’s resilience and the way she processed everything. Teasingly, she kissed him on his belly while her tongue tickled his belly button. ‘Maybe I just sleep better after this,’ she answered him. ‘You do like me, don’t you?’ Jean-Pierre hadn’t to answer this, the proof she had found in the meanwhile. Her hands were virtuoso in manipulating his body, and her lips weren’t bad at all too. Somehow his boxer shorts had mysteriously disappeared. ‘Do you honestly love me, I want to hear it from your mouth, Jean-Pierre. Do you want to stay, despite everything? Not everything is rosy in the garden of my world. You've recently experienced that, haven't you? Well? Meanwhile, she sat up and decently kept the sheets in front of her naked body. ‘I love you, Katarina, I’ve said it already in the car, have you forgotten?’ A moment she looked surprised. ‘No…, but with the accident everything that has happened before is a bit blurred. ‘I’m happy you’ve said it again, Jean-Pierre. Maybe you’re right, it’ll be good to have a long lie-in.’ She kissed him on the point of his nose and escaped, while taking all her clothes, outside the room. Jean-Pierre shook his head. He would better take an unusually cold shower because Katarina had warmed him up so that he wouldn't be able to sleep. Thoughts had to be matched by deeds, and he hurried to the bathroom. ………. The next morning Jean-Pierre unexpectedly was much earlier awake than he had expected. He smelled the coffee while he approached the kitchen. He saw Katarina baking an omelet. Her pajamas with little bears on flattered her. He stood behind her and folded his arms over her belly. ‘Excuse me, Jean-Pierre, you’ve got the wrong one, it’s me… Cecile! ’ Startled, Jean-Pierre made a step back. ‘But…, last night. In your pajamas? He thought his whole body turned red. 'What's the meaning of this..., was it you last night in my bedroom or not?' ‘Maybe you could ask Katarina? What would she say? ’ Cecile looked at him with a mysterious smile on her lips. ‘I had to know if you loved my sister, Jean-Pierre. A woman feels that, and I felt it and I've seen it in your eyes. Don’t worry, it will be our little secret. For that matter, you have nothing to be ashamed of.' Cecile kept working on her omelet, which was almost ready. Jean-Pierre didn’t know very well how to react. He had experienced the last days that love and lust were two different concepts, and so it was with his feeling towards Katarina. Now that he looked closely, he saw that Cecile differed somehow from Katarina. She was much more relaxed than her sister, and she had a different look in her eyes. There was some sneakiness in her glance while she cocked her head in a special way and looked at him. She would play that game a second time with him. He heard a stumbling behind him. It was Katarina, rubbing the sleep out of her eyes, entering the kitchen. ‘Hello, I’ve slept so well. I obviously needed it. It has indeed performed miracles. Mmm..., that smells good, Cecile.' Cecile filled the three plates with the warm omelet while everyone took place at the table. Jean-Pierre now felt he had a terrible hunger. His stomach made all kinds of strange noises. It was already since his stay at the Chateau that he had properly eaten. ‘We have to make plans, Cecile,’ Katarina spoke with her mouth full. Apparently it tasted pretty good. 'What will you do to get information about our mother?' For a moment, Cecile looked at her and then showed her mobile phone to Katarina. ‘I’ve taken the liberty to call a friend who’s working with the local police. He knows me..., rather well I can say.’ On the mobile Katarina read the text message from Cecile to François in which she asked if he would inquire about Beatrice if she was in prison and where she was. The short answer from François was clear: ‘For you I do everything, my dear!’ ‘I’m expecting an answer from him later on. So, we have to wait for a little and then we’ll know more. By the way, Katarina, what do you think about my new pajamas? Beautiful little bears, aren’t they. Jean-Pierre just said it was a lovely design. Maybe you can borrow it sometime.’ Jean-Pierre almost choked in his omelet, but wisely decided to stay silent. © Rudi J.P. Lejaeghere 24/04/2015 26. Disappeared ‘What are you saying, François? How is that possible? And they have no idea where she can be? Cecile blushed from excitement. Apparently, something had happened to her mother, Beatrice. The conversation lasted still a few minutes, but when she closed her mobile, Cecile was beside herself. ‘What’s happened, Cecile? Come on, tell me, what have you found out?' Katarina looked a bit worried because she still didn’t know what François had said. She bit her nails out of fear. Jean-Pierre never had yet witnessed such a behavior of her. Cecile shook her head. ‘They’ve lost our mother just before appearing before the District Attorney. Before giving the Public Prosecutor the opportunity to take her in provisional detention, she has disappeared.' ‘What do you mean?’ Katarina asked looking surprised. ‘Disappeared, just like that. From the Courthouse? And then…?’ Katarina looked inquiringly at her sister, she unmistakably didn’t know what to think about the situation. ‘Maybe…, possible it’s even worse. While our mother was waiting in a separate little room somebody must have helped her to escape. There was only one other door except for the entrance through which they had let her in but ordinarily it was closed. Still, she has disappeared that way. Nobody has a clue where she could be.’ ‘But what do you mean by worse?’ Jean-Pierre interfered in the conversation. ‘She’s not in the custody of the police anymore, how can that be still worse?’ Cecile started to cry. Between her sniffing, she still could say something. ‘They’ve found her blood in that room…, blood of our mother!’ Katarina took Cecile in her arms and patted her arm. ‘You don’t have to think the worst. I’m sure she’s still…,’ she would say ‘alive’, but she realized that by saying that the opposite could also be right. Jean-Pierre poured out a cognac for Cecile. Katarina obviously was stronger and more confident and was also a lot calmer in this situation. Despite the fact, she looked almost two shades paler than normally. The color of her face fully emphasized the red of her lips. ‘Here, drink this, you’ll feel better. Come one, drink up,’ Jean-Pierre insisted when Cecile made a gesture warding it off but then still accepted his advice. ‘Did François knew more about her apprehension? What was the reason for her arrest? Was it this informant on the castle or was it something else?' Katarina fired her questions as a exercised fired instructor. Cecile stopped crying. The little cognac apparently had done her good. ‘Anyhow, according to François, she had said nothing yet. It’s indeed so that someone from the castle has given a tip. But it’s odd that it wasn’t the vice squad that has done the raid. François talked about a counter-espionage unit that in cooperation with the police has organized the swoop.' ‘Espionage!’ It sounded in stereo, coming out of Katarina’s and Jean-Pierre’s mouth. ‘What the hell does that implicates?’ Katarina went on,' spying for whom and for what…, the more I hear, the less I understand.’ Her sister shrugged. ‘I don’t know either, my friend François risked his job because of the information he has given me. He didn't know more. I'm happy already he would tell me that. Katarina started to pace up and down the living room. She was trying to think quite thoroughly what they could do at this particular moment. They were shut off from her information channels because the General thought Jean-Pierre was the informant. Due to the fact Katarina had disappeared together with him, she would also be in danger. Or not? Jacques probably had accused her too after their adventure in 'Le Tapis Rouge'. No, this possible road was rather a blind alley. ‘I do not know what we are supposed to do next. We're on a dead end. I can't ask for further explanations without getting us in danger.' She sat next to Cecile, who was also seized by despair. Then Katarina’s mobile gave the sound of a text message coming in. She looked confused, but also surprised at the screen and read out loud: ‘Come tomorrow to the place where we celebrated your 21st birthday. Maman!’ © Rudi J.P. Lejaeghere 25/04/2015 27. The man with the gloves Through the indications from Katarina, Cecile had brought her sister and Jean-Pierre to the place of the rendezvous. They had agreed that Cecile would wait in the car as a lookout if any suspicious individuals or even the police knew about their activities. Katarina was very nervous. She had consulted her mobile many times, despite she hadn’t received a signal. She didn’t know where to put her hands. She also had bitten upon her fingernails, in the end she had nestled herself against Jean-Pierre and was playing absent-mindedly with the fingers of his left hand. Why had Beatrice chosen this place to meet? The night club - ‘Pretty Men and Women’ - was one of Beatrice’s properties herself. Katarina didn’t find it a good choice because the police knew all this locations and could watch the neighborhood. Nonetheless the risk, they hadn’t been able to hold her away to go through with the appointment. ‘Thanks, Cecile, for all you have done. I owe you one, a big one.’ Katarina smiled warmly at her sister and got it returned too. ‘Don’t mention it, you’re my sister; it’s the least I can do. For my mother…, that’s a whole different matter,’ Cecile added with a sneer on her face. Katarina and Jean-Pierre went hand in hand to the entrance of the building where the nightclub was. Nothing pointed to whatever danger, but both of them were still looking around as if they would be attacked any moment now. Jean-Pierre touched the door handle and didn’t find resistance. It seemed the door was open, it was obvious they expected company. Through a dark corridor, they arrived at a bad lightened stairway leading to a cellar. According to Katarina the bar and the club were situated there. The door leading to this space also wasn't locked. Jean-Pierre went first and peeped around the corner. He saw nothing. There was nobody at the bar nor in the part that served as the nightclub. ‘Maybe she couldn’t come, and she’ll let us know something,’ he suggested without believing it himself. They suddenly heard a stumbling behind the curtains of the little podium at the end of the nightclub. Two men holding the Baroness between them appeared from behind the large podium curtains. The Baroness had a gag in her mouth was looking a bit dazzled, but when she recognized Katarina, her eyes drew wide open, and there was fear in them. They pushed her roughly in a chair, and the taller one of the two guys pointed to Jean-Pierre and Katarina and then at the two other chairs. These gorillas apparently couldn't talk. At first Jean-Pierre wouldn’t obey, but when the smallest of them drew a weapon they had to accept this unfriendly proposition. ‘What is all this, who are you?’ Katarina’s voice sounded shrill and metallic in this big space that was empty except for them. Katarina had noticed her mother had a bandage on her hand. That would explain the blood in the room of the Courthouse. Obviously the wound wasn’t life-threatening since her mother could walk into the room by herself. Without anyone of the two bulls had opened their mouth, a distinguished gentleman entered the same way his accomplices had done. He was dressed up in a three-piece suit, and it attracted Jean-Pierre's attention he wore gloves. Probably he didn't like having dirty hands and had appealed to the two gangsters who were flanking the Baroness at this moment. ‘I suppose you’re Katarina since you have accepted the invitation, but I don’t have the pleasure to know this man.’ His cold eyes looked at Jean-Pierre from head to toes. He inspected him and obviously didn’t like it. ‘He’s a good friend of mine who…, has driven me,’ Katarina answered, ‘he knows everything.’ The man suddenly laughed very hard. ‘Everything…, what’s everything, my child? You don’t know what you're saying. If you knew everything that I know, you wouldn't talk like that. You…, you don’t know anything. And for your well-being, let’s keep it that way.’ He made a sign at the closest helper who removed the gag from The Baroness. She was retching while the man released her from the dirty rag they had put in her mouth. 'Katarina...!' Her voice stammered and tears were running down her face. The gentleman made some rounds around the chair where the Baroness was sitting on, without losing them out of sight. ‘The thing is, my dear Katarina, your mother thought she could make some extra money, and by doing that she has crossed a border. Such a fact usually has to be punished. But my employer is very broadminded so that in certain conditions he can forget and forgive.' Katarina and Jean-Pierre listened with growing surprise at the monolog of this parvenu. They looked, full of incomprehension at the Baroness, who, meanwhile, sat there in silence with her head bent and dwindled in the chair. The woman was apparently broken being exhausted and full of fear. ‘It’ll be not strange to you, in the circumstances that are called normal at the Chateau, there are a lot of influential gentleman and women visiting. My employer is someone you can count to this category of people. Unfortunately, I have to confess he can be indiscreet when he has drunk a bit and is enjoying the presence of female beauty. Madame seems to have the habit to record some conversations and used to trade them for pecuniary gain. I am the first to applaud any entrepreneurship and to stimulate it, but when it concerns my employer, it’s a whole other matter. His connections with our organization can’t be public knowledge. We have worked too long to have a piece of the pie if I may use this playful comparison.’ The man apparently loved to hear himself talking. He accompanied his argument with broad gestures like a famous lawyer who argued in favor for his client. Once in a while he stood still putting his hand on the shoulder of the Baroness. Every time she shrunk even more in fear for him. ‘The tapes...? Yes, we know there are three tape-recordings, but we have a small problem. Madame the Baroness, unfortunately, don’t want to say where they are. But now that her daughter is her, I'm sure she can be convinced, for the common welfare she would better think again. In a few steps, he stood next to Katarina and grabbed her by the neck. Jean-Pierre jumped off his chair but was pushed by one of the accomplices. He fell backward over it and stayed on the ground because the man pointed his pistol at him, and he was afraid to move and get a bullet through his head. ‘Lady, Madam, if you prefer,’ the leader spoke,’ you have exactly five seconds to tell me where the tapes are, otherwise…’ He also had taken his pistol out of his holster and significantly held it against the side of Katarina’s face. ‘One…, two…, three…, four…!’ © Rudi J.P. Lejaeghere 25/04/2015 ‘ 28. The assignment ‘No…,’ the Baroness shouted in despair. Her eyes were wide open with fear, and she fixed her attention on the hand with the pistol against Katarina’s head. ‘I’ll talk...,' she continued in a silent voice. The tears were running down her face now. The proud woman had broken, and she acknowledged his supremacy. ‘A wise decision, Madame,’ the man in the suit said. ‘May I suggest you don’t fool us and immediately tell the truth because I can put a bullet in that beautiful head of your daughter at any time. It would be a shame when my gloves had to be stained by Katarina's blood, but you do have to make some concessions to obtain the truth, don't you?' He seemed to be amused by his words because a big smile appeared upon his ugly mug. Beatrice swallowed for a moment and then started to speak. ‘There are indeed three recording tapes like you said. I’ve given them to three different persons to spread the risk they’ll fall into the wrong hands. They have to make them public if I don’t give a sign before the first of next month. That’s our deal, I always give a signal and then they know everything is alright. So, if they didn’t hear from me at that time…, it’s out of my hands.’ ‘Okay,’ the head man said, ‘I can believe that a person has to anticipate some risks if you enter dangerous territory. But I still haven’t heard to whom you have given the tapes. Come on, tell me, my finger is itching,' and once again he held the pistol against Katarina's head. ‘They’ll never give it to you, even if you threaten them.’ The Baroness didn’t speak for a moment, but after a while continued when the man questioningly looked at her. ‘The first tape is with Frau Bertha Hofmeister, the second with Thérèse Dupont and the last one is in the possession of Monsieur Charles. I suppose they know I’ve disappeared so that will make them still more suspicious.’ The man had released Katarina, and she had escaped in the arms of Jean-Pierre, who in the meanwhile silently had stood up. He wouldn’t make sudden movements because one of the accomplices still held a gun in his hand that he pointed now and then in his direction. ‘Katarina, my dear child,’ the pedantic gangster suddenly spoke, ‘I’m going to give you an important assignment, and you have to give your best to bring it to a good end. Your mother's life depends on it. And once we've eliminated her, we'll come for your friend, and we'll keep you for last. I assure you, I'm not telling you something.' He quietly looked at her when he put his gun back in his holster. ‘I can’t let your mother go or let her ask for the tapes. I wouldn't know if she was signaling that you or she was in danger. So you are going to get the tapes for me. I presume you know these people well, don't you?' He looked at her, and she nodded, so he continued his argumentation. 'You'll have until the first of the month. I'll try it this time without violence because we already attracted enough attention with the abduction of your mother. I don't want the police on our track..., if it's not necessary, of course. It's all in your hands, do you understand?' Katarina nodded again. She knew it would be a difficult task, but some plan already came up in her head. Jean-Pierre had to help her. She hoped he would stay on her side in these conditions, which was not evident. The man was right, the three tape keepers would be aware. They had to play it smart. Maybe this was one of the hardest things Katarina ever had done. Difficult was just another way to get there she thought to herself. ‘Okay, that’s a deal then, you have just about three weeks until the first of the month, that should be time enough. Let's meet again here the last of this month and when I don't see you at that moment, you can say adieu to your "maman", and now that I think of it..., say hi to your twin sister at the front door, your real chauffeur I mean. We'll leave through the back door. A good day to you.' He casually tapped with two fingers against the side of his forehead saying goodbye. His accomplices took Beatrice along after one of them had gagged her again. They disappeared together with their boss behind the black curtains of the little podium and after a short noisy moment everything was quiet again in the night club. ‘Do you know this guy, Katarina?’ Jean-Pierre spoke first. Katarina shook upon her legs, and her face was very pale due to the emotions they had endured. He put his arm around her shoulders and led her to one of the seats at the side and carefully helped her down on one. ‘I’ve never seen him before in my life, but I know this kind of people. He’s serious, and he’ll do what he promises, we have to get those tapes.’ ‘Okay, I understand. But those people won’t give them so easy to us, will they?’ Jean-Pierre scratched in his hair and inquisitively looked at her. ‘No, they certainly won’t, but we have to fool them or still better, seduce them.’ Now he looked at her still more surprised. ‘How do mean, seduce? Who has to do such a thing? I don’t understand…’ He saw Katarina deliberately looking at him after his first question, and he started to suspect something. ‘You want to say that I… but how do I, I mean that…?’ He stumbled over his words. ‘I know I can’t ask that from you, Jean-Pierre. But we got so far together. Will you help me solve this problem, I don’t have to remind you my mother’s life depending on it? But if you don’t take that into account, you may be sure his threat against us is no joke. We’re all in danger if we can’t get those tapes in our hands. ‘Okay, okay…, I fully support you. But what about Monsieur Charles, I don’t think he’ll fall for my charms.’ ‘You may be surprised, but no, I think he rather loves the company of women. He’s my responsibility.’ © Rudi J.P. Lejaeghere 04/05/2015 29. Seduction in red Katarina looked enchanting. She had told Jean-Pierre that they had to dress very stylish to obtain the first tape. He looked at her and remembered the woman in red who had seduced him on the dance floor. She wore a long evening dress in the brightest red you could imagine. Katarina showed her clothing acting as a model on the catwalk. While she was parading around him, the moment, she turned he saw there was a long split in the front of the dress. He saw two beautiful long legs and her feet put in black and red pumps that went hand-in-hand with her outfit. ‘You are truly beautiful. Red looks good on you. But you know that already, don’t you,’ Jean-Pierre decided when he saw the playful smile on her face. On the front side, the dress had a deep low-cut while the fabric on her back just existed of two small straps that crossed and let this part of her body almost uncovered. While she passed him, he took her hand and pulled her close to him. He was under the influence of her appearance. He forgot all the worries when she stood close to him. He kissed her softly on her scarlet lips and tasted strawberries. She kissed him back, harder and was hankering. It was as if she was another woman in these clothes. Katarina felt he got excited and caressed him there while their kisses became still more passionate. With a quick movement, she loosened the straps upon her back, and the dress was falling as a red cloud upon the floor. . She stepped over it, wearing just a black lace slip that left almost nothing to his imagination. Jean-Pierre couldn’t get fast enough out of his clothes. While she helped him, they kept kissing. They couldn’t get enough of it. They were both so tensed that they erupted in one great outburst of emotions. They caressed each other’s naked body and lay down on the ground. Jean-Pierre surprisingly discovered the floor felt warm. Obviously, Katarina’s sister had underfloor heating. Katarina pushed him back on the floor and came laying upon him while she pushed and rubbed her body with force against his. Their hands were everywhere, and they tried reaching all the possible spots on their body just to touch them. A feverish mood came over them, and it took no time before Jean-Pierre discovered the woman in her. She yet danced again with the man while he led the tempo of this remarkable choreography. She called at him with all the sweet words she possessed; he growled in pleasure during their backs bent in sensual delight. Finally, a cry of ecstasy escaped both their mouth. They felt as one, made for each other. Panting from the physical effort, they were together enjoying afterward in each other’s arms on the ground. Her red dress spread like a big puddle of blood on the floor. ‘You’re a natural, Jean-Pierre, mmm delicious.’ Katarina whispered in his ear. ‘Kat, my dear Kat, I love you, more than I’ve ever loved somebody. It may sound old-fashioned, but I mean it from the deepest of my heart.’ He kissed her on her earlobe, and she cooed like a dove. ‘Wait till you hear what I’m planning to do,’ while she got up without shame for her beautiful nudity. Without hurrying she took her slip and red dress and started to put them on again. Jean-Pierre followed her example. ‘What do you mean? It’s time to explain to me how you want to obtain those tapes.’ She looked at him with her light blue eyes in which the little lights of excitement still shined. ‘I know which tapes mother uses. We shall replace the original ones by the three tapes I’m going to buy in a while. First, we’ll focus on Monsieur Charles. He regularly holds a housewarming party attended by all kinds of chic personalities. Tonight he's holding one. That's why we have to dress up. I'll seduce Monsieur Charles...' Katarina couldn’t finish her sentence. ‘What do you mean, seduce?’ Jean-Pierre asked astonished. ‘Is this quite necessary, Katarina? Can’t we solve this in another way?’ She softly laughed. His indignation came out of jealousy, she supposed. ‘Sorry, Jean-Pierre, there’s no other way. I’ve got to let him tell me where he has hidden the tape without him having a suspicion. I think my way is the quickest to the solution of our problem. Rest assured, my body is yours..., my heart too.' ‘Let’s say we succeed, that he tells us the hiding place of the tape. How do we get it without him catching us red-handed?’ Katarina nodded. ‘Indeed, that was the most difficult obstacle to my plan, but Cecile has given me the solution after I had told her about our adventure in the night club.’ He looked at her because he didn’t understand what she wanted to say and made a gesture that she must go on. ‘Her friend with the police has left behind some high-tech paraphernalia we certainly can use. Have you ever heard of an earpiece? Probably you’ve seen it already in a sort of police movie. You put the little thing in your ear and everything the secondary device captivates of sounds, you hear it too. Simple, isn’t it?’ Jean-Pierre started to get what she meant. ‘You will have the transmitter with you when you and Monsieur Charles huh… do your thing and…’ ‘And you,’ she completed his reasoning, ‘will follow my clues and replace the tape with the one we’ll have with us.’ ‘I hope everything will go like we plan,’ Jean-Pierre sighed. He pictured already himself handcuffed and led away by the security service. One thing you could say if you were with Katarina. Life never was boring. © Rudi J.P. Lejaeghere 04/05/2015 30. The bet The brooch was remarkably pretty to look at and big and because of the many diamonds, there were used in, it sparkled. Katarina had showed Jean-Pierre the backside could be opened revealing a little opening where she hide the transmitter. He got the earpiece working as a receiver. They had left not too early in the evening after Katarina had to promise her sister she wouldn’t take big risks. Katarina had agreed, knowing it was a little white lie. From now on everything was dangerous. Monsieur Charles was a mysterious and powerful person. He could dig up the deepest secrets with his hypnosis. She would have to be cunning and apply all her womanly charm and seducing techniques. Jean-Pierre reluctantly had accepted the plan. He knew if they would want to save the Baroness, they had to go to any extreme. Those gangsters weren’t easily intimidated, and they wouldn’t hesitate to liquidate her. When they arrived at a deserted factory site, Jean-Pierre looked unmistakably surprised at his female partner. ‘Is there truly a party going on here? It doesn't seem that way.' ‘Just wait here, I’ll push the code for the fence to open, and then we can enter the site. Monsieur Charles has reconstructed one of the hangars as one of his residences, with everything that it implies. At the door will have to re-enter a code, so don't be startled if you are frisked. He doesn’t take any risks. I only hope he's there, the faster we come into action, the sooner we can solve this.’ She was right. After she had pushed a code on a panel near the entrance, the door clicked open, and they were intercepted in a small space by a guy who looked like a wardrobe who frisked them professionally. The man took all his time to frisk Katarina, more than was necessary and he especially paid attention if she hadn’t hidden something between her breasts. Jean-Pierre almost attacked the man, despite all the risks entailed, but a look from Katarina made him change his mind. After they were approved, they could enter the living space. Actually, it looked more like a big hall, where here and there living spaces were placed. Seats, tables and other furniture. Central was a big bar where three people constantly had their work for serving the guests. The hall was well filled with smiling, talking people. Some couples were sitting in a corner playing a bit with each other, without someone was looking at them. Katarina was searching the space when a voice made them startle for a moment. ‘Well, well, well, who do we have here? Miss Katarina and her apprentice. I honestly hadn’t expected you. Have you still spoken to your mother?’ Monsieur Charles’ question came very quickly, but Katarina obviously had expected it. ‘Mother’s well, but she’s gone into hiding for a while after the raid. I had to inform you that she would contact you before the end of the month, but she hasn’t said why.’ Monsieur Charles laughed. ‘No problem, I know what she means. I’m glad to see some familiar faces. The most of them are parasites who enjoy my wealth, but real friends I don’t have many of them. Can I offer you something to drink?’ ‘Thank you, Charles, but I think Jean-Pierre must get us something. In the meantime, we can catch up maybe and enjoy the evening. Jean-Pierre, be nice and get us a glass of champagne and take something too. Afterward, you can enjoy the present company, there certainly a girl amongst them you will like.’ Jean-Pierre had to set his teeth, hearing Katarina’s arrogant tone. But he knew she played it. He had to come across as humble and obedient apprentice. ‘Of course, Katarina, I’ll just do that.’ He disappeared and left the two in each other’s company. ‘Your performance last at the castle was magnificent, Charles. You always know to surprise the people with your gift. Actually, when I think about that night, I get warm again. Or maybe it’s so hot because there are so many people here.’ She waved with her hand in front of her décolletage. Monsieur Charles did take the tip. ‘Maybe we can remove ourselves and get into my private chambers. It’s much cooler there. Come with me, my beautiful Katarina.’ He took her arm in his, and they went, watched by Jean-Pierre with his two glasses of champagne, to the end of the hall. A door there gave entrance to the private apartment of the artist. After she had entered, Katarina sat down on a long couch, seeing to it that her red dress fell open by the split and showed her long legs and left almost nothing to the imagination. Charles poured out a whiskey for her and himself. Katarina saw it was an Auchentoshan. The only whiskey out of Scotland, that is distilled three times. Very good, but expensive stuff. He sat beside her and pretentious laid a big hand on her uncovered thigh. ‘Are you still so warm, darling?’ he asked as sweet as honey while his hand softly caressed her thigh. ‘But Charles, I just get warmer because…,’ and she put her hand on his. ‘Maybe I’ve got too many clothes on. Or maybe you have been naughty, and you have whispered a suggestion to me to get me so hot. I know you can do that.’ Katarina had started her offensive. Would Charles fall for it or would he sense danger. She had to go through with it. ‘I’m sure if you would tell me a secret I wouldn’t be able to pass it on, you would remove it out of my head with your hypnosis.’ Charles caressed her other thigh now, obviously he would like to play it slowly. Maybe that aroused him? ‘Indeed, sweetie, I can tell you everything, I have the power to let persons do something, but also to let them forget what I want them to forget. Would you like to see an example of my powers?’ ‘It has to be really important, let see… Hmm, do you have a vault or a locker where you put your secrets in?’ Katarina’s heart was hammering inside her chest. If he didn’t go along, all their efforts were for nothing. ‘Of course I have. It’s in the little room alongside by the way. A man of my class and quality has too many valuable objects he can’t let linger about. Explain a bit more, what do you want me to do?’ ‘If you give me at this moment the code of your locker and I repeat it until I know it by heart, can you wipe it out of my memory. I don’t think so, but…’ ‘But Katarina, that’s a child’s play. But if you don’t believe me on my word, well… the code is 45279. Repeat it as much as you want and I’ll hypnotize it out of your head afterward.’ He laughed at full. Obviously he found it very amusing. Katarina had what she needed. As a matter of form, she acted as if she repeated the code a number of times. ‘Alright, do your thing, but I’ll prove you that I’ll still remember it afterward. Then you’ll still have to change your code. For what are we betting?’ Monsieur Charles smirked very pleased with himself and answered: ‘For you, Katarina, for you!’ © Rudi J.P. Lejaeghere 12/05/2015 31. The code Jean-Pierre had heard what had happened in there. He also had seen where Charles and Katarina had gone inside. He had to find a way to get there too. The only way to get inside the adjoining room was through the place where Katarina was performing her little acting. That’s why he walked as less suspiciously as possible to that particular door, meanwhile sipping from his glass of champagne. With his back to the door, he tried to open the door the door with is hand very carefully. It was less easy that he had thought, and he wasn’t even inside. Eventually, he succeeded to put silently the door open on a crack. Now it was all or nothing. He turned around very quickly and sneaked in trying to make as little noise as possible. Luck was on his side. He was standing in a small vestibule that wasn’t illuminated. Jean-Pierre heard Katarina laughing because of a joke from Charles. He bit his lip because he was so nervous. Fortunately, Charles hadn’t noticed him. But did Katarina knew he was standing there, had she heard him or expected something. He peeped fast around the corner of the little space he was in. Katarina needed all her charms to keep Charles away, but obviously, she was succeeding in it… for the moment. It was a shame she hadn’t an earpiece otherwise he could give her a sign. Without realizing he bumped softly with his feet against the doorjamb while he took a step back. ‘Have you heard that too, Katarina?’ Monsieur Charles was saying. Was he discovered? If this half-baked artist walked up to him, he had to be out in less than no time and go back the same way. ‘Come here, Charles, maybe you have doubts about the bet, finding a good excuse for wriggling out of it, isn’t that so?’ With a passionate gesture, she took his head in her hands and pushed it against her breasts while she was turning in that way, that Charles turned his back to Jean-Pierre. She pulled her eyes wide open while she looked in the direction of the vestibule. Jean-Pierre didn’t need more encouraging. That brave Katarina had indeed seen or heard him. Her diversionary tactic worked excellently. He sneaked in and on the tip of his toes, he walked to the right side where there was another door. He had success because it wasn’t locked. In no time, he was in the other room where the locker was situated. With a little tubular light bulb, he shone around while he heard Katarina and Charles in his earpiece. ‘No, Charles, I mustn’t do that… yet. I have also to stick to the bet. A word is a word. First, I’ll try to memorize the code. What was it already… 45279 if I remember it well. Just give me some time and I will let you know when you can make me forget it with one of your tricks. Agreed?’ Jean-Pierre could hear Charles panting in Katarina’s brooch, so sensitive the transmitter was. ‘Well, yes… agreed, you’re a very special lady, Katarina. You just want to make me crazy, admit it. But I can still wait for a moment. After all, I’m not an impatient adolescent, am I? Put your best foot forward. We’ll see who has the most power upon the mind.’ And then it became silent. In the meanwhile, Jean-Pierre had discovered the small locker behind one of the paintings. He turned the code and with bated breath he opened it, hoping the tape was actually in it. Relieved when he saw the tape from the same brand Katarina had bought three new ones lying on a bunch of paper, he breathed again. Quickly he switched the tapes and put the original one in the inside pocket of his suit. Now getting outside again! Would Katarina be so smart to give a signal when he had to take his chance? He carefully opened the door. It was as if she expected him. She looked straight at him when he was peeping if the coast was clear. ‘Okay, Charles, I’m ready, I give my memory into your skilled hands. Do your thing now.’ Monsieur Charles obviously was elated. ‘Alright my dear, you know the deal we have. That, I won’t erase from your memory. Just the code… and I’ll be fair, you can even guess three times after the code. How about that?’ ‘Thank you, Charles, very chivalrous of you.’ Katarina shook her shoulders and moved her head from left to right. She wanted to give him the impression she would strain herself to the utmost not to get under his hypnotic trance. In the meantime, Jean-Pierre pussyfooted walked to the vestibule and sneaked out the door. His mission had succeeded; he wasn’t discovered. But now he had to save Katarina out of the hand of Monsieur Charles. Who knows what this old man would do to her. He heard the hypnotist talking to Katarina. ‘You’re feeling tired and your eyes are closing…’ Katarina stayed silent in his earpiece and gave no sign anymore. This was the signal that he had to appear urgently. He took a full glass of champagne and returned to the room were Katarina and Monsieur Charles were keeping their bet. Now he wasn’t light-footed anymore or even unperceived. He entered with a lot of noise and Charles was scared out of his wits. ‘Kat… Katarina, my… I’ve had a little bit… too much champagne, I think…,’ he spoke thickly.’ Maybe you could…, I mean, maybe I have… need for some fresh air.’ His shirt half out of his pants and his tie incredible skew, it all helped to convince his public he was drunk as a skunk. ‘Sorry, Charles… just change your code. We’ll finish this another time, I promise. First of all, I have to ventilate this alcohol monster. Have a nice evening still.’ Katarina walked away with a tottering Jean-Pierre to the exit door and was leaving a dazzled looking Monsieur Charles behind. © Rudi J.P. Lejaeghere 24/05/2015 32. He who laughs last laughs best The first tape was in the pocket. Without someone getting hurt. Both Katarina and Jean-Pierre were very excited because of the adrenaline in their veins because of the thrilling events. On the way to Cecile’s house, Katarina was talking nineteen to the dozen about her experience with Charles feeling the tension while Jean-Pierre was stealing the tape. She congratulated him with his improvisation of the drunken boyfriend. Katarina could only acknowledge that he had appeared just in time to prevent Monsieur Charles of hypnotizing her. Arrived they found a little note from Cecile saying she was a night out with her police boyfriend. They had the house for themselves. The tension fell away, just like the clothes they were wearing. Katarina was wild and sensual. When Jean-Pierre kissed her, she growled as an answer and rode him like an Amazon warrior. Both were sweating of passion. Jean-Pierre had enough to keep up with her amorous creativity. She curled herself in the strangest positions, took him as close as possible, at a certain moment even bit him in the shoulder. He hardly felt it. After both of them had their orgasm at the same time, moaning satisfied and enjoying it, they lay close to each other in bed. The normal rhythm of their breath only came back after a while. After some moments, they got cold, and Jean-Pierre covered them both with a blanket. Katarina put her head on his arms, and intimately they reminisced a bit longer about their victory. ‘Number one is ours. Still two to go. We can’t just afford to rest on our laurels. Who do we take next, Kat?’ Jean-Pierre asked her curiously.’ Katarina sighed. ‘I think we have to go for Frau Bertha Hofmeister. I surely can locate her. I don’t know where Madame Thérèse Dupont is for the moment. I’ll have to make some phone calls to find out.’ Alright, good for me, but first I’ll get us some drinks. I’m so thirsty you can’t believe it. I’ll take some orange juice, you too?’ Katarina nodded. She looked a bit sleepy at Jean-Pierre and smiled. Yes, dear, for me also a little bit of orange.’ Jean-Pierre went downstairs and looked for the necessary ingredients. He had noticed that Cecile had bought fresh oranges, but he had to pull open some closets before he had found the juicer. Upstairs, Katarina was in an afterglow from their passionate making love performance. She knew she had taken the road were turning around was impossible anymore. Then she considered that nonetheless the worries about her mother, she was feeling happy. She felt a smile appearing around her lips. Jean-Pierre was the reason she sensed herself special. It had been a long time ago since she had felt this way. Maybe she had sensed this never before. Without him, she could never go through with it. She felt safe with him and… Sleep overwhelmed her, and she was dozing away till she heard Jean-Pierre stumbling on the stairs. ‘Here’s your drink, noble lady, fresh from the juicer I may say.’ He gave her a brimful glass of orange juice. She sipped from it at first, but afterward she drank greedily and emptied her glass in a few seconds. ‘If that’s not thirsty, then I don’t know,’ Jean-Pierre smiled. His words weren’t cold yet, and they heard the doorbell at the front door. ‘That’ll be Cecile, she has probably forgotten her key.’ Katarina slipped out of the bed, pulled on her nightwear and hurried downstairs. He looked at the imprint she had made on the bed. His hand glided over the sheets. Her place still felt warm. He had never felt so good being with a woman. It was if they could feel each other wishes as if they complemented each other. Was it because of the dangers they had gone through together, but he would face all the elements for her. ‘Jean-Pierre, come downstairs please?’ Katarina was calling from down the stairs. Was something wrong with Cecile? Her voice didn’t sound concerned. She sounded very calm, but her voice had something odd. He went downstairs and when he saw her his blood almost coagulated in his veins. There was no expression on her face. She looked in front of her as if she saw nothing. Behind her stood a grinning Monsieur Charles. ‘Hey, the boyfriend, you sober up fast, young man. I have to admit you have performed a good show. Hat’s off to you! It was…, Jean-Pierre if I remember well, wasn’t it? Do you know, Jean-Pierre, you’re looking good on film? I had a premonition when Katarina left me suddenly. Then I thought about her bet and… Bingo. I looked at the video images, and I was right, my locker had been cracked. A beautiful example of mental control. For the second time: Hat’s off, to both of you! But third time lucky, I won’t let it come to that. I suspect you were staying here, and it was no trouble at all passing by for a moment.’ Jean-Pierre didn’t dare to undertake something. He couldn’t see if Charles had a gun or a knife. He wouldn’t risk that a sudden movement from his side Charles could give a reason to hurt Katarina. ‘So, Katarina wanted the tape. She probably needed it to earn some money on the side. That’s not so nice regarding your mother. I’ll certainly talk about it with her at the end of the month. I don’t think Madame the Baroness will enjoy that. But enough blabbering, can I have the tape now?’ He walked a step closer to Katarina. Jean-Pierre understood his menace. He carefully descended the stairs and walked to the vestibule where he got the tape out of his coat. ‘Please, don’t hurt her…’ ‘Who do you think I am,’ an indignant Monsieur Charles spoke. ‘I have what I want and your girlfriend will be as before in ten minutes from now. But be warned. I’ll discuss this with her mother. We’ll decide what her punishment will be. Goodnight.’ He greeted and disappeared through the front door.’ After Katarina had come out of her hypnosis and heard what has happened, she suddenly looked very sad. ‘All this effort for nothing, my mother will pay dearly.’ ‘Not necessarily,’ a mysterious looking Jean-Pierre answered. He went again to his coat and fetched another tape out of it. ‘Here is the copy I’ve taken while I looked for you orange juice. As an accountant, I know you better have a copy of your files in case something bad happens.’ Katarina jumped around his neck and kissed him passionately. In no time, they were again in bed. © Rudi J.P. Lejaeghere 24/05/2015 33. Questions about Frau Bertha ‘How do we deal with Frau Bertha?’ Jean-Pierre asked when they were having breakfast with Cecile. Cecile had listened with amazement to their adventures with Monsieur Charles. She laughed very warmly when she heard how they had tricked him into finding the tape. Jean-Pierre received again a compliment for his bright idea to take a copy of it. Katarina concealed a yawn behind her hand. She shrugged. ‘Actually, I don’t know very well. We can hardly play it the same way as with our first victim. I don’t know if Monsieur Charles will keep her informed, but we can’t afford not to take it into account. ‘Who is she, what does she do? Does she have weak points?’ Jean-Pierre had acquired a taste for a next adventure after their luck with the first tape. Obviously he didn’t realize the dangers it could bring along. Cecile, who watched them, intervened the conversation for a moment. ‘Haven’t you said once, Katarina, that she is crazy about horses? Don’t you know where you can find a young, hot stallion?’ Cecile clearly thought she had told a good joke because the fun lights in her eyes couldn’t deceive it. ‘Well, there you have something.’ Katarina answered and looked at Jean-Pierre. ‘Oh, no, no way,’ he replied protesting. ‘I know…’ He wanted to say that he knew on which horses Frau Bertha liked to ride. But he could restrain himself from saying it. ‘I don’t think I’ve got the capacities to make a pass at that woman, Kat.’ Katarina looked at him with a mysterious glance upon her face. ‘Maybe you don’t have to seduce her. I know that she on the evening with the quartet was…’ She waited a few seconds and Jean-Pierre blushed as an overripe tomato, ‘That she was very fond of you!’ Jean-Pierre breathed again. Did she know what that Frau had done to him on that specific evening? Maybe, maybe not. He had to be more cooperative, besides Katarina had also sacrificed herself at Monsieur Charles’, he suddenly thought. Yes, that was very unfair to her. ‘Okay, Kat, what do you mean, what should I do?’ ‘Of course I don’t know how she will react, but if we went to visit her then I suppose she will not make a secret of her admiration for you. I know she is like that. But will she take you into her confidence like our hypnotist has done? I wouldn’t know. What I do know is that she has a soft spot for young people, especially men. You’re young, and you’re a man.’ She bit her lip, a gesture of despair. ‘Let me make an appointment. I’ll tell her that I want to discuss your future with her to get her opinion. If she doesn’t buy that, then I don’t know it anymore.’ She instantly began to push a number upon her mobile. A few seconds later she had already Frau Bertha on the other side of the line. ‘Hello, Madam Hofmeister. How are you?’ Jean-Pierre and Katarina didn’t hear the answer, but looking at Katarina’s face it was certainly not bad. ‘May I make you a proposition? I’ve taken care of the training of our newest member in our organization… oh, I hear you still remember him. Well, I would like to have the opinion of a professional, I’ve always had a great admiration for your point of view in these matters. What do you think about a meeting at noon tomorrow, so we can combine business with pleasure? What do you say?’ Jean-Pierre and Cecile saw Katarina pulling her eyes wide open and smile. ‘Agreed,’ was her short answer on something Frau Bertha said on the other side of the line. She ended the conversation and looked relieved. ‘The appointment is made. First, we will dine together and afterward… well, we’ll see what happens then.’ Jean-Pierre looked a bit dismayed. He wasn’t very reassured. ‘Okay, we are so far that we’ll be there with her. But then… how will we try to get hold of that tape?’ ‘Well, Jean-Pierre, I don’t know either. During the conversation, we’ll have to bring the subject onto the tape in one way or another. Maybe we can let her believe we know about the tapes through my mother. That we agree that it is a good initiative or something like that. We can get more from the carrot than from the stick. If we have a bit of luck, she goes along and tells us more about it. Let’s hope it in any case.’ ‘Isn’t she the wife of a German minister? I was under the impression she had told me that or am I wrong?’ Katarina looked at him questioning. ‘Yes, that’s right, but what do you mean by that?’ ‘Is she important enough to have a bodyguard? We'll have to watch carefully if that's the case. Those people take their mission very seriously and when they see a threat, well…’ He left his sentence open, but Katarina and Cecile understood what he wanted to explain. ‘I think we just have to take our chances,’ Katarina reacted. Cecile, encouraging, patted Jean-Pierre on his back. ‘Good luck… stallion.’ © Rudi J.P. Lejaeghere 24/05/2015 34. A dramatic love story They would go with the TGV to Berlin. Katarina had bought the tickets on the internet and had printed them out with Cecile’s printer. After saying goodbye to her sister, they left in a taxi to go Paris, where they would make a nine-hour trip to Berlin. Frau Bertha had promised to fetch them by her chauffeur. When they were sitting at their places in the high-speed train compartment Jean-Pierre began to think this adventure could be more dangerous than their experience with the hypnotist. ‘I’m not altogether happy with it, Kat. That lady is very important. I hope we don’t get into trouble. Maybe it’s just a tape we want to take from her, but these Germans don’t laugh about the security of their VIP’s. Katarina sat next to the window and looked outside. ‘I know her as a smart lady who’s is open-minded. I was thinking if we couldn’t explain the things like they are. But a moment later I have doubts and…’ She desperately shook her head. They had left for Germany without a real plan, how would all this end? ‘Your mother… is she a real Baroness, is she really aristocratic, Katarina?’ Jean-Pierre had wanted to ask this already a long time ago, but because of the raid on the castle, their escape and the kidnapping of Beatrice it had never been the best moment. ‘My mother wasn’t born a Baroness, Jean-Pierre. She was a young woman from a village where nothing exciting ever happened. Maman was a teacher in French. There was a little school in the village where she lived. Together with a few other teachers, she cared for the education of a little group of children.’ Jean-Pierre furrowed his brows. ‘But how has she become a Baroness or is it just a way of addressing she used for her clients at the Chateau?’ ‘Actually, it’s a very passionate love story that has ended dramatically. Yes, I see you’re looking surprised, but in the past my mother was very different. More like me, if I may believe the rumors. I’ll tell you what I once have heard from one of her best friend in the village she lived in. Mother doesn’t know that I know this. I’ll never tell her myself because I don’t want to hurt her.’ Jean-Pierre didn’t understand it at all now, but he was curious to hear the life story of the mother of the woman he loved. ‘Like I said, there wasn’t much happening in the village my mother lived in. They had a bakery and a butcher and also a little supermarket, but that was all. For other things, they had to go the next city. One day a young man came to the village. He had lost his way and stopped to ask for directions. The person he asked the way was my mother.’ Katarina looked as in a dream in front of her while she was telling. Every time she thought or spoke about her mother, she knew the person who had given birth to her, must be very afraid now. Actually, she might not think further about it otherwise she would lose the courage to go on. Now she had to be strong. She swallowed and went on. ‘It was love at first sight. The young man felt attracted to my mother, he stayed overnight at the only guesthouse the village possessed. The love was mutual, my mother was head over heels in love with him. His name was Jean-Luc and he was from nobility, but that she only knew later. Jean-Luc wouldn’t let her know he was a Baron. They agreed to see each other again and Jean-Luc met her several times to take a walk in a near forest. Another time he took her to the city to strolling the street and showing her all sorts of sights.’ Jean-Pierre knew where this story was going. If Jean-Luc was from nobility and Beatrice now was a Baroness… well, there could only be one explanation. ‘Indeed,’ Katarina told him, ‘after a while Jean-Luc asked her to marry him and the day after he fetched her with a Rolls Royce. My mother didn’t know what was happening. He took her to his castle… Chateau Dauphin. Then the castle hadn’t got his nowadays destiny. Jean-Luc had a lot of servants and when they arrived at the castle, they stood already in a row to meet my mother. Imagine what she must have thought. She must have fancied herself a princess.’ ‘But you said it was a dramatic love story. Has the baron died then?’ Jean-Pierre was listening very interested to her story. ‘Yes, indeed. It has to be about a month after their marriage. They had been to the movies one night and walked together to their car that was parked in a side-street. Arrived at the spot some kind of criminal was waiting for them who wanted their money and jewels. He tried to pull mother’s wedding ring from her finger with violence. She resisted a bit and he got angry and slapped her in the face. Jean-Luc became furious and jumped on the man. But he wasn’t a match for the robber. He suddenly had a knife in his hand and stabbed the Baron a few times in his chest and run away.’ She stopped talking for a moment and Jean-Pierre took her hand to support her. Katarina had to catch her breath and she wiped with her free hand a tear from her eyes. ‘Jean-Luc died in the arms of my mother. He left her everything, also Chateau Dauphin.’ © Rudi J.P. Lejaeghere 18/06/2015 35. German reliability They were picked up with a black Mercedes. German reliability before everything, Jean-Pierre thought. The chauffeur stood with a little signboard at the airport so that they could see he had gotten orders to drive them to Frau Bertha. It was a tight-lipped man. Either he couldn’t speak English, French or any language Katarina and her companion tried on him or he had received the command not to talk to them. Katarina stayed impassive under it. She had other things to think about than making small talk with a German driver. When they left the neighborhood of Berlin-Tegel Airport, Jean-Pierre noticed the driver had locked the doors automatically from the car’s steering wheel. Probably for security measures he reacted spontaneously. Those Germans saw conspiracies and danger everywhere. They enjoyed the view along their route. ‘Let me do the talking, Jean-Pierre. Frau Hofmeister knows me for a long time. She has always been a sort of aunt or godmother for me and she is one of my mother’s best friends. I think she still trusts me. Even after the latest events.’ Jean-Pierre nodded affirmatively. For him, it wasn’t a problem. It was all new for him and he just would follow Katarina in her inspiration of the moment. It wasn’t so that they had a pre-designed plan, but she would know the best how to handle things.’ After a three-quarters drive, their chauffeur stopped before a beautiful wrought iron fence. He fetched a little device out of his pocket. Obviously it was a kind of remote control for the gate because now it went open very slowly. Through a long lane which meandered along the domain, they arrived at a large house. It was a designed in a modern style and it must have cost a lot of money. Jean-Pierre established there were a number of men guarding the house with a weapon in their hands. He didn’t like that at all. The security here was very strict. Neither he nor Katarina was trained to match such a professional team of security people. He couldn’t even handle a gun, although it couldn’t be difficult, he thought. The safety-catch off, aim and shoot. How many police movies had he already seen? Up close, he wouldn’t miss. Just because he got these ideas, he suddenly realized he would never pull the trigger on a human being. He wouldn’t be able to live with the consequences. Katarina was unusually silent. Most of the time she could fill the awkward silences with some small talk, but this time she obviously was so nervous she didn’t find the right words. Katarina didn’t like it, by the fact the driver had closed the doors, they were trapped as a kind of prey. A young man, he could be barely twenty-five, came to meet him from the villa. He was accompanied by two men with black sunglasses. They did look so alike it could have been twins. The man gave his companions a nod and they posted themselves on both sides of the door of the Mercedes through which Katarina and Jean-Pierre had to step out. A second nod at the chauffeur made the doors unlock. Katarina got out first, followed by Jean-Pierre. Out of the car and on their feet both men with the sunglasses took them by the hands and handcuffed them without them having a possibility to resist. This is going wrong from the start, Katarina thought. She tried to bluff her out of the situation. ‘Hey, guys, I am a good friend of Frau Bertha Hofmeister, what’s going on. She will not be happy at all with this.’ The young one pointed at the entrance of the house. ‘Miss Katarina, Mister Jean-Pierre, I’m sorry, but I follow just orders given by Misses Hofmeister. Please follow me, she will talk to you and explain. I just follow orders.’ In the meantime, the car had driven away and with a soft urging by the twins with their spectacles, they were pushed inside the house. It was useless to put up resistance. The house was far from the road and the domain was fenced off with a high wall and the wrought iron fence probably was closed again. If they would call for help nobody would hear them. Unfortunately, they were out of luck now. They both followed the spokesman of the three men. The only thing they could do was wait and see. At this moment, they were helpless and they had to count on the value of the many years of friendship between Frau Bertha and the Baroness. Katarina suspected Monsieur Charles had informed the women about them. It was one of the scenarios she had thought of. If their adventure would end here the Baroness would be lost forever. After walking through some corridors, they arrived in a waiting room. ‘Please wait here. Frau Hofmeister will join you shortly from the moment she’s free.’ He locked the door of the room after them. Handcuffed in a locked room, Katarina and Jean-Pierre waited, resigned in their faith. Would the woman condemn them without question or would she be open to reason? Jean-Pierre didn’t know because, nonetheless they had a rather intimate contact at the castle, he wasn’t acquainted with her. Katarina realized she had to play out the truth. When or if the minister’s wife would believe her, she didn’t know. She expected the worst case scenario, but secretly hoped for something better. © Rudi J.P. Lejaeghere 30/06/2015 36. Friend or enemy? After a quarter of an hour, Katarina and Jean-Pierre heard footsteps approaching. The door was unlocked and Frau Hofmeister entered the room. She looked very stern and whispered something to the young man who was accompanying her. It was the man who had welcomed them at the villa with his two friends. Those two weren’t with him now. ‘Frau Hofmeister, let me…,’ Katarina immediately tried to tell her story but was stopped by an angry voice. ‘Schweigen Sie bitte! Be silent, please! I don’t want to repeat this. You just answer when you’re asked. Understood?’ Frau Hofmeister didn’t sound as the friendly, fond of laughing woman anymore Jean-Pierre had met at Chateau Dauphin. Her eyes were full of fire and her lips pressed together in anger. ‘I’ve received a very troubling phone call from Monsieur Charles. I probably don’t have to explain what he has told me.’ Both Katarina and Jean-Pierre looked very contrite. Neither of them dared to elaborate without permission. The young man had ostentatiously opened his coat to show that he was armed. ‘I want to know the truth, and I warn you, don’t lie or play games with me or you won’t see daylight for a long time anymore. This isn’t a bluff, I am an influential person here in Germany. If you make fun of me, as with Charles, you will be able to experience this first-hand. Why do you need those tapes?’ The most important question has been asked. Katarina just looked a second at Jean-Pierre as a sign she would speak for them. ‘Frau Hofmeister, Bertha, you have to trust us, you have to believe us. My mother’s life depends on it.’ Frau Bertha frowned and lost a little bit of her self-confidence. ‘Beatrice’s life? What has happened? Come on, don’t let me wait, tell me.’ Katarina cleared her throat and started telling from the beginning. The raid on the castle and their escape through the subterranean corridor. When she talked about Jacques, who had driven them to the ‘Tapis Rouge’ and their escape from the evil plans of the General, her facial expression softened. Their experiences with some help from Cecile, Katarina’s twin sister, wasn’t kept from her too. It was only when she came at the part where Beatrice had been abducted out of the Courthouse by the arrogant gangster that her eyes opened. ‘The man threatened to kill my mother if we won’t steal the three tapes my mother had given to you, Monsieur Charles and Madam Dupont. They would contain secret information a minister has told at the castle at one of his mistresses. I don’t know more. Now you know everything we have done and I swear to you, it’s the full truth.’ Frau Bertha began to pace up and down the room. Obviously she seemed very anxious. ‘I believe you. I know the minister who’s involved and doesn’t blow my mind, he’s involved with that kind of people. My God, I couldn’t have suspected that. Poor Beatrice, she probably almost dies of fear. Of course, you can use my tape.’ She gave a sign to her bodyguard and he freed them of the uncomfortable handcuffs. ‘Forgive me my lack of hospitality but I had to know the truth. I thought you wanted to set up a blackmail thing against that particular minister. We only use the tapes as insurance to keep the business we’re into. We’ll never make money off it. My apologies because I suspected you wanted to do this. But now I think you still have a greater problem than you think.’ ‘How is that?’ Jean-Pierre asked, obviously relieved and rubbing his wrists where the handcuffs had been. ‘What can be worse, after all the things we know and have experienced?’ ‘The last tape, as you told me, is in the hands of Thérèse Dupont. That’s the problem.’ Katarina shook her head because she didn’t understand why that would be an extra problem with the things that were waiting for them. ‘If we just are honest and tell her the same story we have told you, how things have evolved, wouldn’t she understand that we have to deliver the tapes to save my mother’s life?’ Frau Hofmeister shook her head. ‘No, I think that would be the worst solution you have thought about. I’ve recently found out that she made friends very well with the minister who told some sensitive information. She’s a woman who plays her cards like a professional. She has more important issues in the game than Chateau Dauphin. Interests that are connected with the influence the minister has. Recently she asked me if I had hidden the tape well enough. Suspicious, isn’t it?’ ‘Yes, if that’s so,’ Katarina answered, discouraged. ‘We indeed just can forget it to ask it simply. If there’s a second party that wants to get hold of those tapes, it makes things even more difficult.’ ‘She probably been warned by Monsieur Charles too,’ Jean-Pierre added while he questioningly looked at Frau Hofmeister. ‘No, I’m sure that’s not the case,’ she said, ‘I’ve informed Charles about her connections with the minister in question and he would not warn her. You can count on that.’ Neither Katarina nor Jean-Pierre knew how they had to proceed from there. They had two tapes out of three, but without the third Beatrice would die anyway! © Rudi J.P. Lejaeghere 12/07/2015 37. A warm and cold shower ‘Let me contact Charles first. I explain the situation in my own way. With the right approach, I surely get him on our side.’ After these last emphasized words, Katarina knew they had found a strong ally. The situation literally had overtaken her and she really didn’t know what to do now. ‘Thank you, Frau Bertha. I won’t forget this. You’re a genuine friend of my mother… and of us too, isn’t she, Jean-Pierre?’ Jean-Pierre nodded. He too was happy to welcome her on his side. Considering the men who worked for her and the security around the villa, they could throw their full weight into the scales concerning this matter. ‘It goes without saying you’re my guests. I’ll give you the best guestroom. If there something you want just call the 9 with the internal telephone and the chambermaid will look for it. We eat about eight o’clock. I suppose you are already a bit hungry. We, the Germans, have a good stomach and we like to eat and… mm, and a preferably a lot of it.’ She smiled meaningful, knowing her figure underlined her words. As if planned, a young woman appeared, probably the chambermaid she was talking about, and led them to their room. The room was soberly decorated, but everything they need was there, even a huge flat screen television. Katarina sat on the bed for a moment and seemed to be shaken. Of course, it took less to be that way, considering their experiences of the last time. Not to forget the emotional tension also because of the abduction of her mother, Beatrice. Kat, you’ll see, everything is going to be okay. One step at a time. Let us not worry about things we cannot change. I think Frau Bertha will think about a solution. If necessary, we can brainstorm and work something out together. But, first of all, I propose to freshen up a bit before we are going to eat tonight.’ He pointed at the bathroom tiled in impeccable white that it almost was hurting his eyes. ‘You’re right, Jean-Pierre. If you promise to be nice to me, you can soap my back.’ She smiled already a bit. Without spilling many words, she undressed. She didn’t know the sense of shame. Anyway, Jean-Pierre knew her body already very well, all the visible and the less visible parts. Jean-Pierre left a trace of clothing behind when he followed her example and went to the bathroom. How beautiful she was, he thought. A body as a model, a little bit more flesh on the bones than some of those skinny fashion dolls. For him, she was just perfect. A woman has to have the right curbs on the right places. Meanwhile, Katarina was already in the shower and stood with her back to the shower door. With a lazy movement, she stretched her arms above her head and leaned that way against the wall of the shower cabin. The water poured along her arms, over her shoulders and along the rest of her body. A sensual pose that made Jean-Pierre gasp for breath. He joined her in the shower and slowly kissed her neck and shoulders while his hands wandered over her back and moved still lower. He stood close against her while he continued his search and caressed with both hands the front side of Katarina’s body. He softly massaged her breasts and afterward stroke her belly with the tips of his fingers. When he stayed there for a moment, Katarina took his hand and led him lower to the place she particularly loved to be caressed. Jean-Pierre was happy they were under the shower because he got really warm from pure excitement. He heard a cooing little smile when she moved still closer and felt he was ready for more. He turned her around carefully in such a way they looked each other deep in the eyes. Trickles of water flowed along her face, around her lips, upon her chin and between and over her breasts. He kissed her gently and then again and again. She took his lips between her teeth without causing him any pain and afterward she licked the water from his lips. Meanwhile, her hands responded and she caressed him in a way he groaned with pleasure bending over her and rubbed himself hard against her body. Their bodies moved in slow dance under the water. He caught her with both hands by her thighs and lifted her up a bit in his strong arms. Her legs wrapped around his body, they searched the right position to make their pleasure even greater. They fitted together as two matching jigsaw pieces. Their movements became faster and both enjoy their physical arousal. It didn’t last long before they reached their climax together. Afterward, they toweled themselves up with one of the thick, soft bath towels that were there at their disposal. ‘Thank you, Jean-Pierre. I needed this. It really can make a person relax. You’re the sweetest.’ She gave him a quick kiss on the nose before she escaped the bathroom. When it was almost eight o’clock they went together searching for the dining room. The same chambermaid was waiting for them and accompanied them to the salon. They would probably drink an appetizer there, Jean-Pierre thought. When he saw the look on the face of their hostess, he knew something had happened. Frau Hofmeister looked pale and was desperately biting her lip. Her voice sounded as if she had to restrain her anger. ‘I’m sorry, but I’ve got bad news. When I called Charles, I’ve got a stranger on the other end of the line. He introduced himself as an Inspector of the homicide department. Monsieur Charles is dead. Murdered by a bullet through the head.’ Neither Katarina nor Jean-Pierre had expected this. They suddenly lost their appetite. © Rudi J.P. Lejaeghere 18/07/2015 38. What about the last tape? ‘But that’s awful,’ Katarina cried out. Not that she was Charles’s best friend. But such a death, she wouldn’t wish on anyone. ‘Do they know who has done it? Have they captured the killer?’ Frau Bertha shook her head. ‘No, my contact in France says that they even have no suspect in mind. It’s all very mysterious. It has to be a burglar who had set his mind on the content of the locker because it stood wide open.’ Jean-Pierre and Katarina looked at each other. ‘What has disappeared out of the locker?’ Jean-Pierre asked with a trembling voice. Both he and his girlfriend thought the same thing and he feared that their German hostess would confirm their suspicion. ‘I’ve asked my contact if there was a tape in the locker. He had to deny. There were some paper bonds and a little bundle of money inside of it, but the burglar didn’t pick them. We can assume with reasonable doubt he wanted the tape Charles had in his possession. The original tape of which you had taken a copy as you have told me today.’ Jean-Pierre started to pace up and down the room. ‘It has to be that parvenu with his two men. He waved rather easy with his gun. But how did he know that Charles still had a tape? After all, we had the mission to get hold of them? I do not understand it anymore.’ Frau Bertha gave him a sign that he and Katarina had to listen for a moment. ‘Have you seen something abnormal in your sister’s house when you came home from Charles’s party? The only explanation is that they were eavesdropping. My bodyguard always has to scan all the rooms I stay in for electronic listening devices. Orders of my husband. He won’t take the risk that I, unconsciously, gave some secret information away. You can’t go there anymore.’ ‘All the more reason to suppose that it was that arrogant guy that has abducted Beatrice,’ Katarina reacted. ‘If they will act in that way, nobody is safe anymore.’ ‘We still are, Kat. They have given us this assignment. He expects us to come up with the tapes. It’s our job to deliver them. Anyone who has another copy, that’s the one who’s in jeopardy. They have to be sure that after the delivery of the tapes, nobody has another copy of them. My God, but to kill for that…’ ‘Maybe they wanted to set an example.’ Frau Bertha looked very worried. ‘The message is… sorry, that I have to put it so blunt, Katarina… that they will kill if you don’t fulfill their wishes.’ In the meanwhile, Jean-Pierre had dropped himself on a chair. ‘We are warned, but that makes it not easier to catch the last tape. As you have told us, Thérèse Dupont won’t give it off to so easy.’ ‘Maybe not if we simply ask it, but…’ Katarina proposed very mysteriously. Both Jean-Pierre as the German minister’s wife looked surprised at her. ‘What do you mean?’ they asked at the same time. ‘If I’m correct, Thérèse will also have heard about the murder upon Charles. Agreed?’ Both nodded. That seemed obvious to them, it would appear in just any morning paper, but maybe Thérèse Dupont would discover it even sooner if she had a good relation with Charles. ‘Yes, alright, but how do we have to ask her?’ Frau Bertha asked. ‘I don’t know how to bring it into practice, but if we could talk to her and let her believe that we’re behind the murder of Charles then…’ ‘What? That will be a one-way trip to jail, Katarina. What are you saying? Do you feel alright?’ Jean-Pierre had jumped up and started to pace up and down the room again. ‘Hey, I think I understand what Katarina wants to explain, Jean-Pierre,’ Frau Bertha quickly added. ‘Then I’m the only one with some common sense. How can you avoid that she won’t instantly run to the police and gets us arrested immediately.’ Jean-Pierre didn’t understand it anymore. Those women had become crazy because they were frightened. Frau Bertha stood in front of a nervous Jean-Pierre and took him by the arm. ‘Do sit down, young man, you make me jittery with your pacing up and down. Let me explain myself.’ Jean-Pierre took a deep breath, but obediently let him lead to his chair. ‘Okay, I’ll listen to you, but I don’t promise anything. If it starts to rain bodies I definitely can’t laugh at it and I surely don’t want to pay the price.’ Frau Bertha joined her hands together. ‘If I just took care of it that Thérèse Dupont would be kidnapped and delivered to us on a silver platter. We let her believe that we’re behind the murder and that we need the tape or otherwise, she would end up suffering the same fate. ‘You see, that’s what I want to say,’ Jean-Pierre shouted, ‘we’ll all go to jail with your proposals.’ ‘Not if she doesn’t see us,’ Frau Bertha promptly responded. ‘If she’s blindfolded and we change our voice, be assured there are gadgets for that, she won’t attribute her kidnapping at us. What do you think of that?’ Jean-Pierre looked at Frau Bertha with his mouth wide-open. He hadn’t expected this from this lady he had seen made love to a young gigolo not so long ago. Katarina glanced at him. ‘It could work.’ The opened mouth closed to reply. ‘It HAS to work otherwise we’re screwed.’ © Rudi J.P. Lejaeghere 19/07/2015 39. Père Lachaise Cemetery Katarina had specified one condition. She wanted to be there when Madame Thérèse would be interrogated. She had every confidence in Frau Bertha but not in the man the German woman had chosen to execute the abduction. Helmut had blond hair and sky blue eyes and a body that was fully trained. It was his laugh, she didn’t like. She saw it didn’t reach his eyes and her knowledge of the human nature told her that this German Adonis in reality was as cold as ice and would not withdraw from anything. Even if you couldn’t call their plan for this abduction legal, Katarina didn’t want Madame Dupont hurt. Maybe even worse if she looked into those cool blue eyes of Helmut. Of course, Jean-Pierre had made some remarks about that and he objected, she would have a part in this dangerous adventure. His resistance was of no use, Katarina had made her decision and nobody would change her mind. In that case, Jean-Pierre had added she had to take him with her. Frau Bertha secretly had laughed a bit, when she saw the couple arguing. Maybe their first row, but with real love that has to be possible. Frau Hofmeister had interpreted their looks earlier that day very well. Nonetheless, she fancied him too, she thought they were a good match. First, they had eaten something together and afterward they had left. Helmut with two of his men, Frau Bertha, Katarina, and Jean-Pierre. Both Katarina and Jean-Pierre opened their eyes wide when they arrived at the airport. They would make a short air trip with the Learjet 85 that was at the disposition of the Frau to the airport Charles de Gaulle in Paris. From there they would travel with a little van, extremely fit for the kidnapping, to the address where they hoped to abduct Thérèse Dupont. Frau Bertha and Katarina were chatting to each other during the flight. From the comfortable plane, Jean-Pierre looked outside. Meanwhile, they had agreed he would be present with Helmut and his man during the real kidnapping. Frau Bertha and Katarina would lead the interrogation. Fortunately, the wife of the German minister knew to tell them that their victim had a date in the Père Lachaise Cemetery, the most famous cemetery in France situated upon and around the hill Champs-l’Evêque. Her late husband was buried there and every month she visited his grave on the same day. On the advice of Katarina earlier that day, Jean-Pierre had left the van together with Helmut and his men. He was surprised when he saw one of Helmut’s men take a folded wheelchair out of the baggage compartment. When he had asked Frau Bertha the day before how they practically would execute the abduction, she had reassured and convinced him to trust Helmut and his men and to follow their lead. After Kurt had made the wheelchair ready they left for the cemetery. Now they stood a bit undercover after the large tombstone of Honoré de Balzac, waiting for their prey. They hadn’t to wait very long. Frau Bertha’s information was good. Thérèse Dupont, her head covered with a shawl and with dark sunglasses, came walking by. The advantage of this situation was that she always wanted some privacy at the grave of her late husband. It made their plan a lot easier. When the woman was praying, Helmut walked through the many visitors in her direction. His friend Kurt followed him directly with the wheelchair with Jean-Pierre in his wake. Jean-Pierre didn’t want to lose Helmut out of sight and fasten his pace so that he passed Kurt and came walking at Helmut’s side. He saw Helmut turning his seal ring so that the thickest side was on the inside of his hand. This told him enough. He had seen enough espionage movies to know there was a little needle hidden inside the ring. Probably with a sedative. What he suddenly thought happened. Helmut tried to walk in front of Madame Dupont and while he apologized to her he took her upper arm with the hand with the ring. Jean-Pierre heard a little shriek of surprise from Thérèse. Not more, because a few seconds later the woman staggered to her feet and before she could fall, Helmut had supported her efficiently while his assistant came closer with the wheelchair. The woman was set in the chair while Helmut friendly in his best French put the lady at ease. Nobody had noticed anything. Everything had happened in a minute. Madame Dupont got a belt around her legs and waist while Jean-Pierre and Kurt shielded the sight a bit. A blanket masked these attributes from the bystanders. If someone would ask some explanation they could always tell that their mother became unwell from emotion during her visit at the grave of her husband. But nobody thought the situation was suspicious. Then it was a piece of cake to drive her outside to their van that was parked a little further. ‘Everything went as planned,’ Helmut announced to his employer. ‘We will arrive shortly, are you ready in the shelter?’ Obviously the answer was what the blond kidnapper expected because a little laugh floated around his lips. Jean-Pierre noticed that Helmut’s eyes didn’t laugh at all and he got the goosebumps all over his arms, even as it was very warm in the little van. © Rudi J.P. Lejaeghere 17/08/2015 40. The interrogation Frau Bertha had spared neither cost nor effort so that this undertaking should succeed. Katarina was very grateful for it. ‘You’re a real friend, Bertha, I’ll never forget you helped my mother and me.’ She took the German woman close and kissed her amicable on the cheek. ‘Oh, my child, it’s the least I can do, after all, what’s old friends for? But let us get ready to interrogate Thérèse. Our men can arrive here any moment. Do you have your device with you?’ Bertha had provided for a headset microphone that was connected with a transformer. It would change the tone of her voice in a full-blooded bass sound and transmit it through a series of speaker boxes that were hung up in the interrogation room. Thérèse would never know it was Katarina in front of her. Katarina herself had looked for proper clothing. She had chosen for a man suit that was a bit on the big size, but because of that disguised her feminine characteristics. The false belly, a pillow she wore under her shirt took care of it that her camouflage was very successful. Frau Bertha gave her a holster and a pistol to make the disguise act complete. Her long hair was tied up in a bun and put away under a hat. Upon her face, she wore a mask so that only her eyes and mouth were uncovered and where the microphone was secured in. Frau Bertha had asked her if she wanted a real or a fake gun. Katarina resolutely had opted for a real one and she wanted it loaded with bullets too. Her German friend had furrowed her brow. Katarina had promised her that she wouldn’t hurt her. She had still a surprise left if she wouldn’t cooperate. Besides, at the advice of her mother, she had taken shooting lessons the moment she was sixteen. She could handle a gun. Both women heard noises in the background and it meant Helmut and company had arrived. A few minutes later, the still sleeping woman was driven inside in the wheelchair. Jean-Pierre kissed Katarina on her cheek and whispered that everything had developed without problems and that the woman wouldn’t hurt a hair of her head. When the kidnapped woman had changed her wheelchair for a seat where she was tied up with ropes so that she couldn’t fall out of it, the men and Frau Hofmeister left the room. They would follow the whole thing in the room next door upon a video screen that was connected with a few camera’s in the room. It wouldn’t take long before the abducted woman came awake, Helmut had quickly said before he left the room. Katarina felt her heart beating in her chest. She had never treated people that way, but for her mother, she would do anything. She suddenly asked herself if anything also meant anything. Would she hurt people to save her mother? She had no time to answer this question because Madame Dupont moaned and started to move her head. It would still take a couple of minutes before she would be fully awake. Frau Bertha had advised her not to wait till she was fully conscious. The best thing was to disorientate her from the start. Katarina knew that Madame Dupont would risk a trauma by this action. After all, she now had her answer to her question. Yes, she could live with that if her mother would be saved by it. ‘You’re now in our hands,’ it sounded in a heavy bass voice out of the speakers. ‘If your life’s worth living, you will answer our questions with the truth. Understood?’ Katarina tried to walk like a man. She had practiced before and she didn’t succeed very well in it. Bertha Hofmeister suddenly had laughed and said she had the solution. After a while, she had returned with a big dildo in her hands. Katarina had looked at her wide-eyed, not knowing if she had to laugh or cry. ‘No, it’s not the right time, if you were thinking about that. But it’s rather effective if you fix it in the right place. I don’t think you’ll walk like a model anymore. They had tested it and nonetheless they had a laugh, it worked. Thérèse Dupont looked dazzled and tried to understand what was happening. ‘Where am I… who are you? Why am I tied up?’ Her voice cracked from fear when she saw the masked person in front of her. ‘I’ll only repeat it once,’ Katarina drew her gun and put the barrel against the nose of the frightened woman. ‘You’ll answer our questions or you’ll pay with your life.’ They had rehearsed what they would say, but Katarina had forgotten almost all about it because of the tension of the moment. ‘If you should think we’re bluffing, think of your friend Monsieur Charles. He also thought we didn’t mean business. He has paid with a bullet through his head for this stupidity. Try to be smarter or…’ The threat was complete. Thérèse began to shake and shudder. The tears were flowing along her face and her breathing was very hasty. ‘What have I done wrong? What do you want? If it’s money that’s not a problem, but please let me live, please, I’ll give you anything you want.’ Katarina had held her breath. It was now or never. The question had to be asked. ‘Where’s the tape of the Baroness? Where can we find it?’ A moment the woman looked surprised. She had thought she was kidnapped for the money. After all, she wasn’t without means and it was common knowledge. ‘The tape… how,… what do you mean?’ Frightened, she stumbled over her words. A loud pistol-shot sounded through the room. That’s why the gun had to be loaded. Katarina had aimed the wall behind the tied up woman. The sound had to be deafening so close to the ears of the woman. ‘In my bedroom, in my bedroom, please I don’t want to die.’ Now the woman cried uncontrollably. ‘Where in your bedroom? Come on, tell us or the next bullet goes through your head instead of the wall.’ Katarina knew she had to go through with it, despite the fact she felt sorry for the woman. ‘In my night table, you can pick it up there, it’s open. I swear… on the head of my late husband… I’m speaking the truth.’ It came in bits and pieces out of her mouth. Katarina pushed woman’s head upwards with the barrel of her gun. ‘You mustn’t fool us and think we are stupid. There’s a security system in your house. There must be with such a rich woman as you are. How do we turn it down?’ She pushed hard with the barrel under the chin of Thérèse Dupont. Her eyes were wide open from plain anguish. ‘I’ve got the key to the front door with me… once you’re inside… 281260… the code… you push it on the panel on… on the left side. That’s all… I…’ The woman’s head fell limp sideways. Rapidly Katarina felt her pulse. Relieved, she sighed. Madame Dupont had only fainted. On her sign, everybody entered the room again. Helmut had a syringe with him that he emptied in the arm of the kidnapped woman. She would sleep for a while. Long enough to let them take the tape and to deposit the woman on her bed in her bedroom. They would leave a note that she had to keep silent about the abduction and about the tape. Otherwise, they would find her still and kill her after all. © Rudi J.P. Lejaeghere 26/08/2015 41. The Carlton Paris The rest was child play. They had put the sleeping Madame Dupont inside the van. Katarina ensured that everyone handled her carefully. After the hard interrogation, with success, it’s true, she had felt a little guilty. She knew the lady in that matter had a predilection for the minister on the tape, but that didn’t mean she was bad. Helmut and Jean-Pierre had gotten her again in her bedroom without effort, where she could sleep till the anesthetic was worked out. Jean-Pierre didn’t doubt that he would find the tape inside her night table. Katarina had played a masterpiece. He himself would have been brought to his knees by such an interrogation. Without any trouble, he found the third tape under a book the lady probably was reading in her bed before sleeping. After they were back with Katarina and Frau Bertha, they heard Frau Bertha had to leave them. ‘I’ve got an obligation tomorrow I can’t postpone. I have to be at my husband’s side during a happening with a few European ministers. You can’t say no to these important men and women. If there’s anything I can help you with, don’t hesitate to call me. I’ll answer as soon as possible. I’ve booked you a room in the Carlton in the middle of Montmartre. The Moulin Rouge and the Sacré Coeur are at a walking distance. Maybe it’s an idea to kill some time with a visit to both these places. Just mention my name if you want to book a place for a show at the Moulin Rouge. They’ll give you the best seats.’ After they had said goodbye to Frau Bertha it seemed as if they were left to their lot. The German woman had had such an impact on the situation that now she was gone, they didn’t know what to do. ‘What now?’ Katarina formulated the question both were thinking of at the moment. ‘Normally we have still a few days before we must go to the nightclub where we have a meeting with the kidnappers of my mother. Should we follow the advice of Frau Bertha and relax a bit? ‘Let us go to the Carlton and look for some food and a bed to rest a bit. I’m feeling exhausted with all this tension of the last days.’ He looked at Katarina and saw some lights in her eyes. ‘I really mean a bed to sleep a little bit, Kat… but if you can make me forget my fatigue, I guess anything is possible.’ Katarina smiled. ‘Incorrigible, but I love you so much. Really, I’m very thankful for what you have done for me. I know you didn’t have to and still you have followed me. I’ll never forget that, Jean-Pierre.’ She took him close and kissed him tenderly on the lips. He caressed her long black hair. ‘I couldn’t live without you anymore, Katarina. Let’s go and look what room Frau Bertha has booked for us at the Carlton.’ With the subway, they were in a short time at a walking distance of their destination. Frau Bertha had booked them a twin-bedded room. The employees were extremely friendly and obliging. They even refused the tip Katarina was giving saying Frau Hofmeister had taken care of everything. After they had inspected the room, noticing that all the luxury they could dream was present, they freshened up a bit and decided to charge their own batteries by making it an early evening. First, they still enjoyed an exquisite meal in the restaurant in the same building. They agreed to visit the Sacré Coeur the next day and maybe some shopping. The latter was Katarina’s proposition. She just wanted out, doing some things she would do on a normal day too. Just forget for a while what was at stake. A person could lose his mind over it. Jean-Pierre called to book two places at the Moulin Rouge for the next day’s evening show. When he heard that everything was fully booked he mentioned the name of their benefactress and for a wonder they suddenly had two of the best places available. Without wanting, Jean-Pierre had to smile. You have to be pleased with the little pleasures in life. Take what you could take. When he was in the bedroom, he saw that Katarina had fallen asleep on the bed, not even fully undressed. She had to be dead tired. Carefully, he shoves the blankets from under her legs and tucked her in. He gave her a soft kiss on the forehead. ‘Sweet dreams, Kat.’ © Rudi J.P. Lejaeghere 05/09/2015 42. Paris by day and night The following morning Katarina was listless. She had dreamed terribly. They had lost the tree tapes and wherever they looked they didn’t find them back. In her nightmare, her mother was killed by her abductors and every time she had awakened startled by it. Unintentionally she relived the same situation when she dozed off. It turned out a feverish night from where she came out still tired. Jean-Pierre tried to cheer her up by telling her that dreams are deceptive. He showed her the tapes and assured her that he would protect them with his life. Katarina raised with a faint smile that she hoped it would come to that. The visit of the Sacré Coeur basilica was, nonetheless Katarina’s mood, a success. Because of Katarina’s fatigue they took the ‘Funiculaire de Montmartre’, the famous funicular, instead of the 222 steps up to the bright white basilica. They heard from their guide that the construction of the basilica had cost 6 million euro’s, at that time 40 million French Francs. They looked with great eyes to the architectural masterpieces of the basilica in Roman and Byzantine building style. They also heard that for the foundation they had dug 83 pits about 45 meters deep. The tolling bell of the Sacré Coeur, the guide was telling, was one of the heaviest tolling bells of the whole world. They needed 28 horses to pull the 19-ton heavy bell up to the Montmartre hill. They got dizzy from these fantastic numbers in their head. A wonderful realization of the architects Abadie and Magne. After their visit of the Sacré Coeur, they went also to the Place du Tertre, with the famous stand with paintings especially made for the tourists. The quarter of Montmartre had been known for a long time for his artists, it drew to this place, especially painters. There they heard of one of the painters that the name of Montmartre actually derived from ‘Mons Martis’ or the ‘Mountain Mars’, obviously because in Roman time there was a temple in that place devoted to the god Mars. Another man told them that the origins of Montmartre derived from ‘Mont du Martyr’, the ‘Martyr Mountain’, because Dionysus, the first bishop of Paris, was decapitated here. They bought a beautiful aquarelle of the Sacré Coeur and after that went off to their room at the Carlton. Katarina said she loved to catch up some sleep because she hadn’t had much sleep last night. Jean-Pierre thought it was a good idea and lying close together, he took her protectively in his arms. It didn’t last five minutes before Katarina’s eyes were closed. Jean-Pierre felt the tension of her body changing and now she became more relaxed. He hoped everything went fine. It had just been too much for her nerves the last days. It was natural that a normal person should break under that tension. He had a lot of respect for Katarina that with all the problems concerning her mother’s kidnapping she still reacted so bright. He dozed off for a moment, but he didn’t sleep heavily. After a few hours’ sleep, Katarina woke up again and it seemed as if the time she had spent in bed had done her good. She looked a lot more lucid out of her eyes and her smile was back. They dressed up for their visit at the Moulin Rouge. Katarina had never visited this well-known place. She had heard a lot of it and it was one of her dreams to visit it sometime. She was sorry it came true in such circumstances. When they were escorted to their places, they saw indeed that it was fully booked. They had to be thankful to Frau Hofmeister, but that was for later. When the curtain went open the show started right away. They saw a whirling spectacle filled with colorfully dressed ladies with fanned out feathers on their costumes and glittering strass. Beautiful scene decorations and a professional dancing group, the famous Doriss Girls, and the Doriss Dancers. Jean-Pierre’s mouth fell open when saw a whole circus on stage with real clowns, acrobats, jugglers, Siamese sisters and 6 little horses. A genuine color palette accompanied by real orchestra music. When the Doriss Girls danced the French Cancan it opened the floodgates. The spectators became wild seeing this spectacle. Jean-Pierre looked at Katarina and saw at that moment that a man whispered something in her ear after which her smile disappeared from her lips and she stiffened. The man looked for a moment in the eyes of Jean-Pierre and nonetheless she wore a tuxedo, Jean-Pierre recognized him. Jacques, Katarina’s former friend, nodded politely but cool at him. Jacques just moved his right hand a bit that was hidden under a big white napkin. He saw the top of a gun barrel pointed at Katarina’s lower back. Again he whispered something in Katarina’s ear and she stood up instantly while Jacques made a sign with his head, meaning Jean-Pierre had to follow her example. Jean-Pierre couldn’t try a thing. They were among a lot of people here, but he didn’t know if Katarina’s former friend was bluffing that he would execute his threat with his pistol. A nervous finger on the trigger was enough to cause a real tragedy. ‘Get in here.’ Jacques was brief and pointed at a black limousine. Jean-Pierre started to hate the color black and especially limousine. All they could do was obey the order and they stepped into the semi-darkness of the car. ‘Hello Katarina, greetings Jean-Pierre.’ A masculine voice they recognized greeted them inside the car. General Jules de Tavernier was sipping on a glass of champagne and looked at them inquiringly above his glass. © Rudi J.P. Lejaeghere 05/09/2015 43. A new ally or not? ‘What’s the meaning of this, Mister de Tavernier?’ Katarina deliberately didn’t use his military title. Looking at her eyes, Jean-Pierre noticed she was furious. He really could understand her reaction. Katarina had gone through different emotional climaxes. A roller coaster of feelings, a ride full of terror and fear. It was only the silent threat of the gun, Jacques casually held in his hand, that stopped her from throwing herself on the man with the glass of champagne. General de Tavernier kept undisturbed hearing the pressing question of the woman. ‘No drama, please. Jacques, will you put your pea-shooter away before accidents happen. After all, I had asked not to arrest attention. We don’t have to give the Parisian police cause to put their nose in our business.’ Jacques put the gun in his holster and looked straightly in a hostile way at Jean-Pierre and Katarina. ‘I thought they wouldn’t have come with me otherwise, General. After all, it was the intention that I brought them to you and not that they would run away from us, wasn’t it?’ The General pathetically sighed. ‘Okay, now that we are here cozily and relaxed together, I want to everybody to be comfortable. Katarina, Jean-Pierre, I don’t mean you any harm. Jacques has always been a bit more dynamic and you, Katarina, should know that.’ Katarina’s old friend furrowed his brows for a moment but eventually left it for what it was. Obviously the remarks of his employer had gotten through and his glance softened a bit. He still hadn’t handled his defeat at ‘Le Tapis Rouge’. His big ego had been hurt and no one could change that, not even the General. ‘I only know and I want to emphasize it, that we had nothing to do with the raid on the castle. Jean-Pierre nor I have informed the police. It has to be someone else. Actually, it does surprise me, you think that way about me, General. I vouch for Jean-Pierre with my life. If you should know what he has done for me lately, you also would be convinced of it.’ With a smile on his face, the General filled three glasses. ‘Here, drink something to calm down and to renew the friendly relations. I say this Katarina because I know you have nothing to do with that.’ ‘But…,’ Katarina looked surprised at him, ‘if you know we’re innocent, why all these secretiveness and our experiences with Helga and Irene in the SM-club? They didn’t seem so friendly after all.’ The army officer made a theatrical gesture with his hand as if he wanted to wave her remarks away. ‘At the start, I have to admit, I had doubts about your friend, Jean-Pierre. Of course, it didn’t help Jacques fueled the fire and I regret that I maybe have acted a bit foolhardy.’ Jacques grumbled under his breath and took a big gulp of the offered glass of champagne. The two lovers unconditionally had refused their glass. ‘In the meantime, we have found the culprit. It was the Madame Thérèse’s driver. He was on the payroll of the French Minister’s friends. Yes, indeed, the man of the tapes.’ Katarina and Jean-Pierre began to relax. It seemed the blame on their good name had been cleared now. The jigsaw pieces started to fit together. Madame Thérèse and her contacts with the French Minister, the driver in the service of the gangsters and next the subsequent raid on the Chateau, everything fitted was clear now. ‘I see you understand now how things are and that I don’t have a special animosity towards you. But, tell me honestly, how is Beatrice?’ Katarina looked at him in an examining way. She noticed his facial expression was rather worried. She had that much insight into character that she knew that it wasn’t played. Maybe they had found a strong ally. She decided to tell him everything. About their adventures after their escape from ‘Le Tapis Rouge’ and about their meeting with the gangsters who had kidnaped her mother. They made their story shorter by not dwelling on their adventures how they had got hold of the tapes, they only said that they had them in their possession. ‘Good, very good!’ The General obviously enjoyed the way they had handled the situation. ‘You have dealt with it in the right way. I was aware of the fact that something had happened with Beatrice. Her kidnapping at the Courthouse told me enough. Considering the murder of Monsieur Charles, there certainly were criminal elements after these events. From this, it clearly follows that they knew about your plans. Unfortunately, I have to assume that these same people have put a tail on you lately. Consequently, they should have followed you to the Moulin Rouge and they know that you’re in this limousine right now.’ They were startled by the reasoning of General de Tavernier and both Jean-Pierre and Katarina looked anxiously at each other. ‘What do you mean, General, are we in danger?’ ‘What do you mean, General, are we in danger?’ ‘Don’t panic, I’ve taken precautions and I expect every moment a phone call from one of my men who are in another car.’ His words weren’t cold yet, or his mobile buzzed in his inside pocket. It seemed as if his accomplice had waited for his signal to call him. He took the sound-making device out of his pocket, flipped it open and listened to it for a moment. ‘Alright… good… put them away safely.’ Two pairs of eyes looked at him. ‘Your shadows accidently have collided with two of my men, figuratively speaking of course. They have been detained in detention and we are lucky, they haven’t contacted anyone in the last hours. I had given the instruction to watch if you were followed from the Carlton to the Moulin Rouge. So yes, I knew in the meantime you were there. Maybe the next time I would take a less conspicuous hotel if you want to keep a low profile. In short, I asked my men to check the last messages on their mobiles and their last one was when you left for the Moulin Rouge.’ Katarina sighed. She was happy having told everything and she was also reassured that Jean-Pierre’s name was cleared. ‘And now, General, what do we now? Will they not kill my mother now that they haven’t any contact with our shadows.’ ‘No worries, tomorrow morning the two villains will come awake with a wooden head and will establish that their money, their credit card, and their car will be stolen. An ‘accidental’ witness will tell them what she has seen after they were knocked down and sedated. Why should they doubt the words of a teenager? Certainly, if this one is very convincing, considering the reward I have given. It will be handled as a simple robbery for the money and the car.’ She saw in the General’s eyes, he was running the show and she didn’t have to fear for her mother’s life. ‘That’s good, thanks, but what’s the next step? Will these kidnappers let my mother go in exchange for the tapes? Both my mother and we have seen their faces. I know this kind of people, they are not afraid to retaliate. A cool glance glided upon the eyes of General de Tavernier. ‘That’s why we’re going to plan how we can Beatrice back out of the hands of these gangsters and put them behind bars. I fear you still have to play a role in this, but be reassured, I faced a lot worse in my days. These people don’t know with whom they are dealing with… but it won’t take long before they’ll experience it.’ © Rudi Lejaeghere 12/09/2015 44. A new plan Katarina and Jean-Pierre had listened well to the General. It hadn’t escaped their attention that he pointed at their participation to get Beatrice back. They hadn’t grown wiser when he told them what their role would be at this moment. ‘You’ll just return to your room in the Carlton and try to sleep a little bit. Tomorrow you certainly will get new shadows. So never mind and don’t act suspiciously. They have to believe that you’re not aware of them.’ He had taken a little box out of his inner pocket with two little capsules in it. Jean-Pierre thought they looked like a sort of pill. When General de Tavernier explained what these little things could do, both Katarina and he furrowed their brow. ‘These are two little transmitters. You have to swallow them at the right time. These little things transmit a signal during the time they are inside you. It lasts till they leave your body in a natural way. Be assured, they are totally harmless for the human body, no radiation or danger op poisoning. I suspect this gangster gang will soon make contact, certainly after their defeat of this night. That’s the right time to swallow these objects. We’ll follow you, whatever happens.’ Katarina looked at the capsule in her hand, she had received from the General. ‘What happens if they want to harm us. We have seen their faces. Will they voluntary let us go or for that matter release my mother? I don’t have a good feeling about this.’ The General straightened his back. ‘Katarina, on my honor as a soldier, I promise you, you won’t be hurt a hair of your head or for that matter of your mother’s or Jean-Pierre’s. In the case you think you’re in danger you give a sign.’ Jean-Pierre widened his eyes. ‘A signal? How do you mean?’ The General wasn’t used to elaborate on his plans with people he assumed to be subordinate because he just let bit by bit let them know how he would act. ‘I suppose you simply say you’re feeling nauseous. At the moment we’ll go in pursuit after you, we’ll receive your voices with a directional microphone. When you say the sentence, we’ll hit them, hard and unsuspected.’ It sounded cool as a war general who knows he has the power and isn’t afraid to use it. They both felt they could trust the man, nonetheless they did now, it couldn’t take the fear away that something could go wrong. The General gave them both a powerful handshake and asked Jacques to accompany them to a taxi. Jacques was Jacques and with an ironic grin on his face the opened the door of the limousine and let them get out. It was obvious things wouldn’t get better anymore between Katarina and Jacques. Jean-Pierre couldn’t be sorry for that, he hadn’t liked the guy from the beginning. Back in the Carlton Katarina immediately laid herself on the bed. ‘I’m beat, Jean-Pierre. It’s getting all too much. I’m even too tired to cry.’ Jean-Pierre nodded that he understood. ‘The contrary would surprise me, Kat. We aren’t professionals who on a daily base handle such cases. What has happened has left his traces, that’s very normal.’ He sat beside Katarina on the bed and started softly caressing her cheek. ‘Just take me in your arms, Jean-Pierre. I’ve got this desire to be held close. Just hold me and…’ Her voice broke being so tired. Jean-Pierre took her in his arms. He felt the feverish warmth radiating from her. It was something he had never felt before. Katarina was dead tired, that’s for sure. Her eyes slowly closed and her breath became deeper. It didn’t take two minutes before she fell asleep in his arms. He almost didn’t dare to move at first, afraid he would wake her from a healing sleep. After a while he gently put her beside him and, without putting his clothes out, he lay down beside her. Jean-Pierre got his arm around her waist and also tried to sleep a bit. The last thought that went through his head before he sank away in restless dreams was that he would go through fire to give Katarina back her mother, he would do everything he could to protect Katarina. His Katarina! © Rudi J.P. Lejaeghere 19/09/2015 45. About family Jean-Pierre had ordered breakfast even before Katarina was awake. Meanwhile, he knew her preferences. Three slices of toasted white bread, one with cheese and two with strawberry jam, coffee black and afterward two pieces of fruit, preferably kiwi. Himself, he couldn’t swallow a lot in the morning, nonetheless he forced himself to eat at least one slice of bread. The smell of hot coffee had awakened Katarina. She came out of the bedroom, just dressed in her slip. She stretched herself out and smiled at Jean-Pierre. The night’s rest had been good for her. The night before she had thought falling ill. A human being has his limit and after all their adventures around the kidnapping, she had suddenly reached it. Fortunately, a good night’s rest could build a bit of a reserve; Katarina saw a shirt lying around of Jean-Pierre and pulled it smiling over her naked upper body. First she closed every button but when she saw him looking, she teasingly opened some of the upper ones again. Jean-Pierre found her so sexy, with her hair in disorder, wearing his shirt and the red slip underneath that he saw now and then. She sat at the table and started instantly eating her slices of bread. ‘How are you feeling, Kat?’ He was surprised of her resiliency. It wasn’t evident that a woman who has experienced what she had coped with so fast. Katarina had a strong character. She probably had inherited it from her mother. Despite Jean-Pierre didn’t know what sort of character her father ever had. ‘Oh, rather good in our circumstances. I slept very well and I have a lot more energy now.’ In no time, she had finished her slices of bread and she continued skinning her kiwi’s. ‘Thanks for ordering this delicious breakfast.’ The fruit has been just ripe enough and Katarina enjoyed the green fruits. ‘I was just thinking that what concern you character you have to resemble your mother’s, or not. Well, after all, I don’t know how your father was.’ ‘I’ve never known him, but my mother has told me a lot about him. Jean-Luc was a sweet man, naturally soft and he was crazy in love with my mother. It’s a shame that it had to end like that. I think mother hasn’t processed completely, certainly also because Jean-Luc’s family never has helped her.’ Jean-Pierre furrowed his brow. ‘What do you mean. Did they think it was her fault that they were mobbed,’ ‘They haven’t said it with so many words, but indeed, I think they thought that. Mother was of a lower class and his family has never accepted that. They have tried everything to take the Chateau from her Jean-Luc had put on her name. She has been harassed for years at a time by her lawyers and other vermin that the family had hired to make her life impossible. ‘But they could do nothing about it, certainly if the castle was legally put on her name?’ ‘No, but at that moment and she never had any proof, someone has repeatedly thrown in some windows and the walls were spotted with words as ‘whore’ and ‘nymphomaniac’. ‘How has she started with the services she provided at the castle if I may state it with this euphemism.’ Katarina sighed a moment. ‘Yes, at a certain moment the treatment they family gave her has finally rubbed her up the wrong way. She said if the family thought she was a whore and a nymphomaniac, she would look for it that her castle would be used to train the best girls and boys for this task. After all, she knew it was just those members of the nobility and the high society that used these services. Revenge is a dish best-served cold and she has reached her goal. Even before the end of the second year she was an established name in her profession. After five years, she was out of the red and still five years later she made more profit that an average good working company. In the meanwhile, she has invested her money in different real property.’ After this elaborate explanation, Jean-Pierre started to see how things had worked out. At the start, he had thought of the Baroness as an arrogant type of woman. But now that he could form a picture of how she had become like this, he even had some admiration for her and he certainly was sorry for now that she was kidnapped. A knock on the door startled him out of thoughts. He went to the door and heard a sort of stumbling in the corridor. Obviously someone had tried the wrong door. To be certain, he opened the door to look inside the corridor. With brute violence the door was fully pushed open and he was catapulted against the wall by the force of it. Two men forced their way in and overpowered Jean-Pierre, who from being knocked down was a bit dizzy. Behind him, he heard Katarina yell, but that didn’t last long because he felt the sting of an injection in his neck and everything became black. © Rudi J.P. Lejaeghere 21/09/2015 46. A dangerous turn His head was thumping. He didn’t know if it was because of the sedation or if it was the consequence of the fact he had hurt his head on the wall when the gangsters forced their way in. He couldn’t focus his sight and the sounds he heard sounded distorted in his ears. Confused, he closed his eyes again and when he opened them the second time it was a lot better now, nonetheless someone kept on hammering in his head. He wanted to move, but that was impossible. His feet were tied together and his hands behind his back had received the same treatment. The gag they had pushed in his mouth tasted strange. He tried to avoid retching. He knew if he would throw up now, he could suffocate in his own vomit. He lay on his side on the ground beside the bed. With a lot of effort and by shoving a bit he could sit up against the wall. Then he saw Katarina. She laid on the bed. Automatically his eyes controlled if she was still breathing. Inside his head he sighed, relieved when he saw her breast rising slowly up and down. At first sight, he noticed no injuries on her. Obviously he was just touched on the head, probably not serious because he didn’t feel nauseous. At first he had thought about a concussion when he felt his aching head. Fortunately, he has been spared of that. The thoughts and with them the questions were shooting through his head in a rapid succession. Had the General taken such thing into account? Jean-Pierre knew he had found no opportunity to swallow the capsule with the transmitter. If General de Tavernier hadn’t heard that these men had penetrated their room, it was necessary that this happened as soon as possible. Then he saw his capsule lying on his night table. With a bit of luck, he could push it a bit so that the capsule would fall on the ground. He just would try to shove a little closer when the two men came in. ‘Hey, there’s somebody awake again. Just keep down, mate. You’re going nowhere.’ The guy, a man of forty, dressed in jeans and a leather jacket pulled him by the hands straight up and dragged him to a chair. ‘Here, keep quiet or I put you in the closet till I get further instructions.’ Meanwhile, there came some movement from the side of Katarina. Obviously she also suffered from the sedation because Jean-Pierre heard her moaning behind her gag when she opened her eyes. ‘Aha, the little couple is almost conscious again.’ He pulled Katarina from the bed and pushed her into one of the seats that were in the room. ‘Be nice, young lady, otherwise I put you under the bed with the fluff’s and the bogeyman.’ He smiled with his own joke. Apart from his friend, a young man looking almost thirty, nobody could enjoy this humor. It didn’t take long before the older one of the two gangsters received a telephone call. He listened for a few moments and with a short ‘Okay’ he finished the conversation. ‘Just still a moment and then you can sing your song. I love a good duet, so do your best later on.’ He laughed again because of his owns words. Five minutes later, Katarina heard, looking frightened at Jean-Pierre, a short knock on the door. When the younger hoodlum opened the door, both Jean-Pierre and Katarina instantly recognize the pedantic gangster from the nightclub ‘Pretty Men and Women.’ ‘Good day to you, my distinguished company. I see you’re really getting along with my two men. I hope they didn’t bend your ears. Oh yes, it’s true, you can’t answer with that gag in your mouth. My mistake, I hadn’t noticed it immediately.’ On the contrary, with the jokes of his subordinate, this man didn’t smile or the dangerous grin that was on his face should be his version of a smile. ‘Have you looked for the tapes in the room? Have you found them?’ He pointed first with his gloved hands at his employees and afterward at his surroundings. ‘We have found two of them, boss,’ the older gangster answered while he presented them. ‘No trace to the third one. We have searched every corner and cranny, even two times, without result.’ The man with the gloves really couldn’t appreciate this announcement. ‘You’ll go with a fine comb again through every room and if you still don’t find the tape, we’ll have a nice talk. You two, me… and my gun.’ He pulled a weapon from a shoulder holster and put a silencer upon. Afterward, he ostentatiously laid him on the little table in the room while the two men began with their assignment. © Rudi J.P. Lejaeghere 21/09/2015 ‘ 47. A deadly game The search had been in vain. Wherever they looked, the third tape stayed without a trace. They even had unscrewed power points and one of the accomplices had cut their mattress in pieces. The grin upon the face of the leader of the invading men had disappeared. He looked with eyes blazed with anger at Jean-Pierre and Katarina. It seemed for a moment he would lose his self-control, but then he squeezed his eyes a bit and the cool smile turned up again around his mouth. ‘You think you’re smart, but I warn you, don’t play games with me. You only can lose. Where’s the third tape?’ Both victims shrugged their shoulders and waited in despair for the gangster’s reaction. It didn’t take long. He hit Jean-Pierre’s face very hard with his gloved hand. Jean-Pierre had indeed expected something like that from these violent men, but he was surprised by the power of the punch. He shook his head to get the little stars away he saw. Katarina’s eyes were wide open in panic. Behind the rag that gagged her mouth, Jean-Pierre heard muffled sounds. He supposed she yelled or screamed that they had to stop, but he wasn’t certain. ‘I’m going to take the gag away,’ the man said, ‘you’ve seen my gun with the silencer, so there will be not a lot of sound if you try to call for help. A bullet is extremely fast, you know. Between 800 and 1000 meters per second, I’ve read once. How long do you think you can scream before it reaches your head? So if you want to be able to tell about your adventures afterward I advise you to be very carefully and above all, don’t talk too loud. Capisce!’ The last word had been pronounced very sharply. The Italian accent used by the gangster was a clear hint towards the mafia of which he was certainly a member. Meanwhile, one of his men had freed Jean-Pierre’s and Katarina’s mouth. Katarina saw the trickle of blood that flowed out of the corner of Jean-Pierre’s mouth. She immediately reacted. ‘Is this violence really necessary? We have stashed away the three tapes, all three of them on a different place. When we have hidden them, they were all still there, all three of them. I swear on my mother’s head. I never would take such a risk. Certainly not when the life of my mother is at stake. There was one under the mattress, one in the false ceiling in the bathroom and one in the room locker.’ The man with the gloves hesitated. It was clearly visible in the look on his face. They had searched on these three places. He didn’t know what to think about the situation. Maybe she told the truth, but on the other hand, he knew people sometimes made strange decisions when they were in dire need. He had enough experience in torturing people to know that everyone had his limits. Some guys, hard blokes, started to tell everything the moment they saw a knife. Other persons, at first sight, frightened mice, tried to wring out some lies, going in against better judgment, even when they were hurt. There were no rules in this game. He whispered something in the ear of his accomplices and they gagged Jean-Pierre’s mouth again and the second man positioned himself behind Katarina. ‘Last chance, my dear Katarina. Where’s the third tape?’ With dismay, Katarina had seen that they had gagged Jean-Pierre again. ‘I don’t know,’ she begged with tears in her eyes, ‘please, believe me. Maybe someone of the hotel personnel has taken it away, I really don’t know.’ It all happened in a few seconds. The man snatched for his gun on the little table and shot at Jean-Pierre. At the same time, the man behind Katarina pulled the gag again before Katarina’s mouth before she could scream. In a reflex, Jean-Pierre had fallen aside from the chair and now he lay on the ground, in a fetal position and totally silent. The only thing in the room you could hear were the subdued sounds of Katarina, totally panicking and crying because of her friend. © Rudi J.P. Lejaeghere 02/10/2015 48. Who has the third tape? Katarina tried to get out of her seat, but the accomplice who stood behind her prevented this. Then she saw Jean-Pierre moving. He was alive! The next moment she looked it the surprised eyes of her fallen friend. Obviously he had no pain. What was going on? With not comprehending eyes, she looked at the gangster and the gun. ‘A little lesson, Katarina. When I shoot, I don’t miss. So if I’ve saved your boyfriend for now, it was also my intention.’ With a wide gesture, he showed the impact of the bullet in the chair back. He had missed Jean-Pierre only a few centimeters and had shattered the wood. Jean-Pierre trembled in fear, but also a bit out of anger. He didn’t know where this feeling came from. His thoughts had been dominated by a feeling of fear at the moment the gunman took a shot at him and his natural reaction to throw himself aside. Still, from the deepest of his soul something black came to the surface. Something he didn’t know he had. Hatred! He hated the man with the gloves. He hated his little manners and he hated his voice. Everything about the man made him retching of repulsion. ‘I’ll ask it just one more time, my dear. Where-is-the-third-tape?’ His assistant freed Katarina again of her gag. ‘Bastard!’ It was the first word, leaving Katarina’s lips. ‘You can torture us, you can kill us, but that won’t change the fact I don’t know where the tape is. For the umpteenth time, I tell you we have hidden the three tapes together. Someone else has to be inside…’ The words froze on her lips. In the look in her eyes, there came a glance of understanding and the arrogant guy also saw it. ‘I have to admit I’m tending to believe you, Katarina. But I also so you got an idea who have to thank for it. You better tell me what you’re suspecting. I still got enough of bullets to repeat our show from a moment ago. Only this time I’ll aim at your friend’s knee. Not deadly, but very painful, so they tell me. Come on, speak up!’ Katarina thought the General was behind this matter. She cursed behind her breath. He might be in influential man, he didn’t take into account this psychological terror they had to experience. She wouldn’t forget this so easily. Katarina looked with questioning eyes at Jean-Pierre, who was still gagged. He nodded. ‘Okay, the General, I mean Jules de Tavernier, I suspect him to have the third tape. He has always been a money-grubber.’ The idea had just popped up in her head. Mixing some truth with a lie, it could work. ‘I’ve heard my mother talk about it and she said I mustn’t give them to him. He must have found the third one and took it with him. Please, I’m telling the truth. The General wants to make big money on this.’ Obviously the gangster believed Katarina because he put his gun away in his shoulder holster. ‘First, you take mister Loverboy to the car and call me when you have arrived there safely. Then I’ll come with this noble lady downstairs. I will untie you, but no games or one of you will pay the price.’ Both of the accomplices relieved Jean-Pierre of the ropes and his gag. He had to rub his wrists and his ankles to stimulate the blood circulation in his extremities. They had been pinched off a long time and were almost numb. It was a painful sensation when he got a feeling again in them. Katarina saw they pulled up Jean-Pierre and flanked by both gangsters Jean-Pierre was taken outside. She was alone now with the man with the gloves. ‘I admire your courage, Katarina,’ he suddenly spoke, ‘a lot would have become crazy or acted as little heaps of grief after my interrogation. However, I’ve seen the anger in your eyes. I take my hat off to you, ma chère.’ After five minutes, he heard his mobile beeping. Without answering, he listened to what the man on the other side of the line had to say and closed the thing afterward. ‘Good, my friends have delivered their package without problems in the car. I now will untie you and no games. If we don’t arrive safely downstairs, my men have the order to play a bit with your friend.’ The menace was clear and Katarina nodded. ‘Can I just go to the bathroom, I’ve been so frightened I have to go urgently, well, you know.’ A cruel grin came upon the face of the man. ‘No problem, darling, but make it quick, my men watch the clock. Tick tock, tick tock!’ Katarina stood upright, but after a few paces she almost stumbled obviously because she also had almost no feeling in her legs and had to hold on at the closest furniture. She heard the man behind her laughing very hard. He obviously regarded this as very funny. © Rudi .P. Lejaeghere 02/10/2015 49. In the lion’s den Finally, they left the parking of the Carlton without anybody causing trouble. Both of them abducted couldn’t lift a finger against the precautions the gangsters had taken. They were handcuffed and gagged again so that they couldn’t communicate. The trip with the car took about an hour. The car stopped in the surroundings of Paris. A sweeping driveway led to a house. Because of the trees that were on the side of the road, this building had been hidden in a sea of green. After the gangsters had entered the code at the gate, both parts of the gate swung open and they could continue their drive. The car drove in front of a Victorian style building, an exception on the houses you found in this region. It didn’t matter a lot to Jean-Pierre or Katarina. They were trapped and a some kind of house couldn’t change their feelings about what happened. The car stopped for an annex of the big building. The leader of the scoundrels led them inside the house while his accomplices parked the car in a garage. Without delay, he directed them to the second floor. ‘I am still convinced that you know more than you are saying, but be sure, before the sun sets, you’ll tell me the truth.’ The voice of the pedantic gangster brought them back to the painful reality. ‘Sorry, Katarina, but your voyage can end here. The third tape is extremely important, but as I said just now, you know more than you’re letting loose. Here you can cry or yell, nobody will come to help you.’ Both Katarina and Jean-Pierre felt he wasn’t bluffing. If nothing happened now, this would be their swan song. Jean-Pierre looked at Katarina. What he felt transcended any fear or panic. The only thing he could think of was Katarina. Her well-being was a lot more important than his own health. He loved her and he would die for her, but he hoped from the deepest of his heart that his death wouldn’t be in vain. However, Katarina reacted very strangely. She looked the gangster straight in his eyes and made incomprehensible sounds due to the fact she was gagged. ‘Have you anything to say, before I explain the principle of waterboarding. I can assure you, nobody can resist this method of torture. Nonetheless, you’re not actually drowning, it only feels that way. The panic you experience in your body is beyond words. A lot of stronger persons had to admit defeat after this treatment. Both accomplices had been busy in the meantime. They had filled the bathtub in the bathroom. Without waiting and with muffled sounds they pulled Jean-Pierre to the bathroom. Katarina too was taken and put on a chair beside the bathtub. Jean-Pierre knew he really would die now. This was his last moments alive. He had gone along on an adventure that would end badly. They would let him undergo the worst torture existing. He had read about this method. Nobody could withstand this ordeal, everybody succumbed to this way of persuasion. A few minutes with a wet towel over your head and the water poured over your face became a real agony. With the first liquid coming through the towel, you tried to keep breathing. But the continuing flood of water made it impossible. The first thirty seconds every man could survive. But after a short break a repetition of this procedure was something you couldn’t compare with anything. The mind was broken after a few attempts with this procedure. The gangsters knew how to break someone. ‘I’m going to drown your friend bit by bit, Katarina. If you love him, you will tell us, how we make contact with that so called General or anybody who has the third tape in his possession. This is the ultimate chance.’ Katarina mumbled some unintelligible sounds and seemed to be panicking. ‘Do you have to say something, maybe before we drown your dear friend?’ The gangster seemed to have fun. He made a sign at one of his accomplices. He came to stand behind Katarina and removed the gag out of her mouth. Katarina took a large breath of the fresh oxygen that now was available when they took the gag away. ‘I will tell you everything, the truth.’ The leader frowned. ‘Now you will sing, my dear. I assure you, I don’t make empty threats. Your friend will go down if you don’t sing the song I want to hear. Do you really understand what that means?’ Katarina nodded with all the conviction she had still in her as if her life depended on it. ‘Okay, let’s hear, we are all ears, darling.’ ‘Please,’ Katarina had to take a breath before she could go on, ‘can I have a glass of water before I speak any further, I’m feeling unwell.’ The bandit smiled. ‘Not a problem, Katarina. A glass of water can’t be in the way of the truth. But I warn you, if I’m not happy about your story, I’ll let you choke in that bit of water. Capisce!’ Nonetheless Katarina’s intervention, panic overwhelmed Jean-Pierre’s body and you could read the death agony in his eyes. He didn’t understand it anymore when suddenly hell broke loose. © Rudi J.P. Lejaeghere 09/10/2015 50. Lethal force The bedroom door leading to the bathroom was blown out of her hinges and at the same time the window of the bathroom shattered into fragments. The object that was thrown inside immediately started to smoke extremely hard. Katarina had the presence of mind to throw herself on the ground. Not a second too early because the leader of the scoundrels had drawn his gun and was shooting blindly around him. Fortunately, they hadn’t put Jean-Pierre in the bath yet, so the gangster who had him dropped him on the ground when his boss started to shoot. One of the bullets hit the man who had held Jean-Pierre in his throat and he sank to his knees while the blood poured out of his mouth and the wound. He dropped on his side on the ground while he tried to keep his hands to his throat with all his force, hoping this would help. Jean-Pierre, who laid on his side too, and this way looked the man in his eyes, knew that if the man wouldn’t get help in the first minutes, he would die. Obviously his lungs were filling with blood. His breath came in fits and start and he looked wide-eyed in agony. You almost couldn’t distinguish anything. Fortunately, the smoke didn’t prevent breathing, otherwise it would have been bad for Jean-Pierre who still was gagged. Katarina heard sounds everywhere she couldn’t place. She thought she saw shadows moving through the smoke, but it could also be her imagination. One of the victims of the gangster shooting was the mirror in the bathroom. Nobody had been hurt by it, but Katarina had noticed one of the pieces of glass lying not too far from her on the ground before the smoke had filled the bathroom. During these moments the smoke hung in the place, she had used the glass to cut her cuffs. She crept with bloody hands over the floor to Jean-Pierre and took care of his cuffs and gag. When things began to look clearer, the shadows got a firmer shape and she saw three soldiers, armed to the teeth. One of them was watching the bedroom, another one kept the gangster leader in control. A third one was looking at the second accomplice who was obviously killed too. The man in the bedroom transmitted a message in a portable mobile phone. ‘All clear. No victims on our side. Two kills in the enemy’s camp.’ Obviously this was all he had to say to the person on the other side of the phone. When General Tavernier came walking in the room, Jean-Pierre and Katarina were not yet recovered from their fear. ‘Glad to see you alive, friends. The transmitter has done his work very well and our directional microphone system has captured everything. I’m glad Katarina was able to give us the signal otherwise this could have ended differently.’ The surprised look of Jean-Pierre was answered with a smile of Katarina. She kissed him on the lips in the presence of all the soldiers. ‘I was able to swallow the transmitter by feigning falling against the night table in the Carlton.’ That, of course, explained why the soldiers were just in time. It could indeed have turned the wrong way if Katarina hadn’t been able to use this ruse. Jean-Pierre couldn’t think what could have happened then. He just looked for a moment at the bathtub, which was full of water and the towel and the jug with water standing on the side of the bath. ‘General, why have you taken one of the tapes out of our room?’ Katarina asked very resentfully Although she was happy to be saved by him and the soldiers, it wouldn’t have come as far if the gangster would have found all the tapes. The General looked at her in the same way. ‘On my word of honor, Katarina, I’ve taken nothing from your room. I supposed you had hidden it somewhere else when I heard one was missing.’ Katarina shook her head furiously. ‘No, I never would do that. Our lives are a lot more precious than that stupid tape.’ Had the soldier’s attention been distracted by the discussion between the General and Katarina? Who knows, but everything after that went very fast. The gangster with the gloves gave the man a blow with his elbow in the face and in the same movement he pulled the second pistol of the man from his belt and held it against the head of the man. ‘Nobody moves or the soldier dies. Throw your weapons on the ground.’ He quickly disarmed the man he had in his power. The surviving bandit moved with his free hand to the General and the other soldier that they had to clear the bedroom door. They had to obey the demands of the gangster. ‘Maybe two out of three tapes is not so bad. At this moment, that’s enough for me, but that you have killed two of my best men, I can’t forgive that.’ He pushed the man in front of him hard in the back so that he landed in the arms of the General and his friend. Jean-Pierre saw him aiming his gun at Katarina and without hesitating he jumped in the line of fire to rescue Katarina. A shot echoed and the cry of Jean-Pierre was the only thing the gangster needed to quickly leave the area. ‘No,’ Katarina saw Jean-Pierre fell to the floor for the second time this day. This time, the man hadn’t missed. On her boyfriend’s shirt appeared a blood red stain and Jean-Pierre didn’t move anymore. © Rudi J.P. Lejaeghere 09/10/2015 51. Clear! The General had instantly grabbed his mobile out of his pocket after the fatal shot, shouting some orders in the device. That man couldn’t escape with the tapes or everything would be in vain. But his second order was for one of his soldiers. ‘Get the men of the ambulance that’s waiting up here as fast as possible.’ Katarina, meanwhile, had gotten on her knees on the side of Jean-Pierre. Without worrying about the blood, she listened with her head on the chest of her friend. ‘He’s alive, but his heartbeat is weak and irregular. Please, do something.’ The tears were running along her face. In her eyes, you saw the panic, but also the love for the man who had saved her life. The gangster had wanted to gun her down and Jean-Pierre had thrown himself before the bullet. ‘L’histoire se répète’, history is repeating itself, Katarina thought, when she remembered her mother saved by her new man. He too had paid with his death. She couldn’t consider the fact that Jean-Pierre wouldn’t make it. ‘Katarina, in a few minutes the emergency services will be here. I’m going downstairs to intercept them and give instructions about Jean-Pierre and where they can find him. Look for his pulse, control his heartbeat. If it’s necessary, do you know CPR?’ Katarina looked up at the General and he had to repeat his question again before it got through to her. She nodded and took his hand in her lap and felt his pulse. Her face turned pale. There was no heartbeat anymore. ‘I feel nothing!’ ‘Start the reanimation, Katarina, I advise the guys from the emergency service.’ General de Tavernier hurried down while Katarina tried to remember her lessons in First Aid. Panic wasn’t a good adviser in this situation, she had to regain control of herself. She put a hand on his forehead and tilted it carefully a bit backward. At the same time, she lifted Jean-Pierre’s chin with two fingers. Afterward, she put her two hands in the midst of his chest and started with the chest compressions. Thirty compressions alternate with two breathings. That’s how she had learned it. She heard Jean-Pierre’s ribs cracking under her hands, but she didn’t really pay attention to it. When she arrived at thirty, she saw there was not change in the situation and started the mouth-to-mouth resuscitation. She tilted the head again and made the chin lift, closed his nose with two fingers and put her mouth on his mouth blowing her breath in him. She looked at his chest rising and let him exhale. After that, she blew her breath of life again in his mouth. When she was halfway of the second series of compressions, she heard sounds on the ground floor. The emergency services had arrived. Without looking up, while she heard the stumbling sound on the stairs she continued the reanimation. Three men entered the room. One of them took the lead and was probably the doctor. ‘Okay, Miss, please move, we’ll take it from here. How many series have you done already?’ Katarina showed two fingers at the doctor, she simply couldn’t pass any words over her lips. The fear to loose Jean-Pierre was squeezing her throat. ‘Everybody a bit backward if you please, give us the room to do our work.’ He had taken the pulse in the meantime and nodded negatively to the other to first-aid helpers. Meanwhile, they had put a large bag on the ground and were getting a portable defibrillator out of this material bag. The doctor was cutting Jean-Pierre’s clothing open. The two electrodes were put on the chest of Katarina’s friend while she was looking with her hand in front of her mouth. One of the electrodes was positioned on the right side under the collar-bone, the other just under the left nipple. One of the helpers charged the machine and gave a warning before he administered the shock. It was quiet as a mouse in the room when everybody looked at the screen of the defibrillator. The doctor gave an order to the one who served the machine. He readjusted the device again and gave a warning after the charging. The shock followed. Still no response. The doctor gave further instructions and again the machine was handled by the first-aid helper. Katarina had seen that he furrowed his brow and looked worried. Or was she wrong? Katarina desperately bit her fingernails. Was there no luck left for them both? Would this be the end of their relationship. Through her tears, she heard the warning: Clear!’ © Rudi J.P. Lejaeghere 12/10/2015 52. The funeral A week later… It was a sad day. The funeral was even more overshadowed by the drizzly rain which gave his own accent at the sorrow of all the persons present. Katarina had no tears left. She had cried and mourned the whole week. It shouldn’t have ended this way. Her glance wandered over the oak coffin, spattered with raindrops. Upon the light-brown coffin, there was a bouquet of red roses. Katarina didn’t know why she liked the color red so much. It was the color of blood, the blood that was shed. Nonetheless, she hadn’t chosen for the white lilies like the salesgirl from the flower shop had suggested. She looked with tired eyes around her. A lot of acquaintances and friends had come to pay their last respects. She knew everybody and would personally thank them for their support. It was the least she could do. She had organized everything despite the fact that she felt herself balancing on the edge of an emotional breakdown. She had helped to choose the dressing of the deceased person. She had done the necessary to send the death announcements and contacted the priest who would lead the ceremony. Katarina had even chosen the flowers and the coffin. However, she had to admit that she couldn’t have done it all without the help of her sister Cecile. Her twin sister shared her sorrow and supported Katarina wherever she could. The General was also there. He was in full dress for the opportunity. It was his way to say that he regretted what had happened. In spite of what the man had prepared, everything had gone wrong. He had foreseen that someone during the operation could get hurt, but he wasn’t able to prevent the worst. Even the emergency services which were practically at the entrance of the place where the shooting took place had arrived too late. After Jean-Pierre had been shot and after the reanimation attempts from Katarina and the emergency services the gangster had tried to shoot him away outside. He had been forced back in one of the rooms on the first floor. The gangster, whose name seemed to be Vincent Beau, had been hit by a bullet. Afterward, it turned out to be lethal. The coward, however, had still taken another victim in his last minutes of life. Was it intended or a coincidence, but the room he had escaped into appeared to be the one where the Baroness had been held prisoner. With a last physical effort, he had shot the woman through the heart without hesitating before he expended his last breath. At that moment, Katarina had only eyes for the attempt of the emergency unit to call her friend back from the dead. Eventually, it seemed they felt a heartbeat with Jean-Pierre after the umpteenth attempt to resuscitate him. In critical condition, he had been transported to the nearby hospital where they would be operating him straight away. Katarina had only heard of her mother in the hospital while she waited for the verdict of the specialist who did the operation on Jean-Pierre. Her world had collapsed. Fortunately, Cecile arrived very quickly and they could support each other a bit. Cecile hadn’t such a good relation with her mother like Katarina, but after all it was her mother too and at that moment the only thing they could do was to support each other. When Katarina eventually saw the worried face of the specialist, she knew it didn’t predict something very good and she clasped herself at her twin sister while she waited for the explanation from the doctor. ‘Your friend’s condition is still critical. However, we have him stabilized. No vital organs are damaged and that’s the essential. The first 24 hours are very important. We keep him on Intensive care so that we can follow him very close. The first days he will stay in an artificial coma. We do this because in the case of a cardiac arrest the blood circulation has stopped. All the body cells, meaning also the brains, have been a while without blood and therefore without oxygen. As a result, there can be a swelling in the brains. We’ll stop the artificial cooling after 24 hours and then we’ll see what the final verdict will be. You can see him for a few instants, but what he needs most is rest.’ Katarina and Cecile had thanked him. Both she and her sister had given him a hand and afterward they had hurried to the Intensive Care where Jean-Pierre was lying. They had seen him with a crisscross of tubes and wires, devices that beeped now and then and with a pale and sleeping Jean-Pierre. Katarina had kissed him gently on the forehead. Two of her tears had fallen off her face upon his lips. She thought about all this when she saw the coffin sinking into the earth. If Jean-Pierre hadn’t been there she would have joined her mother in death. He had saved her in danger for his own life. So many feelings raged through her body and a lot of them were connected to the grief caused by the death of her mother. However, one of these feelings she was aware of talked about her love for a man and that’s why she had hope, hope for life. © Rudi J.P. Lejaeghere 12/10/2015 53.The recovery The time during the funeral meal seemed an eternity to Katarina. She knew a lot of people had come from far to pay their last respects and to extend condolences to her for her loss. She couldn’t just sneak away. She wasn’t wired like that. Despite she had a splitting headache, she kept playing her role and thanked everybody personally for coming. Finally, the last couple had left and she was together with Cecile alone in the hall where the meal had taken place. ‘Thanks for your support, sis. I couldn’t have coped with it.’ Cecile took her close in her arms for a moment. There was no need for words, they knew what they felt for each other and the loss they shared. Katarina carefully loosened her embrace. ‘I’m going to check on Jean-Pierre in the hospital. He’s already going home tomorrow. I’ve so much to be grateful. It’s a lifetime debt I have because without him I would be dead. I’m frightened he’ll hate me for what has happened.’ ‘Hate you?’ Cecile looked surprised. ‘Jean-Pierre would never have caught a bullet for you if he didn’t love you. It’s just because of that love he has acted that way. Katarina, you can’t doubt such a thing. If I can read him a bit, he’ll just react like you now.’ ‘How do you mean, like me? I’m sad and happy and the same time. I’m happy to be alive, but the wound of my mother’s death still bleeds. I don’t know how to handle that.’ Cecile caressed her sister’s hair. ‘It’s like you say just now. He also will like that, glad because you’re alive and miserable because your mother, our mother is dead at the same time. Come on, Kat, go to your friend and give him a kiss from me too. That he gets better soon. I’ve heard he already can leave the hospital tomorrow?’ Katarina nodded. ‘Yes, after the first 24 hours he’s so quickly recovered that you almost can call it a miracle. The home nursing will they care of his further recovery. But you’re right, my place now is at the side of his bed. Take care, Cecile, you’re only thinking about me, but it was your mother too.’ Cecile bit her lip for a moment, but she could suppress the tears. She was a strong woman, Katarina had experienced that these last days. Maybe the relation between her mother and Cecile hadn’t been quite good all the time, she couldn’t deny that, but maybe it was just because they had the same character. With a last kiss, Katarina left her sister and left for the hospital. She hadn’t slept very much these past days and she felt it started to weigh on her. She could fall asleep in a second. She was startled the moment she thought it because her eyes were closing. She put the radio very loud and started to drive a bit slower. She knew better than anyone how fast an accident could happen. After the raid on the castle and their escape from ‘Le Tapis Rouge’, they had experienced it firsthand. She couldn’t make the same mistake twice. It didn’t take long before she found a little place at the hospital to park her car. Jean-Pierre was on the seventh floor room 766. She carefully knocked on the door but didn’t hear anything. Silently she pushed the door open and looked around the corner. She saw he was peacefully sleeping. They had almost completely reduced the painkillers and he started to color again. The specialist had told her several times he must have had a special ‘guardian angel’. Carefully, she sat beside his bed on a chair. She saw that a lock of hair had fallen before his eye and pushed it back with a tender gesture. Obviously he hadn’t slept very deep because he slowly turned his head to her. ‘Katarina, it’s you. I’ve dreamed about you.’ She smiled at him. ‘Hopefully it wasn’t a nightmare, honey.’ For a moment, he closed his eyes. When he opened them again, she saw the saw the smile in his eyes. ‘I’ll tell sometime.’ Without her noticing, he had moved his hand a little closer. He put his warm hand upon her hand. ‘I would like to take you in my arms and comfort you, Katarina. I know these past days were very hard for you. If it was possible I’ve would have saved her too, but…’ She laid her finger upon his lips as a sign that he hadn’t to say more. Katarina leaned over Jean-Pierre and gave him a soft kiss on the lips. She felt he didn’t mind it at all and she gave him a quick kiss on his cheek. ‘The last kiss is from my sister, but the first was mine.’ Jean-Pierre smiled back. He was thinking as little as possible of what had happened. It wouldn’t change anything. He was glad to have saved Katarina and that he was alive. ‘If you’re feeling strong you can come with me tomorrow. The General has invited us to tell us a thing or two.’ ‘What has happened? Do you know what’s it about?’ Jean-Pierre frowned. He was not fond of the General, but obvious Katarina trusted him. Katarina shrugged. ‘I wouldn’t know, but I suppose it’s important. He may have done things that I don’t like, but he’s not a windbag. So, we’ll see. If you want to be there I would advise catching up on some extra sleep. I’ll stay with you and sleep in the seat here.’ While he nodded his eyes already closed. The rebellious lock of hair fell again in front of his forehead. She didn’t wake him this time when she affectionately brushed the lock again to his place. © Rudi J.P. Lejaeghere 17/10/2015 54.The invitation Katarina pushed the wheelchair where Jean-Pierre was sitting in. He still wasn’t strong enough to walk great distances. However, it was a miracle he healed so fast. Since her visit at the hospital a great burden had fallen off her shoulders. She knew Jean-Pierre loved her, without reservation. She loved him so much too. Katarina would move heaven and earth to pay her debt to him, but she knew that with all the money in the world she wouldn’t be able to succeed in this. She was dressed in a sober black dressing, but whit a red shawl around her neck. Red accompanied her wherever she went. Jean-Pierre, with the help of Katarina, had gotten into a tight suit, but he insisted wearing a red tie. He amusingly noted that everybody who hadn’t seen it yet now will see that they fitted together. It was a bit before three a clock p.m. and it was a sun-drenched day. A day in spring, one of the first beautiful days. The trees already had knots and the first flowers were showing. He had enjoyed the sight of crocuses and daffodils, the birds outwitting each other with a song. Life was beautiful and being in love made life even more worth living. The General had invited them in his house that was surrounded by a beautiful flower field. Both sides of his home were flanked by giant oak trees. They majestically crowned the building and emphasized the importance of the person who was living there. The wheelchair with Jean-Pierre had been carried up the stairs with the aid of two servants, to enter the house. Jean-Pierre took a good look around, but Katarina obviously had already been here and pushed the wheelchair in the direction of the study of the General. When they entered the man came to greet them. With a big smile on his face, he welcomed them. ‘Katarina, Jean-Pierre, welcome my friends. Wait, I’ll make some place at my desk so you can sit next to each other. Please, don’t watch the mess I make. As a bachelor, I don’t have to take account of a woman and that doesn’t speak in my favor as you can see.’ The man exaggerated because although Jean-Pierre saw a lot of books and papers lying around, there was no sign of chaos or cleanliness. Katarina navigated the wheelchair before the desk and took a seat too. At the question if they needed something to drink they both answered that they were good. ‘Let us move on to the business of the day, General. Jean-Pierre still gets rather quickly tired and I would be a shame if this meeting would be harmful to his health.’ The intonation made the General look up at Katarina. He met her cold eyes, but he didn’t show any reaction. After he had taken his place behind the desk and he had nipped at his glass of water, he folded his hands together and looked at them one after the other. ‘Katarina, Jean-Pierre,’ he started and cleared his throat for a moment. ‘I’ve asked you to come here to gather up the loose ends. I know you have still a lot of questions but, first and foremost, let me express my deepest regret with the death of your mother, Katarina. I would sell my soul if I could bring her back, but how hard we want it, it’s impossible to turn the clock back.’ He poured some water in his glass with a carafe that was on the desk. ‘Vincent Beau, your mother’s murderer, was not unknown to the police and the legal authorities. He was an illegitimate child of a mob boss and from early childhood went the wrong way. He had worked himself up the chain in the world of criminals and eventually was the right hand of one of the greatest drug mafia godfathers of Europe. They could never catch him in the act and he led a luxurious life with his lucrative salary he got from this drug boss. His specialty was a clean contract killing. We learned through an informant that they had infiltrated the French government and that they were blackmailing a certain minister with his extramarital practices. This minister was a regular visitor of Chateau Dauphin.’ When they heard the name, both Jean-Pierre and Katarina looked at each other. ‘How did mother came into the picture? Why had she been accused of espionage? I don’t quite understand.’ Katarina seemed nervous and through the tone of her words sounded a trace of impatience. ‘I will come back to this in a moment. So we knew that the French minister had contacts with the drug mafia. We just didn’t know what his role was in their organization. Why were they blackmailing him and what had he to offer? It could be anything and we don’t want to alarm them by taking the minister to interrogate him. That’s why I went to your mother and have asked her the question if she would listen into the conversations of the minister and gather evidence of what he was doing.’ Katarina held her hand in front of her mouth. She was trying to hide her shaking lips because she was reminded of the death of her mother. ‘So you have asked Beatrice, the Baroness, to spy for you, to gather intelligence about the drug gang and their intentions, if I understand it right,’ Jean-Pierre summarized in a calm voice. ‘That’s correct, Jean-Pierre,’ the man behind the desk answered. ‘Beatrice was in the service of the DGSI, the ‘Direction Générale de la Sécurité Intérieure’. It’s because of her activities and the tapes she has made that both the minister and the drug gang have been arrested. By the way, we have found the third tape. Someone of the cleaning service had found it while tidying up the rooms in the Carlton and took it home. The person in question has been fired instantly by the hotel management because of theft of the tape. I can only express my regret that things went that way. I know it changes nothing, but your mother has died while serving her country.’ Katarina had turned pale. ‘General de Tavernier, I do know my mother and I know one or two things about you too. The only thing I can decide about all this is that you have convinced my mother to do these things. She would never proceed to such actions out of her own initiative, not even for her country.’ The General tried to protest, but Katarina lifted her hand. ‘Don’t bother, General. With this knowledge, I can’t look you in the eyes anymore without seeing you as the indirect murderer of my mother. I expect your resignation from the Board of Trustees tonight and furthermore I don’t want to have any contact with you or with your organization anymore.’ The man furrowed his brow and sighed. ‘I had wanted it differently, but you can count on it, I’ll give you my resignation today, Katarina.’ ‘Baroness Katarina, General!’ She stood and took the wheelchair of a surprised and startled Jean-Pierre and left without saying a word. © Rudi J.P. Lejaeghere 15/10/2015 55. An intimate dance A month later… It was hard for Katarina in the weeks after she had visited the General. Her anger against this man who had pushed her mother to her death had kept her on her feet. Neither Cecile nor Katarina had wanted to visit their mother while she laid out in the morgue. The twin sisters wanted to keep the image they had of their mother while she was alive. At the advice of the General they also had refused visits of acquaintances because the investigation was still ongoing. Jean-Pierre, in the meantime, had recovered very well. Every day he gained a bit of strength and with the help of a recognized physiotherapist, he could use his body again as before the bullet wound. He tried to cheer up his girlfriend and searched different things to distract her. He tried to indulge her with a good glass of wine and a delicious meal and nonetheless Katarina appreciated his attempts, she couldn’t enjoy it really. Mourning needed time, Jean-Pierre thought and he didn’t criticize her for that. After a few weeks, Katarina started to smile again when he was with her. He knew this was a good sign, but didn’t try to hurry things. Their love for each other in these weeks was limited to tender kisses and some cuddling. Jean-Pierre knew what it was to lose a mother. He had lost his parents when he was very young. His mother always had occupied a special place in his life and that’s why he could so much relate to Katarina’s grief. In the meantime, he also had gotten his share of bad luck. He discovered a registered letter and a subpoena in his mailbox that was sent to him while he was with Katarina. The registered letter was his resignation as an accountant. He couldn’t blame his employers. Anyway, he had chosen for his new life and about that he had no remorse. The subpoena, however, was a cold shower. His employer had engaged a lawyer and had accused him of breach of contract. The amount of money he asked would cost him a great part of his savings. For a moment, he started to sweat when he made the calculation. But that was nothing compared to what Katarina had to endure. Katarina started slowly to enjoy life again. After a few weeks, she had taken the management of the castle upon her shoulders. She didn’t know if she would be a good businesswoman. At least she would try, even if she just did it in memory of her late mother, Baroness Beatrice. Jean-Pierre liked the changes with his girlfriend. He asked her how business was going and if she wanted he loved to help her with his accountant knowledge, but she always refused his help. She had promised him he would have a better life and she wanted him not to worry about money matters and profit. Cecile had taken care that Jean-Pierre after the unfortunate death of the Baroness was housed in one of the houses the Baroness owned not far from the castle. From the moment he could drive a car, he hired a rental car to travel between his domicile and the Chateau Dauphin. A month after the meeting with the General, Jean-Pierre wanted to take his car to drive back to the castle. His surprise was great when he saw a black limousine before his door. The chauffeur of the castle invited him to take place in the empty automobile. In a quarter of an hour, he drove him to the place he had visited so many times in the past weeks. When the limousine stopped and he got out of the car, he saw Katarina, dressed in fabulous red evening dress, standing on the stairs of the castle. Her face shone with a beautiful smile and in her eyes he noticed a naughty glance. This was the woman in red he had fallen in love with and suddenly his heart started to beat faster. ‘Hello, my darling, welcome to the Chateau. I wasn’t able lately to show you how much I love you.’ Katarina took his arm and led him up the stairs, through the door into the entrance hall. ‘I’ll try to make it up to you a bit today.’ She led him through the hall, up the stairs which took them to the rooms. Jean-Pierre looked at her on his side, but she only smiled without telling him what she was up to. Katarina led him to the ‘Chambre Rouge’, the Red Room he had learned to know one of the first days of his stay at the castle. ‘I’ve given the room a new nameplate in honor of his new owner.’ ‘What, Katarina, you have sold the castle, is that a good decision now, you have done this thoughtfully?’ Jean-Pierre knew she had a lot of emotional bindings here, to cut them would maybe not a very good decision. ‘Sorry, darling, I thought the castle needed a new approach. I hope the new owner likes it as much as I do.’ She pointed on the nameplate on the door. Jean-Pierre read it with surprise. ‘Chambre Jean-Pierre!’ He turned to Katarina who pushed herself against him and kissed him passionately. He was too astonished to react properly. His brain had tilted. ‘What do you mean by that, is it still your castle or…?’ That was the only question he could ask between two burning kisses. ‘No, my precious darling. Obviously my mother had already put the castle in my name a while ago, I didn’t know myself either. But with the settlement of the inheritance, everything had come out. You almost lost your life to be out with me. That was the least I could do. But I’ve still got one thing to ask you?’ ‘Eh… okay, thank you, Kat. I’m just topsy-turvy. What a surprise! Ask away. I can’t refuse you anything, you know that, do you?’ Katarina was happy. She knew that she had done the right thing. ‘I’ve only to give the castle a new name but since you’re the new owner, I let you choose. Jean-Pierre, how do you want to name your castle? Maybe you want some time to think about it, no need to hurry?’ He looked at her and his face started to have color again after the first scare. ‘That’s not hard at all, I don’t have to think about that a long time. If I look at you there’s only one name possible: Chateau Rouge, the Red Castle.’ ‘Hey, that’s a good name, honey, you know I love the color red, but I still love you more. And that’s why I want you now… all for myself.’ She pulled him through the door opening of the room and closed the door behind her. ‘Let me serve you, my Lord.’ She opened his shirt and kissed him on the healing scar of the bullet wound. This was the beginning of a passionate dance. They were two tango dancers who knew every movement of each other and danced it with love. Jean-Pierre already was hankering after this intimate dance and was leading the first steps. He stripped her of her beautiful red dress and noticed that she, supposedly for the opportunity, had clothed herself in red lingerie. He caressed her body through this clothing. Katarina didn’t sit idly because a tango takes two. A few seconds later she stood naked before him while he answered with his own nakedness. In a passionate duel, they kissed and caressed each other. Both couldn’t get enough of it. Jean-Pierre took Katarina’s arm and led her to the poster bed where they lay themselves upon together. He rediscovered known places and danced further on with his lips and fingers, while she, groaning with pleasure, followed the melody of the dance. Nothing was still of importance around them. Only their love and passion counted. Soon they came in a whirlpool of movements to the grand finale of their dance that underlined their oneness. Both Katarina and Jean-Pierre knew that if they had to choose, this should last forever. © Rudi J.P. Lejaeghere 16/10/2015 THE END

Requiem: Chapter 2

- Stephen March nodded affirmatively. When the man pulled off the white cloth with a tip to identify the corpse, his face turned pale. He swallowed a few times to calm his protesting stomach. His sister Suzy was almost unrecognizably mutilated all over the body, but the small tattoo on her neck, the red round sickle around the green bulb of mistletoe in the right bottom of the neck would be recognized everywhere.. He was mechanically looking for something else and found the little scar on her cut off left hand. The jagged white scar tissue on her ring finger was less obvious than when she was alive and the blood was still flowing through her limbs.. But with both of these landmarks, he was able to officially confirm to the coroner's clerk that these were unmistakably the remains of Suzy Chang. Strange that the memory of the scar Stephen shot through the head at this time, there in the vicinity of her lifeless body.. The scar was the result of a small accident with a broken glass. Trying to save what was already lost! Was this the inscription he should have etched on her grave? His half-sister lay naked, in pieces together, like a macabre puzzle on the metal sliding flap of one of the refrigerated storage cabinets of Sanctuary's urban morgue, Tokyo's new sister city and capital of the New World. He didn't remember what to say, could barely control himself at that time. His eyes were shooting full and he swallowed hard to nip the cry that sought out of his inner way out. He put his hand unmechanically in response over his mouth and stood for a while in the same position. A nervously silent voice ripped him out of his ossification. 'Sumimases! Sorry, Mr. March. I realize it must be difficult moments for you. Forgive us that we have to show your family member to you. However, we were not allowed to degrade the remains because the judicial pathologist has not yet been able to close the forensic investigation. The Security Service has so far not authorised this because of the ongoing investigation into the cause of death of the victim.’ The Japanese clerk apparently felt extremely bored with this situation. The man almost constantly rubbed his hands together in a gesture of despair. Stephen frowned amazed the eyebrows and waited impatiently for further explanation. As a diplomat, he was heard daily meaningless phrases and bombastic explanations, sometimes against will and thanks, but this exceeded his understanding.. He looked at the man who was clearly having a hard time. A sidekick, a messenger? From this man with his neatly combed hair with the parting in the middle and with a nervous tic around the left corner of the mouth he could not expect much. Fortunately, the man had covered the remains of Suzy again, and he had reinstated the slider, because in the time he had made the identification something up in Stephen. Seeing the body, the recognition and the flashes of a living Suzy. It was something he barely had in his hand. That's why Stephen had to get rid of his anger somewhere, and he pointed it at the man before him..“I suppose the ripening of a man must be “the cause of death or not sometimes?“he asked bits snarling, disguising his grief and confusion, when the man did not immediately answer. 'Ie!“the man answered in the negative in Japanese, when he suddenly realized that Stephen was an American. 'No,... uh, yeah... I mean, as far as I understand it, the mutilations are post mortem inflicted, so after the death of your sister, Mr. March. Perhaps this finding can offer you a little comfort at this sad moment. Perhaps your sister hasn't suffered as much as at first sight... I mean as it seems now..’ Stephen suspected that the man was trying to calm him down and felt that the servant was just trying to move his best foot forward. The man had no right to be treated like this. ‘ Could you please tell me who was appointed to lead the murder investigation and who the responsible coroner is? Where can I go with all my questions?'asked a tired and excited Stephen March now a little less evil. However, the impatient sound and anger that still sounded in his voice, he could not hide. It was the anger for the impotence in the whole situation. It was the bubbling realization of a final loss of a piece of his own life. 'Oh yes, of course, 'the servant reacted nervously. “Chief Inspector Norino Vastai has taken this case under his wing. If anyone can find the beast that committed this inhuman murder, it's him. I think Mr. Vastai will be here any moment, 'said the nervous man as he consulted his clockwork for the umpteenth time. 'The coroner, Mr. Huang, I have just seen you arrive when you were standing at the entrance desk, 'Stephen was given as additional information. 'He had an appointment here with Mr Vastai at ten o'clock. So you can meet them both at the same time... if you please. If you'd like to follow me?’ He led Stephen through several corridors to a small space where there were a dozen easy chairs and a low table. A kind of waiting area he assumed, sober and impersonal. A tune muzak broke the awkward silence in the room. 'You can wait here for a moment. I will inform my commander Mr. Huang and Chief Inspector Vastai that you are here..“The servant was apparently relieved that the shocking identification was over and his task was done. He saluted briefly and disappeared railroad. Stephen sighed loudly and fatigued his head in both hands. Notwithstanding his ninety-two and his hundred kilos, he was a giant of a man, as he was sitting there, bent shoulders and his head in his hands looked like a broken and lonely man. A few days ago, he was still unaware of the drama that was going to fall on him.. Yesterday in the early morning, when he landed at Sanctuary airport after a long-haul flight from the Old World with a stopover at Zaventem airport — he had a meeting with the local ambassador in Brussels — he did not know yet that he had his diplomatic mission would begin to identify the corpse of his dead half-sister. His thoughts floated away like a seagull over a sea of time, to a moment somewhere thirty years ago. Around this time, his father Thomas March had married for a second time. After a successful diplomatic mission in the East, he had met a woman and built a second life. His new wife's name was Kathy Chang. Thomas's first wife, Maddy Silverstone, had died five years before. It would have been a short and uneven battle. Bone cancer, diagnosed much too late and with metastasis all over the body. In a dozen weeks, his sweet Maddy Silverstone had passed away as a merged creature, no longer comparable to the beauty she once was.. Stephen had a sister from this new marriage. Her name was Suzy and she was the child of Kathy Chang and her first husband. A loser who had left his stepmother four months pregnant with his child and disappeared with the northern sun. Years later, Kathy had heard of him a few more times. It was when she read that he was murdered during a skirmish that fell out of control between two youth gangs. She had thought of his deserved wages angry and bitter. Suzy Chang was the result of this relationship, a teen-year-old little girl, the same age as Stephen. Slightly shy with a disarmed mysterious smile and pitch-black hair braided in a long ponytail. That's how Stephen saw her at this moment in his memory. He immediately noticed the tattoo of the red sickle around the green mistletoe on her neck. When he asked her what it meant, she had simply answered proudly with one word: 'Akai!’ Later, through his stepmother and Suzy himself, he had learned more about this group of people, about their special way of life, what they believed in and about the rules of their doctrine that they followed as best as possible during their lives as Akai.. Unfortunately, Stephen's father and stepmother died six years ago. They had become the unfortunate victims of an accident with a new prototype glider or autobot. The new means of transport was still in the test phase. As often with new things, sometimes something goes wrong. The one time for Thomas March and Kathy Chang with disastrous consequences. Now he was left alone, his family was gone. He felt literally and figuratively orphaned. The loneliness that suddenly overtook him and rested like a great weight on his shoulder, was so tangible that he sagged even deeper into his chair. He had no idea how much time had passed when he was ripped from his memories by a sound that brought him back to the present. “Mr. March, Stephen March.?'asked the voice again. He looked up and nodded hesitantly affirmatively while at the same time he was hard to get out of his chair. It seemed as if he had dozed off for a while and woke up a little dazed. The shock of the facts and the subsequent identification clearly left its mark. “My condolences for your loss, Mr. March, I realize it must be difficult, but unfortunately I will have to ask you a few questions about your half-sister... the victim Suzy Chang?’ The man spoke perfectly English and was dressed in the uniform of the Security Service. He sat down and took out a small flat black device from the inside pocket of his jacket, pushed a button and put it on the table in front of him. “Better than all that paper waste from the past decades, you won't find?'the man began.'I'm Chief Inspector Norino Vastai. May I also introduce our pathologist, Mr Kim Huang, who carried out the autopsy?’ Huang made a short bow with his hand on his heart and gave Stephen the Western handshake that was customary in the Old World and also sat down next to the Chief Inspector. Chief Inspector Vastai was a small corpulent Japanese with a short-shaved military haircut. His eyes were very perceptive and looked at Stephen in an inquisitive way. Occupational malformation likely. The coroner Kim Huang, of Chinese origin was rather the opposite type of the Chief Inspector. Kim Huang was rather on the skinny side with hair that could best be described as a rebellious ragol. The scattered professor types— maybe? Stephen knew that the appearance could sometimes be misleading. “Make it easy, “the inspector pointed to the chair he had just come out of, “I suppose you have several questions about the death of your half-sister Suzy Chang.. But let me briefly summarize what I can or can tell you about this matter. Perhaps that will answer some questions.’ March had not escaped that the policeman used the phrase 'may or can'. At that time, he felt that there was some special case here. Despite his grief and a pressing fatigue, his attention automatically sharpened. He shook briefly, not unnoticed before Norino Vastai's inquisitive gaze, his head to get his mind clearer. His diplomatic background and influence here might be more than necessary to uncover the truth. 'I listen, 'he answered waiting and looked the captain straight into those perceptive eyes. 'The remains of Suzy Chang, daughter of Kathy Chang, your deceased stepmother, 'began Mr. Vastai, 'were yesterday morning in the' Deeplands 'at a distance of five kilometers from the' Catacombs' discovered by an accidental passerby. She was found... 'here he stopped for a moment in order to formulate his words as tactfully as possible,' in the state as you could see at the time of identification. She must have died the night before between 10:00 and 11:00 according to the first investigations. The victim was mutilated... presumably “after” her death in order to complicate identification as we presume, we have no conclusions on that.. Maybe it could be just a sadistic act of a psychopathic killer.Here he stopped for a moment to give Stephen March time to process everything. The coroner had wanted to add something to the Commissioner's comment when Vastai spoke about the time of the mutilation, but was given a warning look from the man in such a way that he swallowed his reaction again and looked at the ground somewhat dazed. weird? 'However, we found a short note in the lining of her jacket. The note probably slipped through a hole in the jacket pocket into the lining. I don't suppose it was supposed to be. The killer must have overlooked that if he was trying to avoid the identification of the victim.. But in this way we have been able to make the necessary link to you. On the other hand, we were almost 100% sure it was about Suzy Chang. Her identification chip, which was implanted with her when she was staying in the Old World with your late father and Kathy Chang for a while, 'he took a moment to read and weigh his words, frown the eyebrows and looked deep into Stephen's eyes and then went on, 'became although damaged in an attempt to remove that, however, with less success than intended. After some failed attempts and a lot of puzzle work, our ICT services could still get their name out of it, which confirmed our suspicion by the note, 'he stated in his statement, 'but you understand that we needed an independent and personal identification. for our files.’ Stephen let this flood of words flow over himself and remembered only a few words: ' Deeplands' , ‘ note ' and the ' Catacombs' , ‘ Identification chip damaged' . The Deeplands and the Catacombs were neighbourhoods that are not normally frequented at dark. What was Suzy doing there? About the letter he was most astonished. 'A letter? What do you mean that letter was able to link me? I never wrote letters to Suzy. We had regular contact via mail or our mobile phone. Usually when I was on a diplomatic mission in the New World, I always came to visit her, but it was too. What was on that note?’ Mr Vastai doubted a few seconds, which, of course, Stephen immediately remarked. It was one of his skills to be able to read the body language of the people, one of the required and highly valued characteristics as a diplomat, which had already given him the advantage in a discussion on several occasions.. “Your name, let's put it on that, Mr. March..'More he wouldn't hear about this, not now, but Stephen March had his sources, that came later. They weren't done with him yet. “I suppose you haven't been able to track down the perpetrator yet, otherwise you would have informed me.. Do you already have any suspects?“Stephen March didn't even blink when he asked this question. His senses and mindfulness were only now at full speed. He pushed his fatigue into the background and felt that there was more going on here. They wanted to send him here with a little lump in the reeds. Notwithstanding his grief, he was now very observant. Neither Chinese nor Japanese would play with his feet here. Then they didn't know Stephen March yet. 'No... unfortunately not, Mr. March, but we keep you informed of the progress of this case, 'replied Vastai while he was looking at Kim Huang for a moment. Again that single count of doubt and looking away to the left. Norino Vastai was right-handed and would normally look right when he drew from his memories. He had had a good teacher to his father Thomas who had once explained that to him. A right-handed person looks to the right if he used the part of his brain where his memories were stored, then he speaks the truth or tries to remember the truth. The opposite here in this case therefore clearly indicated that Inspector Vastai was not telling the full truth or making up something. 'If you have any questions for Mr. Huang, rest assured, 'the Chief Inspector added, 'we do not want to violate the fragile friendship of the Old and New World, not in the slightest way,' and again a look went back and forth between Norino Vastai and Kim Huang. They definitely withheld something. Stephen had no questions for Mr. Huang. It couldn't bring Suzy back anyway if he asked for more details about her injuries, but he did have another one for the Chief Inspector of Security. “Okay, I understand.! So you don't want to lose anything to me, 'which gave him a thoughtful look from the Chief Inspector. 'Perhaps a small question to which you can answer. Has her apartment already been released? Can I visit it without obstructing your ongoing investigation?'he asked, clearly weighing his words so as not to smack them in the head, for he had noticed the tightening of Norino Vastai after his brief accusation . Stephen had already set aside five days to make up for some lost time with his half-sister. He didn't know he'd have to spend them this way. That way, he didn't have to answer to the home base for his absence. By the way, when urgent, they could always reach him on his cell. “Of course, Mr. Huang will give you the necessary things, what remains of her garments and the rest of her personal belongings she had in her pocket. If you don't have any more questions...?'the Chief Inspector decided. Stephen still had a question for the pathologist anatomist.May I put a question to Mr Huang?He added the deed to the word when Mr. Huang nodded. 'Have you already established the cause of death??'asked Stephen. Again he mainly watched the wordless communication between the two people before him. There was always a moment of subcutaneous tension that prevailed before an answer was given. “Your sister died from the consequences of arterial bleeding, Mr. March,” Huang replied. “I can assure you that she did not suffer long. After the toxicology test, we found a substance in her system that suggests she was sedated.’ Stephen noted that the pathologist didn't mention if that drug was still working when Suzy was killed. The answers he got here were not to his liking. He would have to investigate himself, or else he would remain as ignorant as he had arrived here a few hours ago. For his own peace of mind, he should know more than what they were trying to get rid of him here. Nevertheless, he thanked Mr Huang in his own language: 'Xiè xiè, thanks.’ 'Bù yòng xiè, happily done' replied Kim Huang mechanically but amazed back in Chinese. copyright Rudi J.P. Lejaeghere Requiem: Chapter 1 or 3 - Requiem: Chapter 1 - Requiem: Chapter 3 -