Ja, er was wat tegenzin. Vlak voordat ik naar Rijsbergen vertrok kreeg ik een appje van de redactie dat ik 1655 leestekens mocht gebruiken voor dit verhaal. Dat is weinig. Het betekent dat deze opdracht me slechts 42 euro zou opleveren.
Het zou om half 8 ‘s avonds beginnen. Dus: om 7 uur vertrekken vanuit huis, evenement, terug naar huis en dan nog schrijven. Mijn tekst zou dan ongeveer om half 10 wel klaar kunnen zijn. Een flinke hap uit mijn avond en daar stond dus weinig tegenover. Vandaar de tegenzin.
Inhoudelijk klonk het wel leuk. Op 27 juni 1909 had de Etten-Leurse industrieel Sybrand Heerma van Voss een primeur. Hij liet, voor het eerst in Nederland, een vliegtuigje vliegen, om de technische vooruitgang te laten zien aan het volk. ,,Het was een beetje de Leurse Bill Gates”, legde de voorzitter van de Stichting Eerste Gemotoriseerde Vlucht in Nederland (SEGVIN) Giel Venema me ter plekke uit. Zij organiseren sinds 2009 ieder jaar een vlucht over precies de plek waar ook Heerma van Voss zijn vliegtuig liet vliegen. Ze laten er vervolgens parachutisten uit springen, wat de climax van het evenement betekent. Ach, veel stelt het niet voor, maar het is goed om oude helden te herdenken.
Eén van de springers deze keer is Rob, fervent wandelaar van wandelvereniging De Losse Feeter. Die vereniging is medeorganisator en Rob maakte, als enige, gebruik van een kortingsactie.
,,Wie is nou Rob?”, gilt een vrouw vanaf de grond, als de parachutisten langzaam naar beneden dwarrelen. Mensen wijzen: dat zou ‘m toch moeten zijn? ,,Roob, Róób! Zwaai es!”, gilt ze. Zij zal een zeventiger zijn, met een onmiskenbaar Amsterdamse tongval. Ze maakt foto’s met haar telefoon, terwijl de parachutisten dichter en dichter bij de aarde komen. Ze grijnst: ,,Dees is wel goed gelukt, maar is het nou Rob?”, vraagt ze aan me. Geen idee, ik ken Rob immers niet. ,,Ik woon al 43 jaar in Etten-Leur, dat Amsterdams is al flink versleten geloof ik”, legt ze me verwonderd uit, als ik ernaar vraag.
Ze maakt nog een foto, precies op het moment dat Rob landt. Maar dit blijkt ‘m niet te zijn. Een seconde later landt de échte Rob, en is het momentum voor de perfecte foto vervlogen. ,,Wat maak je me nou! Ga es heel gauw terug naar boven, ik heb de verkeerde gefotografeerd!”, roept ze vrolijk en sarcastisch. Rob zelf is nog wat flabbergasted om hetgeen hij net gedaan heeft, de vrouw grijnst. ,,Sjongejonge, heb ik gewoon foto’s lopen maken van een of andere onbekende”, sombert ze. ,,Rob, zwáái dan als ik je roep!” en ze schiet onbedaarlijk in de lach.
Zo eindigt het evenement al gauw. De wandelaars lopen verder. De parachutisten ruimen hun spullen op en ook de overige toeschouwers vertrekken weer. Op de terugweg ben ik de vrolijkheid zelve en realiseer me plots dat ik hier nog 42 euro mee verdiend heb ook.
