Steven van Beek tekent verhalen op vanaf het stationPerrongeluk
Vijf zeventigers komen mijn richting op. ,,Ik geloof dat ik deze hier kan inleveren, toch?” Een man laat me een bonnetje zien: warme drank en een gevulde koek voor €2,50, inderdaad bij ons. Hij kiest gewoon koffie en betaalt gepast. We geven momenteel bij elke warme drank een kraskaart mee, waar diverse prijzen mee te winnen zijn, zoals gratis koffie.
Nu is een vrouw aan de beurt. Ze heeft al zo’n kraskaartje en blijkt daarmee een gratis cappuccino te hebben gewonnen. ,,Leuk spelletje hoor, mag ik dan nog zo’n kaartje?”, vraagt ze brutaal. De volgende twee dames bestellen gewoon twee cappuccino. ,,We hebben nog helemaal niet van die leuke bonnetjes, dus dan maar het volle tarief”, klinkt het. Ik overhandig hen uiteraard ook twee kraskaarten, wellicht hebben ze geluk.
De vijfde vrouw blijft op een afstandje staan. ,,Jij geen koffie, Cathy?”, roept een van de dames verwonderd. ,,Nee… ik heb geen cash meer”, klinkt het teleurgesteld. Ze telt nogmaals haar muntgeld, maar het is echt niet genoeg. ,,Hoera, ik heb cappuccino voor één euro gewonnen”, roept een van de dames enthousiast uit, na het open krassen.
hoopvolle CathyOeh, nou, zeg, Riet, zou ik dan misschien…
,,Haha, ik mag er straks nog eentje gratis halen, is dat een gelukje?”, roept de tweede enthousiast. ,,Oeh, nou, zeg, Riet, zou ik dan misschien…”, begint Cathy hoopvol, maar ze wordt direct overstemd. ,,Die ga ik later vandaag nog gewoon lekker gebruiken.”
Zomaar gratis koffie weggeven gaat me wat ver, maar ik schuif Cathy in het geniep een kraskaartje toe, in de hoop dat ze wat geluk heeft. Dat heeft ze wonderwel: gratis cappuccino. Met zichtbare opluchting maakt ze er gebruik van. ,,So, heb jij even geluk Keet!”, roept Riet vrolijk, terwijl ze haar eigen kraskaartje opbergt.
Lees ook
Perrongeluk - Onbekende vriend
