Het leed dat "verandering" heet

Dit bericht schrijf ik naar aanleiding van een situatie die zich enkele uren geleden afspeelde. Een deel van de situatie werd veroorzaakt door stress die nog in mijn lijf zit, aangezien afgelopen week nogal heftig was; de laatste week bij een baan die absoluut niet bij me paste, het bracht de nodige emoties met zich mee.

Mijn zus en ik hadden ons voorgenomen samen naar een sauna te gaan op een badpakkendag. Dit voornemen lag er al langere tijd, maar gezien geld- en/of tijdgebrek, kwam het er niet van. Totdat mijn moeder met vouchers aan kwam zitten waardoor we mogelijk met hoge korting naar de sauna zouden kunnen gaan. Mijn zus is nogal een drukbezet vrouw, en zo ben ik dat ook, dus een datum vinden dat we konden was een gedoe. Zij moest wachten op bepaalde goedkeuringen op haar werk en ik was niet zeker wanneer mijn laatste werkdag bij mijn baan zou zijn. We pinden een dag, maar het lastige was dat het dus mogelijk last-minute afgeblazen zou kunnen worden doordat een van ons nog moest werken of toestemming niet rond kon krijgen. Reserveren moest dus ook last-minute, iets wat voor een autist als mij enorm veel stress kan opleveren.

Eindelijk werd definitief dat er niets meer tussen zou komen en dat het niet last-minute afgeblazen zou worden. Ik had de vouchers bij mijn moeder opgehaald en was al aan het uitpuzzelen hoe ik ze geactiveerd kreeg. Na heel wat gedoe lukte dat. Twee codes rijker, keek ik op de site van Veluwse Bron, de sauna waar we morgen graag naartoe zouden willen. (Morgen is nogal last-minute, maar als ik last-minute zeg is het ook echt last-minute.) Op de voorpagina van de site was in één oogopslag duidelijk waar ik naartoe moest om de vouchers te verzilveren. De site was traag, iets wat ik er na al het gedoe met het activeren van de vouchers er liever niet bij wilde hebben. En ja hoor, zoals in mijn leven vaker zo is, ging weer niets vanzelf. Alle badpakkendagen tot en met begin juli waren volgeboekt. Na meerdere vervloekingen geloosd te hebben richting het computerscherm met de volgeboekte badpakkendag-agenda, kwamen de tranen. De frustratie. Het feit dat ik al zolang moest worstelen met het feit of het wel door zou gaan of niet en dat het eindelijk door zou kunnen gaan, maar dat die KLOTE sauna -excuse my french- uitgerekend nu volgeboekt zat. @#!@#!@$#$#%$#.
Mijn hoofd stond op ontploffen. Er liep van alles door elkaar en het leek helemaal nergens op.

Na even wat rustig ademhalen belde ik m'n zus. Die wist het ook even niet meer zo goed. Bijna dreigde het afgeblazen te worden. Het werd even stil. De mist in mijn hoofd leek iets op te klaren, maar de chaos was er nog in zijn volledige en ellendige vorm. De stilte duurde nog wat langer. Ik begon me af te vragen of de verbinding nog wel goed zat. Toen kwam mijn zus met een idee; misschien is een andere sauna een optie. En ja hoor, daar begon het weer. Help help help. Ik wilde wel, maar mijn hoofd wilde niet mee. Het was net of ik wilde gaan rijden autorijden met de handrem nog geactiveerd. Vreselijk vervelend. Op dit soort momenten vind ik mezelf echt autistisch en loop ik tegen muren op. Het is echt een strijd. Het lijkt van de buitenkant of er niets gebeurt, maar vanbinnen draaien er honderen tandwielen waarvan minstens de helft is vastgeroest. De roestige tandwielen met olie losser maken gaat niet, want de olie is vervlogen, die is er niet. Het komt aan op brute kracht en tijd, genoeg tijd.

Toen de tandwielen eindelijk gedraaid waren, was er ruimte voor een nieuw idee. Die nieuwe sauna leek zo gek nog niet. Maar daar kwam de volgende vraag, welke sauna?!