Het is net 17:00 geweest en kerst is blijkbaar al voorbij. Ik vind het prima want ik ben doodmoe. Niet omdat ik dagen van vroeg tot laat in de keuken heb lopen sloven maar omdat afgelopen nacht, de nacht dat 2018 jaar geleden het kindeke Jezus het levenslicht zag, dat van mijn lief bijna uit leek te doven.
We lagen net in bed of hij begon te kreunen. Hield zijn borstkas tussen tepel en oksel stevig vast en toen ik het licht aandeed zag hij wat grauw. Hij kermde dat het vast zijn maag was, dus ik op zoek naar de maagzuurremmers. Maar terwijl ik zocht bedacht ik dat hij zijn maag niet "greep" en dat je van wat maagzuur ook niet grauw wordt. Verder had hij het stervenskoud. Pols opgenomen en die bleek heel regelmatig rustig. Misschien iets te rustig maar dat weet ik niet want ik ben geen arts.
Hij zat in een stoel met een dikke deken om zich heen, te trillen van ellende en ik mocht onder geen beding 112 bellen van hem. Omdat, zo begreep ik, het ziekenhuis waar hij heen gebracht zou worden een zekere dood betekende. Dus riep ik dat hij een kleine hartaanval had en dat zo om kon gaan slaan in de big kahuna die hem op kerstavond uit het leven zou rukken en mij alleen achter zou laten.
Hij was niet te vermurwen en zuchtte luchtigjes dat hij dit wel vaker gehad had en het vanzelf weer over zou gaan. Ik neem aan dat dat bedoelt was om mij gerust te stellen maar dat werkte dus even anders. De tranen spoten uit mijn ogen, ik kan niet anders zeggen. Met de online vertaler heb ik hem in geuren en kleuren uitgescholden en bedreigd maar aangezien hij niet dood wil wilde hij niet naar het ziekenhuis. Schiet mij maar lek... Ik heb geen idee hoe het gesteld is met de Hongaarse ziekenhuizen voor de gemiddelde armlastige Hongaar maar ben er nu wat bezorgd over.
Inderdaad ging na ongeveer anderhalf uur pijn, de trekkende en knijpende pijn weer over waarna hij weer naast me in bed kroop. Ik heb hem gezegd dat het afgelopen is met de bakken vettigheid die zijn moeder liefdevol langsbrengt. Dat we vanaf nu gezond gaan eten en dat we er alles aan gaan doen zijn waarschijnlijk ietwat vervette hartje en dichtgeslibte aderen weer in topconditie gaan brengen.
Zijn moeder kwam laatst langs met een nieuw gerechtje. Kocsonya. Ik heb het net gegoogled voor de schrijfwijze en kreeg erbij wat meer informatie. Het is vlees in een gelei. Op de online foto's ziet het er smakelijk uit, echt. Een heldere bouillon met daarin stukken vlees, wortel etc en dan tot een mooie gelei gebonden met gelatine. Het lijkt in NIKS op het plastic teiltje dat mijn schoonmoesje bij ons op tafel zette.
Het was een grauwgrijze blobberige klodder gestold vet waar je onmogelijk doorheen kon kijken. Niks heldere bouillon met wortel etc. Dit was gewoon reuzel waar gelatine doorheen geroerd was, met het kookschuim en het vlees er in opgesloten. Geen pronkstuk dus. Integendeel, het zag eruit alsof het al een keer gegeten was... Ik had de moed niet om te proeven.... Mijn lief lepelde echter met plezier de drillende grijze kledders naar binnen terwijl ik, niet expres, kokhalzend toekeek. Daarna kreeg hij dus pijn in zijn hart en je kan mij nog meer vertellen maar die zooi van zijn moeder gaat hem het leven nog kosten...
Vandaag is het eerste kerstdag en moesje zou rond 15:00 langskomen had ze gisteren gezegd. Dus.... Ehm... Nou ja... Nadat ik de hond van een vriendin een dorp verderop met een bezoekje verblijd had omdat zij de kerst in Nederland viert met haar kinderen.... Nou, eh... Toen was het pas 13:30 toen ik terug was en dus dachten we nog tijd te hebben voor een ehm... Kerstwipje, zeg maar. Dus net toen wij helemaal in elkaar opgingen en de vonken eraf spatten ging de voordeur open en stapte mijn schoonmoeder naar binnen met een vrolijk " hello!"
Mijn lief vloog uit bed, ik trok hysterisch een prop aan dekbedden en kussens over me heen, lief brak bijna zijn nek over een paar pantoffels en keek verwilderd om zich heen waar zijn onderbroek gebleven was en moesje rammelde al aan de deur die haar vol zicht op ons zou gaan geven als die openging. Mijn lief, de held met het rammelende hartje, was met één snoekduik bij die deur, duwde ferm terug en riep iets dat we ons aan het aankleden waren nadat we ons gewassen hadden. Moesje riep dat het geen probleem was en zou wel in de keuken aan tafel wachten.
Dus liefje duikt bij me in bed en samen giechelden we als een paar betrapte kids. Moesje rommelde wat met het fornuis en kopjes en was blijkbaar bezig zichzelf een kop koffie of thee te maken, perfect! Dus.... Zo dachten wij als de pubers die we opeens waren geworden.... Konden we het best nog even afmaken ter voorkoming van blauwe ballen bij mijn hartpatientje. Nu zijn hart geen pijn meer deed wilde ik hem niet laten zitten met een paar pijnlijke blauwe ballen dus hup, daar gingen we weer! Heeeeel zachtjes natuurlijk. En zo snel mogelijk.
Sport is goed voor hartpatienten en voor mijn geestesoog zag ik bij elke rappe stoot een laagje van zijn vervette aderen oplossen, een heilzaam kerstwipje dus! Moesje begon te kletsen op luide toon want zij wist natuurlijk niet beter dan dat wij ons gewoon aan het aankleden waren... Gábor, mompelde af en toe een wazig antwoord met gesmoorde stem en ik lach stilletjes in een deuk. Wat leuk om weer eens te vrijen in het geniep zoals iedereen wel eens deed onder de 18. We voelden ons meteen weer even een jaar of 15 met gegiechel en al.
Toen razendsnel aankleden en meteen moesje een dikke pakkert gegeven voor al haar lieve presentjes. Als flitste wel even door mijn hoofd "ze zou eens moeten weten wat die mond net gedaan heeft..." Ik denk dat ze er nog om zou kunnen lachen als ik het haar vertel maar het geheimpje is veel leuker!
We hebben de door mij gemaakte eenvoudige hapjes gegeten en ze vond het heerlijk. Ondertussen stond de tv aan en de Hongaarse zender had blijkbaar allemaal items over kerstliedjes in andere landen. Opeens hoor ik zowaar Nederlandse kerstliedjes door het huis schallen, gezongen door wat boerse kindjes uit de jaren 70 in een winters stadje waar geschaatst werd. Speciaal voor mij ging de tv harder en zong ik uit volle borst en rochelend van de bronchitis en verkoudheid vrolijk mee. Aan het eind van het Nederlandse item kwam zelfs nog Herman van Veen aan het woord die in rap Hongaars (na gesynchroniseerd) iets over kerst bazelde. Mijn schoonmoeder snufte "een Katholiek...!" Mijn lief en ik lachten er om, wij geloven niet. Ik heb geen idee van welke kerk zij is eigenlijk of wat voor kerk er hier in het dorp staat.
Ik snap nu wel de lepeltjes-rellen hier in huis. Die relletjes komen omdat mijn lief de vreselijke gewoonte heeft een afgelikte lepel weer in een potje (jam, augurken, saus of wat dan ook) te rammen voor meer. Ik, als kok, kan daar dus echt laaiend om worden en sommeer hem dus keer op keer een SCHOON lepeltje of vorkje te pakken maar het wil maar niet doordringen dat ook die nieuwe lepel of vork alweer vies is als hij hem weer in zijn bakkes gestoken heeft.
Vandaag zag ik mijn schoonmoesje de hamprei salade pakken waar toch echt toastjes bijlagen... Ze bracht het bakje naar haar lieve tandeloze mondje en stak er een volle lepel in EN DEED HET NOG EEN KEER! Nee, ik heb de lepel niet uit haar handen geslagen, niet geschreeuwd ofzo. Vrede op aarde, nietwaar...? Wel heb ik de lepel verwijderd en met een nieuwe de toastjes belegd voor haar en mijn lief. De fataya's (samosa's worden ze geloof ik ook wel genoemd) gevuld met geruld en gekruid rundergehakt waarop je dan een lepeltje tomatenuiensaus legt vonden ook gretig aftrek. Maar ook al had ze duidelijk gezien dat ik het met een lepeltje deed, zelf vond ze het blijkbaar veel logischer een hap te nemen en dan de helft die overbleef door de saus te scheppen.
Een leermomentje, voor mij. Voortaan alleen nog kant en klare hapjes neerzetten waar geen lepeltjes, vorkjes of dipjes aan te pas komen. Gewoon, omdat er al genoeg bacteriën wondwaren op de wereld... Ik ben echt geen helder Mientje, het huishouden is een puinzooi, daar ben ik gewoon geen held in. Maar het moet niet VIES gaan worden. En ik vind het gewoon onsmakelijk om saus op mijn snackje te scheppen met een lepeltje dat net met veel tandvlees is afgesabbeld en daarna bij het terugtrekken door haar baardje is gestreeld... Kweenie, misschien ben ik wat raar daarin....
En nu is ze weg en hebben wij rust. Vreten op aarde, ik zit propvol...
Nog een hele fijne kerst allemaal en vertel me niet dat ik WEL had moeten bellen toen zijn hart pijn deed,d at weet ik ook wel maar soms.... Nou ja, dan loopt alles gewoon wat stroef ofzo... En trouwens, moesje is het met haar zoon eens, het ziekenhuis waar hij naartoe gebracht zou worden is een ticket naar de hel. Dan maar gezellig thuis sterven dus. Echt, vanaf morgen eten wij kerngezond en mager. En per 1 januari roken wij niet meer. Ik ben benieuwd....
