5 jaar geleden schreef ik dit...

Niet wetende dat ik deze week een diagnose zou krijgen die alle puzzelstukjes in elkaar liet vallen..

Niemand.... 

weet hoe moeilijk ik soms met mezelf overweg kan, hoeveel verdriet ik vaak van binnen voel, hoeveel pijn ik voel. Het gemis, hoe ik steeds weer de neiging heb dingen te doen die ik niet mag, hoe ik daardoor vaak een hekel aan mezelf heb, waardoor ik soms niet weet hoe ik met mezelf verder moet. Niemand kent de angst... Heb dan neiging weg te lopen,... maar voor jezelf weglopen kan natuurlijk niet. Hoe eenzaam ik me door mijn eigen gedachtengang dan voel... onbegrepen en door dit alles zooo boos! Steeds maar weer in gevecht met mezelf... Van binnen gebeurd er dan zoveel, kan het alleen niet uitleggen; frustratie, verdriet, pijn, paniek, onmacht, woede, chaos, maar ik vind de woorden niet.... Heb dan een grote muur om me heen en een donkere deken over me heen. Maar... dit zijn momentopnames... Krabbel wel weer uit het dal, geniet van kleine dingetjes, zie de mooie dingen. Dan krijg ik zin om vanalles te doen, toekomstplannen. Zie ik in dat niemand perfect is dus ook ik niet, dat ik zoveel geluk heb met zo'n schat elke dag weer naast me, een prachtig gezinnetje. Zwart/wit, licht/donker, boos/tevreden, verdrietig/blij, down/euforisch, positief/negatief... that's me.... hoezo vermoeiend? :) Begrijp vaak niet dan (als ik zo diep zit) dat mensen om me geven, me leuk vinden, aardig, lief... Op dat moment voel ik me gewoon niks waard... een verkeerd zelfbeeld... Op moment dat het weer goed met me gaat is alles ineens weer lichter (letterlijk en figuurlijk) Wil het gewoon zo graag uit kunnen leggen hoe ik in elkaar zit, maar zelfs mijn mannetje begrijpt me niet helemaal... denk dat ik de enige ben die dat doet... (ook pas sinds kort) INGEWIKKELD!