50 Tinten Verdrietig ~deel 3~

 Maar jullie willen natuurlijk graag weten hoe het verder verliep hé en of de musical wat de moeite waard was.

Wel dan, zoals afgesproken bel ik die vrijdagavond bij hem aan. We nemen de tram naar het centrum, dat op zich is voor mij al een hele belevenis, ik neem nl. zelden of nooit de tram. De musical is mega tof, ik geniet en hij ook wel denk ik, hij zingt in ieder geval lekker mee! Na afloop gaan we nog even de stad in, er zijn Gentse feesten en het is behoorlijk druk. Schijtluis als ik ben ben ik blij met zijn hand in de menigte, we doen enkele pleintjes aan maar van zijn kant komt weinig tot geen initiatief in lichamelijke toenadering. Op de terugweg leg ik mijn hoofd op zijn schouder en even voel ik me niet alleen op de wereld, in relatietermen dan. Grappend beantwoordt hij een berichtje van een vriendin van mij, op mijn gsm, hoe tof ik hem wel niet vind en dat ik  denk dat ik maar met hem ga trouwen. Achteraf bekeken, not so funny.

Aangezien ik dringend moet plassen ga ik nog even mee naar boven. Hij woont op een appartement, you twisted minds :-) !

We kijken een beetje TV, een paar korte fragmentjes, hij eet chocolaatjes en ik bedenk me dat dat vast niet lekker kust, die voorgekauwde chocola . Aan alles voel ik ondertussen  dat dit de verkeerde kant uitgaat. "Ik ga maar eens" zeg ik waarop er hem  een opgeluchte "ja" ontsnapt. Toch legt hij zijn hoofd op mijn borst en neemt me stevig vast. We blijven even zo zitten.  Allebei met onze eigen hersenspinsels . Ik streel zijn donkere haar en vraag me af of hij de rook ondertussen uit mijn oren ziet ontsnappen. Het voelt aan als een afscheidsknuffel. Aan de deur heb ik niet eens de moed meer om te vragen wanneer we elkaar terug zien, ook al heb ik mijn kidsvrij weekend en vertrek ik maandag naar zee. Hij lijkt het raar te vinden dat ik zo makkelijk vertrek en zegt, " we horen elkaar morgen?" Maar het weekend gaat voorbij en ik vertrek met een gelaten gevoel naar zee. Op maandagavond blijkt dat hij me 'vergeten' bellen is en of hij straks nog mag bellen. Doe maar rustig zeg ik in mijn coolste cool, morgen is ook goed. Maar ook de belofte om me 's avonds na het werk te bellen komt hij niet na, nu ben ik normaal niet zo'n demanding mens maar alle onzekerheid en verwardheid van de afgelopen weken ballen zich samen in 1 bericht: "FUCK YOU".