Na het binnenhalen van de ezels kwam Cees wat oververhit binnen.
"Dat @#¥ (nette vertaling) beest blijft maar lekker in de wei!"
Op mijn 'hoezo?' kwam een (eigenlijk) heel lollig verhaal (wat ik met een ernstig gezicht aanhoorde). Étoil liet zich wel aaien, maar bij het zien van het halster, nam hij de benen (terwijl hij een middelste hoef de lucht in stak). Toen Cees Jolie het halster om had gedaan, probeerde hij het voor de vierde keer bij Étoil. Om zijn handen vrij te hebben, bond hij Jolie's touw aan de voerbak. Étoil liet zich aaien, maar rende wéér vrolijk de wei in / door. Jolie vond het wel een goed voorbeeld en nam ook de benen - inclusief voerbak - alleen stond deze meneer aan de andere kant van het hek en kon hij in alle vrijheid de oprit afrennen.
De voerbak bleek toch iets te zwaar en zodoende kon Cees Jolie na 300 meter pakken en naar de stal brengen. Één in de stal is nog altijd beter dan geen...
Voor het eten probeerde Cees het nog eens, maar kwam net zo alleen terug als hij vertrokken was. Hij leerde ons bij thuiskomst nog wat nieuwe @#¥ woorden - een leuke bijkomstigheid. (Ik bedenk me nu dat ik deze woorden nog even moet google'n, want ik had ze nog nooit eerder gehoord!)
Na het eten poging drie. Amelie nam Arinde onder haar hoede, de andere drie namen we mee. Allemaal een zaklamp op zak, want ondertussen was het pikkiedonker geworden en er staan 0 lantaarnpalen.
Bij de wei was het gezellig. Étoil verwelkomde ons met een paar luide iiiiiiaaaaaaahhhhh's, hij liep lief naar ons toe, maar toen hij doorkreeg wat wij wilden, rende hij weer huppelend weg. Wéér met middelste hoef de lucht in - aan alle vier de poten.
Na vijf pogingen gaven we het maar op; "het @#¥ dier blijft maar lekker hier slapen!!!', klonk het uit Cees, 'ik ben het schijt-zat!"
De kinderen lagen al een uurtje te slapen - zo had Cees ook een uurtje liggen maffen, weer fit genoeg om tòch nog een poging te wagen. Het @#¥ dier is zijn favoriet en de gedachte dat hij in de regen, in het donker, zou moeten slapen..., dat vond hij tòch geen fijn idee.
Hij was tien minuten weg toen er een heel harde 'iiiiiaaaaaaaahhhh' klonk naast het huis. Mooi, dacht ik, Cees heeft de verloren zoon tòch mee gekregen.
"Ik ben het helemaal zat!!!! Dat @#¥π÷¶|÷`∆ beest (jep, deze moet ik ook nog even google'n) heeft de benen genomen!! Hij rende zo langs me heen de wei uit, naar het huis. Bij het hek stond hij te wachten, maar eer ik er was, was hij toch verder gerend - HET BOS IN!!! @#¥ beest!!!!"
Ok, nu begon het toch wel serieus te worden. In het bos, in het donker, in de regen... Tussen de wilde zwijnen, herten, vossen, enz. Oh, en als Étoil het op zijn heupen zou krijgen, zou hij zomaar naar de weg kunnen rennen... Shit!!
Laarzen aan, zaklamp mee en naar buiten. Samen zoeken..., eerder zou er niet geslapen gaan worden.
Cees besloot het bos in te gaan (Obelix kan wilde zwijnen aan, Cees dus ook!), ik besloot eerst te kijken op het binnenplaatsje en daarna om de boerderij heen te lopen.
De binnenplaats was leeg. Ik liep het hek uit, in het donker - in gedachte ver weg - toen ik opeens oog in oog stond met een ezel! Schrok me de blubber, maar ohhh, wat was ik blij om dat lastdier (lastpak) te zien.
Étoil duwde zijn kop tegen me aan en duwde me vervolgens zachtjes de binnenplaats op, net alsof hij wou zeggen 'ik geef me over, ik wil graag op stal.'
Jolie verwelkomde zijn maatje met een hoop lichamelijk contact, tijd voor mij om de deur te sluiten en het stel privacy te gunnen.
Cees kwam trouwens ook veilig thuis hoor, gelukkig zonder wilde zwijnen.


#ezels #zelfvoorzienendleven #astrixenobelix #ontsnapt #obelix #frustratie

ezels