Brand

Frankrijk, december 2019

Spelende kinderen in de keuken. De tafel ligt bezaait met knutselspullen. Er wordt gelachen, gepraat en ondertussen kijken ze een filmpje.
De dieren hebben hun verzorging gehad en alle klussen daar omheen hebben we gedaan, inclusief mest naar de composthoop rijden en 'verwerken'.
Er stonden nog wat prullen onder de overkapping op de binnenplaats, die brachten we naar de opslag bij hooizolder. Op de terugweg nog maar een kruiwagen met hout meegenomen, dit hout ligt er al een jaar of drie en is goed droog.


We besluiten dat het genoeg is geweest voor vandaag; het is zaterdag, we gunnen onszelf wat rust. Een bak leut, ik vind dat we dat verdient hebben - misschien zelfs wel twee of drie.
Het klok slaat drie in de boerenkeuken.
Cees pakt een blok hout en legt dat in de openhaard. Terwijl ik een knoopje leg in het draad aan Anieka's naald, hoor ik opeens gebulder. Aan de grote, vragende ogen om mij heen zie ik dat ik niet de enige ben die het opvalt.

Cees loopt naar de openhaard en kijkt er voorzichtig in. Enigszins witjes om zijn neus loopt hij zonder een woord te zeggen naar buiten. Nog geen twee tellen later komt hij weer binnen met een mededeling die mijn hart een slag laat overslaan; "we hebben een schoorsteenbrand...."
De boel blijft de boel maar; iedereen mòet naar buiten. Geen paniek, geen haast, maar laarzen aan, jas aan en lopen!
In de tuin kijken we omhoog en zien we grote vlammen uit de schoorsteen slaan. Een enorme partij rook maakt het nòg indrukwekkender, om niet te spreken over 'enger'.
Mijn hemel, dat hebben wij weer!! Wat nu??? Ik gris mijn mobiel en google 'wat te doen bij schoorsteenbrand?'
'Sluit de haard af', is de eerste tip. Nou, lekker dan, in de woonkamer staat een haard - die heeft een schuif, maar in de keuken is een openhaard - zonder schuif.
Ik pak eerst het blusdeken, dat gaat over het mooi brandende hoopje hout - in een mum van tijd is het vuur uit. Het bulderen in de schoorsteen wordt echter harder en harder, de kinderen roepen van buiten dat ze nòg grotere vlammen zien.
Cees loopt naar boven, hij wil voelen of de muren erg warm zijn en of het daar nog goed gaat. Terwijl hij roept dat het 'ok' is boven, dondert hij van de bovenste trede naar beneden.
Ik probeer hem nog op te vangen, maar kan niet voorkomen dat hij op zijn stuit landt op de plavuizen. Veel tijd hebben we niet om aandacht te schenken aan de pijntjes, we zitten met een pijp die keihard aan het bulderen is.


Ik geef Cees een wollen deken en gebiedt hem dat voor de openhaard te houden. Ondertussen zoek ik naar een zeil, waarmee we de openhaard kunnen afsluiten.
Met twee lagen over elkaar (de wollen deken en een dik zeil) lukt het om de lucht toevoer te stoppen vanuit de keuken - de ramen en deuren houden we zo veel mogelijk dicht.
Het buldert enorm hard. Af en toe laat ik één van de kinderen mijn plekje innemen en loop ik een rondje om het huis. Kijken of de vlammen minder worden, kijken of de vlammen niet opeens uit het dak slaan en direct ook de kleintjes wat aandacht geven.
Ik zet de jongste drie in de overkapping neer en geef ze een blok speksteen, paar vijlen erbij en wat schuurpapier. Vanuit de keuken kan ik ze in de gaten houden, ze staan op een veilig plekje en ze vermaken zich.
Snel weer naar binnen!

Samen bespreken we of we de brandweer bellen of niet.
Het woordje 'brandweer' laat onze acht jarige breken. De spanning wordt haar teveel.
"Zeg me alsjeblieft dat het goed komt, mama. Zeg je me dat het goed komt??"
"Oh mop, natuurlijk komt het goed, geen twijfel over mogelijk! Moppie, kom eens luisteren. Als je stil bent, kun je horen dat het bulderen minder wordt. Hoor je dat?"
"Komt het goed, mama? Denk je echt dat het goed komt? Het geluid is minder, ik ga buiten kijken of de vlammen ook minder zijn."
"Ga maar kijken, Panini. Het komt écht goed."

Het bulderen klonk zachter en zachter. De vlammen uit de schoorsteen werden kleiner. De gigantische hoeveelheid rook werd minder.
Het zou wel goed gaan komen..., al waren we er nog lang niet.

Er vielen stukken brandend hout uit de pijp. Gelukkig lag het blusdeken er en hielden we de twee lagen voor de opening. Het leek soms gewoon te regenen ìn de openhaard-pijp. Het bleef maar vallen.
En het bulderen werd minder... Godzijdank, het werd écht minder.

De één na de ander kwam een kroel halen, kijken hoe het ging, kijken of er al eten was (?), vertellen dat ze honger hadden, vragen of ze een glaasje water mochten (?), er werden nog meer kroelen gehaald, enz. Het was bijna gezellig te noemen.
Het was vijf uur toen er geen gebulder meer klonk. Er waren ook geen vlammen meer te zien en al helemaal geen rook. Snel gooiden we de ramen en deuren open; frisse lucht!

Dit was iets te spannend geweest...
Tijd om de balans op te maken;
Cees onder de blauwe plekken, een kapotte bril en naast een gekrenkte stuit ook een gekrenkte ego.
Vijf extreem hongerige kindjes.
Dieren die naar binnen moesten.
Een keukentafel vol papier en knutselzooi.
Een ravage in en om de openhaard.

Het was half zeven toen de pannen op tafel stonden. Alle zeven aten we in stilte, kijkend naar een filmpje.
Wat rust, dat was wat we nodig hadden om deze ervaring te plaatsen.

#schoorsteen #schoorsteenbrand #opdeboerderij #avontuur #spanning #eng #spannend #brand #vlammen #wattedoenbijschoorsteenbrand #kinderen #zomaareendag