Doorzetter

Het is al weer een poosje geleden dat ik een stukje uit mijn leven met jullie heb gedeeld, en vanochtend voor het werk aan in gezelschap van een lekker kopje koffie en de temperatuur die alweer langzaam naar tropische waarden stijgt bedacht ik me dat ik wel eens lekker even mijn gedachten op "papier"kon zetten. Het was een drukke en zware maand hier in ons huis. Het begon natuurlijk met het "liefdesverdriet" van mijn meisje. Hier hebben we nog geprobeerd om via de ouders in gesprek te gaan. Helaas! Op mijn mailtje met de vraag of er over gepraat kon worden of de kids misschien alsnog gewoon contact mochten houden desnoods onder onze toezicht en duidelijke regels werd gereageerd met een boze smiley. Daar vielen mij de nederlandse klompen van uit maar goed misschien ligt het in Belgie net allemaal even wat anders qua denkwijze en opvoeding. We hebben er in ieder geval alles aan gedaan voor ons meisje! Natuurlijk is ze er nog verdrietig van maar gelukkig vind ze wel dat ze inmiddels wel veel ergere dingen heeft doorstaan en dat dit in verglijking lang niet zo erg is. Misschien zo zei ze over een paar jaar vinden we mekaar weer en wie weet. Dat hoofdstuk hebben we dus gesloten. Ondanks dat ik er echt niet bij kon dat men niet het fatsoen had om dan in ieder geval gewoon te reageren desnoods met Het spijt me maar wij hebben hier geen belang bij en stellen verder contact niet op prijs!  Nou ja.. dat was dus dat! 

Het vriendinnetje is inmiddels van school af en ze doet hard haar best om haar draai weer te vinden, uit ervaring weten wij dat dit natuurlijk weer tijd kost. Ze huilt wat sneller en is sneller geirriteerd maar op zich doet ze het net als toen vrij goed. Ze trekt zich iets terug maar niet zo extreem als toen. Wij denken dat dit wel gaat goedkomen en hoe erg we het ook vinden maar het is nu eenmaal het leven en helaas voor haar moet zij er al mee dealen op deze leeftijd.  Ze was jarig in de week van de wandelvierdaagse. Hier een jaarlijks terugkerend event waar veel kinderen van school aan meedoen. Ze heeft het goed doorstaan en haar 5e medaille glunderend binnengesleept!!!!! En dan sta je daar als trotse moeder te kijken naar je kind die eindelijk weer eens even lacht!! Ja dan kan bij mij niks meer stuk!! Het waren mooie dagen en vol gezelligheid.

Ik sta nu op de drempel van het puberdomein, ik vraag me af wat er allemaal zich gaat manifesteren. Gaat ze met druk om kunnen gaan. Het welbekende groepsdruk probleem. Zal ze volgend jaar augustus september eindelijk nieuwe vriendschappen kunnen maken?  Hoezo hoor ik je denken? De meisjes die nu in de klas zitten welgeteld drie stuks zijn haar ding niet.  Ze redt zich er mee maar daar heb je ook alles mee gezegd. Ze roept nu regelmatig JAHAAAAAAAA.. en de welbelende zucht en rollende ogen krijg ik er gratis bij. Ondanks dat is ze 11 en heb ik haar op een keer na nog geen straf hoeven geven maar ik merk dat we wel die kant opgaan. Het naleven van afspraken wordt moeilijker heb ik van het weekend ondervonden. Loslaten en regels stellen.. lastig lastig!

Niettemin heb ik vertrouwen in onze relatie die we hebben, ik wil proberen langzaam haar meer vrijheid te geven zodat ze kan leren...leren overleven. Althans zo voel ik dat. 

Zijn hier ook moeders met jonge prepubers, dus die al vroeg zijn met alle tienerkwaaltjes? Hoe gaat dat bij jullie? Nu weet ik dat zij natuurlijk wel al bagage heeft en vind ik het een stuk enger omdat ik geen idee heb hoe dat straks invloed gaat hebben op haar zelfbeeld. We hebben goed gepraat dat het niet aan haar ligt maar aan ongelukkige  gebeurtenissen die zoveel mensen in het leven moeten meemaken. Niemand kiest hiervoor. Het overkomt je.