Irene stommelt de trap af. Haar verwilderde haren samengebonden in een rommelige knot. Haar ogen dwalen van de treden naar de voordeur, waardoor ze bijna de laatste trede mist en zich nog maar ternauwernood kan vastklampen aan de leuning. 

Ze zuchtte diep. Dit zou vast weer eens één van die dagen worden waarop niets zou gaan zoals ze het voor ogen had. Dan ziet Irene de brief op de mat liggen, het pompeuze logo van Schaar & Zonen prijkt in de linkerbovenhoek.

“Neeee,” jammert ze zachtjes. In gedachten hoort ze haar vader al mopperen.  “Als je kont niet aan je vast zou zitten, dan zou je die ook nog vergeten.”

De jonge vrouw gooit de brief in een hoek en stuift terug de trap op. Ze grijpt het zwarte colbertje wat op de stoel hangt en de eerste bijpassende rok die ze in haar kast ziet hangen. Ze schiet in haar pumps en brengt een laag foundation op om de wallen onder haar ogen te verbloemen.

Irene’s gedachten schieten naar de presentatie die voor vandaag gepland staat. Om half negen op het hoofdkantoor van de firma Schaar & Zonen, in de grote kantoortoren naast het W.T.C. De grote lijnen heeft ze wel klaar, maar de details moesten absoluut nog verder worden uitgewerkt. De schrik slaat haar om het hart, het is al acht uur geweest.

Ze lepelt vlot wat yoghurt naar binnen in een poging om haar heftig protesterende maag om te kopen. Onmiddellijk gevolgd door een sterke bak koffie om haar vermoeidheid te verdrinken.

Irene vloekt binnensmonds als ze haar kopje omstoot en de helft van haar koffie over het tafelkleed stroomt. Er is geen tijd meer om die in de was te doen, ze haalt wel een nieuw kleed in de winkel als ze terug komt van haar presentatie.

Een geschrokken kreet, gevolgd door heftig geblaas, echoot door het appartement als ze struikelt over Lucifer. De Perzische kat had zich even daarvoor genesteld op de deurmat om te genieten van het ochtendzonnetje. De zwarte poes kijkt haar vrouwtje minachtend na als deze de deur achter zich dichttrekt.

Irene’s gezicht staat op onweer als ze eindelijk bij het hoofdkantoor is aangekomen. Even daarvoor zag ze nog de bus naar het W.T.C. voor haar neus wegrijden. Waardoor ze gedwongen was zich te nestelen in een stinkende metro wagon, uitgerekend naast de man die de oorzaak was van de onsmakelijke lucht.

“Goedemorgen, ik ben Irene Bosman en ik had tien minuten geleden een afspraak met de directeur,” mompelt ze. Nijdig krabbend op een restje tandpasta op haar colbertjasje, probeert ze toch zo vriendelijk mogelijk te klinken. “Ik ben wat verlaat, er waren wat onvoorziene omstandigheden.”

De receptioniste kijkt haar verbaasd aan. “Maar mevrouw Bosman, uw presentatie staat helemaal niet op het programma vandaag. Uw afspraak is verzet naar volgende week, heeft u onze brief niet ontvangen?”