L'adieu

Het is al meer dan 14 jaar geleden dat ik afscheid van mijn vader moest nemen. Voor mij was dit echt een enorm verlies, waar ik toch heel lang mee gezeten heb. Nu ik inmiddels 14 jaar verder ben denk ik nog steeds aan hem, alleen ben ik echt blij dat hij lijdensweg heeft gehad. Hoe ik dit allemaal ervaren heb en nu op terug kijkt, dat kan je lezen in deze blogpost.

4 JANUARI 2006

Deze dag zal ik niet snel vergeten, het jaar was net begonnen. Zo ook deze woensdagochtend toen ik net met een kop koffie begon. Nog eventjes wakker worden, met een herhaling van As The World Turns. Tot ik het telefoontje van Audry (mijn beste vriendin) kreeg, die mij moest vertellen dat mijn vader is overleden. Op dat moment stortte echt mijn hele wereld in, ook al wist ik dat dit moment een keer eraan zat te komen. Het feit dat ik toen nog 25 jaar was, maar mijn vader al een leeftijd had bereikt van 84 jaar. Dat is toch een leeftijd dat je er rekening mee moet houden, dat je dit bericht een keer te horen kreeg. Alleen tussen iets weten dat het kan gebeuren of iets beseffen, dat zijn dan toch 2 totaal verschillende dingen.

Toch had ik al een paar dagen een vreemd gevoel, ik kon het alleen nog niet plaatsen. Tot ik dat ene telefoontje gekregen had met het nieuws dat mijn vader was overleden. De manier hoe ze mijn vader gevonden had, omdat hij zichtbare blauwe plekken had. Hebben ze ook een forensisch onderzoek bij hem gedaan, omdat er twijfels waren of hij wel aan een natuurlijke doodsoorzaak was overleden. Enkele uren later werd ik gebeld, met de uitslag van het forensisch onderzoek. Hieruit bleek gelukkig dat mijn vader op 2 januari 2006 om 02:15 uur aan een natuurlijke doodsoorzaak was overleden. Misschien een beetje raar om dat te zeggen, maar ik moest er niet aan denken dat hij door toedoen van andere mensen, een lijdensweg had moeten doorstaan tijdens de laatste uren van zijn leven.

Natuurlijk was ik al onderweg vanuit Emmen naar hulst. Alleen had ik inmiddels ook vernomen dat ik aanwezig moest zijn, voordat mijn vader door een begrafenisondernemer werd opgehaald. Aangezien dat Audry ook de overbuurvrouw van mijn vader was, had ik besloten om eerst naar haar toe te gaan. Op een half uurtje komt het dan ook niet meer aan en zo kon in alle rust alles in werking zetten, zodat mijn vader naar een rouwcentrum werd gebracht. Al was dat nog niet zo eenvoudig als gedacht. Dit doordat mijn vader op dat moment nog steeds boven in zijn slaapkamer lag, maar ze kregen het hem niet zo makkelijk met de brandcard naar beneden. Op dat moment was ik buiten aan het wachten, dus ik heb dit niet heel bewust meegekregen. Want het was volgens zeggen geen fraai gezicht om zo je vader te zien, dus heb ik er ook voor gekozen om dit niet te doen.

DE DAGEN TUSSEN ZIJN OVERLIJDEN EN ZIJN BEGRAFENIS

Vanaf dat moment leef je eigenlijk op de automatische piloot en in een roes tegelijk. Dit is hoe ik het achteraf ervaren heb als ik eraan terugdenk. Je moet een begrafenis zien te regelen, maar je zit ook op dat moment vol van verdriet. Gelukkig had ik echt hele lieve mensen om mijn heen, zo heeft mijn tante (de zus van mijn vader) geholpen met het versturen van de uitnodigingen, heeft Audry en haar ouders mij met zoveel dingen geholpen, dat het echt teveel is om op te noemen. De buren van mijn vader zal ik nooit vergeten, want die stonden om 18:00 uur aan de deur stond met een bakje avondeten. Ik was echt stomverbaasd dat iemand daaraan dacht, maar zo lief van hun tegelijk. Ik weet zelfs nog wat het was; aardappels, bloemkool met een gehaktbal. Wel vond ik wel heel apart dat de huisarts van mijn vader was bij mij geweest voor huisbezoek is geweest. Wat ik wel heel erg heb gewaardeerd dat hij dit gedaan heeft.