Het is alweer enige tijd geleden dat de Notre-Dame beschadigd is. Vreselijk! Zo'n mooi gebouw wat zonder de giga inzet van de brandweer waarschijnlijk totaal in vlammen zou zijn opgegaan. Natuurlijk voel ik dit. Zo'n symbool, zo'n stuk historie van onschatbare waarde die conform de wet van Boeddha zijn einde zag naderen.
Wet van Boeddha hoor ik u denken. Welke wet is dat dan?
Anicca ( अनिच्चा )
Anicca is een woord uit de oude Pali taal wat staat voor de natuurwet dat niets blijvend is. Alles is eindig. Dus vasthouden aan heeft totaal geen zin omdat alles snel of langzaam zal verdwijnen of transformeren naar iets anders. En vasthouden aan dingen is dus wat we als mens juist wél neigen te doen. Ik ben ook een mens, en niets menselijk is mij vreemd.
Waarom schrijf ik deze blog?
Wel... het is zo bijzonder om te zien hoe snel we proberen de Notre Dame te willen behouden. In dit geval herstellen, zodat we haar kunnen behouden. En ik begrijp het. Echt waar.
Dezelfde dag is al 100 miljoen beschikbaar gesteld door een miljonair om te investeren in de herbouw van de Notre-Dame! 100 miljoen! En er zal meer komen en beschikbaar worden gesteld. Daar ben ik van overtuigd.
En dan denk ik ook, wat maakt toch dat we dit stuk historie belangrijker lijken te vinden dan onze mensen die in bittere armoede op straat leven. Mensen die beschadigd door trauma's en daarbovenop door niet helpende systemen zich dag tot dag voortslepen totdat zelfs de levenswil ophoudt. Er is zoveel rijkdom waarmee met gemak deze mensen een menswaardiger hulp zouden kunnen krijgen. Kansen kunnen worden geboden, ongeacht de uitkomst. En toch zie ik geen miljonairs die net zo bij de Notre-Dame zonder blikken en blozen en per direct hun miljoenen beschikbaar stellen om hier de helpende hand te willen bieden.
Hoe komt dat toch?
Ik heb wel ideeen hierover waar ik op zich wel hele blogs over zou kunnen schrijven. En wat ik hier niet ga doen :).
Het feit is, dat voor hulp aan onze eigen mensen die armoede ervaren (met eigen bedoel ik hen die in de EU leven, onze eigen medebewoners) de overheidsbegroting altijd te kort komt en waar helemaal niet zoveel (verhoudingsgewijs) geld naar toe gaat.
Want dat hebben we er klaarblijkelijk niet voor over.
De waarde van de mens
Wat is de waarde van één mens? Wat is de waarde van deze éne mens en beseffen we de invloed hiervan op het systeem daaromheen? Bijvoorbeeld wat dit doet met de kinderen, broers en zussen van deze éne mens. Wat is de waarde van zo'n kind die hierdoor al op 1nul op achterstand is gezet? Wat is de waarde van alle mensen die we wel statistisch in kaart brengen en die conform bepaalde criteria in armoede leven, wat de oorzaak daarvan dan ook is, maar die we niet voldoende weten te ondersteunen omdat 'bezuinigen' belangrijker lijkt te zijn dan 'goede zorg' kunnen waarborgen?.
Wat maakt dat we van hén stiekem vinden, eigen schuld dikke bult? Wat niet bijdraagt aan de waarde van deze mensen. Eigenwaarde en de waarde die wij hen, als samenleving, geven.
Hoezo beschermen we beter onze 'dingen' dan dat we bescherming bieden aan onze mensen?
Als voorzitter van het European Anti Poverty Network Nederland merk ik dat ik deze constatering (wederom) zeer wrang en pijnlijk vind. Dit blijft mij mijn hele leven al storen. Ditt is niet de wereld waar ik in wil leven, maar wel in leef tot nu toe en waarin ik mijn steentje bijdraag om veranderd te krijgen. Mijn wereldbeeld is een waarin de mens zo bewust is van het lijden, dat het lijdeloos toezien dat onze medemensen lijden, niet mogelijk is. En dus niet alleen reageren op die mensen die lijden wat in verre weg landen plaatvind. Wat op zich natuurlijk mooi is, als we die mensen een helpende hand kunnen bieden.
Een beetje ouderwets wellicht,....... ik moet dan steeds denken aan: "verbeter de wereld en begin met jezelf." En in dit geval hoor bij 'jezelf' ook je directe medemens in je eigen straat, buurt, wijk, dorp of stad en land en ga dan kijken waar je óók van betekenis kan zijn voor mensen buiten je eigen grenzen. Want hoe kan het dat je de bedelaar in vietnam wilt helpen, daar compassie voor kan voelen en die op de hoek van jouw winkelstraat negeert en met een soort van plaatsvervangende schaamte het liefst aan voorbij loopt?
Dus het willen redden van de Notre-Dame.......... kan ik me alles bij voorstellen. Wat ik hoop is dat we óók dezelfde urgentie en bereidheid tot willen ondersteunen van 'onze' mensen die armoede of andere 'ontwrichtende dingen (hebben) ervaren als 'normaal' gaan zien. Wie die mensen dan ook zijn, die binnen onze eigen straat, buurt, wijk, dorp of langsgrenzen zich bevinden. Ook hier pleit ik voor en/en/en..... en ga zo maar door.
Quinta Ansem - voorzitter European Anti Poverty Network Nederland
NB - ik ben dyslextisch en ondanks veelvuldige controleren en verbeteringen is het niet ongewoon dat er fouten zijn blijven staan. Ik hoop dat u hieraan voorbij kan kijken en dat de inhoud voor zichzelf mag spreken.
