En door....

Als ik s’ morgens wakker wordt pak ik altijd als eerst mijn telefoon om te kijken of de wekker uit is en hoe laat het is. . Hè een  bericht van Mijn Man ‘zet hem op vandaag. Love u’ waarop ik reageer ‘heb geen keus’, en stuurde mijn verhaal van gister, waar ik stiekem wel trots op ben, want ben rustiger in slaap gevallen dan anders.  Hij zei dat hij het een leuk stukje vond en makkelijk weg leest.  Mooi dacht ik, en ging aan mijn ochtend ellende beginnen. Want ja, dat is gewoon stressvol hier in huis. Ik smeer broodjes voor de meiden en hoop dat terwijl ik smeer de dames zich aan het aankleden zijn met de tv uit en aan tafel gaan zitten, maar och het blijft een droom dat dit eens zonder gebrom gebeurt. Nummer een kijkt dromerig naar de tv terwijl nummer twee als een plank op de bank ligt omdat ze zich moet aankleden en bedacht heeft dat ze dat niet wil. Diepe, zware zucht voel ik mij zelf maken en vertel zo rustig als ik kan, met het team van max verstappen dat door mijn aderen racet ‘dames, tv uit, kleren aan, aan tafel zitten eten. Als mama terug komt van douchen zitten jullie aan tafel’. nummer 1  staat op en doet de tv uit en gaat verder met aankleden.  Na 10 min ongeveer kom ik aangekleed en wel de kamer in waar de dames aan het eten waren, maar tot mijn verbazing/schik/ellende zie ik dat nummer 2 haar pyama nog aan heeft. Mijn schouders zakken gelijk naar beneden als een blumpudding en mijn kin klapt op Mn borst. Ik hoor mij zelf hardop denken ‘en nu?’ Weer is die zucht er, maar max en zijn team hebben pauze of zo want ik blijf verbazingwekkend rustig.     ‘ Miep als je je brood op heb doe jij Je kleren aan, je heb 5 minuten!’

Hup, broodtrommels klaar, paardjes naar buiten en hup hup naar school. Nee het ging weer niet zoals ik het zo willen, vraag me af of dat ooit zal komen.