Het leed dat solliciteren heet...

Sinds een jaar ben ik opzoek naar een andere baan. Mijn rug werkt niet meer zo goed mee en daarom was ik genoodzaakt om minder uren te gaan werken.

Al redelijk wat jaren draai ik mee in de thuiszorg, met daarvoor vooral werkervaring op kantoor als miep van alles. Op de HR, salarisadministratie en crediteurenbeheer/administratie. Ik had een uitzendcontract en midden in de crisis werd dit niet verlengt, maar er moest brood op de plank komen… dus solliciteerde ik als thuishulp en werd aangenomen!

Ik begon in de thuiszorg toen alles nog ‘leuk’ was, inmiddels is er zoveel bezuinigd op de zorg dat werken steeds minder leuk wordt. De voldoening die ik ooit voelde is weg, evenals de zin.

Inmiddels ben ik begin dit jaar begonnen met een studie financieel assistent in de hoop dat dit een betere kans zou geven op een baan, naast mijn werk doe ik ook vrijwilligerswerk bij een plaatselijk dierenasiel, waar ik de administratie doe en websites maak en onderhoudt, ook dit meld ik netjes in mijn CV.

Nu ik ruim een jaar aan het solliciteren ben en maar 1x ben uitgenodigd voor een gesprek zakt de moed mij toch in de schoenen… ik ben een dertiger met ervaring in verschillende functies bij grote bedrijven, heb een uitstapje gemaakt baar de zorg en kom nu gewoon niet meer aan de bak.

Ik probeer mij iedere keer te herpakken bij een afwijzing, gewoon doorgaan, schop onder de kont.
Maar voor hoelang nog dat ik dit kan opbrengen? Je zelfvertrouwen gaat giga omlaag, de moed om weer een brief te schrijven verdwijnt zachtjes aan…

Was ik maar een bouwvakker/timmerman/loodgieter dan had ik zo een andere baan.
Het leed dat solliciteren heet…