Zelden zo hard gehuild om een auto. Een auto, ja. M'n eerste. Je eerste liefde vergeet je niet. Hij was zo'n blij autootje.
We praten over 1984. Keuringen bestonden niet, en de auto's waarin ik gereden heb, waren werkelijk barrels. Als ze maar reden.
Als ik serieus daaraan terug denk ... Dat ik nog lééf.
Maar niet mijn eerste. Dat was een piekfijn karretje.
Ik onderhield 'm goed, want ik was flieft.
En daar kwamen dan ook gelijk de problemen. Ik en flieft zijn gaan niet echt samen. Althans niet op de lange termijn. Zo ook met mijn eerste autoliefde. Zucht ...

Ik woonde destijds samen en we waren net terug van vakantie. Zijn zusje had net een huis gekregen in Almere (of all places) dat in 1984 nog amper bestond.
Ik heb nog aan de roots van Almere gestaan, toen ik bij Bouwbedrijf Moes werkte. De baan was leuk, maar ik vond Almere toen al niks. Maar dat terzijde.
Ik had beloofd te komen klussen in haar nieuwe huisje.
M'n lieve gifgroene autootje had ik de dag ervoor naar de garage gebracht voor een klein onderhoud. Dus met een gerust hart stap ik in mijn auto. Bij de oprit naar de snelweg stond een lifter. Moest ook naar Almere.
'Hop in', kerel, ik ga ook naar Almere. Gosert blij, want hij stond er net.
We tuften de snelweg op en nog geen 10 minuten later zag ik rook onder de motorkap komen. Dat leek me geen goed teken. Ook de lifter was er niet gerust op.
Het stink wel, hè?, zei ik Ja, lijkt me niet goed, beaamde hij.
Hij leek lichtelijk in paniek, toen hij zei dat hij er eigenlijk wel uit wilde.
Ik ben niet zo gauw in paniek, maar snapte zijn reactie.
Auto aan de kant gezet en de lifter stapte opgelucht uit en zei dat hij naar het benzinestation zou lopen. Die lag denk ik op een kleine 500 meter verderop. En daar zou hij de ANWB bellen.
Hij zwaaide en verliet mijn rokende auto.
Ik niet natuurlijk, want ik ging heus mijn schatteke niet alleen laten. Die was ineens zwaar verkouden.
Ik ben niet zo handig met auto's, maar gezien de rookontwikkeling kreeg ik niet de indruk dat dat zomaar op ging houden.
Ik besloot ook naar het benzinestation te lopen en mijn vriendje te bellen, want dit groene gifkikkertje ging mij vandaag niet meer naar Almere brengen.
Aangekomen bij de pomp, zag ik nog net de lifter een andere auto instappen.
De ANWB komt er aan, hoor, riep hij nog.

Vriendje gebeld of hij me wilde komen halen, want de auto gaat niet helemaal lekker. Hij lag nog in z'n bed te ruften en moest ineens in actie komen.
Buiten wachtte ik op zijn komst. En ineens zag ik zwarte rookpluimen in de verte. Ik wist natuurlijk meteen dat dat mijn groene poepie was en ik moest gelijk huilen. Ik was zo zuinig op hem geweest en daar stond ie dan in z'n eentje in rook op te gaan. Zonder mij.
Maar daar vergiste ik me toch. Vriendje inmiddels gearriveerd en nam me mee terug naar waar de auto stond.
Hij zei gelijk dat de auto niet meer te redden was.
'Marion, de brandweer staat er zelfs al bij. Ze staan 'm te blussen.'
Aan de andere zijde van de snelweg, zag ik de brandweer druk zijn. Wij moesten nog even aan de goede kant van de snelweg geraken en dat duurde nog wel een minuut of zeven.
Aangekomen op de plek des onheils en ach, het was zó lief van hem, toen hij zei dat ik toch echt beter niet kon kijken. Maar ik moest. En huilde dikke tranen.

's Avonds hadden we een verjaardag en we liepen binnen en ik werd zowat gelijk bestormd. Heb je de krant gelezen!!!
Jouw auto staat in de krant.
Nou, lees zelf maar uit het artikel, wat dat klein onderhoud aangericht heeft.

Weten jullie wat voor auto ik had?

Cars

 
 
Cars
Cars
Cars
Cars

De andere foto's heb ik bij de fotograaf opgevraagd, die stom toevallig langs reed.
Ton Kastermans Fotografie



#Cars #2CV #Citroen #Diane #Madness #Almere #brandweer #politie #AutoInBrand #Lifter #1984 #LiefdeVoorAuto           

Loading full article...