Het is alweer een paar weken geleden dat ik mijn laatste EMDR verhaal heb geschreven. Dit komt doordat er een sessie is uitgevallen als gevolg van een vakantie en andere persoonlijke omstandigheden van mijn psychologe. Voor mij kwam dit best goed uit omdat ik tot over mijn oren in het schilderwerk zat en nu dus minder last had van de vermoeidheid waarmee de behandeling gepaard gaat.


Ik zeg bewust “minder vermoeid” want naast de lichamelijke vermoeidheid door het klussen in huis, heb ik de laatste maanden vooral ook last van een zekere mentale vermoeidheid. Soms zou ik willen dat ik mijn brein even stil zou kunnen zetten en een poosje de maalstroom aan gedachten lam zou kunnen leggen. Door de EMDR-sessie lijkt het in mijn hoofd wel een opslagplaats waar werkelijk alle rekken en kasten op zijn getrokken en de inhoud lukraar op de grond is gegooid. De meest vreemde gedachten en flash backs komen mijn gedachten in gesprongen, vaak op nogal ongelegen momenten natuurlijk, zodat ik ze nog moeilijker p[ kan vangen of een plekje kan geven.


Zo raakte ik bijvoorbeeld volkomen in paniek toen mijn man, die chef-kok is, met een aanzetstaal een mes aan het bewerken was, schrik ik van het kleinste geluidje en laat muziek van Michael Jackson mijn lichaam trillen als een rietje doordat ik daarbij herbelevingen krijg die te maken hebben met mijn ex (een grote fan van Jackson). Verder loop ik, als ik mezelf niet afdoende af weet te leiden, voortdurend te piekeren en allerlei waarom-vragen te stellen. Vragen waarvan ik maar al te goed weet dat er geen antwoorden op ga krijgen, maar die niet uit mijn gedachten te bannen lijken te zijn.


Heel mijn leven al kan muziek bij mij heftige emoties oproepen, zowel positief als negatief, en dat lijkt de laatste maanden nog sterker te zijn geworden. Bepaalde teksten in liedjes moet ik niet al te goed gaan beluisteren om niet in een haast niet te stoppen huilbui te belanden (dat ziet er immers ook zo raar uit als je voor de kassa staat te wachten in de supermarkt) of als je buitenshuis zit te lunchen met het gezin).


Tijdens mijn laatste sessie, nu vier dagen geleden, is er weer volop aandacht besteed aan de groepsverkrachting waar ik slachtoffer van ben geworden, en waar ik in eerdere blogs al over heb verteld. Anders dan bij de vorige EMDR-sessie werd er dit keer geen gebruik gemaakt van geluidsprikkels en kon de hoofdtelefoon dus af blijven. Alleen de trilpads en het bewegende licht moesten mijn herinnering op een andere manier een plekje in mijn hoofd gaan geven. De heftigheid van de sessie werd er echter niet minder door en nadien was ik dan ook weer bekaf en wiebelig.


Loading full article...
Cheers
Gift
Boost
Share to Whatsapp Share to Facebook Share to Pinterest Share to Twitter Share to Telegram Share to LinkedIn Share to Reddit Share with Email