Hendrik Groen mag dan oud zijn, hij is nog lang niet dood en niet van plan zich eronder te laten krijgen. Toegegeven: zijn dagelijkse wandelingen worden steeds korter omdat de benen niet meer willen en hij moet regelmatig naar de huisarts. Technisch gesproken is hij bejaard. Maar waarom zou het leven dan alleen nog maar moeten bestaan uit koffiedrinken achter de geraniums en wachten op het einde? In korte, ogenschijnlijk luchtige, maar vooral openhartige dagboekfragmenten laat Hendrik Groen je een jaar lang meeleven met alle ups en downs van het leven in een verzorgingshuis in Amsterdam-Noord. Op de laatste dag van het jaar zal het nog moeilijk zijn om afscheid nemen van dit charmante personage...
Wat heb ik genoten van dit boek.Het boek is in een soort van dagboekvorm geschreven, elke maand is opgedeeld in een hoofdstuk. Hendriks belevenissen wekken alle mogelijke gevoelen bij je op, het laat je lachen maar ook af en toe een traan wegpinken. Tegelijkertijd vind ik dat het de problemen aankaart van de verzorgingstehuizen (bv dat ze niet altijd een groot budget geven aan eten).Hendrik en zijn vrienden maken heel wat mee, hierdoor blijft het een leuk boek om te lezen.
Ik kan eigenlijk enkel zeggen dat als je van luchtige boeken houd, je dit boek zeker moet gelezen hebben.
Stiekem kan ik niet wachten om aan het tweede boek te beginnen, maar ik heb nog zoooo veel boeken te lezen.
Mijn cijfer: 9/10
