Papa is ziek. Deel II

11 augustus 2019

Het is zover het offerfeest is in zicht. Een feest waar de islamitische gemeenschap naar uitkijkt. Waar familie in een groot teken staat van het feest. Saamhorigheid en gezelligheid i.c.m. eten geeft een gevoel van liefde en mooie herinneringen. Maar dit jaar was het anders. Anders dan normaal. De familie is niet compleet. Omdat we een belangrijk familielid missen die invloed heeft op de stemming en dat is mijn vader. Zijn afwezigheid maakt het dat we het offerfeest anders ervaren. Het voelt dubbel. Aan de ene kant voel ik de vreugde omdat we bij elkaar zijn en gezellig eten bij mijn moeder thuis. Maar de afwezigheid van mijn vader overrompelt mij. Nadat we klaar waren met eten zijn we met de familie naar het ziekenhuis gegaan. Bij aankomst in het ziekenhuis zie ik mijn vader in een Marokkaans gewaad. Hij zat klaar om ons te ontvangen. Vermoeid zit hij in een stoel. En kijkt voor zich uit. Hij geeft aan blij te zijn ons te zien. Na een stukje gelopen te hebben geeft hij aan dat hij moe is en op bed wil gaan liggen. Toen realiseerde hij dat het offerfeest anders was vanwege zijn gezondheid. De achteruitgang zowel lichamelijk als geestelijk. Hij werd overmand door emoties. En dat raakte mij. Hij sloot zijn ogen en gaf aan dat hij wilde slapen. Ik gaf hem een kus op zijn voorhoofd en nam afscheid van hem. En hij bedankte ons voor het bezoek. Wederom een dubbel gevoel... een stemming kan positief zijn (vrolijk) maar ook negatief zijn (verdrietig).

Een feeststemming met een stemming.

#papa
#parkinson
#lewybodydementie
#offerfeest

A party mood with a mood