Vandaag is het niet zo koud, de ramen in mijn slaapkamer zijn niet bevroren. Koud heb ik het wel. Electrische deken nog kruik helpen mij door de koude nacht. Naar bed gaan is geen pretje. Watjes in mijn oren om de oorpijn door kou te voorkomen, een muts op die ik kwijt raak gedurende de nacht, een fleecedeken over mijn kussen waarvan ik de zijkanten om mijn hoofd vouw. Niets zo erg als kou op het hoofd, hersens die letterlijk kraken.
Gedwongen lig ik stil, zo stil mogelijk op mijn rug. Een pijnlijke rug waardoor ik ruim 20 jaar op mijn linker zij lag. Natuurlijk draai ik om, verschuif ik mijn hoofd een paar centimeter. Goed genoeg om de deken, muts en watjes kwijt te raken.
Mijn ogen... al weken lijdt ik aan jeukende oogbollen, rode aders, opgezwollen en ontstoken oogleden... de wimpers bij een ooglid zijn verdwenen maar de ontstekingingen blijven. Ik probeer ze dicht te houden, dek ze af in bed al doet de druk van de katoenen lap zeer. De deken over mijn hoofd voelt wat warmer maar mijn lichaam blijft koud.
Mijn voeten, enkels bedekt door warme kerstsokken zijn na uren nog niet warm. Koude rillingen gevolgd door hitte vlagen, opvliegers die mij doen opvliegen en wachten in de vrieskou tot het over is.
Over? Het gaat niet over maar is een wederkerend iets circa vier keer per uur. Hitteaanval gevolgd door bibberen van de kou. Ik hou er niet van om te stinken, koud zweet... het is letterlijk ijskoud en je wordt niet veel warmer in een kletsnatte "pyjama" van het zweet.
De zonnebril die ik draag in een donker huis veroorzaakt huidontstekingen, eczeem op de plaatsen waar het mijn gezicht raakt. Uitslag waar ik de komende zes weken weer zoet mee ben.
Als ik wakker word ben ik doodmoe, geradbraakt en dolblij dat ik niet meer naar school moet. Sorrie, maar ik kan niet meer.
Nog in bed voel ik mijn kurkdroge huid. "Ik moet mij zo maar weer inzalven", denk ik en "wat is mijn buik koud ik lig notabene onder de dekens. Is een koude buik bij babies geen teken van onderkoeling?"

Uitgedroogd. Het maakt niet uit hoe vaak ik mijzelf inzalf ik oog uitgedroogd, ben uitgedroogd en er verandert niets. Een levenslang probleem waarmee ik verder worstel en geen arts een antwoord op heeft of zelfs maar op reageert. "Niet zo zeuren."
Is het zeuren als je ogen niet open kunnen? Als oogleden letterlijk aan je oogbollen geplakt zitten, er kloven in neus en mond zitten en je huid als schuurpapier klinkt? Oorpijn als gevolg van gebrek aan vocht, oogontstekingen om dezelfde reden. Ik drink en drink loop mij suf naar het toilet maar het maakt niets uit. Terug denkende is dit geen probleem dat net is ontstaan maar speelt het al minstens 20-25 jaar. Een lange tijd waarin langzaam aan het plezier verdwijnt en in leven blijven, een beetje functioneren, is de grootste strijd, de vraag is waarom? Waarom zou ik nog die moeite doen?

"Nog een paar jaar volhouden", beloof ik mijzelf, "nog een paar jaar dan redden zij zich wel, ze hebben elkaar en de honden zijn dan ook overleden."

Blind als ik ben tast ik naar het flesje oogdruppels. Mijn oogbollen voelen raar achter de gesloten leden. Een druppel is genoeg... zou genoeg zijn om mijn ogen te openen. Het helpt maar loopt ook over mijn gezicht als een stille traan. De tranen die ik al jaren mis. Het flesje is bijna leeg en dat ben ik ook. Leeg. Oud en door iedereen afgeschreven. Het mens dat niets meer kan, opgesloten in herinneringen en waar hooguit de oude hond nog wat om kan geven.

Achter het raam