Adoptie: die allereerste foto
"Ben je niet bang dat het niet zal klikken?" vroeg een vriendin tijdens onze adoptieprocedure. "Ik weet niet of ik wel van kinderen van een ander kan houden. Ze zijn tenslotte niet eigen. Ze komen niet uit je buik. Je mist dat moment na de geboorte waarop je je kind voor het eerst in de ogen kijkt en weet: jij hoort bij mij en ik bij jou. Natuurlijk ga je je aan een adoptiekind hechten. Maar echte, onvoorwaardelijke moederliefde, zoals ik voor mijn eigen kinderen voel? Ik zou daar niet toe in staat zijn. Wat als het niet klikt?"
Die angst heb ik geen seconde gehad. En toen was daar die eerste foto.* Twee kleine meisjes, prachtige mensjes. Onwennig keken ze naar de fotograaf. De een bedremmeld. De ander met een ondeugende twinkeling. Een veel te grote onderbroek. Wat was Ãk op slag verliefd. Vanaf dat moment voelde ik me hun moeder. Met hart en ziel.
*Vandaag precies 5 jaar geleden
Wat een bijzondere dag voor jou nu 5 jaar geleden, en het zal altijd bijzonder blijven hoe lang het ook geleden is. Het is de dag dat je moeder werd en dat kun je op verschillende manieren worden. Wat een groot geluk, twee mooie meiden! Ik wens jullie alle goeds. :)
Hoe kan ze dit überhaupt weten? Of het gevoel anders is? Misschien niet het moment om hierover een discussie te voeren... want het is een heel dierbaar moment in je leven geweest!! En wat ben ik blij voor je dat je nu twee prachtige dochters hebt!!
Mijn adoptiemoeder (ik noem haar nu zo om het duidelijk te maken, maar normaal noem ik haar altijd 'mijn moeder') adopteerde ook twee kinderen, mijn broer en ik. Ze kreeg hierna spontaan een eigen dochter. Ze heeft me altijd het gevoel gegeven dat ze net zoveel hield van mij als van mijn zus... en zo voelde het voor mij ook.
Nou zo dus ;-)
Proficiat met deze mijlpaal: klinkt als een extra verjaardag:)