“Kijk mam, daar is oma!” Mijn dochter ziet mijn moeder sneller dan ikzelf. Ze zit met een paar mensen van de verzorging aan een tafel. De kinderen versnellen hun pas. Man en ik lopen achter hen aan. Mijn moeder drinkt voorzichtig van haar thee. Ze staart in het niets. Iemand van de zorg legt haar hand op haar arm. “Kijk eens wie daar zijn?”
“Heeeeee! Jullie zijn er!” Opgetogen komt mijn moeder overeind. “Dit is mijn dochter en dat is mijn schoonzoon en dit zijn mijn kleindochters!” Zelden zag ik haar zó blij. Ze probeert ons allemaal tegelijk te omhelzen en ze lacht en ze jubelt.
Tijdens onze wandeling geniet ze met volle teugen. “Wat heerlijk dat jullie er zijn,” zegt ze telkens. En: “hoe wisten jullie mij te vinden?”
Na ons bezoek word ik aangeschoten door een verzorgende. “Wat goed dat jullie zo vaak komen. Als jullie zijn geweest is ze de rest van de dag heel ontspannen. Dit zijn haar geluksmomenten.”
In de auto terug wens ik vurig dat ze haar andere kinderen ook snel weer eens ziet. Want die zijn verrassend snel afgehaakt. Haar overige kleinkinderen heeft ze al een half jaar niet meer gezien. Tijd om het gesprek (weer) aan te gaan.
Enkele jaren geleden werd er Alzheimer bij mijn moeder geconstateerd. Zij woonde toen nog thuis. Sinds 2017 schrijf ik haar ziekte van me af.
Naar de vorige blog:
Naar de volgende blog:
Alle blogs over mijn moeder:
