Als we vroeger op vakantie gingen, werden onze waardevolle bezittingen verstopt in de kruipruimte. Mijn vader was er heilig van overtuigd dat geen inbreker daar zou zoeken. Voorafgaand aan ons vertrek werden klokken van de muur gehaald en verpakt in vuilniszakken. Het zilveren bestek ging onder de vloer. Een vergulde pennenset. En nog wat geheimzinnige dozen die van de vliering kwamen. Wij kinderen konden slechts gissen naar de inhoud. We speculeerden er graag over. De opa van mijn opa was zeeman geweest. Mijn vader fantaseerde er de spectaculairste verhalen over. Hadden we een piratenschat in huis? We zouden het nooit weten, want kruipruimte en vliering waren voor ons verboden terrein.
Terug van vakantie was mijn vader heel wat lakser met het weer naar boven halen. Dan mopperde mijn moeder wéken voordat de klokken zuchtend tevoorschijn gehaald werden. Of greep ze mis als ze de tafel - want visite - wilde dekken met het zilveren bestek.
"In de kruipruimte!" riepen we in koor als mijn moeder zich afvroeg waar iets toch was gebleven. Vaak klopte het nog ook.
Jaren later waren mijn ouders gescheiden en woonde mijn vader in een flat. Op een regenachtige zondagmiddag stelde ik voor de modeltrein, ooit zijn grote hobby, weer eens tevoorschijn te halen. We haalden dozen uit kasten en de berging. We puzzelden met de stukjes van het spoor. We bewonderden de treinstellen.
"Waar is die mooie locomotief toch gebleven?" vroeg mijn vader. Ik wist meteen welke hij bedoelde. Als kind mocht ik daar alleen naar kijken: aanraken was verboden. Zo mooi was-ie. We zochten nog eens in de kasten en daalden opnieuw af naar de berging. Niks.
"Dan ligt hij in de kruipruimte," grapte ik. Mijn vader verbleekte. Hij vertelde dat hij de loc inderdaad altijd verstopt had als we op vakantie gingen. En de laatste keer dat hij de trein gebruikt had, was in ons ouderlijk huis geweest. Het zou toch niet?
Na wat overreding van mijn kant togen we naar mijn ouderlijk huis. Een half uur lopen door de regen. Mijn vader geneerde zich bij voorbaat al. Hij moest de nieuwe bewoner op zondag storen en daar hield hij niet van. Hij zou hem tot last zijn en dat vond hij erg vervelend. Hij wilde ze liever later eens een keer bellen. We konden maar beter omkeren. Maar zoals dat vaker bij hem ging: uitstel zou tot afstel leiden. Ik hield voet bij stuk.
De nieuwe bewoner maakte nergens een probleem van. Ook niet toen mijn vader met het schaamrood op zijn kaken bekende dat hij niet onder het luik in de gang wilde kijken, maar onder het luik in de woonkamer. We schoven met tapijt en meubels. En jawel, keurig verpakt in kranten en plastic kwam daar de doos met de loc naar boven. Plus een zakje met daarin onder andere een fotolijst. In de lijst prijkte een half vergane foto van mijn opa's opa. De zeeman. Toch nog een schat gevonden.
Een paar dagen later belde mijn vader mij. "Ons huis is gisteravond afgebrand!" Die avond gingen we kijken. Er was weinig van over. "Wat goed dat we zondag toch gegaan zijn," zei mijn vader. "Van uitstel was afstel gekomen. Je had gelijk."
In de aanloop naar vaderdag plaats ik elke dag een stukje over een vader in mijn omgeving.
