Door dit te lezen steun je een goed doel!
Ouders werden wij niet zonder slag of stoot. Onze hobbelige weg duurde vijftien jaar. Die jaren leken een eeuwigheid. Om ons heen werden talloze kinderen geboren. Vrienden gingen uit elkaar. Begonnen soms aan een tweede gezin. En wij wachtten.
Toen duidelijk werd dat we IVF niet zagen zitten, zetten we onze eerste schreden op het pad naar adoptie. Een verplichte cursus. Medische keuring. Binnenstebuiten bij de Raad voor de Kinderbescherming. En we wachtten.
Intussen woonden onze twee kinderen in een tehuis in een ver land. Ze hadden er honger, want er was niet elke dag iets te eten. Ze werden er geslagen door de grotere kinderen en door de leiding. En ze wachtten. Want ze wilden naar school.
Enkele jongens uit het tehuis waren uitverkoren. Zij kregen onderwijs. Men gaf ze een uniform, schoenen en een kans op een betere toekomst. De kans dat ze kindsoldaat of sexslaaf zouden worden werd daarmee kleiner. Want dat is nog steeds het trieste lot van veel ongeschoolde (wees)kinderen in dat verre land.
Na jaren van wachten konden wij onze kinderen eindelijk in de armen sluiten. En zij mochten na een aantal maanden eindelijk naar school. Nog steeds gaan ze elke dag met een grote lach op hun gezicht de deur uit. Ze leren hard. Want later willen ze mensen helpen. Misschien als arts in het land van herkomst. Wat zou dat prachtig zijn.
Wetende dat er zovelen zijn die kinderen kopen aan de lopende band terwijl ze er niet kunnen voor zorgen.
Eergisteren belde er een vriendin of wij nog meisjeskleren hadden. In de instelling waar haar zus werkt waren en 3 kinderen (waarvan nog 1 een babytje van een paar weken !!!) binnengebracht van drugsverslaafde ouders die de kinderen hadden achtergelaten.
Ik heb alle kleren, ondergoed, ..... die te klein zijn voor mijn dochter en toch klaar stonden om weg te doen, meegegeven.
Ik mag er niet aan denken hoeveel kindjes eigenlijk geen waardig leven hebben.
Een nog mooier initiatief