"De kans dat wij zoiets meemaken is heel klein," zeg ik. We zitten aan het ontbijt. Ik heb ze net verteld wat er in Manchester gebeurd is. Beter van mij de feiten, dan van andere kinderen indianenverhalen.
"Dat weet ik, maar het gaat toch niet om ons?!" roept mijn oudste. "Het gaat om de kinderen die nu dood zijn! Ik ben boos!" De tranen stromen over haar wangen. "Waarom doen grote mensen zulke stomme dingen? Als de kinderen de baas waren zou dit niet gebeuren hoor!"
De jongste heeft nog niets gezegd. Ze kijkt met grote ogen naar haar zus.
"Ik vind het stom en oneerlijk," zegt ze.
Ja. Dat vind ik ook.
