Schrijvershotel #17: een bijzondere ontmoeting
Als ik mijn pen heb neergelegd blijf ik nog een poosje aangeslagen zitten. Haar trieste verhaal is verteld. Maar wat nu? Wie zal het lezen? Wat moet ik hiermee? Naar de politie stappen? Ze zien me aankomen. Zou er nog familie in leven zijn met wie ik dit kan delen? Wat is er met haar lichaam gebeurd? Is ze uiteindelijk teruggevonden?
Misschien moet ik in krantenarchieven duiken. Al ken ik niet eens haar naam. Maar wacht. Ik schuif het gastenboek naar me toe en blader net zo lang tot ik haar tegenkom. “Volgende bestemming: Marokko!” lees ik in een wat kinderlijk handschrift. En haar naam. Lize Groevers. Ik pak mijn telefoon en zoek op internet. Er worden geen resultaten gevonden.
Terwijl ik schreef is het ochtend geworden. Van slapen zal nu niets meer komen. Ik wrijf in mijn ogen, sta op en open de gordijnen. Een enkele wandelaar loopt langs de kust. En op een bankje verderop zit een vrouw van een jaar of zeventig. Ze kijkt me aan. Of verbeeld ik het me? Nee. Als ze mij ziet kijken staat ze op en loopt ze in de richting van mijn terras. Ze verontschuldigt zich in het Engels en vraagt of ze later deze ochtend even binnen zou mogen komen. Ze wil me graag uitleggen waarom ze hier is. Ik hoor aan haar accent dat ze uit Nederland komt. Snel kleed ik me aan. Ik nodig haar uit op mijn terras en luister verbaasd naar haar verhaal.
“Haar ouders hadden de overtuiging dat ze in Marokko een nieuw leven begonnen was,” vertelt ze. “Ik dacht dat eerst ook. Lize kon erg impulsief zijn en stond altijd open voor nieuwe experimenten. Maar toen we na een jaar nog niets gehoord hadden, wist ik zeker dat er iets gebeurd moest zijn. Ik kende haar. Ze zou ons nooit zo lang in onzekerheid hebben gelaten. We hadden dat jaar natuurlijk niet stil gezeten. Haar ouders zijn naar Spanje en Marokko gereisd en ik heb geprobeerd haar reis te reconstrueren. De laatste plek waar ze met zekerheid geweest was, was deze hotelkamer. De politie kon weinig voor ons betekenen. In Marokko was er geen enkel bewijs dat ze ooit het land was ingekomen en in Benidorm had men geen aanleiding om te vermoeden dat er iets met haar gebeurd was. Ook op Ibiza hebben we gezocht. We hebben advertenties in kranten geplaatst. Al het mogelijke gedaan om de waarheid te achterhalen.”
