Hij sloot de deur van kamer 6 achter zich en liep lusteloos naar het bed. Op dagen als deze voelde hij zich geen dag jonger dan zijn leeftijd. Negenenzeventig. Gezeten op de rand van het bed maakte hij zijn veters los. Hij schoof zijn schoenen aan de kant, zette zijn bril af en pakte tenslotte de foto van zijn nachtkastje. “Kon ik je nog maar één keer....” prevelde hij. “Was je nog maar.”

Liggend op bed sloot hij zijn ogen. Het fotolijstje hield hij in beide handen op zijn borst. Zo dicht mogelijk bij zijn hart.

Loading full article...
Cheers
Gift
Boost
Share to Whatsapp Share to Facebook Share to Pinterest Share to Twitter Share to Telegram Share to LinkedIn Share to Reddit Share with Email

Hans
Geboeid gelezen, knap.
Reply
Marion Wever
Wat een schitterend verhaal! In een woord wow... Helaas heb ik de uitdaging niet meer bij kunnen houden en lees nu dit pas. Geweldig. Je kunt zo je eigen boek beginnen.
Reply
Hans van Gemert
In één woord: schitterend!
Reply
Albert van den Berg
Heel mooi, met ontroering en plezier gelezen. Dank je.
Reply
Alzheimerblog
Jij bedankt voor je fijne reacties :-)
Reply
Encaustichris
En met dit verhaal heb je mij in tranen..... Prachtig!
Reply
Alzheimerblog
Als ik ooit nog eens fictie probeer, probeer ik mensen vrolijk te krijgen ;-) Dankjewel!
Reply