Afscheid nemen
Een lieve vriendin van ons, Rhoda, ligt op sterven. De allereerste zondag in onze nieuwe kerk was haar huwelijk, ondertussen alweer twee jaar geleden. Ze is goedaardig, spreekt met een zachte stem, en draagt altijd een mooie glimlach op haar gezicht.
Vorige week zaterdag waren we nog op bezoek bij haar en haar man. Toen zag ze er al zo afgepeigerd uit. Maar nog steeds die glimlach… En haar ogen straalden toen ze Eliana zag. "Ik ben zo blij dat je er bent!", zei ze tegen haar. Het laatste wat ze ooit tegen Eliana zou zeggen…
Als mijn kleine schat oud genoeg is om het te begrijpen, ga ik dat aan haar vertellen. Hoe ze mensen eventjes hun zorgen laat vergeten, hoe ze altijd een glimlach op hun gezicht tovert, een zonnestraaltje in het leven als het even donker is.
Bij Rhoda thuis hangen vele foto's aan de muur. Foto's van haar en haar lieve man, foto’s van vroeger, van hun kindertijd, en van latere jaren. Rhoda in haar ijsschaatsen, dansend op het ijs. Foto’s van hun huwelijk, van autoreizen, smeltend in elkaars armen. Het leven is zo kort… Nu zie ik al die foto’s voor me, alsof je ze heel snel achter elkaar doorbladert. En wat me het meest opvalt, is nog steeds die glimlach…
