We zitten met zijn vijven op een bankje te wachten tot onze vrijdagtraining begint. Iedereen is er klaar voor. Althans… er ontbreekt nog één dame. Ik ken haar niet. De anderen wel, maar ik heb nog nooit met haar getraind. Je kunt je inschrijven via de app, dus wie er komt trainen wil wel eens variëren, maar de meesten hebben, net als ik, een vast schema en een vast ritme. Voor mij geldt: hoe vaster, hoe beter, hoe groter de kans dat ik ga. Het is bijna half zeven. Daar komt de laatste van ons groepje. Precies op tijd, want de deuren naar het lokaal gaan open.

“Jongens, ik verontschuldig me nu alvast. Ik heb heel erg last van winderigheid.”

Ik schiet in een lach. Dat is de raarste kennismakingszin die ik ooit gehoord heb. Meestal geven we elkaar een hand of zeggen we goedenavond.

“Nee, echt,” zegt ze, ietwat gepikeerd over mijn gegiechel, “ik heb last van mijn darmstelsel.”

“Sorry. Ik moest alleen maar lachen omdat ik het een grappige openingszin vind. Ik ken jou niet en het eerste wat ik van je leer kennen is je winderigheid. Dat vind ik grappig. Sorry. Ik ben Larissa, wie ben jij?”

Ik geef haar een hand. Zij mij ook.

“Annebette,” zegt ze, maar niet van harte. Mijn ‘sorry’ lijkt niet te zijn aangekomen. Tussen haar en mij voelt het ongemakkelijk. Gelukkig heeft de trainster er niets van meegekregen en staan we even later braaf met zijn zessen op een rijtje om de work-out uitgelegd te krijgen. Uitgerekend vandaag staan er veel buikoefeningen en veel krachtoefeningen waar je ook je hele buik voor moet aanspannen op het program. Tijdens de uitleg denk ik aan de arme darmen van Annebette. Als ik dan ook denk aan de mogelijke geluiden die zij zou kunnen voortbrengen, moet ik bijna weer lachen. Ik kan er niks aan doen. Ik moet altijd lachen om scheetjes. Altijd. Ook om denkbeeldige scheetjes. Ik word er gewoon een klein kind van. Maar ik herpak me. Ik kan een slappe lach voorkomen door hard op mijn wangzakken te bijten.

De training is zwaar en ik vergeet bijna Annebette’s toestand. Slechts met een half oor luister ik naar eventueel ontsnappende lucht. Niets. Aan het eind van de training ben ik er bijna beteuterd om.

“Nou, dat is allemaal goed gegaan hè,” zeg ik tegen haar.

Ik krijg een blik die ik niet goed kan plaatsen.

“Nou, dankzij jou heb ik alles binnengehouden. Bedankt. Dat was heel ongezond.”

Ik zeg nog een keer “sorry”. Ik wil natuurlijk niet dat iemand pijn heeft omdat ik lacherig word van het woord ‘winderigheid’, maar ze is er al vandoor. Dan komen de andere dames naar me toe. “Heel erg bedankt, Larissa, iemand moest er wat van zeggen.”

Maar ik heb helemaal niets gezegd, denk ik bij mezelf, dat was ook niet mijn plan. Ik moest alleen maar giechelen. “Het waait wel weer over…” zeg ik en nu mag ik wel hardop lachen. Dat lucht op, want dat heb ik de hele tijd binnengehouden en dat is ook ongezond.