#wandelen#walking#bomen#kamperen

Het gesprek over de aangepaste fiets van Annemarie gaf geen gespreksstof meer en hield ik achterwege. Als groep liepen we zij aan zij pratend het fietspad op om een paar honderd meter verder linksaf te slaan. We betraden de wildernis met halfuitgestoken takken en paden waarbij de regenplassen in het midden diep waren. De takken versperde de weg, maar niet als je laag genoeg op je knieën ging lopen en je voorganger zijn bewegingen volgde. Al gaf dat laatste natuurlijk te raden omdat een ander een andere manier kon vinden om bv. rechts van de regenplassen te komen en jij links. Wolf wilde ons dit extra intensieve verkenningsparcours laten ervaren, dat volgens hem wel een halfuur zou duren tot een asfaltweg. Takken en regenplassen waren de hindernissen die te overbruggen waren er waarbij niemand het makkelijk vond. Een gegeven dat mij nog bij zou blijven toen we de aan de lunch zaten nadat het laaghangende uithangbord met zwarte tekst ons de weg had gewezen. Eerder had ik op een wit-rode paddenstoel gezien dat Wolf de weg naar Putten had gekozen, terwijl Koudhoorn toch duidelijk in de verzonden mail had gestaan. Dat stelde mij voor een raadsel waarover ik Annemarie aansprak. "Ach, misschien is hij wel een verdwaler en is dat zijn manier van de weg vinden" was haar antwoord. Ik was er nog niet geheel zeker van en keek goed om mij heen welke richting we op gingen. De laan naar Putten, was kaarsrecht met lange bomen die aan weerszijden in rechte lijnen opgesteld stonden.

Een uitgelezen moment om Wolf uit te laten zoeken of dit de juiste laan was. Mijn vermoeden dat we verdwaald waren bleek ongegrond want links in de verte was achter een struik het laaghangde bord te zien. En dat betekende een tussenstop. Na de lunch hoorde ik verder geen reactie of negatief antwoord dat we de verkeerde richting hadden gekozen, dus had onze Wolf het klaarblijkelijk helemaal voor elkaar. Nadat we een paard met huifkar en een paard met rolwagen waren gepasseerd viel mij iets op. In de verte op een boom zag ik de letter T in het oranje, die mij deed denken aan een oranje bord vermeld met Veluws gebied, die we voor het paard met rolwagen waren tegen gekomen. De 'T' van "Tom" of "Teken" was zeker niet de juiste benaming. Wel aan de boom waarop het stond gekalkt met spuitbus. Ik ben nooit zo goed geweest in afkortingen en zeker niet als het om een letter gaat. Als ik goed keek was dit de enige boom in het hele bos die met de letter 'T' werd aangeduid.

Als mijn medewandelaars zouden vragen naar de vreemde letter, zou ik geen antwoord geven. Antwoorden die je niet weet kun je maar beter niet uitspreken. Wel was duidelijk dat we er links langs liepen en met een bocht die van de boom een reuze boom maakte. Zonder het te weten liepen we vervolgens verder tot een bushalte die een wachthuisje had met een buskaart van de regio Veluwe tegen het staalglas gemonteerd. Schuin tegenover de bushalte lag een tweede dat er gekopieerd het zelfde uitzag. De achterliggende villa met uitbouw was een hotel en een goede afsluiter. De warme schouw met haardvuur was zwart van kleur en liep van het plafond strak naar beneden.

Een rondje luxe zetels erom heen gaf het geheel een indruk van een kampeerkuil met warmte van boven uit de hemel. Wij zaten er tegenaan te kijken en het zag er leeg en donker uit in dit restaurantgedeelte. Gelukkig was de serveerster jong en vrolijk, zodat we na het drankje nog een bord met kauwgomballetjes kregen.

Loading full article...

Met plezier gelezen.