Weer een familiefeest!

Pasen. 16 april 2017
Weken van te voren wordt er overal reclame gemaakt over eten, zitten aan een tafel met je familie met allerlei lekkere dingen, behorend bij het feest: eieren ( beschilderd of niet), jus d'orange, croissants, paashaas etc. Je kent het wel.
Vroeger als kind en later als moeder was dat genieten. Gezellig gebabbel aan tafel, eitje tik en lachen.
Ik woon nu al heel wat jaren alleen. Iedereen heeft het nest verlaten.
Vanochtend ben ik lang in bed blijven liggen. Mijn hond vindt dat niet zo erg. Hij is gewend aan onregelmatige tijden van uitlaten. Ik app iedereen, deel de leukste filmpjes, die ik ook heb gekregen en wens iedereen: 'Vroeger zei ik "zalig" Pasen.' Dat was het.
Ik vraag sommigen wat ze doen vandaag. Gelukkig, er zijn meer mensen die de dag alleen doorbrengen. Het is ook geen mooi weer, het nodigt niet echt uit om naar buiten te gaan.
Ik heb een afspraak met mijn oudste vriendin van 85 jaar. Wij gaan naar een restaurant aan het meer koffie drinken met gebak. Ik wandel eerst gauw een stukje met mijn hondje, want met haar zal de wandeling niet lang zijn. Ik haal haar op met de auto. Mijn hondje mag achterin. ZIJ gaat naast me zitten. Het eerste woord is al negatief. "Wat een weer, geen weer om te wandelen."
Inderdaad, als we aankomen, zeg ik, "We gaan even hier een stukje langs het water". Waarom?" Vraagt ze.
"Nou, om de hond uit te laten". Oh, het is mij veel te koud. Ik ga wel vast naar binnen".
Ik loop een stukje en geniet van de frisse wind langs mijn hoofd en het geklots van het water.
Ze zit midden in de ruimte van het restaurant voor het raam en kijkt naar buiten om naar de bootjes te kijken (die nu niet komen). Oh nee, ze is met de telefoon bezig, zie ik, voor de zoveelste keer het berichtje van haar zeer geliefde vriend te lezen. Hij is dertig jaar jonger dan zij.
"Heeft ie nóg niet geantwoord. Ik heb om tien uur het berichtje al verstuurd. Is dat nu houden van? Hij zou zich verplicht moeten voelen om meteen te antwoorden."
Het worden twee zware uren voor mij aan die tafel. Soms gaan onze stemmen iets harder. Ik zie de mensen om ons heen naar ons kijken. Ik praat namelijk niet met haar mee, maar zeg steeds hoe het werkelijk is. ZIJ heeft deze man ontmoet toen haar man nog leefde acht jaar terug. Hij hielp haar met de computer en beiden waren ze zeer geïnteresseerd in fotografie. Vele uren brachten ze samen door. Hij kreeg een vriendin en verhuisde 100 km verderop. Haar man overleed. 58 jaar heeft ze alles gedaan om hem gelukkig te maken., vertelt ze me steeds. Alles deed ze alleen. Hij gaf haar weinig tot geen liefde. Toen die jonge man op haar pad kwam ervaarde ze dat het ook anders kon. Hij kwam langs en bleef vaak een nachtje slapen. Soms kroop hij bij haar in bed en hield haar vast. Zij claimde hem. Het contact werd van lieverlee minder intensief. En zij steeds ongelukkiger. Je moet weten, ze is modern, heeft meerdere computers en tv's, laptop, nieuwste telefoon, een auto, veel geld en geen lichamelijke problemen. Helaas ziet ze alles negatief., de onderkant van het tapijt!
Haar vriend deugt niet meer. Ze moet het er maar mee doen. Niets is meer leuk. Ze mag niet klagen, zeggen haar vriendinnen.
Ze is niet dement of zo, maar heel hardnekkig in haar overtuigingen. Haar vriendinnen komen bij haar omdat zij ze aandacht geeft. Dat verwachten ze van haar, zegt ze.
Enfin, ik begin over andere dingen te praten en er komt zo nu en dan een lachje. Van haar vriendinnen heeft er eentje kanker, twee hebben net hun man verloren en een ander komt alleen maar met de wachttoren om haar over te halen haar geloof aan te nemen.
Ze weet wat haar mankeert: ze mist liefde en aandacht. En dat is ook zo. Niemand kan de plaats invullen van een geliefde. Ik weet een andere oorzaak van haar depressie: haar jeugd. Haar moeder zei altijd: "Neem geen kinderen want daar krijg je alleen maar verdriet van. Als jij uit huis gaat en trouwen dan ga ik met je jongere zus meteen weg bij deze man." Toen ze achttien was is ze dan ook met de eerste beste man getrouwd en mams vertrok naar Amerika.
Ik ben altijd alleen en soms heb ik tijden dat ik wel een man van de straat wil plukken. Maar zij? ZIJ is depressief van eenzaamheid en niet veel alleen.
Samen zijn we van alles wat!!

Harmken



Loading full article...